Μπορει ο Μαλας να προστατεψει τα συμφεροντα των εργαζομενων

Υποστηρίζεται από αρκετούς συντρόφους της πέραν του Ακελ αριστεράς η ανάγκη για στήριξη της υποψηφιότητας Μαλα στις επόμενες προεδρικές εκλογές σαν η επιλογή που θα εξασφαλίσει το πιο ευνοϊκό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα δοθούν οι επόμενοι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες

Παρόλο που κατανοώ την θέση των συντρόφων θα ήθελα να έβαζα δυο επιχειρήματα ενάντια σε αύτη την άποψη τόσο για προβληματισμό όσο και για στήριξη της θέσης για λευκό.

Σίγουρα οι επόμενοι αγώνες θα έχουν να αντιμετωπίσουν την προσπάθεια καταστολής από μια δεξιά κυβέρνηση, Όμως τι έκαμε το Ακελ και η κυβέρνηση του όσο αφόρα τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου; Απλά δεν τους έδωσε, τους σταμάτησε χωρίς καν να χρειαστεί καταστολή.Τέτοιους αγώνες είναι που χρειάζεται η κοινωνία; Είναι χαρακτηριστικό το ότι συμφώνησε ολόκληρο μνημόνιο,

πέρασε μια σειρά μνημονιακους νόμους χωρίς να χαθεί ούτε μια εργατοώρα.Παρά πέρα αυτό συνέτεινε στο να διαμορφωθεί μια άποψη ηττοπάθειας μέσα στο κίνημα και την κοινωνία και ένα ποσοστό 60%+.. υπέρ του μνημονίου.

Αύτη η πολιτική θα συνεχιστεί και στην περίπτωση που ο Μαλας καταφέρει να κερδίσει την προεδρία, γιατί η πολιτική αύτη είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του Ακελ να προτείνει λύσεις πέρα από την διαχείριση του καπιταλισμού, ούτε καν μεταρρύθμισης του.

Ασφαλώς και με το Ακελ στην αντιπολίτευση θα υπάρξουν αγώνες.Όμως λογω της αδυναμίας του να προτείνει λύσεις περά από την διαχείριση του συστήματος θα προσπαθεί να καπελώνει αυτούς τους Αγώνες και να τους κρατεί κάτω από τον έλεγχο του με αποτέλεσμα να απογοητεύει και να δημιουργεί προϋποθέσεις ήττας έτσι ώστε να δικαιολογεί τις αδυναμίες του.Επομένως λοιπόν το ζήτημα δεν είναι άπλα Μαλας η Αναστασιάδης άλλα η ιδία η πολιτική συμβιβασμού που ακλουθεί το Ακελ. είναι αυτή η πολιτική που έβαλε τις βάσεις για την ήττα των εργαζομένων τόσο στις επόμενες προεδρικές εκλογές όσο και εργασιακά κοινωνικά ζητήματα και αγώνες.

Είναι αυτή η πολιτική του συμβιβασμού που απογοητεύει και σπρώχνει είτε στην αδράνεια είτε στις εθνικιστικές και ακροδεξιές επιλογές μια σειρά νεολαίους και εργαζόμενους.

Έτσι ενώ με την ψήφο στον Μαλα υπάρχει αλληλεγγύη με το πιο ταξικά συνειδητοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας από την άλλη χάνεται το λιγότερο μεν ταξικά συνειδητοποιημένο, άλλα πιο αγωνιστικό και εν δυνάμει ταξικά συνειδητοποιημένο στους νέους αγώνες για μια νέα αριστερά και μια νέα κοινωνία.

Η θέση λοιπόν για λευκό ειδικά τον πρώτο γύρο των εκλογών έχει το νόημα.του ότι κανένας από τους υποψηφίους δεν μπορεί να προστατέψει αποτελεσματικά τους εργαζόμενους και την κοινωνία .Για να γίνει αυτό χρειάζονται ένα πρόγραμμα και μια σειρά από αγώνες που να αμφισβητούν την λογική του συστήματος και να βάζουν τις βάσεις για το κτίσιμο μιας νέας Αριστεράς

Ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει

*Την άρνηση πληρωμής του χρέους που φορτώνουν στον κυπριακό Λαό τα παράσιτα του διεθνούς και ντόπιου χρηματοπιστωτικού συστήματος

*την κατάργηση του μνημονίου που υποδουλώνει τους εργαζόμενους και την κοινωνία στους πιο πάνω

*Την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των βασικών μονοπωλίων κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο έτσι που να γίνει εφικτός ο σχεδιασμός της οικονομίας με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας και όχι των κεφαλαιοκρατών.

*το κτίσιμο ενός κοινού μετώπου των εργαζομένων στην Κύπρο το οποίο να προωθήσει τα πιο πάνω

*Το κτίσιμο ενός πανευρωπαϊκού μετώπου για συντονισμό των αγώνων των κυπρίων εργαζομένων με αυτό των εργαζομένων στην υπόλοιπη Ευρώπη.