Ο Αβέρωφ Το ELA και το Ακελ

Η εισήγηση του Αβέρωφ Νεόφυτου ότι η κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να κινηθεί νομικά εναντία στην Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα και τον διοικητή της για το ζήτημα του ELA,που φόρτωσαν στην Λαϊκή, αποτελεί μια προσπάθεια να ρίξει σταχτή στα μάτια του κόσμου .Γιατί αυτοί(οι της ΕΕ) είναι οι φίλοι και συνεργάτες τους,Και γιατί είναι με την δίκη τους (του ΔΗ.ΣΥ) στήριξη που φόρτωσαν τον κυπριακό Λαό με δισεκατομμύρια χρέη για να σωθούν οι τράπεζες.Αυτό όμως είναι  ένα μάθημα και για την ηγεσία του Ακελ που αρνείται να αγγίξει το ζήτημα του πως ξαφνικά οι κύπριοι εργαζόμενοι βρεθήκαν να χρωστούν δισεκατομμύρια που ποτέ δεν δανειστήκαν και ούτω τα εγγόνια τους δεν μπορούν να ξεπληρώσουν και να προτείνει άρνηση πληρωμής αυτών των χρεών.Αφήνει έτσι το έδαφος ελεύθερο στον Αβέρωφ να κάνει τις μανούβρες του και να κερδίζει έδαφος. Αποδεικνύεται έτσι ακόμα μια φορά πως η ηγεσία του Ακελ ούτε στην εξουσία είχε τις θέσεις και την δυνατότητα να υπερασπίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας άλλα ούτε και στην αντιπολίτευση τα έχει.

Κι έτσι η «φούσκα» συνεχίζει να μεγαλώνει....

Κι έτσι η «φούσκα» συνεχίζει να μεγαλώνει....

Κατηγορία: Οικονομική Κρίση 

 

 

 

 

του Χάρη Σαββίδη

 

Τι κι αν η Ευρωζώνη βρίσκεται σε ύφεση επί έξι διαδοχικά τρίμηνα! Οι δείκτες στα χρηματιστήρια οδεύουν ολοταχώς προς τα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών. Τι κι αν η αμερικανική οικονομία αδυνατεί να σταθεροποιηθεί σε τροχιά ανάκαμψης. Οι δείκτες στη Wall Street «πετούν» καθημερινά από ρεκόρ σε ρεκόρ. Τι κι αν το ιαπωνικό ΑΕΠ δεν έχει καταφέρει να επιστρέψει στο επίπεδο που βρισκόταν πριν την παγκόσμια κρίση. Ο δείκτης Nikkei καταγράφει κέρδη 85% το τελευταίο εξάμηνο.

 

Τα χρηματιστήρια δείχνουν να έχουν αποσυνδεθεί πλήρως από την πραγματική οικονομία με αποκλειστική ευθύνη των κεντρικών τραπεζών. Σε Ιαπωνία, ΗΠΑ και Βρετανία ο ρυθμός εκτύπωσης χρήματος αυξάνεται διαρκώς, προσφέροντας στις αγορές αφειδώς ρευστότητα. Τα κεφάλαια αυτά τροφοδοτούν το ράλι στα χρηματιστήρια αλλά και ενισχύουν τις τιμές των ομολόγων, μειώνοντας το κόστος δανεισμού των κρατών. Στις ΗΠΑ το κόστος 10ετούς δανεισμού βρέθηκε κάτω και από το 1,5% ενώ στην Ιαπωνία υποχώρησε ακόμα και στο 0,45%.

 

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι η μόνη που δεν τυπώνει χρήμα, αν και οι οικονομίες της Ευρωζώνης βρίσκονται ακόμα σε ύφεση. Το τελευταίο διάστημα φάνηκε, όμως, ότι αρκεί να τυπώνονται γεν στην άλλη όχθη του πλανήτη για να υποχωρήσει το κόστος δανεισμού στον ευρωπαϊκό Νότο. Ιταλία και Ισπανία δανείζονται πλέον με επιτόκια αντίστοιχα εκείνων πριν την κρίση ενώ στη Γαλλία το κόστος δανεισμού έχει υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα εδώ και δεκαετίες. Ακόμα και η Πορτογαλία ή η Ελλάδα αν επέστρεφαν σήμερα στις αγορές και δανείζονταν με τα επιτόκια που αντιστοιχούν στις σημερινές τιμές των ομολόγων τους, θα εξυπηρετούσαν το χρέος τους περίπου με το κόστος που το έκαναν πριν την κρίση. Οι επενδυτές αναζητούν ευκαιρίες ακόμα και στην Αφρική – στις αρχές Μαΐου το κόστος 10ετούς δανεισμού της Ρουάντας υποχώρησε κάτω από το 7%!

 

Για την πραγματική οικονομία, όμως, η εκτύπωση χρήματος λίγα έχει καταφέρει. Η διατήρηση του κόστους δανεισμού σε χαμηλά επίπεδα είναι μια θετική συνέπεια, στο βαθμό που δεν επιβαρύνει περαιτέρω τα υπερχρεωμένα κράτη. Ακόμα και αυτή, βέβαια, δεν ισχύει για την Ευρωζώνη, όπου οι κυβερνήσεις επιμένουν έτσι κι αλλιώς στις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας. Αν το χρήμα που τυπώνεται κατέληγε στα νοικοκυριά ή έστω τις επιχειρήσεις, οι οικονομίες θα «έπαιρναν μπρος». Αντί γι’ αυτό, παγιδεύεται στο χρηματοοικονομικό σύστημα και τις τράπεζες – τους μεγάλους ωφελημένους της ακολουθούμενης πολιτικής.

 

Φαίνεται, μάλιστα, να μην υπάρχουν αρνητικές συνέπειες από την επιλογή των κεντρικών τραπεζών. Θεωρητικά η εκτύπωση χρήματος απειλεί να ευτελίσει την αξία του, δηλαδή να προκαλέσει υψηλό πληθωρισμό. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε επειδή υπάρχει πολύ χρήμα στην οικονομία, είτε επειδή οι αλλοδαποί επενδυτές αποφεύγουν ένα νόμισμα που τυπώνεται μαζικά. Στην παρούσα φάση, όμως, το χρήμα που τυπώνεται δεν καταλήγει στην πραγματική οικονομία και άρα δεν δημιουργεί πληθωριστικές πιέσεις. Όσο για τις υποτιμητικές πιέσεις στο νόμισμα, αυτές δεν υπάρχουν καθώς σχεδόν όλες οι μεγάλες οικονομίες τυπώνουν (π.χ. γιατί να διολισθήσει το δολάριο έναντι του γεν ή της λίρας) ενώ πάνω από την Ευρωζώνη (που δεν τυπώνει) υπάρχει ο κίνδυνος της διάλυσης.

 

Οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να συνεχίσουν, δηλαδή, να τυπώνουν χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόβλημα και άρα η «φούσκα» στις αγορές θα συνεχίζει να μεγαλώνει για πάντα. Προφανώς και αυτό ακούγεται παράλογο – καμία φούσκα δεν μπορεί να μεγαλώνει για πάντα, ούτε οι αγορές είναι δυνατόν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα.

 

Οι περισσότεροι αναλυτές των αγορών παραδέχονται ότι όλα θα τελειώσουν με ένα… τεράστιο «μπαμ» αλλά προτρέπουν τους επενδυτές να συνεχίσουν να επωφελούνται της τρέχουσας κατάστασης όσο αυτή ισχύει.

 

Προς το παρόν η μόνη συνέπεια που φαίνεται να υπάρχει είναι μια αυξανόμενη νευρικότητα στις αγορές, που το τελευταίο διάστημα συνεχίζουν μεν την ανοδική τους πορεία αλλά αντιδρούν έντονα σε γεγονότα που φαινομενικά δεν έχουν μεγάλη σημασία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα πολύτιμα μέταλλα, που ενώ παραδοσιακά είναι από τα ασφαλέστερα καταφύγια, τελευταία έχουν εξελιχθεί σε στοίχημα υψηλού ρίσκου και… μεταβλητότητας στην τιμή (απώλειες 15% σε δύο ημέρες ή βουτιά 10% που ακολουθείται από κέρδη 12% και μετά υποχώρηση 5% μέσα σε μία ημέρα).

 

Εκείνο που απασχολεί περισσότερο από όλα τους «επενδυτές» είναι, βέβαια, η συνέχιση της εκτύπωσης χρήματος. Η παραμικρή νύξη από αρμόδια χείλη ότι μπορεί έστω να περιοριστεί προκαλεί πανικό στις αγορές. Μόλις αυτό συμβαίνει, οι εκπρόσωποι των κεντρικών τραπεζών σπεύδουν να διαβεβαιώσουν ότι η εκτύπωση θα συνεχιστεί για όσο χρειαστεί. Και έτσι η «φούσκα» συνεχίζει να μεγαλώνει…

ΞΕΚΙΝΗΜΑ - Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση

Είναι ο Λιλλήκας εναλλακτική απάντηση στην κρίση;

Είναι ο Λιλλήκας εναλλακτική απάντηση στην κρίση;

του Παναγιώτη Σολωμού

Ο Γιώργος Λιλλήκας έχοντας φτάσει πολύ κοντά στο να περάσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών και νιώθοντας την αγανάχτηση των εργαζομένων και της κοινωνίας απέναντι στα καταστροφικά αποτελέσματα του μνημονίου φιλοδοξεί να ηγηθεί ενός αντιμνημονιακού μετώπου που θα εκφράζει το «κέντρο» και όχι μόνο. Προς αυτή την κατεύθυνση υποστηρίζει ότι η «Συμμαχία πολιτών», η πολιτική κίνηση που έχει προκηρύξει πρόσφατα την ίδρυση της, θα είναι πάνω από ιδεολογίες. Συγκεκριμένα διακηρύσσει ότι: “Η Συμμαχία Πολιτών δεν θα έχει ιδεολογικό χαρακτήρα αλλά κινείται πέραν και έξω από τα παραδοσιακά ιδεολογικά σχήματα. Θα τοποθετείται επί όλων των προβλημάτων που απασχολούν την κοινωνία με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του τόπου και όχι μιας ιδεολογίας.”Τι σημαίνει όμως περάν από τις παραδοσιακές ιδεολογίες;

Ζούμε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα όπου το προσωπικό κέρδος και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι η κινητήρια δύναμη της παραγωγικής διαδικασίας. Αύτη είναι η ιδεολογία της δεξιάς και του κέντρου, που εκπροσωπούν το κεφάλαιο. Αυτή την ιδεολογία ασπάζεται ο Λιλλήκας και αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να θολώσει τα νερά για να εκμεταλλευτεί τους απογοητευμένους ΔΗΚΟικούς, ΑΚΕΛικούς, ΕΥΡΩΚΟικούς εργαζόμενους και μικροεπιχειρηματίες.

Ότι ο ίδιος τοποθετείται υπέρ του υπάρχοντος πολιτικοοικονομικού συστήματος, φαίνεται τόσο από το παρελθόν του, αφού μέσα από αυτό το σύστημα έχει καταφέρει να γίνει εκατομμυριούχος, όσο και από τις προτάσεις του για απαλλαγή από το μνημόνιο και την Τρόικα. Η κρίση που κτυπά τον κυπριακό λαό είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού για την όποια ο Γιωργός Λιλλήκας και η συμμαχία πολιτών δεν λένε τίποτε. Αναφέρουν μόνο ότι έπρεπε η προηγούμενη κυβέρνηση να προστάτευε την οικονομία από την κρίση, λές και σε ένα παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, γίνεται ένα κομμάτι του να μην επηρεαστεί. Κυρία αιχμή της κριτικής του εναντία στο μνημόνιο,  είναι όχι το ότι οδηγεί την κοινωνία στην εξαθλίωση, όσο το ότι στερεί την εθνική κυριαρχία! Σαν αποτέλεσμα δεν αμφισβητεί τα χρέη που φορτώνονται στους ωμούς του κυπριακού λαού σαν άδικα και παράνομα, και προτείνει την πώληση φυσικού αερίου έτσι ώστε να ξεπληρωθούν τα χρέη!

