Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Εργατική πρωτομαγιά Ο Σοσιαλισμός η μόνη απάντηση στην επίθεση του καπιταλισμού.



      Η φετινή πρωτομαγιά  συνοδεύεται  με το βάθεμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού και την ένταση της επίθεσης του ενάντια στις εργατικές και κοινωνικές καταχτήσεις . το δικαίωμα στην εργασία  οι μισθοί η υγειά η παιδεία βρίσκονται στο στόχαστρο του καπιταλισμού τόσο στην Κύπρο όσο και σε μια σειρά από χώρες
       Ο καπιταλισμός έχασε το κοινωνικό  και ανθρώπινο  πρόσωπο του. δεν τον ενδιαφέρει αν δημιουργεί άνεργους ,άστεγους, πεινασμένους, αν οι άνθρωποι αυτοκτονούν από απόγνωση. Τον ενδιαφέρουν τα κέρδη του και πώς να σωθεί από την κατρακύλα την οποία έχει πάρει .
        Η τωρινή κρίση του καπιταλισμού είναι αποτέλεσμα της υπερσυσσωρευσης κεφαλαίου που κατάφερε να πετύχει την προηγούμενη περίοδο. Έτσι το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου ενώ 147 πολυεθνικές ελέγχουν το 80% του παγκόσμιου εμπορίου. Έχοντας απομυζήσει τον παγκόσμιο πλούτο δεν έχουν κίνητρο να επενδύσουν σε παραγωγικούς τομείς γιατί απλά δεν υπάρχουν αγορές να πουλήσουν τα προϊόντα τους.
      Τα προγράμματα λιτότητας  με περικοπές στους μισθούς και τις κοινωνικές δαπάνες ακολουθούν την μια χώρα μετά την άλλη το εργατικό κίνημα αντιστέκεται σε αυτές τις πολιτικές με μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στην Ελλάδα την Ιταλία την Ισπανία Την Πορτογαλία την Ιρλανδία την Μεγάλη Βρετανία παντού διαδηλώσεις και απεργίες  Οι αγώνες αυτοί όμως δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τις πολιτικές της λιτότητας  Το κεφαλαίο σήμερα οργανωμένο σε διεθνές επίπεδο και χωρίς τον φόβο της ανατροπής του δεν διστάζει να επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου τις πολιτικές του αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στους ανθρώπους
      Για να αντιμετωπισθεί η επίθεση του κεφαλαίου χρειάζεται , οι κινητοποιήσεις να συμπληρωθούν και με πολιτικά αιτήματα.  Για να αντιμετωπισθεί η κατάρρευση των τραπεζών η και η αισχροκέρδεια τους για να αντιμετωπισθεί η άρνηση του κεφαλαίου να επενδύσει, το εργατικό κίνημα πρέπει να ζητήσει
Την κρατικοποίηση των τραπεζών και των βασικών μονοπωλίων κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
Χρειάζεται ακόμα  ο αγώνας του εργατικού κινήματος να συντονισθεί σε διεθνές
Επίπεδο  με στόχο μια Σοσιαλιστική Κύπρο σε μια Σοσιαλιστική Ευρώπη.

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Ο Καπιταλισμός ζει πέρα από τα όρια του και όχι εμείς




Κτίζαμε διπλάσια σπίτια απ όσα χρειαζόμαστε Αυτή ήταν η εξήγηση  βουλευτή του ΔΥ.ΣΗ για την κρίση. τέτοιου είδους αναλύσεις υπάρχουν πολλές στα αστικά μυαλά
Ζούσαμε πέρα από τις δυνατότητες μας , η παραγωγή του πλανήτη δεν φτάνει όλο τον πληθυσμό κλπ 
Οι εξηγήσεις αυτές έχουν σαν στόχο να εκλογικεύσουν την αποτυχία  του καπιταλισμού να προσφέρει ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο στην κοινωνία
και να δικαιολογήσει την φτώχεια και την μιζέρια στην οποία μας βυθίζει. 

