Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

το δις εξαμαρτειν


Του Ευτύχη Μπιτσάκη *
Το κείμενο αυτό, του σ. Ευτύχη Μπιτσάκη, μας έστειλε ο αναγνώστης μας Σπύρος Μητσέλος.
Πηγή: Ελευθεροτυπία -  απεργιακή έκδοση των εργαζομένων


Εγιναν και οι εκλογές! Αυτή τη στιγμή [Τετάρτη 20.6.12] φαίνεται ότι θα έχουμε τρικέφαλη μνημονιακή-υποτελειακή κυβέρνηση. Η α­στική τάξη μας (κομπραδόρικη, υποτελειακή, εχθρά του λαού) ενώνεται στις κρίσιμες στιγμές (1944, εμφύλιος, χού­ντα, 1974). Σήμερα: στρατηγική επιλο­γή η Δεξιά, με κομπάρσους το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ.

Και η Αριστερά; Από τότε που υπάρ­χει δίνει μάχες. Και η δική μας; Εχει ένα ταλέντο: να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Γιατί; Επειδή, για λόγους που δεν μπορώ να αναλύσω εδώ, δεν μπόρεσε, στις κρίσιμες ιστορικές στιγ­μές, να συνδυάσει την ευλύγιστη τακτι­κή με την ανένδοτη προσήλωση στον στρατηγικό στόχο (βλ. σχετικά τα βιβλία μου «Ρήξη ή ενσωμάτωση» και «Γονίδια του μέλλοντος»).

Λοιπόν σήμερα: Εχουμε οικονομική, πολιτική κρίση, κρίση εξουσίας, κρίση πολιτισμική, αλλά δεν έχουμε επανα­στατική κατάσταση. Αντίθετα: Εχουμε συσπείρωση της αντεθνικής Δεξιάς, ά­νοδο του αντιδραστικού εθνικισμού και των δολοφονικών συμμοριών του νεο­ναζισμού. Η αστική μας τάξη τα έχει κα­ταφέρει (επί του παρόντος).

Και η πολυδιασπασμένη Αριστερά; Οταν καίγεται το σπίτι σου, δεν σκέ­φτεσαι γιατί καίγεται. Προσπαθείς να το σβήσεις. Λοιπόν; Λοιπόν η Αριστε­ρά μας θα έπρεπε να είχε προσδιορίσει, συγκεκριμένα, επιστημονικά, τους ά­μεσους, τους μεσοπρόθεσμους και τον στρατηγικό της στόχο: τον σοσιαλισμό. Πώς έδωσε όμως τη σημερινή μάχη, σε μια στιγμή που θα μπορούσε να σχημα­τίσει κυβέρνηση; Ας πάρουμε τα πράγ­ματα με τη σειρά.

Το ΚΚΕ δεν έχει στρατηγική : οι έν­νοιες λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία είναι ασαφείς ψευδοέννοιες. Με στόχο, λοιπόν, όχι τον σοσια­λισμό αλλά αυτό το νεφέλωμα, το ΚΚΕ, συμμαχώντας μόνο με τα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος, προχωρεί μόνο και αμόλυντο, βλέποντας μόνο εχθρούς και επαναλαμβάνοντας, χωρίς να κου­ράζεται, ότι τίποτα δεν θα γίνει «υπέρ του λαού», του οποίου είναι αποκλειστι­κός καθοδηγητής, κριτής και εντολέας.

Τι έλεγε όμως ο Μαρξ; Και τι λέει ο Λέ­νιν; Ενα μόνο απόσπασμα: «Μόνο με την πρωτοπορία δεν μπορούμε να νική­σουμε. Δεν θα ήταν απλώς ανοησία αλλά έγκλημα να ρίξουμε μόνη την πρωτοπο­ρία στην αποφασιστική μάχη, πρωτού ό­λη η τάξη, πρωτού οι πλατειές μάζες να έχουν πάρει θέση, ή ανοιχτής υποστήρι­ξης ή ευμενούς ουδετερότητας απένα­ντι της». (Λένιν, «Απαντα», «Σύγχρονη Εποχή», τ. 41, σ. 68).

Ο Μαρξ πρότεινε στους οπαδούς του να στηρίξουν τους Εργατικούς εναντίον των Τόρηδων (και ταυτόχρονα να ετοιμάζουν το σχοινί για να τους κρεμάσουν) και ο Λένιν πρότεινε συνεργασία με τους ρεφορμιστές. Ηταν, λοιπόν, αμφότεροι οπορτουνιστές; Απλώς είχαν μυαλό, ήταν επαναστάτες και ήξεραν να υποτάσσουν την τακτική στη στρατηγική.

Και το ΚΚΕ σήμερα; Η κρίση σεκταρισμού-οπορτουνισμού του ΚΚΕ βρίσκεται σε παροξυσμό. Η ηγεσία είναι δέσμια αυτού του πλέγματος. Και οι αριστεροί τιμώρησαν το ΚΚΕ!