Το ζήτημα όμως που μπαίνει μπροστά στους λαούς μέσα από αύτη την κρίση, δεν είναι πως θα βρεθούν τα δίς ευρώ για να ξεπληρωθούν τα χρέη των τραπεζών (24 δις ευρώ στην περίπτωση της Κύπρου) άλλα το πως θα σταματήσουν οι μηχανισμοί που απομυζούν διεθνώς τον πλούτο τον λαών. Έτσι, ακόμα και να βρεθούν τα 10 δις πολύ σύντομα οι πιο πάνω μηχανισμοί είναι σε θέση να μας φορτώσουν με άλλα τόσα χρέη όπως έγινε πρόσφατα με την περίπτωση της Λαϊκής μέσω E.L.A.. Αυτοί οι μηχανισμοί είναι οι ντόπιες και διεθνείς τράπεζες, τα χρηματιστήρια ,οι οίκοι αξιολόγησης αλλά και το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωζώνη, σαν οργανισμοί και μηχανισμοί, για τους οποίους ο Λιλλήκας δεν λέει κουβέντα. Αντίθετα αναπαράγει την οργή προς την Γερμανία, λες και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευρωζώνη από μόνοι τους σαν οργανισμοί μπορούν να λειτουργήσουν διαφορετικά.

Αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο μια και ο ίδιος όταν διετέλεσε υπουργός εμπορίου το 2004 με την κυβέρνηση Παπαδόπουλου εφάρμοσε Ευρωπαϊκές οδηγίες οι οποίες τελικά μας οδήγησαν στο να παραχωρήσουμε ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας! Τον Απρίλη του 2004 συγκεκριμένα προσυπέγραψε το κλείσιμο του κυπριακού Διυλιστηρίου Πετρελαιοειδών[1], σύμφωνα με οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και άφησε την Κύπρο έρμαιο στις ιδιωτικές εταιρίες πετρελαιοειδών και στη δική τους ευχέρεια να εισάγουν πετρελαιοειδή, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να λειτουργήσει η οικονομία!.

Την ίδια στιγμή, αντιφάσκει περί εθνικής κυριαρχίας, καθώς αναπτύσσει φρούδες ελπίδες σε άλλες «δυνάμεις»  πολύ πιθανό να εννοεί την Ρωσία και την Κίνα οι οποίες μπορούν να μας «βοηθήσουν». Κι αυτές οι δυνάμεις όμως θα έχουν απαιτήσεις τόσο οικονομικές όσο και κυριαρχικές προκειμένου να «βοηθήσουν» την οικονομία της Κύπρου. Αντί λοιπόν να υποταχθούμε στην Γερμανία δεν τον πειράζει να υποταχθούμε σε οποιαδήποτε άλλη δύναμη, ενώ εκθειάζει τα Ρωσικά και άλλα κεφάλαια και κεφαλαιοκράτες λες και αυτοί δεν λειτουργούν με κύριο κριτήριό το δικό τους, και όχι της κοινωνίας, κέρδος.

Εντοπίζει στην διακήρυξη του την ανάγκη για να σταματήσει η πολιτική και κομματική διαπλοκή και να υπάρξει διαφάνεια στις κρατικές λειτουργιές, δεν λέει ούτε πως θα γίνει αυτό ούτε ποιος θα το κάνει. Η διαφθορά και η διαπλοκή είναι από ανέκαθεν κύριο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού.

Ο Λιλλήκας είναι στην πολιτική ζωή εδώ και μια εικοσαετία. Βουλευτής με το ΑΚΕΛ το 1996 και το 2001, υπουργός εμπορίου, βιομηχανίας και τουρισμού από το 2003 ως το 2006 και υπουργός εξωτερικών από το 2006-2007 στην Κυβέρνηση Παπαδόπουλου, ως μέλος του ΑΚΕΛ και μετά ως μέλος του ΔΗΚΟ, σύμβουλος του Παπαδόπουλου στις εκλογές του 2008. Σε όλη αυτή τη διάρκεια της πολιτικής του ζωής  δεν έγειρε ποτέ ζήτημα διαφάνειας. Πως τώρα ξαφνικά υιοθέτει τις πιο πάνω θέσεις;

Ενώ όμως κάνει κάποιες διαπιστώσεις όσο αφόρα την επίθεση που δέχεται ο κυπριακές λαός ,εντοπίζει το πρόβλημα στο ότι η εξαθλίωση που θα προκύψει από αύτη την κρίση θα χρησιμοποιηθεί για την επιβολή αντεθνικής λύσης του κυπριακού. Οι θέσεις του στο κυπριακό τον ταυτίζουν με τις δυνάμεις εκείνες που βλέπουν την λύση του κυπριακού όχι μέσα από την συνεννόηση και την συνεργασία με τους τουρκοκύπριους που αγωνίζονται για ανεξαρτησία, άλλα σε αντιπαράθεση με τους τ/κύπριους γενικά, τους οποίους θεωρούν την πέμπτη φάλαγγα της Τουρκικής άρχουσας τάξης. Με αυτές της θέσεις όχι μονό δεν έχει καμία πιθανότητα να βοηθήσει τους εργαζόμενους και την κοινωνία να αντιμετωπίσουν την επίθεση που δέχονται και να βγουν από την εξαθλίωση που τους οδηγεί άλλα το πιο πιθανό είναι να μας εμπλέξει σε εθνικές περιπέτειες μέσα από τις όποιες η εξαθλίωση θα μεγαλώσει.

Ο Λιλλήκας προβάλλεται σαν μια εναλλακτική αντιμνημονιακη δύναμη, λόγω της αδυναμίας το ΑΚΕΛ να προτείνει ένα πραγματικά αντιμνημονιακό -αντικαπιταλιστικό- διεθνιστικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της διεθνούς επίθεσης του κεφαλαίου. Ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι το μονό πρόγραμμα που πραγματικά μπορεί να αντιμετωπίσει τα μνημόνια και να βάλει τις βάσεις για νέα κοινωνική ανάπτυξη και πρόοδο. Όσο η αριστερά αρνείται ή αδυνατεί να υιοθετήσει και να προωθήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, πολιτικές προσωπικότητες όπως του Λιλλήκα θα προβάλλουν τον εαυτό σαν την εναλλακτική απάντηση που στην ουσία όμως είναι οι ίδιες δυνάμεις του συστήματος με διαφορετικό πρόσωπο.

ΑΚΕΛ,Εξοδος απο το Ευρώ, Διαφορετική θέση ιδια πολιτική

ΑΚΕΛ,Εξοδος απο το Ευρώ, Διαφορετική θέση ιδια πολιτική
Η πολύ-αναμενόμενη ανακοίνωση της απόφασης της κεντρικής επιτροπής του ΑΚΕΛ αντιμετωπίστηκε με ποικίλες αντιδράσεις γιατί είναι η Πρώτη φορά που μπαίνει επίσημα θέμα εξόδου από το ευρώ
πολλοί είναι αυτοί που σχολίασαν θετικά την πιο πάνω απόφαση.και πραγματικά η απόφαση της ηγεσία του Ακελ κάνει μερικές σωστές εκτιμήσεις, συγκεκριμένα αναφέρει; “Όπως προκύπτει από την επιστημονική μελέτη που είχαμε ενώπιον μας, τα αίτια της παρούσας κρίσης έχουν ως βασική αφετηρία από τη μια την Παγκόσμια Οικονομική Κρίση, τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της οικονομικής λιτότητας και διαχείρισης του συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης και από την άλλη τις ευθύνες του τραπεζικού τομέα στην Κύπρο. Με βάση όλα αυτά η επιστημονική ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μόνη επιλογή της Κύπρου είναι η λύση εκτός Δανειακής Σύμβασης και Μνημονίου. Η αναζήτηση μια τέτοιας λύσης το πιθανότερο ισοδυναμεί με απόφαση εξόδου της Κύπρου από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση του ευρώ.”
Εφόσον σωστά διαπιστώνει ότι η κρίση είναι συστηματική τα μέτρα για την αντιμετώπιση της θα έπρεπε να είναι μετρά εναντία στο σύστημα τέτοια μετρά είναι: η κρατικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο,η κρατικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας,η άρνηση πληρωμής του χρέους που φορτώνουν στους εργαζόμενους για να σωθεί το σύστημα και να συνεχίσουν να παίζουν τα παιχνίδια τους οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές και άλλα παρόμοια μετρά . Τα πιο πάνω μετρά απουσιάζουν , γιατί απλά η ηγεσία του Ακελ εξακολουθεί να βλέπει την λύση των οικονομικών προβλημάτων μέσα στα πλαίσια του συστήματος.Αυτό είναι καταστροφικό τόσο για το Ακελ όσο και για τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Η έξοδος από το Ευρώ χωρίς συνοδεύεται με μετρά που να περνούν τον έλεγχο των τραπεζών και της οικονομίας στην κοινωνία και τους εργαζόμενους και χωρίς να εξασφαλίζει την διαγραφή των χρεών που φορτώνονται σήμερα στις πλάτες των εργαζομένων, όχι μονό δεν θα λύσει τα προβλήματα της οικονομίας άλλα θα δημιουργήσει νέα αδιέξοδα και θα οδηγήσει σε απογοήτευση υποχώρηση και ήττα.
Η έλλειψη ταξικής προσέγγισης διαπερνά όλο το κείμενο της απόφασης της κεντρικής επιτροπής με αποτέλεσμα μια σειρά υποχωρήσεων όπως στο ποιος θα αποφασίσει την έξοδα στο ποιος θα την εφαρμόσει και που θα αναζητηθούν διεθνείς συμμαχίες
έτσι ενώ μιλά για ανάπτυξη στην βάση ενός νέου οικονομικού μοντέλου εννοεί την ανάπτυξη του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα δηλαδή την γεωργία και την βιομηχανία.
Αυτό ισχύει και στο ζήτημα του ποιος θα αποφασίσει και ποιος θα εφαρμόσει την έξοδο από το ευρώ.
Στην ουσία η θέση του Ακελ για έξοδο από το Ευρώ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πρόταση για συζήτηση προς τις άλλες πολιτικές δυνάμεις.Δηλαδή, το Ακελ θέλει την οριστική απόφαση να πάρουν όλα τα κόμματα μαζί. και μετά να την επιβεβαιώσουν με δημοψήφισμα. Συγκεκριμένα λέει. “Η Ολομέλεια της Κ.Ε. ΑΚΕΛ χωρίς να παραγνωρίζει τους κινδύνους και τις δυσκολίες υλοποίησης μια τέτοιας απόφασης, απευθύνεται στην Κυβέρνηση, στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις και στο σύνολο της κυπριακής κοινωνίας και θέτει ενώπιον τους την πρόταση για έναρξη ενός γόνιμου πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου προς αυτή την κατεύθυνση.”
δηλαδή η ηγεσία του Ακελ αναμένει από τον ΔΗ.ΣΥ και το ΔΗ.ΚΟ τα κόμματα του κεφαλαίου να συζητήσουν και να πάρουν μια απόφαση εναντία στα συμφέροντα που εκπροσωπούν.Ακόμα δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι οι κεφαλαιοκράτες και τα κόμματα που τους εκφράζουν μπορούν να βάλουν το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου πάνω από τα συμφέροντα τους.Η κυπριακή άρχουσα τάξη παρά το ότι δέχτηκε σημαντικό κτύπημα από τους ευρωπαίους συμμάχους της, αύτη την στιγμή έχει δεχτεί την κατάσταση και ετοιμάζεται σε συνεργασία μαζί τους να μετακυλήσει την καταστροφή στις πλάτες των εργαζομένων μέσα από μειώσεις μισθών και κοινωνικών παροχών, φορολογιών και ιδιωτικοποιήσεων .Ξέρει πως για να το καταφέρει αυτό χρειάζεται και το Ευρώ Και την ευρωπαϊκή ένωση γι αυτό και θα παλέψει για την παραμονή στο Ευρώ.
Η απόφαση της ΚΕ του Ακελ μιλά για συμφωνημένη έξοδο από το Ευρώ, κάτι τέτοιο όμως θα σημαίνει και πάλι την επιβολή των όρων της ΕΕ με πιο σημαντικό αυτών της πληρωμής του χρέους.
Ακόμα η απόφαση εντοπίζει την ανάγκη σύναψης διεθνών συμμαχιών για την αντιμετώπιση τόσο όλων αυτών που είναι εναντία στην έξοδο όσο και μιας πιθανής αντίδρασης της Τουρκιάς σε σχέση με το αέριο.Όμως δεν συγκεκριμενοποιεί ποιοι είναι οι δυνητικοί σύμμαχοι μας. Δηλαδή; θα μπορούσε να είναι και το Ισραήλ,η και η Ελλάδα του Σαμαρά,η η Ισπανία του Ραχοΐ; Μια ταξική προσέγγιση πάνω στο ζήτημα απαιτεί το κτίσιμο συνεργασίας και συμμαχίας με τους εργαζόμενους και τους Λαούς της περιοχής αλλά και της Ευρώπης που και αυτοί αγωνίζονται εναντία στην επίθεση που έχει εξαπολύσει ο διεθνής καπιταλισμός.
Για χρονιά η ηγεσία του Ακελ δικαιολογούσε την άρνηση της να προχωρήσει σε σύγκρουση με το κεφαλαίο λέγοντας ότι είμαστε λίγοι και μονοί.Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις χώρες της Ευρώπης εναντία στα μέτρα λιτότητας αλλά και των Λαών της περιοχής την προηγούμενη περίοδο έδειξαν ότι ούτε λίγοι ούτε μονοί είμαστε.Αυτό που λείπει είναι μια διεθνής επαναστατική οργάνωση που να συντονίσει και να ηγηθεί αυτών των αγώνων με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού.
Το Ακελ με την θέση του για έξοδο από το Ευρώ προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι προωθεί ριζοσπαστικές λύσεις την στιγμή που παραμένει δεμένο στα πλαίσια του συστήματος.για την επομένη περίοδο θα εξακολουθήσει να προσπαθεί το ακατόρθωτο να υποστηρίξει τα συμφέροντα των εργαζομένων μέσα στα πλαίσια του συστήματος