Το ζήτημα είναι απλό υπάρχουν από την μια άνεργοι που θέλουν να εργαστούν για να παραξουν αγαθά και υπάρχουν από την άλλη οι ανάγκες τους.  υπάρχουν σπίτια άδεια  και άστεγοι από την άλλη.  καταστήματα γεμάτα τρόφιμα και πεινασμένοι από την άλλη. ο καπιταλισμός αδυνατεί να κάμει το πιο απλό να στεγάσει τους άστεγους να δώσει δουλείες στους άνεργους και να ταΐσει τους πεινασμένους  .Ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει η κινητήρια δύναμη το κέρδος. Οι καπιταλίστες αφού έχουν περάσει τον πλούτο στα χέρια τους δεν έχουν κίνητρο να επενδύσουν μια και κανένας δεν μπορεί να αγοράσει. Όλη την προηγούμενη περίοδο ο καπιταλισμός ξεπερνούσε το πρόβλημα αυτό δίνοντας δάνεια σήμερα έχει κατάρρευση και αυτός ο τρόπος
Σήμερα φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα ότι είναι ο καπιταλισμός που ζει πέρα από τα όρια του και όχι οι εργαζόμενοι. Όσο πιο γρήγορα τον ξεφορτωθούμε τόσο πιο γρήγορα θα τελειώσει η κρίση…που μας δημιούργησε.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Διεθνισμός – ένα πανίσχυρο όπλο που δεν έχει ακόμη αξιοποιηθεί


 




Tου Νίκου Κανελλή


Η άγρια λιτότητα και η μαζική ανεργία και η φτώχεια δεν είναι ελληνικά «προνόμια». Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όλων των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας (των λεγόμενων PIIGS*) βρίσκονται αντιμέτωποι με την ίδια πραγματικότητα.

Επιπλέον, αντίστοιχες επιθέσεις – αν και όχι ακόμη στην ίδια ένταση – βιώνουν οι λαοί ακόμη και στις πιο ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι καπιταλιστικές τάξεις προσπαθούν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης τους στις δικές μας πλάτες και παρά τις όποιες αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, βρίσκονται σε συνεννόηση και συντονισμό για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Αυτό το ρόλο εξυπηρετούν άλλωστε τα κοινά τους επιτελεία (ΕΕ, ΕΚΤ κοκ), οι σύνοδοι κορυφής, τα συμβούλια υπουργών κλπ.

Απέναντι σε αυτή τη συντονισμένη επίθεση των κυβερνήσεων και των κεφαλαιοκρατών οι εργαζόμενοι και οι λαοί έχουν στα χέρια τους ένα πανίσχυρο όπλο, το διεθνισμό. Όμως αυτό το όπλο δεν έχει αξιοποιηθεί ακόμη σοβαρά. Υπεύθυνες για αυτό είναι οι ηγεσίες του μαζικού κινήματος, τόσο οι συνδικαλιστικές  όσο και  των κομμάτων της αριστεράς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Διεθνισμός

Οι μεγάλοι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες και ειδικά τα επαναστατικά γεγονότα δεν μπορούν να περιοριστούν σε μια μόνο χώρα. Αντίθετα εμπνέουν και «βγάζουν στο δρόμο» το κίνημα άλλων χωρών και έτσι οι αγώνες τείνουν να συνδέονται μεταξύ τους και να αποκτούν ένα διεθνή χαρακτήρα.

Αυτό ακριβώς έγινε μέσα στο 2011, με έναν αυθόρμητο βέβαια τρόπο. Η επανάσταση στην Τυνησία ενέπνευσε τις Αιγυπτιακές μάζες και η επαναστατική ανατροπή του Μουμπάρακ αποτέλεσε το παράδειγμα για τα κινήματα στη Β. Αφρική και τη Μ. Ανατολή, αλλά και για τους Αγανακτισμένους της Ισπανίας και της Ελλάδας. Κατόπιν ακολούθησε το κίνημα Occupy στις ΗΠΑ που προκάλεσε διαδηλώσεις σε πολλές χώρες του κόσμου στις 15 Οκτώβρη του 2011. Ακόμη και χώρες «έκπληξη» όπως το Ισραήλ και η Ρωσία συνταράχτηκαν από εξαιρετικά μαζικές διαδηλώσεις με δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές.