Τι είναι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ; Ενα πολυτασικό μόρφωμα. Το πρόγραμμα του, ανταποκρινόμενο στα άμε­σα αιτήματα των υποτελών τάξεων και στρωμάτων, είναι από μια άποψη ρε­φορμιστικό. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια παγιωμένη κατάσταση; Οπως είναι γνωστό, στο κόμμα αυτό υπάρχει το αριστερό ρεύμα, οργανώσεις κομμουνι­στικής καταγωγής, αγωνιστές του εμ­φυλίου που αντιμετώπισαν παλικαρίσια τον θάνατο, αγωνιστές της ΕΔΑ, των Λαμπράκηδων, του αντιδικτατορικού κινήματος. Και προπαντός: πέρα από τη μικροαστική, η λαϊκή αγωνιστική βάση. Το «ρεφορμιστικό» πρόγραμμα, πιο σωστά το ελάχιστο πρόγραμμα άμε­σης αντιμετώπισης της καταστροφικής πορείας του τόπου, ανταποκρινόταν στις επείγουσες ανάγκες της ιστορικής στιγμής.

Οι Ελληνες αριστεροί, που α­νέδειξαν αυτό το κόμμα αξιωματική α­ντιπολίτευση , αντιλήφθηκαν σωστά τις ανάγκες της συγκυρίας.

Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (στην οποία ανή­κω ως μέλος του NAP); Μπερ­δεύοντας τους άμεσους με τους μεσοπρόθεσμους στόχους (ίσως και με τον στρατηγικό) η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φοβήθη­κε ότι αν συνεργαζόταν με τον ΣΥΡΙΖΑ στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος θα γινόταν «δωρητής σώματος» στον ΣΥΡΙΖΑ ή έστω μία από τις συνιστώσες του. Λάθος εκτίμηση. Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τιμωρήθηκε.

Με ποια προοπτική θα έπρεπε λοιπόν να δοθεί η προχθεσινή κρίσιμη μάχη;

Η Αριστερά θα έπρεπε να κατεβεί στις εκλογές ενωμένη, με βάση ένα ελάχι­στο πρόγραμμα: Αμεσα μέτρα να μην πεινάσει ο λαός. Αρνηση πληρωμής του «χρέους», εκ­δίωξη της τρόικας και καταγγελία των μνημονίων. Θα σχηματιζόταν λοιπόν μια ρεφορμιστική «παναριστερά» που θα εγκατέλειπε τα επαναστατικά της «οράματα», όπως φοβούνται ορισμένοι «καθαροί»; Ειπώθηκε ήδη: Ο άμεσος στόχος θα συνδυαζόταν συγκεκριμένα με τους μεσοπρόθεσμους (έξοδο από το ευρώ, έξω από την Ε.Ε.) και σε μια μακρά προοπτική, με τον στρατηγικό στό­χο: τον σοσιαλισμό.

Η Αριστερά μας συνολικά δεν έχει ανα­ζητήσει τα αίτια της μεγάλης καταστρο­φής του αιώνα που μόλις τελείωσε. Δεν έχει επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα σοσια­λιστικής μετάβασης στις συνθήκες του σημερινού καπιταλισμού. Ετσι, άλλοτε βαδίζει τυφλά, νομίζοντας ότι κάνει κομ­μουνιστική πολιτική, άλλοτε περιορίζε­ται στα άμεσα, και άλλοτε, ενώ μετέχει ε­νεργά στους κοινωνικούς αγώνες, αρκεί­ται θεωρητικά στο να επικαλείται την α­νατροπή, την επανάσταση και την κομ­μουνιστική απελευθέρωση. Αλλά: Η ι­στορία γράφεται και σήμερα με αίμα. Ο πόλεμος δεν τελείωσε. Θα διδαχτούμε α­πό το μεγαλείο και τις τραγωδίες του επα­ναστατικού κινήματος;

___________________
*Ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων


Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Ιούνης 2012: Πρόσκαιρη νίκη της ΝΔ! Ανοίγει ο δρόμος για μια κυβέρνηση της Αριστεράς!







Ανακοίνωση του «Ξ»


Τη χτεσινή αναμέτρηση ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ την κέρδισε τελικά η ΝΔ. Η άρχουσα τάξη στη χώρα μας, η Τρόικα, οι «αγορές», ανασάνανε με κάποια ανακούφιση. Η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς τους τρομοκρατούσε γιατί καταλάβαιναν ότι δεν θα υπήρχε τρόπος να συγκρατήσουν το εργατικό κίνημα και τα λαϊκά στρώματα από το να διεκδικήσουν πίσω ότι έχασαν.

Όσο όμως και να πανηγυρίζει η ΝΔ πρόκειται για μια πρόσκαιρη νίκη – η πραγματική επιτυχία ανήκει στην Αριστερά, στο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το φαινόμενο της μετατροπής του 4,5% σε 17% και στη συνέχεια σε  27% μέσα σε ελάχιστο χρόνο δεν έχει προηγούμενο και ανοίγει την προοπτική για μια κυβέρνηση της Αριστεράς την επόμενη περίοδο.

***


Η τεράστια άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί νέα δεδομένα στην ταξική πάλη της χώρας μας, που θα αντανακλούνται σε όλα τα επίπεδα.