Ανοιχτή Επιστολή των Γυναικών της Χαλκιδικής

Ανοιχτή Επιστολή των Γυναικών της Χαλκιδικής

Posted in Κινήματα Πόλης, Περιβάλλον, Οικολογία, Πολιτική, επικαιρότητα on Απριλίου 26, 2013 by ilesxi

Ιερισσος γυναικες στα φυλακια 21-4-13, φωτ. Μάριος Λώλος

“Είμαστε οι προγιαγιάδες που ζήσανε την κατοχή κι αποφασίσαμε ποτέ ξανά φασισμός. Είμαστε οι γιαγιάδες που ζήσανε τον εμφύλιο κι είπαμε ποτέ ξανά πόλεμος. Είμαστε οι μάνες που είδαμε τα παιδιά μας μετανάστες κι είπαμε πότε πια ρατσισμός. Είμαστε οι κόρες που ζήσαμε τη χούντα κι είπαμε ποτέ ξανά απολυταρχικό καθεστώς. Είμαστε οι εγγονές που δε ζήσανε ούτε κατοχή, ούτε εμφύλιο, ούτε μετανάστευση, ούτε χούντα και τώρα τα ζούμε όλα μαζί. Είμαστε οι δισέγγονες που ονειρεύονται, ελπίζουν, και απαιτούν ένα καλύτερο αύριο.

Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ξέραμε πόσο τσούζουν τα χημικά, τί είναι το μααλόξ, τί σημαίνει ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΕΚΑΜ. Μέχρι πριν λίγο καιρό πιστεύαμε ότι η ΕΛ.ΑΣ υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες. Πιστεύαμε ότι το κράτος και οι λειτουργοί του βρίσκονται εκεί για να προάγουν τα συμφέροντα των πολιτών και να διασφαλίζουν τα δικαιώματά τους.

Μας έριξαν χημικά, μας κυνήγησαν, μας χτύπησαν, μας συνέλαβαν, μας ανέκριναν, μπούκαραν στα σπίτια μας και στα σχολεία μας. Μας κατηγόρησαν ότι δε σεβόμαστε τους νόμους. Μας χαρακτήρισαν αμόρφωτες, απληροφόρητες, ανυπάκουες, ψεύτρες – μέχρι και τρομοκράτισσες!

Όλα αυτά τα αντέξαμε. Άλλωστε εμείς φέραμε τα παιδιά μας στον κόσμο με ανείπωτο πόνο και τα μεγαλώνουμε με απίστευτο κόπο. Δεν μας πτοούν οι τρομοκρατικές τους πρακτικές.

Τώρα όμως χτυπάνε τους εγγονούς, τους γιούς, τους πατεράδες, τους αδερφούς μας. Τους αρπάζουνε μες στη νύχτα μπροστά στα τρομαγμένα μάτια των παιδιών μας. Τους κλειδώνουν στις φυλακές σαν κοινούς εγκληματίες με κατασκευασμένες κατηγορίες.

Λένε ότι υπερασπίζονται τη νομιμότητα!

Καταπατώντας νόμους και δικαιώματα;

Λένε ότι προωθούν με κάθε κόστος τις επενδύσεις προς όφελος του λαού!

Ασκώντας βία και τρομοκρατία στο λαό;

Λένε ότι οι αποφάσεις της δικαιοσύνης πρέπει να είναι σεβαστές!

Προκαταβάλλοντας τες και αγνοώντας τες όταν δε συμφωνούν;

Λένε ότι υπερασπίζονται τη δημοκρατία!

Προσβάλλοντας το τεκμήριο της αθωότητας που είναι μια από τις θεμελιώδεις αρχές της;

Καλούμε τις γυναίκες όλης της Ελλάδας, όλου του κόσμου, να σταθούν δίπλα στον αγώνα μας. Σ΄ έναν αγώνα αξιοπρέπειας. Σ΄ έναν αγώνα για την προστασία του μέλλοντος των παιδιών μας, του περιβάλλοντος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σ΄ έναν αγώνα όπου οι ζωές των παιδιών μας να είναι πάνω απ΄τα κέρδη των εταιρειών. Κάνουμε έκκληση σε όλες σας! Ζητάμε τη στήριξη, συμπαράσταση και αλληλεγγύη σας, με όποιο τρόπο μπορείτε!

Καταγγέλλουμε την κατασκευή ενόχων και την ποινικοποίηση κοινωνικών αγώνων. Καταγγέλλουμε την αστυνομική βία, την κρατική καταστολή και τις δικονομικές αυθαιρεσίες. Καταγγέλλουμε τις τηλεοπτικές δίκες και καταδίκες.

Απαιτούμε την αποφυλάκιση των πατεράδων, γιών και αδερφών μας. Απαιτούμε άμεση, δίκαιη, αμερόληπτη και διαφανή απόδοση δικαιοσύνης.

Σε κάθε άλλη περίπτωση θα μας βρούνε απέναντί τους. Εμάς, τις προγιαγιάδες, τις γιαγιάδες, τις μάνες, τις κόρες, τις εγγονές και τις δισέγγονες. Όλες

Ποιος δρόμος για την Κύπρο;

Ποιος δρόμος για την Κύπρο;
Κατηγορία: Κύπρος, Οικονομική Κρίση
Του Ανδρέα Παγιάτσου






«Αυτό είναι το αδιέξοδο με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη η Κύπρος: Δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την προοπτική της Ευρώπης, αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει και εντός της Ευρώπης»

Με αυτά τα λόγια ο βρετανικός Guardian[1] περιγράφει με τον πιο ακριβή τρόπο την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η άρχουσα τάξη, το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι,  στην Κύπρο.

Ο κυπριακός λαός δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει στο πλήρες της μέγεθος την καταστροφή με την οποία είναι αντιμέτωπος. Ψάχνει όμως απαντήσεις σ’ αυτό που διαισθάνεται πως είναι τραγικό για το μέλλον και για την επιβίωσή του, κι οδηγείται μαζικά στο συμπέρασμα της εξόδου από την ΕΕ.

Δημοσκόπηση που έγινε στη διάρκεια των κρίσιμων ημερών της απόφασης για το κούρεμα έδωσε ένα αποτέλεσμα που είναι πρωτόγνωρο για χώρα που ανήκει στην ΕΕ και την Ευρωζώνη: το 67,3% των Κυπρίων είναι υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη. Μάλιστα, πρόκειται για ένα εξαιρετικά ηχηρό 67%: το 43,7% δηλώνουν «απόλυτα σύμφωνοι» ότι πρέπει η Κύπρος, ένα άλλο 23,6% δηλώνει «σύμφωνοι», ενώ μόνο 24% διαφωνούν με την έξοδο![2]

Η Αριστερά, είτε στην Κύπρο, είτε στην Ελλάδα είτε αλλού πρέπει να στηρίξει το «όχι» αυτό των Κυπρίων εργαζομένων και νέων. Από κάπου αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσει – κάποιος πρέπει να πει στην ΕΕ και τα κοράκια που την κυβερνούν, «φτάνει πια», δεν σας φοβόμαστε. Έχοντας πει αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε δύο σημεία.

Το πρώτο, αν ο κυπριακός λαός μείνει μόνος του, αν δεν νοιώσει συμπαράσταση, αν η Αριστερά δεν σταθεί δίπλα του, το κύμα προπαγάνδας που θα ακολουθήσει από την κυπριακή άρχουσα τάξη και τους ευρωπαίους συνεταίρους της, θα προκαλέσει σύγχυση και μπορεί να δούμε ακόμα και μεταστροφή στο κλίμα.

Το δεύτερο είναι ότι η Αριστερά οφείλει, την ίδια στιγμή που υποστηρίζει το αίτημα και τη διάθεση του κυπριακού λαού να φύγει από την Ευρωζώνη, να εξηγεί ότι η επιστροφή στη λίρα, από μόνη της δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα.


Η επιστροφή στη λίρα από μόνη της δεν φτάνει

Η «επιστροφή στη λίρα» δεν θα σημαίνει επιστροφή στο παρελθόν, όταν η λίρα ήταν ένα σκληρό νόμισμα και η κυπριακή οικονομία λειτουργούσε στα πλαίσια ενός ευνοϊκού διεθνούς περιβάλλοντος, ελκύοντας κεφάλαια από παντού (καθώς αποτελούσε σημαντικό χρηματοπιστωτικό κέντρο στην περιοχή).

Σήμερα η κρίση δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο, η Κύπρος σαν χρηματοπιστωτικό κέντρο έχει καταστραφεί και οι τράπεζες της είναι χρεοκοπημένες.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες:
Η επιστροφή στη λίρα δεν θα λύσει το πρόβλημα του χρέους, αντίθετα θα το μεγεθύνει, καθώς η λίρα θα υποτιμηθεί κι έτσι το χρέος, σε λίρες, θα εκτοξευτεί. Με άλλα λόγια, η επιστροφή στη λίρα θα πρέπει να συνοδεύεται από την άρνηση αποπληρωμής του χρέους που έχει συσσωρεύσει η Κύπρος, διαφορετικά η αιμορραγία θα συνεχίσει και η οικονομία δεν θα έχει καμία ελπίδα να ορθοποδήσει.
Η επιστροφή στη λίρα δεν λύνει το πρόβλημα των τραπεζών. Οι κυπριακές τράπεζες έχουν χρεοκοπήσει, και ο μόνος τρόπος να ορθοποδήσουν, χωρίς να καταστραφούν οι ζωές των Κυπρίων εργαζομένων, είναι να εθνικοποιηθούν, να ανακεφαλαιοποιηθούν με λίρες που θα τυπώνει η κυπριακή Κεντρική Τράπεζα και το κράτος να εγγυηθεί τις καταθέσεις των λαϊκών στρωμάτων.
Η επιστροφή στη λίρα, από μόνη της, δεν λύνει το πρόβλημα της ύφεσης. Η κυπριακή οικονομία είναι αντιμέτωπη σήμερα με μια εφιαλτική βουτιά κι αυτό δεν θα το σταματήσει τυχόν επιστροφή στη λίρα. Αντίθετα μπορεί να προκαλέσει, βραχυχρόνια, μια βαθύτερη αποσταθεροποίηση. Η λίρα θα υποτιμηθεί και το κόστος των εισαγωγών (αυτοκίνητα, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά αγαθά, πετρέλαιο, κλπ) θα εκτιναχθεί.  Η Αριστερά οφείλει να τα πει αυτά, για να μην έχει ο κόσμος αυταπάτες για «δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα».
Η ύφεση θα βαθύνει κι από το γεγονός ότι το κεφάλαιο, είτε κυπριακό είτε ξένο, θα σαμποτάρει την κυπριακή οικονομία αν νοιώσει ότι οι πολιτικές που το υπηρετούν καλύτερα (η παραμονή δηλαδή μέσα στην Ευρωζώνη, κλπ) δεν εφαρμόζονται.


