Μπορεί να ύπαρξη επιστροφή στην ευημερία μέσα στον καπιταλισμό.

                     

Το ξέσπασα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης αντικειμενικά βάζει μπροστά στην κοινωνία το ερώτημα πως ξεπερνιέται αυτή η κρίση και πως επιστρέφουμε πίσω στις περιόδους οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας. Αρκετά πολιτικά πρόσωπα από το κέντρο μέχρι και την ριζοσπαστική αριστερά πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί απλά με αναπτυξιακή πολιτική, πάντα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. τους βλέπουμε να προβάλλουν τον κευνσιανισμο, την μικτή οικονομία, τον κρατικό παρεμβατισμό σαν απάντηση στην κρίση. Όλες οι πιο πάνω πολιτικές έχουν σαν φιλοσοφία την προώθηση της ανάπτυξης μέσα από κίνητρα προς τους ιδιώτες η ακόμα την ανάθεση σε αυτούς κυβερνητικών έργων.

Αλλά γιατί οι καπιταλίστες δεν επενδύουν; Γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν τα απαιτούμενα γι αυτούς περιθώρια κέρδους. Δηλαδή όχι ότι δεν θα έχουν κέρδος αλλά αυτό θα είναι χαμηλό. Μέχρι και πριν την οικονομική κρίση το πρόβλημα αυτό λυνόταν με κίνητρα από το κράτος προς τους κεφαλαιοκράτες. Άλλωστε αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο τα κράτη βρίσκονται σήμερα υπό χρεοκοπία.  Οι φορολογικές ελαφρύνσεις, τα κίνητρα ,οι φοροαπαλλαγές οι φοροδιαφυγές «νόμιμες και παράνομες»,οι μίζες κα.φόρτωσαν στα δημοσια οικονομικα τεράστια χρέη.

Με την κρίση αυτό το μέτρο δεν μπορεί να εφαρμοστεί γιατί το κράτος δεν έχει λεφτά. Παράλληλα με την κρίση δημιουργείτε ακόμα ένα πρόβλημα. Συρρικνώνονται αγορές. Έτσι παρόλο που κτυπιούνται οι μισθοί και αυξάνονται τα περιθώρια κέρδους οι καπιταλίστες δεν έχουν που να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Η σημερινή κρίση είναι με Μαρξιστικούς όρους κρίση υπερσυσσωρευσης κεφαλαίου Από την μια υπάρχουν τεράστια κέρδη και πλούτος και από την άλλη φτώχια και μιζέρια. Οι καπιταλίστες την προηγούμενη περίοδο μέσα από τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, που όχι μόνο αφήνουν το κεφάλαιο ανεξελεχτο να κερδοσκοπα αλλά υποτάσσουν και το κράτος στην κερδοσκοπική του μανία, έχουν καταφέρει να μαζέψουν τεραστία πλούτη. υπολογίζεται ότι σε παγκόσμια κλίμακα το 2%του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου. Παράλληλα 2τρις ευρω και 750δις στερλίνες υπολογίζεται ότι είναι τα ανενεργά κεφάλαια, λεφτά δηλαδή τα οποία δεν επενδύονται.

Αφού λοιπόν οι καπιταλίστες δεν θέλουν να επενδύσουν το μόνο που απομένει είναι να αναλάβει το κράτος αυτόν τον ρόλο. Κάτι τέτοιο όμως θα το φέρει σε σύγκρουση με το κεφαλαίο το οποίο θα δει να απειλούνται τα κέρδη του αλλά και η πολιτικές του. Γιατί αν το κεφαλαίο κατάφερε να καρπωθεί τεραστία πλούτη είναι γιατί από τις προηγούμενες δεκαετίες έχει εξαπολύσει μια τεραστία ταξική επίθεση ενάντια στο εργατικό κίνημα και τους εργαζόμενους πιο γενικά και γιατί έχει καταφέρει να στήσει μια σειρά από μηχανισμούς που επιβάλλουν την κυριαρχία του.