Η αίσθηση της ήττας, της αδυναμίας, του ανώφελου των αγώνων, κλπ, που χαρακτήριζαν σε σημαντικό βαθμό τα λαϊκά στρώματα στους μήνες που προηγήθηκαν των εκλογών της 6ης Μάη, ανήκουν πια στο παρελθόν. Οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι οι μεγάλες ανατροπές είναι δυνατές. Και ξέρουν ότι η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, κι ότι αυτό είναι κάτι που δεν θα αργήσει.

Αυτό το διαισθάνεται και η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Πίεσαν το ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνήσει σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» για να επιμερίζονται όλοι μαζί τις ευθύνες. Η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώνει τα κόμματα του κεφαλαίου να αναλάβουν την διακυβέρνηση, ξέροντας ότι κάθε μέρα που περνάει θα φθείρονται, και το κέρδος θα το καρπώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (και της ΔΗΜΑΡ, αν τελικά συμφωνήσει στη συμμετοχή της) θα είναι μια κυβέρνηση αστάθειας και κρίσης. Δεν πρόκειται να συμπληρώσει την 4ετία. Θα πέσει μέσα από την αγανάκτηση και τους αγώνες της ελληνικής κοινωνίας.

***


Η Τρόικα, πολύ πιθανό θα κάνει κάποιες παραχωρήσεις στους υποτακτικούς της στην Ελλάδα, για να τους βοηθήσει να επιβιώσουν και για να μπορέσουν αυτοί να πουν πως έκαναν «επαναδιαπραγμάτευση».  Μπορεί να αμβλύνει κάποια από τα χειρότερα μέτρα που έχει επιβάλει, να παρατείνει το χρόνο αποπληρωμής και να μειώσει τις δόσεις, μπορεί να προχωρήσει σε ένα ακόμα κούρεμα την επόμενη περίοδο, κλπ. Όμως αυτό που σίγουρα δεν πρόκειται να κάνει είναι να δώσει λύσεις στην βαθιά οικονομική κρίση, στην τεράστια κοινωνική κρίση, στην ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση και την προοπτική της εξόδου από το €. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν αναλάβει να διαχειριστούν το κόστος της κρίσης που δημιούργησαν οι δικές τους πολιτικές και το καπιταλιστικό σύστημα που εκπροσωπούν, κι αυτό το κόστος θα πληρώσουν, σήμερα και στο μέλλον.

Μπορεί η πρώτη αίσθηση για ένα μεγάλο στρώμα να είναι ότι χάθηκε μια ευκαιρία να πετάξουμε στα σκουπίδια τα κόμματα του μνημονίου, αλλά αυτό, όσο θα εξελίσσεται η νέα επίθεση από την κυβέρνηση Σαμαρά, θα δίνει τη θέση της σε μια νέα μαχητικότητα από την πλευρά του κινήματος.

***


Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν πολύ πιο σημαντική, αν δεν είχαμε την εξαιρετικά επικίνδυνη άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Η Αριστερά χρειάζεται να αφυπνιστεί στην πλήρη διάσταση αυτού του κινδύνου. Και να ξεκινήσει άμεσα την προσπάθεια για τη συγκρότηση μαζικών αντιφασιστικών επιτροπών, σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά που να αγκαλιάζουν, εκτός από την Αριστερά, κοινωνικά κινήματα και φορείς, μεταναστευτικούς, πολιτιστικούς, αθλητικούς κλπ προοδευτικούς συλλόγους, συνδικαλιστικούς φορείς και εργατικά σωματεία, σχολεία και σχολές. Να ξεκινήσει μια μαζική εκστρατεία ενημέρωσης, αλλά την ίδια στιγμή να προχωρήσει στη δημιουργία επιτροπών περιφρούρησης ενάντια στις επιθέσεις των φασιστών, που τώρα πια έχουν μετακινηθεί από τις επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, σε επιθέσεις ενάντια στην Αριστερά! Αύριο θα χτυπούν απεργίες και απεργούς!

Για να γίνουν τα πιο πάνω χρειάζεται να ξεκινήσουμε από τη συνεργασία κατ’ αρχήν της ίδιας της Αριστεράς, που παραμένει ζητούμενο!

***


Αυτήν ακριβώς την άρνηση συνεργασίας πλήρωσαν το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μάλιστα με βαρύ κόστος. Τα ποσοστά και των δύο σχηματισμών της Αριστεράς κατέρρευσαν.

Όμως φαίνεται πως η ηγεσία του ΚΚΕ και η ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΣΑ δεν είναι διατεθειμένες να αναγνωρίσουν το λάθος τους. Δεν είναι διατεθειμένες να ανταποκριθούν στην βαθιά ανάγκη του κόσμου για συνεργασία ώστε να αντιμετωπιστεί η βαρβαρότητα των πολιτικών του κατεστημένου και της Τρόικας. Υπάρχει χρόνος για να αλλάξουν πορεία. Αν επιμένουν στον απομονωτισμό τους, στο όνομα μιας δήθεν επαναστατικής καθαρότητας, το μόνο που θα καταφέρνουν θα είναι να αποτρέψουν κάθε δυνατότητα σοβαρής ενίσχυσης των δυνάμεών τους.