Απάντηση

Για όλους τους πιο πάνω λόγους (και χωρίς αυτοί να αποτελούν βέβαια μια ολοκληρωμένη οικονομική ανάλυση) η έξοδος από την ευρωζώνη και η επιστροφή στη λίρα μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά για την κυπριακή οικονομία μόνο αν συνοδεύεται από:

1.       Την άρνηση αποπληρωμής του κυπριακού χρέους

2.      Την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος

3.      Την εφαρμογή μέτρων προστασίας της οικονομίας όπως τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων (που εφαρμόζεται ήδη τώρα, επί «ευρώ») αλλά και τον έλεγχο των εισαγωγών και εξαγωγών.

4.     Την εθνικοποίηση των σημαντικών τομέων της οικονομίας, για να μπορεί να αντιμετωπιστεί το αναπόφευκτο σαμποτάζ από το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο,

5.      Και τον σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου

Αυτά τα μέτρα βέβαια σημαίνουν μετωπική σύγκρουση με το κεφάλαιο, ελληνικό και ξένο – μετωπική σύγκρουση με τις λεγόμενες «αγορές». Γι’ αυτό και μόνο μια κυβέρνηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να τα εφαρμόσει. Μια κυβέρνηση η οποία να είναι έτοιμη να στηριχτεί στα λαϊκά στρώματα για να δώσει τη μάχη ενάντια στο σύστημα. Κι αυτό σημαίνει:

6.     Κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση σ’ όλο το φάσμα της οικονομίας, πραγματική δημοκρατία με εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους, στηριγμένους σε λαϊκά συμβούλια και συνελεύσεις, στο κοινωνικό επίπεδο

Κάτι τέτοιο ασφαλώς θα θέσει αργά ή γρήγορα το «γεωπολιτικό» ζήτημα – τη στρατηγική σημασία της Κύπρου και το μικρό της μέγεθος που την κάνει ευάλωτη. Οι μέχρι σήμερα συμμαχίες της Κυπριακής άρχουσας τάξης, με την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τη Ρωσία, μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα. Χρειάζεται αναζήτηση των πραγματικών συμμάχων του κυπριακού λαού, κι αυτό απαιτεί:

7.       Διεθνισμό.

Το κυπριακό εργατικό κίνημα μπορεί να στραφεί για συμπαράσταση στο ελληνικό εργατικό κίνημα αλλά όχι μόνο: υπάρχουν οι βάσεις για προσέγγιση στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων και τους Τουρκοκύπριους γείτονές του και με τους Ευρωπαίους εργαζόμενους ξεκινώντας από το Νότο, αλλά και τους άλλους γειτονικούς λαούς (ας μην ξεχνάμε την Αραβική «Άνοιξη»).

Από τη στιγμή που μια κυβέρνηση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων στην Κύπρο αναλάβει την εφαρμογή ενός προγράμματος όπως το παραπάνω, αυτό θα δημιουργήσει αλυσιδωτές αναταράξεις σε όλες τις χώρες που την περιβάλλουν. Έτσι έγινε στη Λ. Αμερική, όπου μετά τη Βενεζουέλα ακολούθησαν μια σειρά άλλες χώρές, έτσι έγινε και στον αραβικό κόσμο μετά την επανάσταση στην Τυνησία.  Οι βάσεις για αλληλεγγύη, κοινή πάλη και ταξική συνεργασία των λαών είναι πραγματικές


Καθήκοντα της Αριστεράς

Και στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα όπως και στη μία χώρα μετά την άλλη, σήμερα, την εποχή της βάρβαρης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος το να παρθούν τα πιο πάνω μέτρα δεν αποτελεί κάποιου είδους ιδεολόγημα, αλλά αδήριτη, άμεση, επιβεβλημένη ανάγκη.

Την ίδια στιγμή όμως το πάρσιμο των πιο πάνω μέτρων θέτει ευθέως το θέμα μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας σαν απάντηση στην κρίση που μαστίζει σήμερα τον καπιταλισμό.

Εδώ καλείται να ανταποκριθεί η Αριστερά.

Το τραγικό για το κυπριακό εργατικό κίνημα είναι ότι η Αριστερά, το ΑΚΕΛ, κυβερνούσε μέχρι τον περασμένο Φλεβάρη και αποδείχτηκε δειλή, άτολμη και ανίκανη.

Το τραγικό για το ελληνικό εργατικό κίνημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί την ελπίδα για τα εκατομμύρια των Ελλήνων εργαζομένων, ανέργων και φτωχών, στήριζε χωρίς την παραμικρή κριτική την πορεία του ΑΚΕΛ των προηγούμενων 5 χρόνων.

Θα βγάλουν συμπεράσματα οι ηγεσίες της Αριστεράς; Ή θα πρέπει να περάσουν 5 ή 10 ή περισσότερα, εφιαλτικά χρόνια προτού μια νέα γενιά αγωνιστών πάρει τη μοίρα της Αριστεράς στα χέρια της για να της δώσει την πνοή και τη φυσιογνωμία που απαιτούν οι καιροί που ζούμε;



__________________
[1] Ημερησία on line, 8 Απρ. 2013, http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26517&subid=2&pubid=113023436
[2] Τελοπτικός σταθμός Σιγμα, 20/3/203, http://www.sigmatv.com/shows/60-lepta/episodes/2203

Σχετικά νέα:
 Κύπρος: είναι ο καπιταλισμός, ανόητε… - 01/04/2013
 H 2η τραγωδία της Κύπρου! - 30/03/2013
 Κύπρος: η Pax Germanica είναι εδώ – γυμνή, αποκρουστική και ολέθρια! Ονομάζεται ΕΕ! - 29/03/2013
ΞΕΚΙΝΗΜΑ - Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση

Μας κυβερνούν ληστές!

Μας κυβερνούν ληστές!

Κατηγορία: Οικονομική Κρίση 

Άρθρο της σύνταξης από το νέο τεύχος (368) του «Ξ» που κυκλοφορεί

Με τροπολογία που πέρασε στο παρά πέντε στη Βουλή (σε νόμο που αφορούσε τις επενδύσεις, στις 2 Απρίλη) οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ απάλλαξαν από ενδεχόμενη δίωξη διευθυντικά στελέχη τραπεζών που έδιναν θαλασσοδάνεια στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ύψους συνολικά 200 εκ. ευρώ. Έτσι τα δάνεια που έδιναν στα κόμματά τους, οι διοικήσεις που διόριζαν αυτά τα ίδια κυβερνητικά κόμματα, δεν πρόκειται ποτέ να ερευνηθούν ποινικά και ποτέ δεν θα αποδοθούν ευθύνες! Η τροπολογία αυτή βάζει φρένο σε σχετική διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει από οικονομικούς εισαγγελείς. Έτσι τα θαλασσοδάνεια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα τα αποπληρώσουμε εμείς, που καλούμαστε να πληρώσουμε τα χρέη των ελληνικών τραπεζών.

Μερικές μέρες πριν το κούρεμα των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, οι συγγενείς του προέδρου, Νίκου Αναστασιάδη έβγαλαν στο εξωτερικό δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Όταν αυτό βγήκε στη δημοσιότητα, ο αδιάφθορος πρόεδρος που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του, δήλωσε θιγμένος και θυμωμένος, ότι έχει διατάξει πλήρη έρευνα για τους υπαίτιους της κυπριακής κρίσης.

120.000 υπεράκτιες εταιρείες σε διάφορους φορολογικούς παραδείσους εντόπισε τελικά η έρευνα της Διεθνούς Σύμπραξης Ερευνητών Δημοσιογράφων (International Consortium of Investigative Journalists – ΙCIJ). Η έρευνα ξεκίνησε όταν ο επικεφαλής της ΙCIJ πήρε ένα ανώνυμο δέμα με ένα σκληρό δίσκο και εκατομμύρια αρχεία (2,5 εκατομμύρια κατ’ ακρίβεια) εκ πρώτης όψεως εντελώς ακατανόητα. Η έρευνα απορρόφησε ειδικούς στην αποκρυπτογράφηση των σχετικών στοιχείων και 86 δημοσιογράφους από 46 χώρες. Διάρκεσε δε 15 ολόκληρους μήνες.

Σύμφωνα με το συνδικάτο των φοροτεχνικών στη Γερμανία, το γερμανικό δημόσιο χάνει κάθε χρόνο 400 δισ. ευρώ από αυτή τη φοροδιαφυγή (πάνω από 2 φορές το μέγεθος του ελληνικού ΑΕΠ). Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρώπη χάνει κάθε χρόνο 1 τρισ. ευρώ από τη φοροδιαφυγή αυτή! 

Ένα τρισ. ευρώ κάθε χρόνο μόνο από τη φοροδιαφυγή του κεφαλαίου! [1] Ένα ποσό που θα μπορούσε να μεταμορφώσει την ευρωπαϊκή ήπειρο σε «παράδεισο» αν επενδυόταν στην πραγματική οικονομία. Αντί γι’ αυτό η Ευρώπη βυθίζεται στη χειρότερη κρίση από το β’ παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς προοπτική και χωρίς ελπίδα.

Τουλάχιστον 300 τέτοιες υπεράκτιες εταιρίες έστησε για τους πελάτες της ο γερμανικός κολοσσός της Ντόιτσε Μπανκ, 2.900 η Ελβετική UBS… Που είναι ο Σόιμπλε που κατάγγελλε τους Έλληνες εργαζόμενους για «διεφθαρμένους» και την οικονομία της Κύπρου σαν «οικονομία καζίνο», να βάλει λίγη τάξη;[2]

Τραπεζικό απόρρητο

Γιατί όμως διαμαρτύρονται όλοι αυτοί οι κύριοι της ΕΕ και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την φοροδιαφυγή; Μπορούν με ένα απλό μέτρο να εξαλείψουν το φαινόμενο αυτό: να καταργήσουν το τραπεζικό απόρρητο! Έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να αξιοποιεί τα διάφορα παραθυράκια για να φυγαδεύει αφορολόγητα ή να «ξεπλένει» τα κέρδη από τις βρωμοδουλειές του.

Όμως δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει στη φόρα το σχετικό δημοσίευμα και βιάστηκαν διάφοροι στην ΕΕ (με πρώτους τους Αυστριακούς αξιωματούχους) να δηλώσουν ότι δεν πρέπει με τίποτα να καταργηθεί το τραπεζικό απόρρητο.

Με άλλα λόγια, αυτό που τους πόνεσε, περισσότερο απ’ οτιδήποτε, όταν αποκαλύφθηκε ο ρόλος αυτός του μεγάλου κεφαλαίου, ήταν μήπως και μπει ζήτημα κατάργησης του τραπεζικού απόρρητου.

Μήπως, έτσι, μάθει ο κόσμος σε ποιων τα χέρια βρίσκονται τα λεφτά, πόσα είναι τελικά αυτά τα λεφτά, και που «ταξιδεύουν»…

Μήπως ο κόσμος συνειδητοποιήσει αυτό που αποκάλυψε η έρευνα του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Ελβετίας, στη Ζυρίχη, το 2011, ότι δηλαδή 147 εταιρείες όλες κι όλες ελέγχουν το 40% του συνολικού πλούτου που παράγει ο πλανήτης[3]. Κι έτσι τους μπει καμία «τρελή» ιδέα να τις εθνικοποιήσουν….

Δεν υπάρχει καμία προοπτική και καμία ελπίδα για καλύτερη ζωή μέσα από το καπιταλιστικό σύστημα. Ότι η άρχουσα τάξη κι αυτοί που κυβερνούν είναι κλέφτες και ληστές το αποδεικνύουν ξανά και ξανά τα στοιχεία που αποκαλύπτονται κάθε λίγο και λιγάκι, όσο κι αν προσπαθούν να τα κρατήσουν κρυμμένα. Είναι και ψεύτες, γιατί δεν θα μπορούσαν ποτέ να πούνε την αλήθεια στα λαϊκά στρώματα – ότι δηλαδή δεν είναι τίποτε άλλο από παράσιτα που ζουν σε βάρος της κοινωνίας, καταστρέφοντάς την. Βιομήχανοι, εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβοι, είτε στην Ελλάδα είτε στη Γερμανία, θα συνεχίσουν να ληστεύουν τις κοινωνίες, να καταστρέφουν τις οικονομίες όσο κυριαρχούν οι «δυνάμεις των αγορών» που έχουν ένα και μοναδικό σκοπό: το κέρδος!

