Είναι ο Λιλλήκας εναλλακτική απάντηση στην κρίση;

Είναι ο Λιλλήκας εναλλακτική απάντηση στην κρίση;

του Παναγιώτη Σολωμού

Ο Γιώργος Λιλλήκας έχοντας φτάσει πολύ κοντά στο να περάσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών και νιώθοντας την αγανάχτηση των εργαζομένων και της κοινωνίας απέναντι στα καταστροφικά αποτελέσματα του μνημονίου φιλοδοξεί να ηγηθεί ενός αντιμνημονιακού μετώπου που θα εκφράζει το «κέντρο» και όχι μόνο. Προς αυτή την κατεύθυνση υποστηρίζει ότι η «Συμμαχία πολιτών», η πολιτική κίνηση που έχει προκηρύξει πρόσφατα την ίδρυση της, θα είναι πάνω από ιδεολογίες. Συγκεκριμένα διακηρύσσει ότι: “Η Συμμαχία Πολιτών δεν θα έχει ιδεολογικό χαρακτήρα αλλά κινείται πέραν και έξω από τα παραδοσιακά ιδεολογικά σχήματα. Θα τοποθετείται επί όλων των προβλημάτων που απασχολούν την κοινωνία με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του τόπου και όχι μιας ιδεολογίας.”Τι σημαίνει όμως περάν από τις παραδοσιακές ιδεολογίες;

Ζούμε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα όπου το προσωπικό κέρδος και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι η κινητήρια δύναμη της παραγωγικής διαδικασίας. Αύτη είναι η ιδεολογία της δεξιάς και του κέντρου, που εκπροσωπούν το κεφάλαιο. Αυτή την ιδεολογία ασπάζεται ο Λιλλήκας και αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να θολώσει τα νερά για να εκμεταλλευτεί τους απογοητευμένους ΔΗΚΟικούς, ΑΚΕΛικούς, ΕΥΡΩΚΟικούς εργαζόμενους και μικροεπιχειρηματίες.

Ότι ο ίδιος τοποθετείται υπέρ του υπάρχοντος πολιτικοοικονομικού συστήματος, φαίνεται τόσο από το παρελθόν του, αφού μέσα από αυτό το σύστημα έχει καταφέρει να γίνει εκατομμυριούχος, όσο και από τις προτάσεις του για απαλλαγή από το μνημόνιο και την Τρόικα. Η κρίση που κτυπά τον κυπριακό λαό είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού για την όποια ο Γιωργός Λιλλήκας και η συμμαχία πολιτών δεν λένε τίποτε. Αναφέρουν μόνο ότι έπρεπε η προηγούμενη κυβέρνηση να προστάτευε την οικονομία από την κρίση, λές και σε ένα παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, γίνεται ένα κομμάτι του να μην επηρεαστεί. Κυρία αιχμή της κριτικής του εναντία στο μνημόνιο,  είναι όχι το ότι οδηγεί την κοινωνία στην εξαθλίωση, όσο το ότι στερεί την εθνική κυριαρχία! Σαν αποτέλεσμα δεν αμφισβητεί τα χρέη που φορτώνονται στους ωμούς του κυπριακού λαού σαν άδικα και παράνομα, και προτείνει την πώληση φυσικού αερίου έτσι ώστε να ξεπληρωθούν τα χρέη!

Το ζήτημα όμως που μπαίνει μπροστά στους λαούς μέσα από αύτη την κρίση, δεν είναι πως θα βρεθούν τα δίς ευρώ για να ξεπληρωθούν τα χρέη των τραπεζών (24 δις ευρώ στην περίπτωση της Κύπρου) άλλα το πως θα σταματήσουν οι μηχανισμοί που απομυζούν διεθνώς τον πλούτο τον λαών. Έτσι, ακόμα και να βρεθούν τα 10 δις πολύ σύντομα οι πιο πάνω μηχανισμοί είναι σε θέση να μας φορτώσουν με άλλα τόσα χρέη όπως έγινε πρόσφατα με την περίπτωση της Λαϊκής μέσω E.L.A.. Αυτοί οι μηχανισμοί είναι οι ντόπιες και διεθνείς τράπεζες, τα χρηματιστήρια ,οι οίκοι αξιολόγησης αλλά και το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωζώνη, σαν οργανισμοί και μηχανισμοί, για τους οποίους ο Λιλλήκας δεν λέει κουβέντα. Αντίθετα αναπαράγει την οργή προς την Γερμανία, λες και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευρωζώνη από μόνοι τους σαν οργανισμοί μπορούν να λειτουργήσουν διαφορετικά.

Αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο μια και ο ίδιος όταν διετέλεσε υπουργός εμπορίου το 2004 με την κυβέρνηση Παπαδόπουλου εφάρμοσε Ευρωπαϊκές οδηγίες οι οποίες τελικά μας οδήγησαν στο να παραχωρήσουμε ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας! Τον Απρίλη του 2004 συγκεκριμένα προσυπέγραψε το κλείσιμο του κυπριακού Διυλιστηρίου Πετρελαιοειδών[1], σύμφωνα με οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και άφησε την Κύπρο έρμαιο στις ιδιωτικές εταιρίες πετρελαιοειδών και στη δική τους ευχέρεια να εισάγουν πετρελαιοειδή, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να λειτουργήσει η οικονομία!.

Την ίδια στιγμή, αντιφάσκει περί εθνικής κυριαρχίας, καθώς αναπτύσσει φρούδες ελπίδες σε άλλες «δυνάμεις»  πολύ πιθανό να εννοεί την Ρωσία και την Κίνα οι οποίες μπορούν να μας «βοηθήσουν». Κι αυτές οι δυνάμεις όμως θα έχουν απαιτήσεις τόσο οικονομικές όσο και κυριαρχικές προκειμένου να «βοηθήσουν» την οικονομία της Κύπρου. Αντί λοιπόν να υποταχθούμε στην Γερμανία δεν τον πειράζει να υποταχθούμε σε οποιαδήποτε άλλη δύναμη, ενώ εκθειάζει τα Ρωσικά και άλλα κεφάλαια και κεφαλαιοκράτες λες και αυτοί δεν λειτουργούν με κύριο κριτήριό το δικό τους, και όχι της κοινωνίας, κέρδος.

Εντοπίζει στην διακήρυξη του την ανάγκη για να σταματήσει η πολιτική και κομματική διαπλοκή και να υπάρξει διαφάνεια στις κρατικές λειτουργιές, δεν λέει ούτε πως θα γίνει αυτό ούτε ποιος θα το κάνει. Η διαφθορά και η διαπλοκή είναι από ανέκαθεν κύριο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού.

Ο Λιλλήκας είναι στην πολιτική ζωή εδώ και μια εικοσαετία. Βουλευτής με το ΑΚΕΛ το 1996 και το 2001, υπουργός εμπορίου, βιομηχανίας και τουρισμού από το 2003 ως το 2006 και υπουργός εξωτερικών από το 2006-2007 στην Κυβέρνηση Παπαδόπουλου, ως μέλος του ΑΚΕΛ και μετά ως μέλος του ΔΗΚΟ, σύμβουλος του Παπαδόπουλου στις εκλογές του 2008. Σε όλη αυτή τη διάρκεια της πολιτικής του ζωής  δεν έγειρε ποτέ ζήτημα διαφάνειας. Πως τώρα ξαφνικά υιοθέτει τις πιο πάνω θέσεις;

Ενώ όμως κάνει κάποιες διαπιστώσεις όσο αφόρα την επίθεση που δέχεται ο κυπριακές λαός ,εντοπίζει το πρόβλημα στο ότι η εξαθλίωση που θα προκύψει από αύτη την κρίση θα χρησιμοποιηθεί για την επιβολή αντεθνικής λύσης του κυπριακού. Οι θέσεις του στο κυπριακό τον ταυτίζουν με τις δυνάμεις εκείνες που βλέπουν την λύση του κυπριακού όχι μέσα από την συνεννόηση και την συνεργασία με τους τουρκοκύπριους που αγωνίζονται για ανεξαρτησία, άλλα σε αντιπαράθεση με τους τ/κύπριους γενικά, τους οποίους θεωρούν την πέμπτη φάλαγγα της Τουρκικής άρχουσας τάξης. Με αυτές της θέσεις όχι μονό δεν έχει καμία πιθανότητα να βοηθήσει τους εργαζόμενους και την κοινωνία να αντιμετωπίσουν την επίθεση που δέχονται και να βγουν από την εξαθλίωση που τους οδηγεί άλλα το πιο πιθανό είναι να μας εμπλέξει σε εθνικές περιπέτειες μέσα από τις όποιες η εξαθλίωση θα μεγαλώσει.

Ο Λιλλήκας προβάλλεται σαν μια εναλλακτική αντιμνημονιακη δύναμη, λόγω της αδυναμίας το ΑΚΕΛ να προτείνει ένα πραγματικά αντιμνημονιακό -αντικαπιταλιστικό- διεθνιστικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της διεθνούς επίθεσης του κεφαλαίου. Ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι το μονό πρόγραμμα που πραγματικά μπορεί να αντιμετωπίσει τα μνημόνια και να βάλει τις βάσεις για νέα κοινωνική ανάπτυξη και πρόοδο. Όσο η αριστερά αρνείται ή αδυνατεί να υιοθετήσει και να προωθήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, πολιτικές προσωπικότητες όπως του Λιλλήκα θα προβάλλουν τον εαυτό σαν την εναλλακτική απάντηση που στην ουσία όμως είναι οι ίδιες δυνάμεις του συστήματος με διαφορετικό πρόσωπο.