***


Η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ αντανακλά ένα νέο στάδιο στην πάλη του ελληνικού εργατικού κινήματος για να αποτινάξει τα δεσμά και τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια κυβέρνηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που στηριγμένη στην εργατική δημοκρατία, τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, θα προχωρήσει στην εφαρμογή ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει το πρώτο, την κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά όχι το δεύτερο, ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.  Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για την αδυναμία του να κερδίσει την αναμέτρηση με τη ΝΔ: οι προγραμματικές του ασάφειες, η αδυναμία να πείσει ότι έχει απαντήσεις στην κρίση.1

***


Για το «Ξ» προκύπτουν οι ακόλουθοι άξονες πάλης για την επόμενη περίοδο.

  • Πάλη για την ανάπτυξη αγώνων, απεργιακών και κοινωνικών, που να αναχαιτίζουν την επίθεση η οποία θα συνεχίσει, από τη μεριά της Τρόικας και των εδώ εκπροσώπων της.
  • Πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης των κομμάτων του κεφαλαίου, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (και όποιο άλλο κόμμα συνεργαστεί μαζί τους)
  • Αντιφασιστικός αγώνας με επιτροπές πρωτοβουλίας σε κάθε πόλη, γειτονιά κι εργατικό χώρο.
  • Πάλη για την συνεργασία της Αριστεράς, ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
  • Αγώνας για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
  • Πάλη για την υιοθέτηση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, στηριγμένου στην άρνηση πληρωμής του χρέους, στην εθνικοποίηση των τραπεζών και των βασικών πυλώνων της οικονομίας, τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση και τον σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου κι όχι για τα κέρδη μιας χούφτας οικογενειών.
  • Πάλη με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης, ιδιαίτερα του Νότου και των χωρών που βρίσκονται αντιμέτωπες με την κρίση του χρέους, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και με τελικό στόχο την Ευρώπη των Εργαζομένων και του Σοσιαλισμού.

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

ΦΑΣΙΣΜΟΣ: ΠΛΑΝΗ Ή ΕΠΙΛΟΓΗ;


Παραθετω αποσπασματα απο το κειμενο του Κ.Μαραγκου στο http://avantgarde2009.wordpress.com/2012/06/16/12/

Το φως καιει το φασισμό;

Μετά το μπουγέλο και τα χτυπήματα του Κασιδιάρη σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή, εναντίον της Ρένας Δούρου και της Λιάνας Κανέλη, πολλοί πίστεψαν ότι όσοι ψήφισαν την νεοναζιστική οργάνωση, “χωρίς να ξέρουν”, τώρα δεν θα το επαναλάβουν, αφού η XA έδειξε το “πραγματικό της πρόσωπο”. Η εκτίμηση αυτή είναι προέκταση μιας άλλης, της σ. Αλέκας, που προέβλεπε καθησυχάζοντας το πανελλήνιο, πριν τις 6 Μάη ότι “μόλις οι φασίστες μπουν στη Βουλή θα βάλουν τις γραβάτες και θα γίνουν κοινοβουλευτικά αρνάκια”. Πάνω κάτω μια παρόμοια επιθυμία εξέφρασε πρόσφατα ο Στάθης προεξοφλώντας ότι το “φως καιει τον Φασισμό!
Όσοι σκέφτονται έτσι μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί οι ίδιοι περί τίνος πρόκειται. Αυτοί οι 440 χιλιάδες που ψήφισαν στις 6/5 τη φασιστική συμμορία ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν και δεν είναι καθόλου παραπλανημένοι, όπως αρέσκεται δυστυχώς να φαντάζεται η αριστερά. Από μια άποψη αυτή η πλάνη έχει την εξήγησή της. Ο κόσμος της αριστεράς αδυνατεί να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης και την οικτρή πνευματική κατάσταση των οπαδών της ΧΑ, γιατί πολύ απλά έχει εντελώς διαφορετικές αξίες, από τη σαπίλα που έχουν στον εγκέφαλό τους οι 440 αυτές χιλιάδες. Υπάρχει όμως ακόμα ένας λόγος. Η αριστερά δεν μπορεί να χωνέψει πως ο “σοφός, τιμημένος και ηρωικός λαός”, αυτό το κατεξοχήν επαναστατικό υποκείμενο σύμφωνα με τις γραφές, περιλαμβάνει στις τάξεις του τόσες χιλιάδες καθάρματα. “Είναι αδύνατο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν μπορεί, προφανώς δεν ξέρουν τι ψήφισαν”. “Οπότε ας πάμε για ένα νέο γύρο επεξηγήσεων. Δεν μπορεί τώρα που είδαν και στην tv θα καταλάβουν ότι είναι εγκληματική οργάνωση”. Μάταιος κόπος.