Τόση σήψη, τέτοιο παρασιτισμό, τέτοια καταστροφική μανία ο καπιταλισμός έχει να παρουσιάσει από την εποχή του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Οι εκπρόσωποι του θεωρούν το σύστημά τους απόρθητο και τους ίδιους ανίκητους.

Μπροστά στο εργατικό κίνημα και τους νέους, στην Ελλάδα, την Κύπρο, τη Νότια Ευρώπη, το σύνολο της Ευρώπης και όλο τον κόσμο, υπάρχει μόνο ένας δρόμος, μόνο μια επιλογή: η κατανόηση ότι αυτό το σύστημα δεν είναι σε θέση να προσφέρει παρά μόνο πόνο, δυστυχία και αίμα! Ότι μόνο η πάλη για την ανατροπή του έχει νόημα! Κι ότι χρειάζεται να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να χτίσουμε τους πολιτικούς φορείς, που θα φέρουν σε πέρας αυτό το έργο: μαζικά κόμματα της Αριστεράς, πραγματικά ταξικά, πραγματικά σοσιαλιστικά, επαναστατικά, διεθνιστικά!

Αυτός είναι ο στόχος που θέτει το «Ξ» και γι’ αυτόν παλεύει μέσα από τις γραμμές της CWI, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και διεθνώς.

Απο το ΞΕΚΙΝΗΜΑ 

Κρατικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών. Ευκαιρία και καθήκον για την Αριστερά

Λιτότητα, περικοπές μισθών συντάξεων και επιδομάτων ,ανεργία πείνα φτώχεια, φασισμός πόλεμοι και υποβάθμιση της ανθρώπινης ύπαρξης .Αυτό είναι το παρόν και το μέλλον του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος που ελέγχει τον κόσμο. Οι τράπεζες και οι τραπεζίτες τα χρηματιστήρια και οι χρηματιστές είναι σε διεθνές και ντόπιο επίπεδο η κυρία εξουσία που κυβερνά τον κόσμο .Αυτές είναι οι Αγορές που σε συνεργασία με τα πολιτικά κόμματα που εκφράζουν τα συμφέροντα τους επιβάλλουν τις πολιτικές τους ,Πολιτικές που χωρίς ίχνος ντροπής ονομάζουν αλληλεγγύη και βοήθεια.Δεν τους ενδιαφέρει αν δημιουργούν πεινά φτώχεια μιζέρια και θάνατο.τους ενδιαφέρει να αυξήσουν τα κέρδη τους και να αρπάξουν όσο το δυνατό περισσότερα πριν την τελική κατάρρευση του συστήματος τους.Στην Κύπρο Προσφέρουν σήμερα την “βοήθεια και αλληλεγγύη” που πρόσφεραν προηγουμένως στην Ελλάδα Πορτογαλία Ισπανία.Ιταλία και Ιρλανδία.

Οι τραπεζίτες τόσο στην Κύπρο όσο και διεθνώς την προηγούμενη περίοδο κερδοσκοπούσαν δημιουργώντας Φούσκες, φορτώνοντας τους εργαζόμενους Χρέη και κερδοσκοπώντας στα χρηματιστήρια. Σήμερα που οι πολιτικές τους οδηγούνται σε κατάρρευση φορτώνουν τις ζημιές στην κοινωνία και συνεχίζουν να κερδοσκοπούν πουλώντας τις περιουσίες των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι και η κοινωνία καταλαβαίνουν σήμερα τι σημαίνει να λειτουργούν οι τράπεζες στα χέρια των ιδιωτών και προς εξυπηρέτηση του κέρδους των τραπεζιτών.Όσο η λειτουργιά των τραπεζών παραμένει στα ιδία πλαίσια τα κέρδη θα συνεχίζουν να τα καρπούνται οι τραπεζίτες και τις ζημιές να τις φορτώνουν στους εργαζόμενους και την κοινωνία

Τόσο οι προηγούμενη κυβέρνηση, όσο και η τωρινή, φόρτωσαν τις ζημιές των τραπεζών στην κοινωνία με το δικαιολογητικό πως έχουν κοινωνικό ρόλο και δεν μπορούν να τις αφήκουν να καταρρεύσουν.

Ναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει κοινωνικό ρολό και γι αυτό πρέπει να σταματήσει να εξυπηρετεί τα ιδιωτικά συμφέροντα, πρέπει να κοινωνικοποιηθεί με την συμμέτοχη των εργαζομένων και των κοινωνικών συνόλων στην διοίκηση τους, σε συνθήκες διαφάνειας και δημοκρατίας. Μόνο τότε τα κέρδη θα χρησιμοποιούθουν για το συμφέρον της κοινωνίας και θα σωθούν οι δουλειές των εργαζομένων σε αυτές.

Μπροστά στην επίθεση του κεφαλαίου που προβάλλει τις ιδιωτικοποιήσεις την λιτότητα και τις απολύσεις σαν τον μόνο τρόπο σωτηρίας του καταρρέοντος συστήματος του. Οι εργαζόμενοι και η αριστερά έχουν σήμερα μια ευκαιρία να αντεπιτεθούν αντιτάσσοντας την κρατικοποίηση-κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα.Τώρα που το χρηματοπιστωτικό σύστημα καταρρέει και οι πλειοψηφία των εργαζομένων ζει στο πετσί της αυτή την κατάρρευση και βγαζει τα συμπερασματα της για τον ρολο των τραπεζιτων.

Ταυτόχρονα αυτό το αίτημα είναι και ένα καθήκον για την αριστερά γιατί χωρίς την κοινωνικοποίηση των τραπεζών είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί η κρίση.Από την άλλη η αδυναμία της αριστεράς να προτείνει κάτι τέτοιο την φορτώνει ευθύνες γιατί αφήνει τους τραπεζίτες να οδηγούν την κοινωνία στην φτωχοποίηση χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι το ουσιαστικό.

Από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ: η χρεοκοπία της «διαπραγμάτευσης» και της «στροφής στη Ρωσία»

 

Το «όχι» της κυπριακής Βουλής της Τρίτης 19/3, χωρίς καμιά αμφιβολία γέμισε τον ελληνικό λαό με περηφάνια. Επιτέλους, κάποιος έλεγε στα κοράκια της ΕΕ «όχι». Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ. Την εθνική υπερηφάνεια ακολούθησε σύντομα η απογοήτευση: η βουλή της 22/3 είπε «ναι» – αποφάσισε την υποταγή στην Τρόικα.

 

Στην πραγματικότητα όμως, το «ναι» στην υποταγή δεν το είπε ο κυπριακός λαός, το είπε η κυπριακή βουλή. Κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνει η οργή στην κυπριακή κοινωνία – το «όχι» του κυπριακού λαού θα ενισχύεται στις μέρες που έρχονται. Το αν θα μπορέσει να ανατρέψει το «ναι» των βουλευτών και της κυβέρνησης είναι βέβαια κάτι πολύ δύσκολο, που όμως θα δείξει ο χρόνος.

 

Αναμενόμενο

Το «ναι» της κυπριακής βουλής ήταν στην πραγματικότητα αναμενόμενο. Κι αυτό γιατί οι Κύπριοι βουλευτές δεν υπήρχε περίπτωση να βάλουν τα συμφέροντα του τόπου και του λαού πάνω από το σύστημα το οποίο είναι ταγμένοι να υπηρετήσουν – δηλαδή τον καπιταλισμό.

 

Η σύνθεση της Κυπριακής βουλής αποτελείται στην πλειοψηφία της από ανθρώπους του κεφαλαίου – της Δεξιάς (ΔΗΣΥ) και της κεντροδεξιάς (ΔΗΚΟ). Αυτοί συμπληρώνονται από μερικούς πρώην σοσιαλιστές και νυν εθνικιστές (ΕΔΕΚ).

 

Η Αριστερά (ΑΚΕΛ) είναι ισχυρή, με πάνω από 30%, μόνο που είναι μια Αριστερά ευνουχισμένη και ανίκανη να αντιταχθεί πόσο μάλλον να ανατρέψει τις πολιτικές που υπηρετούν το κεφάλαιο. Υπάρχει τίποτα χαρακτηριστικότερο από το γεγονός ότι στην κρίσιμη συνεδρίαση της Βουλής της 22ας  Μάρτη, που είπε στην ουσία «ναι» στην Τρόικα, οι βουλευτές του ΑΚΕΛ ψήφισαν… αποχή(!!!) για να μην υποσκάψουν, είπανε, την «εθνική ενότητα» και τον πρόεδρο Αναστασιάδη στις μάχες που δίνει;(!!!)

 

Το «όχι» του λαού και το «όχι» του κεφαλαίου

Η Κυπριακή βουλή, έτσι, δεν είχε καμία εναλλακτική πρόταση έξω από τα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος. Δοκίμασε να πιέσει την Τρόικα λέγοντας «όχι» και στέλνοντας τον υπουργό οικονομικών (Σαρρή) στη Ρωσία για να διερευνήσει τις προθέσεις του ρωσικού κεφαλαίου.

 

Το «όχι» των Κυπρίων βουλευτών αντανακλούσε μια σειρά από παράγοντες. Ένας απ’ αυτούς είναι ασφαλώς η ανησυχία τους για τις λαϊκές αντιδράσεις και ο φόβος μην έχουν την τύχη των κομμάτων της τρόικας στην Ελλάδα και αλλού.

 

Ένας δεύτερος ήταν το γεγονός ότι η κυπριακή άρχουσα τάξη (της οποίας η ισχύς ξεπερνά κατά πολύ το μέγεθος του νησιού και της οικονομίας του) είχε αυξημένη αυτοπεποίθηση από μια επιτυχημένη ανεξάρτητη πορεία και ειδικές σχέσεις με τη Βρετανία, τον αραβικό κόσμο, τα ρωσικά κεφάλαια, κοκ.

 

Και τρίτος, το γεγονός ότι το «κούρεμα» της Τρόικας, δεν έκοβε τόσο τις καταθέσεις των λαϊκών στρωμάτων όσο το ίδιο το κυπριακό κεφάλαιο και τους διεθνείς συνεταίρους του, την τάξη δηλαδή που η πλειοψηφία του κυπριακού κοινοβουλίου εκπροσωπούσε. Όταν στη διάρκεια της προηγούμενης διετίας το ΑΚΕΛ εφάρμοζε πολιτικές λιτότητας, μειώνοντας τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 15% και εκτινάσσοντας την ανεργία στο 14%, οι βουλευτές του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ, λέγανε «κόψτε κι άλλο», «ιδιωτικοποιείστε τα πάντα».

 

Το κούρεμα των καταθέσεων πάνω από 100.000 χτυπούσε το μεγάλο κεφάλαιο – είτε αυτό ήταν κυπριακό, είτε ρωσικό, είτε βρετανικό, κλπ. Κάτι που σήμαινε πως την επόμενη κιόλας μέρα της εφαρμογής των μέτρων της Τρόικας θα ξεκινούσε η φυγή των κεφαλαίων – ξένων και κυπριακών.

 

Έτσι το μοντέλο του υπερμεγέθους τραπεζικού τομέα και της παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, που αντιπροσωπεύει το 20% του ΑΕΠ του νησιού, πάνω στο οποίο είχε χτιστεί και μεγεθυνθεί η κυπριακή οικονομία θα κατέρρεε.

 

Η ρωσική άρνηση και το τέλος της διαπραγμάτευσης

Όταν η κυπριακή πολιτική ηγεσία είδε ότι η Τρόικα ήταν ανυποχώρητη και ότι η Ρωσία δεν ήταν διατεθειμένη να «ξελασπώσει» την Κύπρο, τότε έσκυψε το κεφάλι και υποτάχθηκε στις επιταγές της Τρόικας.

 

Αυτό δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη στις γραμμές της Αριστεράς. Από τη στιγμή που η κυπριακή πολιτική ηγεσία δεν ήταν διατεθειμένη να συγκρουστεί και να προχωρήσει σε έξοδο από το ευρώ, αντιμέτωπη με τους εκβιασμούς της Τρόικας, το μέλλον της «διαπραγμάτευσης» αυτής ήταν προδιαγεγραμμένο.

 

Το ερώτημα είναι πώς είναι δυνατό τμήματα της Αριστεράς να έχουν αυταπάτες ότι η κυπριακή άρχουσα τάξη θα στεκόταν με συνέπεια στο αρχικό της «όχι», κι επίσης, από πού ως πού η Αριστερά να περιμένει από τη Ρωσία «να μας σώσει».