Εργατικοί αγώνες στην Ευρώπη

Τους τελευταίους μήνες μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις συγκλονίζουν όλο και περισσότερες χώρες της Ευρώπης (πέρα από την Ελλάδα όπου το κίνημα έχει πραγματοποιήσει συνολικά 16 γενικές απεργίες, οι τρεις 48ωρες, μέσα σε δυόμιση χρόνια).

Στη Βρετανία η εργατική διαδήλωση τον Μάρτη του 2011 και η 24ωρη γενική απεργία στο δημόσιο τον Νοέμβρη του 2011 για το ασφαλιστικό ήταν οι μεγαλύτερες εργατικές κινητοποιήσεις εδώ και δεκαετίες. Στο Βέλγιο οι εργατικές κινητοποιήσεις το Δεκέμβρη του 2011 (πανεθνική διαδήλωση στις Βρυξέλλες) και το Γενάρη του 2012 (24ωρη γενική απεργία είχαν πολύ μεγάλη μαζικότητα. Γενική απεργία πραγματοποιήθηκε και στην Ιταλία το Σεπτέμβρη του 2011 και οι σκληρές απεργιακές μάχες από διάφορους κλάδους όπως οι μεταλλεργάτες στα ναυπηγεία της Γένοβα συνεχίζονται. Στην Πορτογαλία η 3η κατά σειρά γενική απεργία ενάντια στην μνημονική επίθεση πραγματοποιήθηκε στις 22 Μάρτη.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η συγκλονιστική 24ωρη γενική απεργία που πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία στις 29 Μάρτη. Συνολικά 10 εκατομμύρια Ισπανοί εργαζόμενοι συμμετείχαν στην απεργία και πάνω από 4 εκατομμύρια στις διαδηλώσεις!

Λείπει ο συντονισμός

Η δύναμη που έχουν τα εκατομμύρια των εργαζόμενων της Ευρώπης είναι τεράστια. Ο λόγος είναι απλός, κρατούν στα χέρια τους ολόκληρη την οικονομία. Μπροστά τους οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές είναι ουσιαστικά εντελώς ανίσχυροι! 

Ας φανταστούμε τι αποτέλεσμα θα είχε μια κοινή 24ωρη γενική απεργία σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ιρλανδία) για να μην μιλήσουμε για μια 48ωρη.

Ένα τέτοιο κίνημα θα μπορούσε να γκρεμίσει κυβερνήσεις, να βάλει φρένο στη λιτότητα και να ανοίξει το δρόμο μεγάλων κοινωνικών ανατροπών. Και μόνο το ότι οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί εργαζόμενοι έκαναν γενικές απεργίες με χρονική διαφορά μιας εβδομάδας δείχνει πόσο ρεαλιστική – από την άποψη της διάθεσης των ίδιων των εργαζομένων – θα ήταν μια κοινή γενική απεργία καταρχήν στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (PIIGS). Ας φανταστούμε τι θα σήμαινε μια κοινή γενική απεργία σε ολόκληρη την ΕΕ και την Ευρώπη…

Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες

Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο το εργατικό κίνημα δεν έχει προχωρήσει σε έναν τέτοιο απεργιακό αγώνα είναι οι ίδιες οι ηγεσίες του, και πρώτα και κύρια οι συνδικαλιστικές.

Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες όλων των χωρών παίζουν ουσιαστικά τον ίδιο ρόλο με τους δικούς μας Παναγόπουλους και λοιπούς μεγάλους «αγωνιστές». Καλούν κινητοποιήσεις μόνο κάτω από την πίεση του κόσμου, χωρίς σχέδιο, χωρίς συνέχεια, χωρίς κλιμάκωση, με μοναδικό σκοπό την εκτόνωση της λαϊκής οργής. Αν το ήθελαν, τα συνδικάτα της Ευρώπης θα μπορούσαν να οργανώσουν διεθνείς και πανευρωπαϊκές απεργίες και εργατικές κινητοποιήσεις. Όμως αρνούνται να το κάνουν και έτσι στηρίζουν ουσιαστικά τις κυβερνήσεις και το ίδιο το σύστημα. 

Και η μαζική αριστερά

Την ίδια ώρα για τα μαζικά κόμματα της αριστεράς η λέξη «διεθνισμός» έχει χάσει κάθε πραγματικό και πρακτικό περιεχόμενο! 

Γιατί διεθνισμός δεν είναι οι «συναντήσεις» που κάνει κάθε χρόνο το ΚΚΕ με σταλινικά κόμματα άλλων χωρών στις οποίες δεν παίρνεται καμιά συγκεκριμένη απόφαση απλά ανταλλάσσονται φιλοφρονήσεις και «αγωνιστικές» ευχές. Ούτε είναι διεθνισμός οι επαφές που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με άλλα αριστερά κόμματα όπως το Αριστερό Μέτωπο της Γαλλίας, «η Αριστερά» της Γερμανίας και το «Μπλόκο» της Πορτογαλίας κοκ που κατά βάση αφορούν δηλώσεις αλληλοστήριξης πριν από εκλογές.

Διεθνισμός είναι πρώτα και κύρια συγκεκριμένες πρωτοβουλίες συντονισμού των αγώνων. Όμως τόσο στην Ελλάδα όσο και στις υπόλοιπες χώρες κανένα μαζικό κόμμα της αριστεράς δεν επιδιώκει σοβαρά αυτό το συντονισμό.

Εναλλακτικό – διεθνιστικό πρόγραμμα

Ο συντονισμός των εργατικών αγώνων και των μαζικών κινημάτων σε διεθνές επίπεδο θα έκανε πολύ πιο ρεαλιστική την προοπτική μιας μεγάλης κοινωνικής ανατροπής στα μάτια μαζικών στρωμάτων της κοινωνίας.   

Το ελληνικό κατεστημένο εκβιάζει το ελληνικό κίνημα με το δίλλημα «ή περνάνε οι πολιτικές λιτότητας ή θα απομονωθούμε από τις διεθνείς αγορές και θα αντιμετωπίσουμε έλλειψη σε βασικά προϊόντα» κοκ. Αυτή η απειλή πιάνει τόπο, ως ένα βαθμό, επειδή ουσιαστικά μένει αναπάντητη από την αριστερά. Γιατί απαντήσεις του είδους «η Ελλάδα θα διαπραγματευτεί με τις αγορές» ή «η Ελλάδα μπορεί να είναι αυτάρκης κόντρα στις αγορές» δεν είναι σοβαρές απαντήσεις. 

Και στο πεδίο της πολιτικής εναλλακτικής αντιπρότασης, η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι ο διεθνισμός. Το να πάρουν δηλαδή οι εργαζόμενοι κάθε χώρας την κοινωνία και την οικονομία στα χέρια τους και έπειτα να αλληλοβοηθηθούν στα πλαίσια μιας εθελοντικής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας αρχικά, και όλης της Ευρώπης στη συνέχεια.  