Χτίζουν τρομοκρατώντας

Αν για κάτι πρέπει να προβληματιστεί ο κόσμος της αριστεράς είναι για την στάση των κομμάτων και των οργανώσεών του απέναντι στη γνωστή συμμορία. Και να δει επειγόντως τι θα κάνει, δεδομένου ότι δεν είναι πλέον στο απυρόβλητο της δράσης της. Μέχρι πρότινος πολλοί νόμιζαν ότι η ΧΑ θα συνεχίσει να φυτοζωεί στο περιθώριο κοπανώντας που και που κανέναν πακιστανό. Η τακτική της αριστεράς ήταν ότι δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τη ΧΑ, γιατί αφενός τη διαφημίζει και αφετέρου μπαίνει σε ένα πόλεμο συμμοριών που δεν απασχολεί την κοινωνία. Τώρα φαίνεται πόσο λάθος ήταν αυτή η άποψη. Η ΧΑ έχτισε τη δύναμη της πάνω στα χτυπήματα και κει που δρούσε ανενόχλητη η επιρροή της έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Ο πυρήνας της φασιστικής προπαγάνδας βασίζεται στο αήττητο των ομάδων κρούσης. Όσο αυτές παραμένουν στο απυρόβλητο μπορούν να στρατολογούν ανενόχλητα νέα μέλη και έτσι να γίνονται πραγματικά ισχυρές. Τα μέλη τους αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια ισχυρή ομάδα που μπορεί να τα προστατεύει έναντι οποιοδήποτε και έτσι απολαμβάνουν κύρος και ενδεχομένως άλλα προνόμια που θα γίνουν ακόμα περισσότερα όταν οι ομάδες αυτές κυριαρχήσουν στην περιοχή, στην πόλη ή στη χώρα. Οι προσδοκίες του υπόκοσμου που συσπειρώνεται στις φασιστικές συμμορίες γίνονται ακόμα μεγαλύτερες βλέποντας τα ποσοστά τους να πολλαπλασιάζονται. Το σχέδιο της ΧΑ είναι αντιγραφή των μεθόδων που ακολούθησαν οι φασίστες στην Ιταλία στη δεκαετία του ΄20 και λίγο αργότερα επανέλαβε το ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία.