 

Το πρώτο ερωτηματικό απευθύνεται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όταν η βουλή ψήφισε «όχι», χαρακτήρισε την απόφασή της σαν «πραγματική διαπραγμάτευση». Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι μέχρι στιγμής καμία από τις άρχουσες τάξεις των άλλων χωρών που είναι αντιμέτωπες με την κρίση του χρέους δεν «φώναξε» και δεν «κλώτσησε» περισσότερο από την κυπριακή… Το αποτέλεσμα όμως; Υποτάχθηκε.

 

Απ’ αυτό το αποτέλεσμα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να βγάλει ένα απλό και καθαρό συμπέρασμα: διαπραγμάτευση με την Τρόικα δεν μπορεί να υπάρξει. Όταν αρνηθείς να κάνεις αυτά που ζητούν θα σε πετάξουν εκτός ευρώ. Κι επομένως η άποψη ότι μπορείς να αρνηθείς να εφαρμόσεις αντιλαϊκές πολιτικές και την ίδια στιγμή να παραμείνεις στο ευρώ, αποτελεί αυταπάτη.

 

Το δεύτερο «ερωτηματικό» απευθύνεται στην Αριστερά που θεωρεί ότι πρέπει να υπάρξει φιλορωσική στροφή στην πολιτική και της Ελλάδας και της Κύπρου. Κι εδώ έχουμε μεγάλες αυταπάτες. Πρώτα, γιατί, τα ρωσικά κεφάλαια δεν είναι ούτε πιο όμορφα, ούτε πιο καλοσυνάτα ούτε πιο χριστιανικά από τα άλλα. Είναι κεφάλαια, και αν δεν κοιτάνε τα κέρδη τους την έχουνε βαμμένη. Επιπλέον, αν η Ρωσία είχε διαθέσιμα 20 δισ. €, αρκετά για να «διασώσουν» την Κύπρο, γιατί να τα «επενδύσει» στην Κύπρο κι όχι κάπου αλλού, προπάντων αν η παρέμβαση στην Κύπρο τη φέρνει σε σύγκρουση με τους πιο σημαντικούς οικονομικούς και εμπορικούς εταίρους της όπως είναι για παράδειγμα η Γερμανία; Τέλος, αν «έρθουν οι Ρώσοι» στην Κύπρο θα πάνε για τη ψυχή της μάνας τους, ή για να «υποτάξουν» με το δικό τους τρόπο το νησί; Υπάρχει κάτι πιο… ευσπλαχνικό στον ρωσικό νέο-αποικισμό από ότι στον Γερμανικό;

 

Το σημαντικότερο, από πότε η Αριστερά αναζητεί «προστάτες» σε άρχουσες τάξεις άλλων χωρών επειδή αυτές μπορεί να έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα με τις άλλες άρχουσες τάξεις;

 

Το να ζητά η Αριστερά στροφή στη ρωσική άρχουσα τάξη σημαίνει, εκτός από όλα τα πιο πάνω, ότι απεμπολά την εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, απεμπολά την διαγραφή του χρέους, απεμπολά το σχεδιασμό της οικονομίας και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Γιατί «στροφή στη Ρωσία» σημαίνει εξ ορισμού άρνηση της σοσιαλιστικής προοπτικής (εκτός αν νομίζει κανείς ότι τα ρωσικά κεφάλαια έχουν σοσιαλιστικές αντιλήψεις).

 

Το κυπριακό εργατικό κίνημα όπως και το ελληνικό, όπως οι εργαζόμενοι όλου του Νότου έχουν μόνο ένα δρόμο για τη λύση των προβλημάτων τους: την πάλη για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, σαν το μόνο τρόπο να ξεφύγουν από τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Κι έχουν μόνο ένα σύμμαχο: τους εργαζόμενους των άλλων χωρών που υποφέρουν με παρόμοιο τρόπο. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Όμως δεν υπάρχει άλλος. 

ΞΕΚΙΝΗΜΑ - Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Η ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ......

Όλοι μαζί να αναζητήσουμε λύση έκτος τρόικας...Αύτη είναι η λογική της πολίτικης πρότασης της ηγεσίας του Ακελ για την αντιμετώπιση της κρίσης

δηλαδή Τα κόμματα του Κεφαλαίου μα τα κόμματα των εργαζομένων, οι Υπάλληλοι με τον εργοδότη τους,Οι τραπεζίτες με τους δανειολήπτες ,Όλοι Μαζί

Ακόμα λίγο να μας πείτε και οι Λαοί μαζί με την Τρόικα.....Μα είστε σοβαροί σύντροφοι; Είτε έχετε τα κότσια να ηγηθείτε ενός αντιμνημονιακου μετώπου των εργαζομένων εναντία στην λαίλαπα του καπιταλισμού είτε παραιτηθείτε

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Η ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ...... 

Τι είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο Λονδίνο;

Τι είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο Λονδίνο;

Κατηγορία: Διάλογοι/Αντίλογοι, ΣΥΡΙΖΑ 

Σχόλιο απ’ το Ξεκίνημα  

Χθες το απόγευμα (Πέμπτη 14/03/2013) ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στο Λονδίνο σε εκδήλωση του London School of Economics με θέμα το πώς μπορεί να βγει η Ελλάδα από την κρίση. Για άλλη μια φορά ο Αλέξης Τσίπρας έφερε το παράδειγμα της μεταπολεμικής Γερμανίας και της συμφωνίας του 1953 που αφορούσε το γερμανικό χρέος για να υποστηρίξει ότι σήμερα με έναν αντίστοιχο τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστεί το τεράστιο ελληνικό χρέος.

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε συγκεκριμένα (αντιγράφουμε από την ανάρτηση του left.gr σήμερα, 15/03):

«Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση; ...Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει πει ότι η μελλοντική κυβέρνηση πρέπει να βάλει ένα τέλος σε αυτές τις πολιτικές, ενώ θα πρέπει παράλληλα να επαναδιαπραγματευθεί τη δανειακή σύμβαση με τους δανειστές μας....Έχει υποστηριχθεί μια οικονομικά βιώσιμη στρατηγική μπορεί να παραδειγματιστεί από την Συμφωνία για το Χρέος του Λονδίνου το 1953 η οποία έδωσε το έναυσμα της ανάπτυξης της Γερμανικής οικονομίας. Μια στρατηγική η οποία δημιούργησε το «οικονομικό θαύμα» της μεταπολεμικής εποχής. Επιτρέψτε μου να επιστήσω την προσοχή σας σε αυτό το σημείο: χωρίς την συμφωνία του Λονδίνου δε θα υπήρχε τέτοιο θαύμα. Ένα κούρεμα του χρέους, μια τεράστια επένδυση δια του σχεδίου Μάρσαλ, όροι χρηματοδότησης που συνδέονται με την παραγωγή και τους ρυθμούς ανάπτυξης ήταν κεντρικοί πυλώνες μιας τέτοιας συμφωνίας.»

«Ωραία πρόταση!» θα μπορούσε να πει κάποιος καλοπροαίρετα. «Αφού έγινε στη Γερμανία το 53 γιατί δεν μπορεί να γίνει και σε εμάς σήμερα;»

Είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε πως δυστυχώς πρόκειται μια πρόταση που βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα! Και εξηγούμαστε.

Η Γερμανία στο μεταπολεμικό σκηνικό

Η Γερμανία και η Ευρώπη βγήκανε από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ισοπεδωμένες και με δεκάδες εκατομμύρια θύματα. Επιπλέον η μισή Ευρώπη είχε περάσει στο «Ανατολικό Μπλοκ», το «στρατόπεδο» δηλαδή της Σοβιετική Ένωσης, μέσα από την προέλαση του Κόκκινου Στρατού.

Πέρα από τις νίκες των Σοβιετικών στρατευμάτων, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, στην Ευρώπη και  διεθνώς, ριζοσπαστικοποιημένο από την τρομακτική εμπειρία του πολέμου αλλά και της αντίστασης, έμπαινε σε μια περίοδο ανατρεπτικών και επαναστατικών διαδικασιών (ανατρεπτικά κινήματα στην Ευρώπη, ελληνικός εμφύλιος, Κινέζικη επανάσταση, κοκ). Παράλληλα αναπτύσσονταν η «αντι-αποικιακή επανάσταση» που θα συγκλόνιζε τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ασία, φέρνοντας σε δεινή θέση τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό (ΗΠΑ, αλλά και Γαλλία, Βρετανία, κλπ).

Οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ έτρεμαν μπροστά στον κίνδυνο αλυσιδωτών επαναστάσεων και ανατροπής του καπιταλισμού σε όλο και περισσότερα κράτη. Η ίδια η Γερμανία ήταν χωρισμένη στα δυο ανάμεσα στους δυτικούς καπιταλιστές και τους σταλινικούς γραφειοκράτες της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ψυχρός πόλεμος ξεκινούσε.

Την ίδια όμως περίοδο οι ΗΠΑ έβγαιναν από τον πόλεμο με εξαιρετικά ενισχυμένη την οικονομική και στρατιωτική τους δύναμη. Ολόκληρος καπιταλισμός έμπαινε στη φάση της ραγδαίας μεταπολεμικής ανάπτυξης – το «μεταπολεμικό μπουμ» (αποτέλεσμα της μαζικής καταστροφής των «παραγωγικών δυνάμεων» –εργοστασίων, επιχειρήσεων, υποδομών και ανθρώπων– και της συνεπακόλουθης ανοικοδόμησης).

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι ΗΠΑ, αξιοποιώντας τα τεράστια οικονομικά μέσα που είχαν στα χέρια τους, προχώρησαν στο σχέδιο Μάρσαλ και τη ρύθμιση των χρεών της Γερμανίας σαν εντελώς απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσουν τον «κομμουνιστικό» κίνδυνο από την Ανατολή. Διαφορετικά τίποτα θα μπορούσε να τους εγγυηθεί ότι ο σταλινισμός (που αυτοί αντιλαμβάνονταν σαν σοσιαλισμό και κομμουνισμό) δεν θα επεκτείνονταν προς τα δυτικά.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους (μεταπολεμική ραγδαία οικονομική ανάπτυξη, εργατικοί αγώνες και εκρηκτικές κοινωνικές συνθήκες σε συνδυασμό με την «απειλή» από το σταλινικό μπλοκ) οι άρχουσες τάξεις έκαναν σημαντικές παραχωρήσεις στις εργατικές τάξεις των χωρών τους (κράτος πρόνοιας, ψηλοί μισθοί κλπ).

Η Ελλάδα και ο κόσμος του 2013

Ποιοι από αυτούς τους παράγοντες ισχύουν σήμερα; Κανένας, είναι η απάντηση! Γιατί λοιπόν να επιλέξουν άρχουσες τάξεις να εφαρμόσουν την πολιτική που τους προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας;

Τι ισχύει σήμερα;

Πρώτο, όλος ο πλανήτης βρίσκεται στη δίνη της κρίσης. Οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν έχουν τις μεταπολεμικές δυνατότητες αλλά κινδυνεύουν να μπουν άμεσα σε δεύτερο κύκλο ύφεσης.

Από την άλλη οι άρχουσες τάξεις νοιώθουν ότι παίζουν χωρίς αντίπαλο μιας και δεν υπάρχει καμία κοινωνική και πολιτική δύναμη που να απειλεί την εξουσία τους. Στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών τα παραδοσιακά αριστερά ή εργατικά κόμματα μετατράπηκαν σε κόμματα του κεφαλαίου. Η Αριστερά δεν φαίνεται σήμερα πουθενά να είναι σε θέση να απειλήσει την εξουσία των καπιταλιστών.

Τρίτο, δεν υπάρχει κανένα αντίπαλο δέος, κανένα «ανατολικό μπλοκ» που να αμφισβητεί την ηγεμονία τους.

Αντίθετα ξέρουν πως αν κάνουν παραχωρήσεις στην Ελλάδα θα ανοίξουν τους «ασκούς του Αιόλου» γιατί μετά θα έρθει η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Κύπρος αλλά και το Βέλγιο  η Γαλλία κλπ, κλπ, και θα ζητήσουν και εκείνοι κούρεμα του χρέους και ένα σχέδιο τεράστιων επενδύσεων.

Με δυο λόγια η προσδοκία ότι η συμφωνία του Λονδίνου του 53 και το σχέδιο Μάρσαλ μπορούν ή πρόκειται να εφαρμοστούν στην Ελλάδα και την Ευρώπη του 2013 είναι εντελώς ανεδαφική. Γι’ αυτό η μόνη ρεαλιστική εναλλακτική αντιπρόταση για το ζήτημα του χρέους είναι η μονομερής παύση πληρωμών και η διαγραφή του.