Ανάγκη για πραγματικά διεθνιστική αριστερά

Αν όλα τα παραπάνω ακούγονται κάπως μακρινά, δύσκολα ή ακόμη και «ουτοπικά» σε πολλούς η αιτία είναι ότι και πάλι καμιά μαζική δύναμη της αριστεράς, ούτε στην Ελλάδα ούτε στις υπόλοιπες χώρες, δεν κάνει αυτή την διεθνιστική πρόταση. Δεν πρόκειται για κάποιο μικρό «λάθος» αλλά για την ουσιαστική εγκατάλειψη του διεθνισμού και της προσπάθειας κοινής διεθνούς οργάνωσης και συντονισμού των εργαζομένων. Αυτό όμως ήταν κάτι για το οποίο πάλεψαν όλες οι μεγάλες μορφές του επαναστατικού κινήματος εδώ και δυο σχεδόν αιώνες. Καθόλου τυχαία ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, η Λούξεμπουργκ, ο Λίμπκνεχτ, ο Τρότσκι, και τόσοι άλλοι πάλεψαν για το χτίσιμο μιας διεθνούς οργάνωσης και για το συντονισμό των εργαζομένων σαν εντελώς απαραίτητο στοιχείο της απάντησης που έδιναν στην κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού της δικής τους εποχής και αυτή η απάντηση δεν ήταν άλλη από την Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη.

Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε σήμερα τις επιθέσεις ενάντια στις ζωές μας και για να ανατρέψουμε το σύστημα που γεννά την κρίση και τη βαρβαρότητα είναι να χτίσουμε μια πραγματικά διεθνιστική, επαναστατική και ταυτόχρονα μαζική αριστερά.

Το Ξεκίνημα δίνει αυτό τον αγώνα από κοινού με άλλες οργανώσεις, μέσα από την Επιτροπή για μια Διεθνή των Εργαζομένων (CWI)  στην Ιταλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και σε περισσότερες από 40 χώρες σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Σας καλούμε να δώσουμε τον αγώνα αυτό μαζί!

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Μίζες απόδειξη της σήψης του καπιταλισμού




Η εμφάνιση του σκανδάλου Ακίς Τζοχατζοπουλος ήλθε να συγκλονίσει την Ελληνική και Κυπριακή  κοινωνία σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης του καπιταλισμού τα βάρη της οποίας έχουν φορτώσει στην κοινωνία
Το φαινόμενο των μιζών δεν είναι πρόσφατο ούτε μεμονωμένο .Αντίθετα είναι κοινό μυστικό πως σε όλους τους τομείς των συναλλαγών του δημόσιου με ιδιωτικές επιχειρήσεις αλλά και ανάμεσα σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες οι μίζες, η αλλιώς λάδωμα, η πιο  εξευγενισμένα προμήθειες  είναι ο κυρίαρχος τρόπος κλεισίματος συμβολαίων και εξασφάλισης αφορών ..
Το φαινόμενο των μιζών είναι ένας σημαντικός τρόπος με τον οποίο το κεφάλαιο αγοράζει συνειδήσεις και διασφαλίζει την κυριαρχία του. Αποδεικνύει δε τον παρασιτικό και αντιδραστικό ρόλο του κεφαλαίου αφού τεραστία ποσά σπαταλούνται σε μη παραγωγικές επενδύσεις .Αν τα λεφτά που σπαταλιούνται για μίζες γίνονταν παραγωγικές επενδύσεις τότε πολύ πιθανόν ο καπιταλισμός να μην αντιμετώπιζε κρίση σήμερα
Η Αστική δικαιοσύνη και το κράτος ούτε μπορούν ούτε θέλουν να βάλουν τέρμα στις μίζες. απλά από καιρού εις καιρό θα ασχολούνται με κάποιο εμφανές ζήτημα για να αποπροσανατολίζουν την κοινωνία και τους εργαζόμενους και να προλαβαίνουν τις κοινωνικές εκρήξεις
Το εργατικό κίνημα και οι οργανώσεις του έχουν σήμερα ακόμα μια ευκαιρία να αντεπιτεθούν να ξεσκεπάσουν τον ρόλο του κεφαλαίου και να απαιτήσουν.  
Την διαφάνεια στις συναλλαγές του δημόσιου.
Την διαγραφή των χρεών που προήλθαν μέσα από αθέμιτες διαδικασίες
Το άνοιγμα των λογαριασμών όλων των αξιωματούχων του κράτους και των επιχειρήσεων, για να γίνει έλεγχος