Η ταξική επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφαλαιοκράτες είναι χωρίς προηγούμενο έχουν βάλει στο στόχο τους όλες τις εργατικές και κοινωνικές καταχτήσεις το οκτάωρο, τις συλλογικές συμβάσεις την συνταξιοδοτήσει την υγειά την παιδεία. Δεν τους ενδιαφέρει αν ο κόσμος πείνα και πεθαίνει μέσα στην εξαθλίωση που δημιουργούν. Ακόμα τους βλέπουμε να προετοιμάζονται να χρησιμοποιήσουν και τον φασισμό για να αντιμετωπίσουν τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Στην επίθεση τους αυτή είναι οργανωμένοι παγκόσμια και έχουν στα χέρια τους μια σειρά από μηχανισμούς. Το ΔΝΤ, Κεντρικές τράπεζες και οι ιδιωτικές τράπεζες, τα χρηματιστήρια, οι οίκοι αξιολόγησης, τα ΜΜΕ το κράτος με τους μηχανισμούς του Όλα τα πιο πάνω είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Το να πιστεύει λοιπόν κάποιος πως με το να αναλάβει μια αριστερή κυβέρνηση την αστική εξουσία θα μπορέσει πείσει τους κεφαλαιοκράτες και να προωθήσει πολιτικές ανάπτυξης είναι ουτοπία και αφέλεια. Πάνω απ’ολα είναι μια ταχτική που οδηγά το εργατικό κίνημα σε ήττα και απογοήτευση.

ΟΙ πολυπόθητες επενδύσεις μπορούν να γίνουν πραγματικότητα μόνο αν το κράτος αναλάβει αυτό το ρόλο, για να μπορέσει όμως το κράτος να κάνει επενδύσεις χρειάζεται λεφτά τα οποία θα βρει μόνο αν περάσει στον έλεγχο του την οικονομία. και για να το πετύχει αυτό η αριστερά χρειάζεται να στηριχτεί σε μαζικούς εργατικούς αγώνες μέσα από τους οποίους θα κερδίσει την στήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Αλλά θα πάρει ουσιαστικά την εξουσία μόνο για να προωθήσει πολιτικές ανάπτυξης Η σύγκρουση με το κεφαλαίο μέσα από την κρίση που δημιούργησε, και η ανάγκη για το ξεπέρασμα της βάζει ουσιαστικά το ζήτημα της ανάληψης της ουσιαστικής εξουσίας από τους εργαζόμενους, βάζει το ζήτημα του σοσιαλισμού.

Όμως υπάρχει ακόμα ένα ιστορικό στοιχείο που αποδεικνύει πως οι πολιτικές ανάπτυξης, μεικτής οικονομίας η κρατικού παρεμβατισμού είναι αδύνατον να εφαρμοστούν σήμερα Οι πολιτικές αυτές εφαρμόστηκαν μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο από την αστική τάξη, στην προσπάθεια της να σώσει τον καπιταλισμό, μπροστά στην ανερχόμενη δύναμη της εργατικής τάξης την ισχυροποίηση της θέσης της Σοβιετικής Ένωσης παρά την γραφειοκρατική της παραμόρφωση, και την επέκταση του σοσιαλισμού σε μια σειρά από χώρες. Σήμερα η αστική τάξη δεν φοβάται κάτι τέτοιο γι αυτό και επιτίθεται στους εργαζόμενους, γι αυτό και ποτέ δεν θα εφαρμόσει πολιτικές υπέρ των εργαζόμενων άρα και πάλι καταλήγουμε στο ζήτημα του Σοσιαλισμού. Σήμερα το δίλημμα που έμπαινε στις αρχες του προηγουμενου αιωνα μέσα από τα λόγια της Ρόζας Λουξεμπουρκ Σοσιαλισμός η Βαρβαρότητα γίνεται ξανά επίκαιρο
Βεβαια αυτο το ζητημα θετει μια σειρα απο αλλα ζητηματα οπως το ζητημα του Σοσιαλιστικου μοντελλου ,της επαναστατικης ηγεσιας της εργατικης ταξης ,και της διεθνους οργανωσης της ....