Ιδέες και πράξεις

Για να μην χανόμαστε σε κοινωνιολογικές μπουρδολογίες για τις βίαιες συμπεριφορές, ας επανέλθουμε στην ουσία αυτής της συζήτησης. Και η ουσία είναι το αδιαίρετο των ιδεών και των συμπεριφορών που τις συνοδεύουν.
Το πρόβλημα λοιπόν με τους φασίστες είναι οι ιδέες τους, οι βρωμερές ρατσιστικές τους ιδέες. Η αντίληψη ότι υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι, άνθρωποι που πρέπει να έχουν δικαιώματα και άλλοι που πρέπει να μην έχουν. Άνθρωποι που χωράνε και άνθρωποι που πρέπει να πεταχτούν στον καιάδα. Άνθρωποι που πρέπει να έχουν περίθαλψη, μόρφωση και δουλειά και άλλοι που πρέπει να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά. Οι φασιστές εκπροσωπούν την αστική αντεπανάσταση στην πιο βρωμερή της μορφή, αντλώντας από το κατακάθι της ανθρώπινης ιστορίας ότι πιο ελεεινό σκοταδιστικό ιδεολόγημα χρησιμοποίησαν οι άρχουσες τάξεις προηγούμενων κοινωνικών σχηματισμών, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την κοινωνική και πολιτική τους εξουσία. Από το κυνήγι των εβραίων στο μεσαίωνα, των “αιρετικών και των μαγισσών” της ιεράς εξέτασης, τις φυλετικές διακρίσεις και τις κάστες στις δουλοκτητικές κοινωνίες που επέτρεπαν το δουλεμπόρια και τα σκλαβοπάζαρα. Αυτές είναι οι ιδέες που επιχειρούν να ξαναφέρουν τα φασιστόμουτρα στην εποχή της νεοτερικότητας για να μας υπενθυμίσουν ότι τα γρανάζια της “ιστορικής νομοτέλειας” δεν οδηγούν “αναπόφευκτα” όπως νόμιζαν οι σοφοί επίγονοι του SPD και της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών στην κοινωνική απελευθέρωση, αλλά ενδεχομένως και σε μια σύγχρονη καπιταλιστική δουλοκτητική κοινωνία. Ακόμα και αν η εργασία στον καπιταλισμό της εποχής του Μαρξ έπρεπε να διατίθεται ελεύθερα στην αγορά από τους ιδιοκτήτες της.
Αυτή είναι η ουσιαστική συζήτηση που δεν γίνεται, καταφεύγοντας για λόγους ευκολίας στο υποτίθεται κραυγαλέο ζήτημα της εγκληματικής δράσης των φασιστών. Δεν υπάρχει λοιπόν βία από μόνη της, που πρέπει να καταδικαστεί. Ακόμα και για αυτούς που καταδικάζουν τη βία “από όπου κι αν προέρχεται” την δικαιολογούν όταν κάποιος αμύνεται σε μια επίθεση που δέχεται. Η αυτοάμυνα προβλέπεται και δικαιολογείται ακόμα και από το αστικό δίκαιο. Επομένως η συζήτηση καταλήγει ξανά στους σκοπούς και τους λόγους της βίας. Ποιος θα τολμήσει να καταδικάσει έναν πατέρα που εκτέλεσε τον βιαστή της κόρης του;
Έτσι αυτό που έχει σημασία είναι η οργανική σχέση της φασιστικής βίας με τοσχέδιο που επιφυλάσσουν οι φασίστες, είτε λένε ότι έχουν σχέση με τον Χίτλερ είτε παριστάνουν τους αγνούς πατριώτες, για την κοινωνία. Σε αυτή τη συζήτηση δεν βοηθάει καθόλου η κοινωνιολογική προσέγγιση του “φαινομένου”. Ο φασισμός δεν είναι φαινόμενο, ούτε “μόρφωμα”, που δήθεν προέκυψε από τα κακά που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία δίσεκτα έτη. Ο φασισμός είναι συνειδητή πολιτική επιλογή και όχι αυθόρμητη λύση ανάγκης γιατί κάποιος έμεινε άνεργος ή στη γειτονιά ζουν περισσότεροι από “όσους χωράνε” πακιστανοί. Η κοινωνιολογική προσέγγιση που δήθεν αναζητά στην οικονομική κρίση, την ανεργία ή στη “λαθρομετανάστευση” και την “εγκληματικότητα” τις αιτίες, είναι εκ του πονηρού και επιπλέον οδηγεί σε εντελώς λάθος συμπεράσματα. Ας πούμε ότι αν δεν ξεπεραστεί η κρίση θα έχουμε τους “άνεργους” φασίστες πάνω από τα κεφάλια μας. Ή αν δεν φύγουν οι “λαθρομετανάστες” τότε η ΧΑ θα βρίσκει χώρο για δράση. Στη Γερμανία το 33 κάτι αντίστοιχο θα σήμαινε ότι οι εβραίοι προκάλεσαν την ύπαρξη των ναζί.
Γι’ αυτό η δήθεν αντικειμενική κοινωνιολογία, όπως και η οικονομική “επιστήμη” δεν βοηθούν να βρεθεί καμία “κοινά αποδεκτή και λογική” λύση, σε ένα “κοινό πρόβλημα”, όπως η “κρίση”, το “μεταναστευτικό”, η “ανεργία” και η “βία”. Γιατί δεν υπάρχουν τέτοια κοινά ζητήματα. Ως κοινά τα παρουσιάζουν οι ταχυδακτυλουργοί της αστικής προπαγάνδας για να εφεύρουν στη συνέχεια μια δήθεν κοινή λύση -που είναι η δική τους ταξική λύση- βάζοντας τους πάντες μέσα στο βρακί τους. Ακόμα και σε ζητήματα που η αριστερά νόμιζε ότι μιλάνε από μόνα τους, όπως η ανεργία, που είναι ένα “αντικειμενικό” γεγονός, η αστική προπαγάνδα το χρησιμοποιεί για να διασπάσει την “ενιαία” εργατική τάξη, σε άνεργους τους ιδιωτικού τομέα που “έχουν σηκώσει όλη την κρίση στους ώμους τους για να πληρώνουν τους κρατικοδίαιτους διαπλεκόμενους και τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους”. Αυτή η θεωρία για την ανεργία έχει εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς ανάμεσα στο “επαναστατικό υποκείμενο”. Τα δήθεν προνομιακά πεδία της αριστερής προπαγάνδας αποδεικνύονται εξίσου ευάλωτα με τα “δύσκολα” όπως το “μεταναστευτικό” που σύμφωνα με κάποιους καλύτερα “να αποφεύγουμε να παίζουμε μαζί του“.