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Ο Αρχιεπίσκοπος και το Άγιο Φως




Στην δημιουργία ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού προσανατολίζεται ο αρχιεπίσκοπος.
Σύμφωνα με πληροφορίες  το ενδιαφέρον του Άγιου είναι αποτέλεσμα της έγνοιας
του να παρέχει άφθονο Άγιο Φως σε κάθε σπίτι επί καθημερινής βάσης έτσι ώστε οι πιστοί να μην περιμένουν μια φορά τον χρόνο, το Άγιο Σαββάτο , για να πάρουν το άγιο φως  και αυτό καθυστερημένα μέχρι να φθάσει από τα Ιεροσόλυμα

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Η θρησκεια ειναι το οποιο των λαων

Συνεληφθει Ιερεας να μεταφερει ναρκωτικα ........
Ακομα μια επαληθευση του Μαρξ
<Η θρησκεια ειναι το οποιο των λαων> 

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

ΠΕΟ και κριση


Γενικό συμβούλιο της ΠΕΟ                                                                           

Αντιμετώπιση των αποτελεσμάτων της κρίσης ή της ίδιας της κρίσης του καπιταλισμού.

Σε πρόσφατη ανακοίνωση του το γενικό συμβούλιο της ΠΕΟ διατυπώνει την πολιτική του για την αντιμετώπιση της κρίσης του καπιταλισμού
Μια πολιτική που περιορίζει όλες τις της προσπάθειες μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού όπως φαίνεται πιο κάτω μέσα από την ίδια την ανακοίνωση

«ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΕΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΕΟ
Το Γενικό Συμβούλιο της ΠΕΟ, σε σημερινή του συνεδρία, συζήτησε τα οργανωτικά και οικονομικά αποτελέσματα κατά το 2011 και αφού συζήτησε, ενέκρινε το οργανωτικό και οικονομικό πλάνο για το 2012.

Το 2011, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση επεκτάθηκε και εμβάθυνε, με αποτέλεσμα οι συνθήκες για τους εργαζόμενους σε ολόκληρο τον κόσμο να επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο.

Στις δύσκολες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί και στη χώρα μας ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η ΠΕΟ κατά το 2011 έθεσε στην προμετωπίδα των επιδιώξεων της το ζήτημα της προστασίας της απασχόλησης και της διασφάλισης της εφαρμογής των συλλογικών συμβάσεων.

Αντιμετώπισε με αποφασιστικότητα τις συνεχείς πιέσεις για απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και έδωσε τη μάχη για τη διασφάλιση του δικαιώματος της οργάνωσης των εργαζομένων.

Υπερασπιστήκαμε με σθένος την αρχή της δίκαιης κατανομής των επιπτώσεων, την αρχή της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής, ώστε να μη φορτωθούν οι εργαζόμενοι τα βάρη της κρίσης.

Ταυτόχρονα το Συνδικαλιστικό Κίνημα, λαμβάνοντας υπόψη την κρισιμότητα των στιγμών, έχει δείξει αυτοσυγκράτηση και έκανε υπερβάσεις ακολουθώντας μια υπεύθυνη και συγκρατημένη πολιτική.»

Στην ανακοίνωση  γίνεται μια απλή αναφορά στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού . καμία προσπάθεια για ανάλυση της κρίσης εντοπισμό των αιτιών της και των προοπτικών εξόδου από αυτή. Χωρίς μια τέτοια ανάλυση οποιαδήποτε πολιτική είναι εμπειρική και το λιγότερο ανεπαρκής
Έτσι λοιπόν η πολιτική της ΠΕΟ παραμένει στα ίδια πλαίσια με αυτήν πριν την κρίση
Δηλαδή, εργατική ειρήνη ,δίκαιη κατανομή των βαρών, και κοινωνικός διάλογος

Ο καπιταλισμός  παγκόσμια σήμερα περνά την πιο βαθιά μεταπολεμική του κρίση.
Μια κρίση που συγκρίνεται με αυτήν του 1929 η οποία οδήγησε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο Τα αίτια της βρίσκονται στην υπερσυσσωρευση κεφαλαίων και πλούτου στα χέρια πολύ λίγων κεφαλαιοκρατών από την μια και ενός Στράτου εξαθλιωμένων από την άλλη που δεν μπορούν να αγοράσουν τίποτα. Οι κεφαλαιοκράτες για να επενδύσουν τα τεραστία κέρδη τους πρέπει να έχουν κίνητρο πρέπει να μπορούν να πουλήσουν και να κερδίσουν .Με μειωμένη την κατανάλωση  όμως δεν έχουν κίνητρο να  επαναεπενδυσουν στην παραγωγή. Έτσι αυξάνεται η ανεργία μειώνονται οι μισθοί μειώνεται η κατανάλωση και μεγαλώνει η κρίση . Ένας φαύλος κύκλος χωρίς προοπτική εξόδου Ο καπιταλισμός σήμερα δεν μπορεί να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε προηγουμένως προς την εργατική τάξη, αντίθετα είναι αναγκασμένος να τις παίρνει πίσω
Μέσα σε συνθήκες λοιπόν που  ο καπιταλισμός για να μπορέσει να επιβιώσει είναι αναγκασμένος να κτυπά τους εργαζόμενους να αυξάνει ανεργία και να μειώνει τους μισθούς, το να μιλά η ΠΕΟ για εργατική ειρήνη και υπεύθυνη πολιτική είναι συνταγή αυτοκτονίας. Είναι σαν να μπαίνει σε ένα αγώνα πυγμαχίας με δεμένα τα χέρια.
Οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν όλα τα μέσα που έχουν στην διάθεση τους για να αποπροσανατολίσουν να διασπάσουν και να κτυπήσουν την κοινωνία και το κίνημα .Για την κρίση λένε φταίνε οι ξένοι εργάτες , οι υψηλόμισθοι και η κυβέρνηση . Δυστυχώς λόγω και της στάσης της ΠΕΟ και της αριστεράς αυτές οι απόψεις βρίσκουν απήχηση μέσα στην κοινωνία .Αυτό είναι το αποτέλεσμα της εργασιακής ειρήνης και της «υπεύθυνης πολιτικής»