Το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, η υποκρισία της άρχουσας τάξης και τα ορια της ηγεσίας του ΑΚΕΛ

Το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, η υποκρισία της άρχουσας τάξης και τα ορια της ηγεσίας του ΑΚΕΛ

Σύσσωμη η κυπριακή άρχουσα τάξη, εκπροσωπούμενη από τα κόμματα της Δεξιάς αλλά και στηριζόμενη από την ηγεσία του ΑΚΕΛ εκστρατεύει για να αντιμετωπίσει την επίθεση που της εξαπόλυσε η Γερμανική άρχουσα τάξη περί ξεπλύματος βρώμικου χρήματος.

Για χρόνια οι offshore εταιρείες, τα ρώσικα, τα σερβικά και άλλα κεφάλαια βρήκαν καταφύγιο στην Κύπρο εκμεταλλευόμενα την χαμηλή φορολογία 10%,αντί του 25% που είναι ο μέσος όρος στην Ευρώπη. Η κυπριακή άρχουσα τάξη τους πρόσφερε χαμηλή φορολογία και άλλα ”κίνητρα” έτσι ώστε να τα προσελκύσει και να τα εκμεταλλευτεί, χωρίς να βάζει ζήτημα ούτε από που προέρχονται ούτε πως κερδίζονται.Οι Ρώσοι καπιταλιστές και οι εταιρείες τους εμπορεύονται κυρίως καύσιμα τα οποία αγοράζουν από την Ρωσία σε πολύ χαμηλές τιμές και τα οποία πουλούν σε κανονικές  και έτσι θησαυρίζουν. Τα λεφτά αυτά βγαίνουν στις πλάτες του Ρώσικου λαού και σε βάρος των Λαών του Αραβικού κόσμου, της Ασίας και της Αφρικής Με αυτό τον τρόπο η κυπριακή αστική τάξη έχει μετατραπεί σε δουλικό υπηρέτη που προσφέρει υπηρεσίες υποτέλειας στο ξένο κεφάλαιο.Υπολογίζεται ότι αύτη την στιγμή οι Ρωσικές καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες είναι γύρω στα 20-25 δισεκατομμύρια ευρώ ενώ ο κύκλος εργασιών των Ρωσικών εταιρειών στην Κύπρο ξεπερνά τα 100 δισεκατομμύρια.

Οι φορολογικοί παράδεισοι που έκτος από την Κύπρο υπάρχουν σε αρκετές χώρες του κόσμου(Μάλτα,Ουγγαρία,Λετονία,) .Αποτελούν μια εφεύρεση του κεφαλαίου διεθνώς εστί ώστε να δραστηριοποιείται χωρίς να μπορεί να το ελέγξει κανένας άλλα και να φοροδιαφεύγει συμβάλλοντας στην υπερσυσσωρευση κεφαλαίων στα χέρια λίγων κεφαλαιοκρατών και την δημιουργία της κρίσης.

Όταν το Ευρωπαϊκό και ειδικότερα το Γερμανικό κεφάλαιο μιλά για βρώμικο χρήμα εννοεί τα λεφτά που βγαίνουν μέσα από παράνομες συναλλαγές. Όπως τα ναρκωτικά η το παράνομο εμπόριο οπλών,άλλα και το μαύρο χρήμα που είναι τα αδήλωτα λεφτά.Όμως τόσο το παράνομο κεφάλαιο όσο και αυτό που μαζεύεται από “νόμιμες” συναλλαγές όπως είναι η κερδοσκοπία των χρηματιστήριων και η τοκογλυφία των τραπεζών ,παίζουν τον ίδιο αντιδραστικό ρολό.Το κεφάλαιο που συσσωρεύεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, παράνομα η”νόμιμα” αποτελεί σήμερα το κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξη – αφού δεν ξαναεπενδύεται στην πραγματική οικονομία και καταδικάζει για χρόνια τώρα εκατομμύρια εργαζόμενους και νεολαίους σε όλες τις χώρες και τις ηπείρους στην δυστυχία και στον θάνατο , είτε μέσα από τον πόλεμο και τα ναρκωτικά είτε μέσα από την φτώχεια και την εξαθλίωση.

.

Η κυπριακή άρχουσα τάξη αντιδρά εντελώς υποκριτικά πάνω στο ζήτημα. Όταν το διεθνές κεφάλαιο μέσα από την Τρόικα, και όχι μονό, εξαπέλυε επίθεση εναντία στους εργαζόμενους, συντασσόταν μαζί της διότι εξυπηρετούνταν τα συμφέροντα της που είναι η μείωση των μισθών και το κτύπημα του κοινωνικού κράτους.

Δεν αντέδρασε ούτε αντιδρά, αντίθετα συμμαχεί στην προσπάθεια να φορτωθούν δισεκατομμύρια του χρέους των τραπεζών στις πλάτες των εργαζόμενων. Χρέος , για το όποιο δεν ευθύνονται ούτε ωφελήθηκαν από αυτό οι κύπριοι εργαζόμενοι. Τώρα που η επίθεση με αφορμή το βρώμικο χρήμα θιγεί τα συμφέροντα της αντιδρά και μάλιστα με διεθνείς εκστρατείες.

Η επίθεση εναντία στην Κύπρο με την δικαιολογία του βρώμικου χρήματος έχει διπλό στόχο.

Να δικαιολογήσει την πιο γενική οικονομική επίθεση ενάντια στους κύπριους εργαζόμενους. Με τον ίδιο τρόπο δικαιολόγησαν την επίθεση ενάντια στους Έλληνες εργαζόμενους κατηγορώντας του για τεμπέληδες άλλα και την επίθεση εναντία στους εργαζόμενους των χωρών της περιφέρειας βάζοντας τους στην κατηγορία PIGS-γουρούνια. Από την άλλη να δημιουργήσει τις συνθήκες για την φυγή των κεφαλαίων από την Κύπρο προς στις χώρες του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης ώστε να τα εκμεταλλεύονται οι βορειοευρωπαίοι αστοί αντί οι Κύπριοι αστοί.Είναι γνωστό ότι στην Λεττονία δραστηριοποιούνται Γερμανικές τράπεζες που προσφέρουν στις ρωσικές εταιρείες παρόμοιες εξυπηρετήσεις με αυτέςπου προσφέρουν και οι κυπριακές.

Σε αυτήν την επίθεση η ηγεσία του ΑΚΕΛ αποδεικνύεται για ακόμα μια φόρα ότι αδυνατεί να απαντήσει. Αδυνατεί να ξεσκεπάσει τον ρόλο του Ρώσικου κεφαλαίου σε βάρος του Ρωσικού λάου, αντίθετα αφήνει να νοηθεί ότι τα κεφάλαια αυτά είναι καλύτερα από τα Ευρωπαϊκά.Αδυνατεί να ξεσκεπάσει τον ρόλο των φορολογικών παραδείσων,.ένας απο τους οποιους είναι και η Κύπρος. Συμμαχεί με την Κυπριακή αρχούσα τάξη ενάντια στην Γερμανική και εχεί Ξεχάσει ότι κάποτε έβαζε ζήτημα αύξησης της φορολογίας μέσα από την αύξηση του εταιρικού φόρου. Δημιουργα ψευδαισθησεις οσο αφορα τον ρολο της αστικης ταξης και της κυβερνησης Αναστασιαδη οτι δηθεν αγωνιζονται για τα συμφεροντα του Κυπριακου Λαου. Αδυνατεί να προτείνει και να προωθήσει την συνεργασία ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης αλλά και των ανατολικών χώρων σαν το μονό τρόπο για να σταματήσουν γενικά οι βρωμιές του διεθνούς κεφαλαίου ενάντια στους Λαούς των χώρων τους. 

Ο Ούγκο Τσάβεζ πέθανε – Ο λαός της Βενεζουέλας συνεχίζει τον αγώνα

Κατηγορία: Βενεζουέλα





Από το site της CWI,
άρθρο του Τόνι Σόνουα, γραμματέα της CWI.
Μετάφραση Νίκος Κανελλής


Εκατομμύρια εργαζομένων, φτωχών και νεολαίας της Βενεζουέλας θρηνούν για το θάνατο του προέδρου Ούγκο Τσάβεζ.

Σε μια εποχή που το χάσμα ανάμεσα στους πολιτικούς του κατεστημένου, που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μεγάλων εταιριών και των υπερ-πλούσιων, και τις μάζες μεγαλώνει ραγδαία, ο Τσάβεζ διέφερε απ’ όλους αυτούς. Στη σημερινή εποχή της λιτότητας, τα μέτρα που πήρε ο Τσάβεζ κινούνταν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Το καθεστώς του Τσάβεζ κέρδισε την υποστήριξη όχι μόνο των εργαζομένων και της νεολαίας της Βενεζουέλας, αλλά και εκατομμυρίων σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, καθώς εκπροσωπούσε ένα διαφορετικό δρόμο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το νεοφιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό.

Φυσικά, οι δεξιοί «αναλυτές» και απολογητές του καπιταλισμού διεθνώς δεν έχασαν ούτε αυτή τη φορά την ευκαιρία να χύσουν το δηλητήριο και να εκφράσουν το μίσος τους ενάντια στο καθεστώς του Τσάβεζ. Η θλίψη των λαϊκών στρωμάτων για το θάνατο του Τσάβεζ και η οργή για τη επίθεση του κατεστημένου πρέπει να οδηγήσουν σε ένα νέο επίπεδο εργατικών αγώνων για το σοσιαλισμό στη Βενεζουέλα και διεθνώς.

Η υποκρισία των απολογητών του καπιταλισμού

Από τη στιγμή που έγινε γνωστός ο θάνατος του Τσάβεζ γράφτηκαν αναρίθμητα άρθρα που κατήγγειλαν το καθεστώς του σαν «αυταρχικό» και τον ίδιο τον Τσάβεζ σαν «δικτάτορα». Μερικοί προσπάθησαν να πούνε ότι ο θάνατος του Τσάβεζ σηματοδοτεί το τέλος ενός ακόμη αποτυχημένου σοσιαλιστικού καθεστώτος.

Η χολή αυτών των «αναλυτών» ξέσπασε και τον περασμένο Οκτώβρη, του 2012, όταν ήλπιζαν ότι ο Ούγκο Τσάβεζ θα έχανε τις προεδρικές εκλογές. Όμως τότε αναγκάστηκαν, για μια ακόμη φορά, να δεχτούν την ήττα τους καθώς κόντρα στις προσδοκίες όλων των καπιταλιστικών ΜΜΕ και των αστών πολιτικών διεθνώς, ο Ούγκο Τσάβεζ εκλέχτηκε πρόεδρος για τρίτη φορά. Εκλέχτηκε μάλιστα με το 55% των ψήφων με τη συμμετοχή στις εκλογές να ξεπερνά το 80% του πληθυσμού – ένα αποτέλεσμα που οι αστοί πολιτικοί της Ευρώπης βλέπουν μόνο στα όνειρά τους.

Αυτοί οι ίδιοι αστοί «αναλυτές» και «δημοσιογράφοι», το 2002, δεν είχαν βγάλει άχνα για την απόπειρα ανατροπής του Τσάβεζ με στρατιωτικό πραξικόπημα, με τις ευλογίες και την υποστήριξη των ΗΠΑ! Όταν όλοι αυτοί οι «υπερασπιστές» της δημοκρατίας κατηγορούν τον Τσάβεζ αποκρύπτουν ότι από το 1998 μέχρι σήμερα ο Ούγκο Τσάβεζ έδωσε 17 εκλογικές αναμετρήσεις και κέρδισε τις 16!

Οι αστοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι ποτέ δεν μπόρεσαν να ανεχτούν το ότι ένας ηγέτης που μίλησε για το «σοσιαλισμό» και τη «σοσιαλιστική επανάσταση» και δεν δίστασε να συγκρουστεί με τον αμερικάνικό ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική τάξη της χώρας του, κατάφερε να κερδίσει τόσο μεγάλη και μαζική υποστήριξη. Ταυτόχρονα, τρέμουν το επαναστατικό κίνημα των μαζών πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ο Τσάβεζ.