Ο σκοπός και τα μέσα

Η αριστερά αν θέλει να αντιμετωπίσει το φασισμό θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να σταματήσει να παίζει κρυφτούλι, είτε στον πόλεμο των ιδεών, είτε -στην προέκτασή του- στο πόλεμο του δρόμου. Η αντιμετώπιση του φασισμού ως μιας “παρεκκλίνουσας εγκληματικής συμπεριφοράς” πρέπει να σταματήσει. Ο φασισμός είναι πολιτικό κίνημα, και η “συμπεριφορά” του είναι οργανικό κομμάτι της συγκρότησής του. Ο φασίστας που καιει το σπίτι μιας οικογένειας μεταναστών και μετά σπάει το κεφάλι ενός κνίτη, ενώ ο αρχηγός του μπουγελώνει και ρίχνει χαστούκια σε αριστερές βουλευτίνες, το κάνει δημόσια και πάνω σ’ αυτό χτίζει την επιρροή του. Διακηρύσσει ανοιχτά ότι θέλει να επιβάλλει ειδικό καθεστώς διακρίσεων, και υπόσχεται σε όσους τον ακολουθήσουν ότι θα έχουν προνόμια απ’ αυτό το καθεστώς. Όταν υπόσχονται στους “έλληνες” ότι θα ξαναπάρουν πίσω τις δουλειές που τους έκλεψαν οι ξένοι, ή ότι θα βρίσκουν από δω και στο εξής κρεβάτι στο νοσοκομείο και θέση στον παιδικό σταθμό που σήμερα τις έχουν καταλάβει “λαθρομετανάστες” αυτό είναι μια υπόσχεση, ότι αν ταχθείς μαζί τους θα έχεις μια καλύτερη τύχη, πατώντας έστω πάνω στα πτώματα των υπολοίπων. Όλοι καταλαβαίνουν, και πολύ περισσότεροι η σαπίλα που τους ακολουθεί, ότι τα πτώματα δεν θα είναι μόνοι οι “ξένοι”. Αυτοί δεν φτάνουν. Στα ειδικά καθεστώτα που υπόσχονται οι φασίστες την τύχη των “ξένων” θα την έχουν και όλοι όσοι δεν πληρούν τα πρότυπα του καλού πατριώτη. Οι ομοφυλόφιλοι, οι μειονότητες, οι κουλτουριάρηδες, όσοι τους υποστηρίζουν, οι τσιγγάνοι, πιθανόν οι άτεκνοι, ίσως κάποιοι που τα επαγγέλματα τους αλλά και οι απόψεις τους δεν είναι αρεστές στους χοντροβούβαλους που απειλούν με σφαλιάρες όποιον έχει άλλη γνώμη από Auschwitz τη δική τους. Ενδεχομένως και τους πιο ικανούς, τους πιο έξυπνους, αυτούς που πουλάνε πνεύμα. Είναι γνωστό ότι το πλεονέκτημα των ηλιθίων δεν είναι η ευφυία τους, ούτε οι ικανότητές τους. Αυτοί λοιπόν οι τενεκέδες θα αναμορφώσουν την κοινωνία. Κάθε ένας που νοιώθει ότι εκεί βρίσκεται ο οικείος χώρος του, θα ανακαλύψει ότι αυτός είναι ένας δρόμος για κοινωνική ανέλιξη. Έστω για να τα βγάλει πέρα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που για να σε πάρουν σε μια δουλειά πρέπει να έχεις διδακτορικό από το Harvard University.
Οι φασίστες δεν είναι απλά μια οργισμένη αντίδραση των μικροαστών που συνθλίβονται από την κρίση. Είναι η διαχείριση του καπιταλισμού σε κρίση, και όσοι δελεάζονται από το φασισμό το κάνουν με πλήρη συνείδηση για ίδιον όφελος. Οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται απλά: Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να επιβιώσουν όλοι σε αυτή την κατάσταση. Κάποιοι πρέπει να πέσουν στον καιάδα. Ας είμαι λοιπόν σε αυτούς που θα αποφασίζουν ποιοι θα την σκαπουλάρουν.
Κάθε σχέδιο τώρα χρειάζεται και ένα όραμα, κάτι που να το δένει ιδεολογικά. Ο φασισμός εδώ ψωνίζει από τα έτοιμα. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, αντισημιστισμός, αντιμουσουλμανισμός, ομοφοβία, ξενοφοβία και οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να θέσει τη μισή κοινωνία σε υποψηφιότητα για κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Είναι αλήθεια ότι για πατρίδες που χάνονται, για μετανάστες που έρχονται κατά εκατομμύρια, για εγκληματικότητες και υγειονομικές βόμβες, για γκέτο και άλλα τινά μιλάει και ο επίσημος αστικός κόσμος, με τη διαφορά ότι αυτός θέλει να επιβάλει καθεστώς διακρίσεων με “νόμιμα” μέσα και όχι με σφαλιάρες. Θα πει κανείς, υπάρχει διαφορά; Ναι υπάρχει. Ένα τέτοιο καθεστώς δεν μπορεί να προκύψει με “νόμιμα μέσα“. Η νίκη του προϋποθέτει το τσάκισμα του εσωτερικού εχθρού. Αυτό είναι επιπλέον και η βασική προϋπόθεση για την νομιμοποίησή του στις κάλπες. Οι φασίστες όσο δίνουν την εκτύπωση ότι μπορούν να δώσουν λύσεις στο δρόμο τόσο θα επιβραβεύονται στις κάλπες, ακόμα και από κόσμο που θα σκέφτεται πονηρά, ότι είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε. Έτσι αρχικά έχτισε την επιρροή της η ΧΑ στον Άγιο Παντελεήμονα. Πολλοί κάτοικοι τη στήριξαν στο Δήμο με το πονηρό σκεπτικό ότι έτσι θα σωθεί η αξία των ακινήτων τους, ή ο τζίρος των μαγαζιών τους. Ή ότι μόνο έτσι θα μπει μια τάξη στην “εγκληματικότητα”. Μετά την επιτυχία του υποδείγματος, τώρα ακολουθούν εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα. Είναι άξιο απορίας, τι ακριβώς αποκάλυψη χρειάζονται αυτοί για να σπάσουν από τη ΧΑ; Ότι είναι τραμπούκοι και δέρνουν κόσμο; Καλά κάνουν, θα απαντήσουν οι ψηφοφόροι τους.
Και τότε τι μένει; Ο μόνος τρόπος για να αποδομηθεί η ΧΑ είναι η αποδόμηση των ομάδων κρούσης. Αυτό είναι υπεραρκετό για να γίνει η επιρροή της σκορποχώρι. Η συζήτηση για το τι είναι η ΧΑ πρέπει να γίνει, καταρχήν στις γραμμές της αριστεράς και όλων όσων τάσσονται ήδη εναντίον της. Εκεί να γίνει μπόλικη συζήτηση και πάνω απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτό που έχουμε απέναντί μας. Και κυρίως ότι απέναντί μας έχουμε καθάρματα, που είναι έτοιμοι να αναλάβουν ρόλο δεσμοφύλακα στα στρατόπεδα συγκέντρωση και εθνικής αναμόρφωσης του Μιχαλοκασιδάρη. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε έχουμε λύσει τα 3/4 του προβλήματος. Το υπόλοιπο 1/4 είναι να τους ισοπεδώσουμε. Γιατί δεν έχουμε καμία όρεξη να γίνουμε υπήκοοι στην δουλοκτητική κοινωνία που ευαγγελίζονται. Και για να ξεκαθαρίσουμε και κάτι τελευταίο. Τα καθάρματα που ονειρεύονται να γίνουν δεσμοφύλακες και που στο κεφάλι τους έχουν άχυρα, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι δεν παίρνουν από λόγια.
Κ. Μαραγκός

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Ο κατσουριδης αντιπροτείνει λύση της μικτής οικονομίας




Κοινός παρονομαστής των επιτυχιών της Κύπρου διαχρονικά ήταν και πρέπει να συνεχίσει να είναι η μικτή οικονομία και ο συνδυασμός των συμφερόντων τάξεων και ομάδων του λαού, δήλωσε ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Νίκος Κατσουρίδης.
Μιλώντας σε σεμινάριο της ΠΟΓΟ, ο κύριος Κατσουρίδης υπογράμμισε ότι τα μέτρα και οι πολιτικές πρέπει να στηρίζονται στην κοινά αποδεκτή αρχή ότι ο καθένας συμβάλλει στην αντιμετώπιση των κρίσεων ανάλογα με τις δυνατότητες του.
Ανέφερε επίσης ότι το ΑΚΕΛ κατέθεσε συγκεκριμένες προτάσεις στη Βουλή για φορολόγηση του πλούτου και όσων έχουν περισσότερες οικονομικές δυνατότητες.
Παρά τις πιέσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΑΚΕΛ να τεθούν οι προτάσεις αυτές προς συζήτηση, πρόσθεσε, ακόμα παραμένουν σε εκκρεμότητα.

Το ότι η ηγεσία της αριστεράς περιμένει σήμερα από τους αστούς να συγκατανεύσουν  για να πληρώσουν φόρους  και να αναλάβουν το μερίδιο τους από τα βάρη της κρίσης αποδεικνύει πως βρίσκεται έτη Φώτος μακριά από την πραγματικότητα. Την στιγμή που  το κεφαλαίο  είναι οργανωμένο και συντονισμένο διεθνώς, ελέγχει τις κυβέρνησης και τους κρατικούς - αστικούς μηχανισμούς λήψης αποφάσεων  και επιβάλει πολιτικές λιτότητας, οδηγώντας τους εργαζόμενους στην πεινά την εξαθλίωση και την μιζέρια την στιγμή που το κεφαλαίο εξαπολύει τις φασιστικές ορδές στους δρόμους Η ηγεσία του Ακελ αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι ζει στον κόσμο της

Η πολιτική της μικτής οικονομίας έχει τελειώσει από την δεκαετία του 80 Η πολιτική της μικτής οικονομίας ήταν η απάντηση του καπιταλισμού  στην επέκταση του σοσιαλισμού (παρά την σταλινική του παραμόρφωση) μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο.
Μετά την κατάρρευση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού  ο καπιταλισμός δεν είχε ανάγκη αυτήν την πολιτική. την αντικατέστησε με αυτήν που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του καλύτερα , τον νεοφιλελευθερισμό.

Ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση  είναι να περάσουν οι  τράπεζες  τα μονοπώλια και οι βασικοί τομείς της οικονομίας στα χέρια του κράτους κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο
Για να γίνονται οι επενδύσεις και η ανάπτυξη στην βάση των αναγκών της κοινωνίας και όχι του κέρδους. Αυτό όμως σημαίνει αγώνας για Σοσιαλισμό ,χρειάζεται η εργατική τάξη να οργανωθεί στις γειτονιές και να κατεβεί στους δρόμους

Με την πιο πάνω προσέγγιση της η ηγεσία του Ακελ αποδεικνύει πως έχει εγκαταλείψει την βασική μαρξιστική αρχή .Την ταξική πάλη. Και οδηγά την εργατική τάξη στην ταξική σύγκρουση ιδεολογικά αφοπλισμένη  με αυτό τον τρόπο γίνεται και αυτή μέρος της  αιτίας της κρίσης.