Αγωνίζεται ακόμα η ΠΕΟ για δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης
Αγωνίζεται δηλαδή για Σοσιαλιστικοποιηση της φτώχιας και της μιζέριας που δημιουργεί ο καπιταλισμός αλλά όχι για σοσιαλιστικοποιηση του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι .
Αυτός ο στόχος είναι καταστροφικά λαθεμένος για δυο λόγους.
Πρώτον. Αφήνει περιθώρια στην αστική τάξη και το κεφάλαιο να διασπάσει το κίνημα στην λογική του ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι η οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας η και οποιαδήποτε άλλοι εργαζόμενοι παίρνουν πολλά άρα πρέπει να πληρώσουν περισσότερα και άρα αυτοί φταίνε για την κρίση που παίρνουν πολλά..
Δεύτερο. Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της κρίσης αλλά αντίθετα το μεγαλώνει .γιατί αν το πρόβλημα του καπιταλισμού είναι πρόβλημα υπερσυσσωρευσης πλούτου στα χέρια λίγων κεφαλαιοκρατών, το να κανείς περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων και να τα δίνεις στο κεφάλαιο (γιατί εκεί καταλήγουν τα λεφτά από τις περικοπές) συμβάλεις στο να μεγαλώνεις το πρόβλημα και όχι να το αντιμετωπίζεις.
 Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού έχει ξεκινήσει εδώ και τρία χρόνια  από τότε ολοένα και βαθαίνει χωρίς προοπτικές ξεπεράσματος της.  Σε συνθήκες λοιπόν παρατεταμένης οικονομικής κρίσης η αστική τάξη καταφεύγει σε όλο και πιο αυταρχικές λύσεις Οι κυβερνήσεις Παπαδημου και Μοντι είναι μόνο η αρχή του τι θα δούμε την επόμενη περίοδο. Παρά δίπλα παραμονεύει ο φασισμός και ο πόλεμος. 
Πρωταρχικό καθήκον της αριστεράς σήμερα είναι να προετοιμάσει και να εξοπλίσει το κίνημα για αυτές τις συνθήκες αυτή είναι η υπεύθυνη πολιτική  και όχι η πολιτική της υποταγής στην λογική του καπιταλισμού.
Υπεύθυνη πολιτική για την ΠΕΟ είναι να εξηγήσει στους εργαζόμενους ότι οι περικοπές οι μειώσεις μισθών η φτώχια και η εξαθλίωση είναι τα μόνα που μπορεί να προσφέρει ο καπιταλισμός την επόμενη περίοδο
Υπεύθυνη πολιτική είναι πει στους εργαζόμενους πως η μόνη διέξοδος είναι να περάσουν οι τράπεζες  τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος στο κράτος και την κοινωνία για να γίνουν επενδύσεις στην βάση των αναγκών της κοινωνίας και όχι του κέρδους και να τους καλέσει να στηρίζουν αυτή την πολιτική.
Υπεύθυνη πολιτική είναι να έλθει σε επαφή με το εργατικό κίνημα της Ευρώπης
για μια από κοινού πολιτική που θα έχει στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού
σε διεθνές επίπεδο.
Ο καπιταλισμός σε οικονομικό επίπεδο έχει καταρρεύσει Αυτό που τον σώζει  είναι ότι σε πολιτικό επίπεδο η αριστερά αρνείται  προτείνει  ένα Σοσιαλιστικό πρόγραμμα
αλλά αντίθετα προσπαθεί να τον σώσει για το καλό δήθεν των εργαζομένων
Η ηγεσία της ΠΕΟ δεν ξεφεύγει αυτού του πλαισίου Με αυτό τον τρόπο Η ηγεσία της αριστεράς γίνεται μέρος της κρίσης.
Το πώς θα ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο είναι ένα μεγάλο θέμα προς συζήτηση



Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Ερωτηματικά για την 1ην Απριλίου



Σήμερα  επέτειο της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ  θα ήθελα να θέσω κάποιους προβληματισμούς μου σε μορφή ερωτήσεων
Αλλά πρώτα θα ήθελα να εκφράσω την εκτίμηση και τον σεβασμό μου σε όλους
Τους Αγνούς αγωνιστές που αγωνίστηκαν ενάντια στην αποικιοκρατία .

Ερωτημα1  Θα μπορούσε η αριστερά να ηγηθεί ενός αντιαποικιοκρατικου αγώνα

Ερώτημα 2  ποιο χαρακτήρα θα είχε ένας αντιαπικιοκρατικος αγώνας κάτω από την                      καθοδήγηση της αριστεράς. Αντάρτικο η Μαζικό λαϊκό αγώνα με την συμμετοχή και των τουρκοκυπρίων

Ερωτημα3 Ποιος ευθύνεται γι αυτή την αδυναμία της Κυπριακής Αριστεράς

Και τέλος Ποιος πλήρωσε αυτή την αδυναμία της Αριστεράς

Μέρος δεύτερο

Πανηγυρίζουν για την 1ην Απριλίου η δεξιά και οι εθνικόφρονες, αλλά γιατί πανηγυρίζουν

Μήπως γιατί σαν αποτέλεσμα των αδιέξοδων της πολιτικής τους η μίση Κύπρος είναι υπό τούρκικη κατοχή
Η μήπως γιατί μέσα στα πλαίσια της πολιτικής εθνικής καθαρότητας που προωθούν η μόνη λύση είναι η διχοτόμηση