“Por ahora” – «Για την ώρα»

Ο Τσάβεζ δεν αναδείχτηκε σαν πολιτικός ηγέτης έχοντας από πριν μια ολοκληρωμένη ή ξεκάθαρη ιδεολογία και πρόγραμμα. Στην πορεία του υιοθέτησε διαφορετικές ιδέες με τρόπο εμπειρικό και συχνά ήταν η εξέλιξη των γεγονότων που καθόριζε τη στάση του.

Ο Τσάβεζ ανέβηκε στην εξουσία το 1998 έχοντας συντριπτική κοινωνική υποστήριξη. Τότε, μιλούσε μόνο για την ανάγκη μιας «Μπολιβαριανής Επανάστασης» και τη μεταρρύθμιση του παλιού διεφθαρμένου συστήματος.

Το κίνημα του «Καρακάτζο» που συγκλόνισε τη Βενεζουέλα το 1989 ήταν η αιτία της ριζοσπαστικοποίησης, πολλών χαμηλόβαθμων αξιωματικών του στρατού, ανάμεσά τους και του Τσάβεζ. Ο Κάρλος Πέρες είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές αντιτιθέμενος στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του ΔΝΤ. Μετά τις εκλογές όμως έκανε μια απότομη στροφή 180ο και επέβαλλε μια άγρια νεοφιλελεύθερη «θεραπεία σοκ». Το γεγονός αυτό προκάλεσε την εξέγερση των φτωχών στρωμάτων των πόλεων. Παρενέβη ο στρατός και υπολογίζεται ότι στη σφαγή που ακολούθησε έχασαν τη ζωή τους περίπου 3.000 άνθρωποι.

Οι δεξιοί επικριτές του Τσάβεζ «ξεχνάνε» επιμελώς αυτά τα γεγονότα. Αυτά όμως επηρέασαν βαθιά τον Τσάβεζ και η εμπειρία της φρίκης αυτής τον ριζοσπαστικοποίησε.

Το 1992 μπήκε επικεφαλής σε στρατιωτικό κίνημα, με αριστερά και φιλολαϊκά χαρακτηριστικά, και στόχο την ανατροπή της δολοφονικής κυβέρνησης του Πέρες. Το πραξικόπημα ηττήθηκε όμως ο Τσάβεζ δήλωσε πως «η επανάσταση έχασε... για την ώρα» (“por ahora”). Αυτό το «για την ώρα» έμεινε βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση των μαζών.

Δυο χρόνια αργότερα αποφυλακίστηκε και κατάφερε να αποκτήσει μαζική υποστήριξη. Το 1998 κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του καθώς οι μάζες απαιτούσαν να μπει τέλος στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ζητούσαν αλλαγή.

Ο Τσάβεζ αξιοποίησε τα χρήματα από το πετρέλαιο της χώρας και εφάρμοσε μεταρρυθμίσεις. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές όμως, αν και περιορισμένες, του έδωσαν πολύ μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Την ίδια στιγμή ήταν αρκετές για να εξοργίσουν την άρχουσα τάξη που προσπάθησε να τον ανατρέψει με στρατιωτικό πραξικόπημα το 2002 και στη συνέχεια οργανώνοντας «λοκ αουτ» στην παραγωγή (στμ: τεχνητή παράλυση, «απεργία» των καπιταλιστών). Το πραξικόπημα του 2002 κατέρρευσε μέσα σε 48 ώρες, ο Τσάβεζ επέστρεψε στο Καράκας και ανέλαβε ξανά την εξουσία. Η αποτυχία του πραξικοπήματος ήταν αποτέλεσμα της μαζικής κινητοποίησης του λαού, που βγήκε μαζικά στους δρόμους για να αντισταθεί. Ταυτόχρονα εκδηλώθηκε ανταρσία των στρατιωτών και των χαμηλόβαθμων αξιωματικών οι οποίοι αντιστάθηκαν στους πραξικοπηματίες αξιωματικούς.

Δεξιό πραξικόπημα το 2002

Η κατάρρευση του πραξικοπήματος, στο οποίο ηγούνταν ο Πέδρο Καρμόνα, κάτω από τη μαζική κινητοποίηση του κόσμου αποτέλεσε ένα ισχυρό χτύπημα για την άρχουσα τάξη και τον καπιταλισμό στη Βενεζουέλα.

Εκείνη τη στιγμή οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είχαν την ευκαιρία να πάρουν στα χέρια τους την τύχη της κοινωνίας. Δυστυχώς, τότε, ο Ούγκο Τσάβεζ επέλεξε να καλέσει σε «εθνική ενότητα» και προσπάθησε να έρθει σε συμβιβασμό με τμήματα της άρχουσας τάξης.

Το «λοκ άουτ» ξέσπασε 12 μήνες αργότερα. Και στις δυο περιπτώσεις ο Τσάβεζ σώθηκε από την μαζική αντίδραση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αυτά τα γεγονότα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του Τσάβεζ ο οποίος το 2005 ξεκίνησε να μιλά για την ανάγκη «σοσιαλιστικής επανάστασης». Την ίδια περίοδο έκανε δημόσιες αναφορές στους ηγέτες της Ρώσικης Επανάστασης, όπως ο Λέον Τρότσκι, αλλά και στις ιδέες του Καρλ Μάρξ, ενώ κάλεσε για τη δημιουργία μιας νέςα, 5ης Διεθνούς (διεθνής οργάνωση των εργαζομένων).

Όλα αυτά εξόργισαν την άρχουσα τάξη της Βενεζουέλας και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Παράλληλα, σημαντικές εταιρίες εθνικοποιήθηκαν εξολοκλήρου ή πέρασαν εν μέρει σε δημόσια ιδιοκτησία.

Η θεσμοθέτηση βασικής αλλά εντελώς δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η εφαρμογή μαζικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων και προγραμμάτων ενάντια στον αναλφαβητισμό εκτόξευσαν την υποστήριξη του λαού προς την κυβέρνηση.

Στις εκλογές του 2006, μετά την αριστερή αυτή στροφή, ο Τσάβεζ πέτυχε την μεγαλύτερη εκλογική του νίκη, συγκεντρώνοντας το 62% των ψήφων.

Αυτές οι εξελίξεις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να τεθεί το ζήτημα του σοσιαλισμού ξανά στην ατζέντα στη Βενεζουέλα και ως ένα βαθμό στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική και διεθνώς. Η ιδέα της «επανάστασης» και του «σοσιαλισμού» καθώς και η ανάγκη ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων είναι κυρίαρχες στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού στη Βενεζουέλα. Αυτή είναι η πιο σημαντική παρακαταθήκη του Τσάβεζ: η απόρριψη κάθε σκέψης για επιστροφή στο προηγούμενο ξεπερασμένο και σάπιο καθεστώς.

Χτυπήματα στον καπιταλισμό αλλά όχι αποφασιστική ρήξη

Ωστόσο, παρά τη ριζοσπαστική ρητορική, ο Τσάβεζ και η κυβέρνησή του αντί να προχωρήσουν σε μια οριστική ρήξη με τον καπιταλισμό, σαν απάντηση στην παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007, κινήθηκαν στην αντίθεση ακριβώς κατεύθυνση.

Η άρχουσα τάξη μπορεί να δέχτηκε ισχυρά πλήγματα αλλά διατήρησε την εξουσία της και τον έλεγχο. Μέσα από τις τάξεις του «Μπολιβαριανού» κινήματος ξεπήδησε ένα ισχυρό κοινωνικό στρώμα, οι «Μπολιβαρινοί» αστοί, οι οποίοι πλούτισαν στις πλάτες του «Τσαβικού» κινήματος.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη μια ισχυρής γραφειοκρατίας και τη διαρκή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης είχε σαν αποτέλεσμα τη συνέχιση της μαζικής φτώχειας, της ανεργίας, της διαφθοράς και της εγκληματικότητας – παρά τις φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις τις οποίες υποστηρίζουν οι Μαρξιστές, και το τμήμα της CWI στη Βενεζουέλα. Τα φαινόμενα αυτά, της φτώχειας της διαφθοράς και της εγκληματικότητας, αναπαράγονται και μεγαλώνουν σαν αποτέλεσμα της αποτυχίας να ανατραπεί ο καπιταλισμός.

Η «από πάνω προς τα κάτω» προσέγγιση και διακυβέρνηση της γραφειοκρατίας και η ανυπαρξία πραγματικά δημοκρατικού ελέγχου και διαχείρισης της επαναστατικής διαδικασίας, παρά την μαζική λαϊκή υποστήριξη στον Τσάβεζ, είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και της απογοήτευσης. Οι πρόσφατες απεργίες των εκπαιδευτικών και των μεταλλεργατών αντιμετωπίστηκαν με μέτρα καταστολής, και αυτό έδωσε πάτημα στη δεξιά για να χτυπήσει το καθεστώς.

Οι προσδοκίες της κοινωνίας πρέπει να γίνουν πράξη

Η ελπίδα και οι προσδοκίες της Δεξιάς και του υποψήφιου της Ενρίκε Καπρίλες, ότι ο θάνατος του Ούγκο Τσάβεζ θα οδηγήσει σε μια εύκολη επιστροφή τους στην εξουσία θα αποδειχτεί λάθος. Παρά την κοινωνική δυσαρέσκεια η υποστήριξη της επαναστατικής διαδικασίας, η υποστήριξη της ιδέας του σοσιαλισμού και των μεταρρυθμίσεων έχει πλέον αποκτήσει βαθιές ρίζες στην κοινωνία της Βενεζουέλας.

Στις ερχόμενες εκλογές το πιο πιθανό σενάριο είναι η νίκη του Νίκολας Μαντούρο, του αντιπροέδρου τον οποίο ο ίδιος ο Τσάβεζ υπέδειξε σαν συνεχιστή του. Επίσης έχει ήδη ξεκινήσει ο αγώνας των υποστηριχτών του Τσάβεζ και των φτωχών μαζών για να ηττηθεί η δεξιά. Ο Καπρίλες, όπως άλλωστε και ο Μαντούρο, κάνουν έκκληση για ηρεμία, ειρήνη και εθνική ενότητα. Η δεξιά αντιλαμβάνεται την αδυναμία της και είναι προσεκτική για να μην προκαλέσει την αντίδραση του κινήματος.

Παρότι τα πιο σκληροπυρηνικά κομμάτια των δεξιών αναλυτών προσπαθούν να αξιοποιήσουν το θάνατο του Τσάβεζ για να χτυπήσουν την ιδέα του σοσιαλισμού, άλλα τμήματα των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστών είναι πιο προσεκτικά.

Τα «προσεκτικά» και μετριοπαθή μηνύματα του Μπαράκ Ομπάμα και του Βρετανού υπουργού εξωτερικών Ουίλιαμ Χαγκ, στοχεύουν στο να ανοίξουν μια νέα περίοδο συνεργασίας με μια πιθανή κυβέρνηση του Μαντούρο. Έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι μάλλον απίθανο η Δεξιά να καταφέρει να κερδίσει τις εκλογές και γι’ αυτό αφήνουν ανοιχτή την πόρτα σε προσπάθειες συνεργασίας με μια νέα «τσαβική» κυβέρνηση.

Όμως ο Μαντούρο και η υπόλοιπη τσαβική ηγεσία δεν θα έχουν το κύρος του Τσάβεζ και μια νέα εποχή θα ανοίξει μετά τις ερχόμενες εκλογές. Διαιρέσεις και διασπάσεις μπορεί να προκύψουν ανάμεσα στα διαφορετικά ρεύματα του «τσαβικού» κινήματος. Κομμάτια της άρχουσας τάξης βλέπουν σε αυτές τις εξελίξεις την ευκαιρία για να χτυπήσουν αποφασιστικά το τσαβικό κίνημα.

Αυτές οι διεργασίες και προοπτικές υπογραμμίζουν την ανάγκη τα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα να αγωνιστούν για να ηττηθεί η Δεξιά στις εκλογές και στη συνέχεια για να πάρουν στα δικά τους χέρια τον έλεγχο της επαναστατικής διαδικασίας, μέσα από μια ανεξάρτητη οργάνωση, ένα δικό τους ανεξάρτητο πρόγραμμα και με στόχο να γίνουν πραγματικότητα οι «σοσιαλιστικές προσδοκίες» τις οποίες ανέδειξε ο Τσάβεζ.

Ο θάνατος του Τσάβεζ δεν σηματοδοτεί το τέλος του αγώνα. Αντίθετα, ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει.


ΞΕΚΙΝΗΜΑ - Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση