Η χρεοκοπία της Λαϊκής ευκαιρίες και καθήκοντα για την Αριστερά.

Η Χρεοκοπία της Λαϊκής τράπεζας και η αναγκαστική στήριξη της από την κυβέρνηση και το Ακελ  φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από παράγοντες που σχετίζονται με την λειτουργία του τραπεζιτικού τομέα και του καπιταλισμού.

 Δείχνει καταρχήν  τον κοινωνικό ρόλο που έχει το χρηματοπιστωτικό σύστημα

Και ενώ από την μια έχει ένα κοινωνικό ρόλο τον οποίο η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να υποστηρίζει από την άλλη τα κέρδη αλλά και η λειτουργία τους θεωρούνται ιδιωτική υπόθεση.

Δείχνει ακόμα πως το λεγόμενο επιχειρηματικό δαιμόνιο για να λειτουργήσει χρειάζεται την στήριξη του κράτους. Η ταχτική των καπιταλίστων να χρεοκοπούν τις εταιρείες τους  δεν είναι καινούρια . Είναι συχνό φαινόμενα οι καπιταλιστές να χρεοκοπούν τις εταιρείες τους , να  φορτώνουν τις ζημίες στους εργαζόμενους και το κράτος ενώ οι ίδιοι να καρπούνται τα κέρδη .Έτσι, αποδεικνύεται πως το επιχειρηματικό δαιμόνιο για να λειτουργήσει , πέραν από τα κίνητρα  τις φοροαπαλλαγές και φοροαποφυγες, τα φτηνά μεροκάματα χρειάζεται και την κρατική στήριξη.

Η κρατικοποίηση των ζημιών της Λαϊκής τράπεζας δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το μεγαλώνει γιατί φορτώνει τα βάρη της στήριξης στους εργαζόμενους .

Οι τράπεζες είναι ένας σημαντικός μηχανισμός ανακατανομής του πλούτου υπέρ των πλούσιων αυτός ο ρόλος έχει τις τελευταίες δεκαετίες ισχυροποιηθεί

Ο διορισμός πέντε μελών από πλευράς κυβέρνησης στο διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας δεν αμφισβητεί το ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσα στον καπιταλισμό Οι υπάλληλοι που θα διορίσει το κράτος είναι και αυτοί φορείς της λογικής του ατομικού κέρδους και του κεφαλαίου  και είναι αμφίβολος ο έλεγχος που θα αποκτήσει η κοινωνία και το κράτος πάνω στις τράπεζες μέσω αυτών.

Όταν μέχρι σήμερα  μιλούσε κάποιος για κρατικοποίηση των τραπεζών αντιμετωπιζόταν σαν αφελής και ονειροπόλος. Η μερική κρατικοποίηση της Λαϊκής τράπεζας  αποδεικνύει πως για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιούργησε και δημιουργεί ο καπιταλισμός, η κρατικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι απαραίτητος παράγοντας.  Αυτό όμως πρέπει να γίνει κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο  με εκλεγόμενα και άμεσα ανακλητά συμβούλια., για να μπορέσει να κτυπηθεί η λογική του ατομικού κέρδους και του κεφαλαίου για να γίνει έλεγχος στα επιτόκια και τους όρους δανεισμού έτσι που να σταματήσουν οι τράπεζες να μαζεύουν πλούτο υπέρ των πλούσιων και να επενδυθούν  τα κέρδη τους σε αναπτυξιακά έργα προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας.

Με την χρεοκοπία της Λαϊκής  η  Αριστερά και το εργατικό κίνημα έχει μπροστά του μια ευκαιρία και ένα καθήκον  .Να ξεσκεπάσει παρά πέρα τον ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος  και να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους έτσι που να κάνει πραγματικότητα την κρατικοποίηση του.