Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ: η χρεοκοπία της «διαπραγμάτευσης» και της «στροφής στη Ρωσία»



 

Το «όχι» της κυπριακής Βουλής της Τρίτης 19/3, χωρίς καμιά αμφιβολία γέμισε τον ελληνικό λαό με περηφάνια. Επιτέλους, κάποιος έλεγε στα κοράκια της ΕΕ «όχι». Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ. Την εθνική υπερηφάνεια ακολούθησε σύντομα η απογοήτευση: η βουλή της 22/3 είπε «ναι» – αποφάσισε την υποταγή στην Τρόικα.

 

Στην πραγματικότητα όμως, το «ναι» στην υποταγή δεν το είπε ο κυπριακός λαός, το είπε η κυπριακή βουλή. Κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνει η οργή στην κυπριακή κοινωνία – το «όχι» του κυπριακού λαού θα ενισχύεται στις μέρες που έρχονται. Το αν θα μπορέσει να ανατρέψει το «ναι» των βουλευτών και της κυβέρνησης είναι βέβαια κάτι πολύ δύσκολο, που όμως θα δείξει ο χρόνος.

 

Αναμενόμενο


Το «ναι» της κυπριακής βουλής ήταν στην πραγματικότητα αναμενόμενο. Κι αυτό γιατί οι Κύπριοι βουλευτές δεν υπήρχε περίπτωση να βάλουν τα συμφέροντα του τόπου και του λαού πάνω από το σύστημα το οποίο είναι ταγμένοι να υπηρετήσουν – δηλαδή τον καπιταλισμό.

 

Η σύνθεση της Κυπριακής βουλής αποτελείται στην πλειοψηφία της από ανθρώπους του κεφαλαίου – της Δεξιάς (ΔΗΣΥ) και της κεντροδεξιάς (ΔΗΚΟ). Αυτοί συμπληρώνονται από μερικούς πρώην σοσιαλιστές και νυν εθνικιστές (ΕΔΕΚ).

 

Η Αριστερά (ΑΚΕΛ) είναι ισχυρή, με πάνω από 30%, μόνο που είναι μια Αριστερά ευνουχισμένη και ανίκανη να αντιταχθεί πόσο μάλλον να ανατρέψει τις πολιτικές που υπηρετούν το κεφάλαιο. Υπάρχει τίποτα χαρακτηριστικότερο από το γεγονός ότι στην κρίσιμη συνεδρίαση της Βουλής της 22ας  Μάρτη, που είπε στην ουσία «ναι» στην Τρόικα, οι βουλευτές του ΑΚΕΛ ψήφισαν… αποχή(!!!) για να μην υποσκάψουν, είπανε, την «εθνική ενότητα» και τον πρόεδρο Αναστασιάδη στις μάχες που δίνει;(!!!)

 

Το «όχι» του λαού και το «όχι» του κεφαλαίου


Η Κυπριακή βουλή, έτσι, δεν είχε καμία εναλλακτική πρόταση έξω από τα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος. Δοκίμασε να πιέσει την Τρόικα λέγοντας «όχι» και στέλνοντας τον υπουργό οικονομικών (Σαρρή) στη Ρωσία για να διερευνήσει τις προθέσεις του ρωσικού κεφαλαίου.

 

Το «όχι» των Κυπρίων βουλευτών αντανακλούσε μια σειρά από παράγοντες. Ένας απ’ αυτούς είναι ασφαλώς η ανησυχία τους για τις λαϊκές αντιδράσεις και ο φόβος μην έχουν την τύχη των κομμάτων της τρόικας στην Ελλάδα και αλλού.

 

Ένας δεύτερος ήταν το γεγονός ότι η κυπριακή άρχουσα τάξη (της οποίας η ισχύς ξεπερνά κατά πολύ το μέγεθος του νησιού και της οικονομίας του) είχε αυξημένη αυτοπεποίθηση από μια επιτυχημένη ανεξάρτητη πορεία και ειδικές σχέσεις με τη Βρετανία, τον αραβικό κόσμο, τα ρωσικά κεφάλαια, κοκ.

 

Και τρίτος, το γεγονός ότι το «κούρεμα» της Τρόικας, δεν έκοβε τόσο τις καταθέσεις των λαϊκών στρωμάτων όσο το ίδιο το κυπριακό κεφάλαιο και τους διεθνείς συνεταίρους του, την τάξη δηλαδή που η πλειοψηφία του κυπριακού κοινοβουλίου εκπροσωπούσε. Όταν στη διάρκεια της προηγούμενης διετίας το ΑΚΕΛ εφάρμοζε πολιτικές λιτότητας, μειώνοντας τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 15% και εκτινάσσοντας την ανεργία στο 14%, οι βουλευτές του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ, λέγανε «κόψτε κι άλλο», «ιδιωτικοποιείστε τα πάντα».

 

Το κούρεμα των καταθέσεων πάνω από 100.000 χτυπούσε το μεγάλο κεφάλαιο – είτε αυτό ήταν κυπριακό, είτε ρωσικό, είτε βρετανικό, κλπ. Κάτι που σήμαινε πως την επόμενη κιόλας μέρα της εφαρμογής των μέτρων της Τρόικας θα ξεκινούσε η φυγή των κεφαλαίων – ξένων και κυπριακών.

 

Έτσι το μοντέλο του υπερμεγέθους τραπεζικού τομέα και της παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, που αντιπροσωπεύει το 20% του ΑΕΠ του νησιού, πάνω στο οποίο είχε χτιστεί και μεγεθυνθεί η κυπριακή οικονομία θα κατέρρεε.

 

Η ρωσική άρνηση και το τέλος της διαπραγμάτευσης


Όταν η κυπριακή πολιτική ηγεσία είδε ότι η Τρόικα ήταν ανυποχώρητη και ότι η Ρωσία δεν ήταν διατεθειμένη να «ξελασπώσει» την Κύπρο, τότε έσκυψε το κεφάλι και υποτάχθηκε στις επιταγές της Τρόικας.

 

Αυτό δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη στις γραμμές της Αριστεράς. Από τη στιγμή που η κυπριακή πολιτική ηγεσία δεν ήταν διατεθειμένη να συγκρουστεί και να προχωρήσει σε έξοδο από το ευρώ, αντιμέτωπη με τους εκβιασμούς της Τρόικας, το μέλλον της «διαπραγμάτευσης» αυτής ήταν προδιαγεγραμμένο.

 

Το ερώτημα είναι πώς είναι δυνατό τμήματα της Αριστεράς να έχουν αυταπάτες ότι η κυπριακή άρχουσα τάξη θα στεκόταν με συνέπεια στο αρχικό της «όχι», κι επίσης, από πού ως πού η Αριστερά να περιμένει από τη Ρωσία «να μας σώσει».

 

Το πρώτο ερωτηματικό απευθύνεται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όταν η βουλή ψήφισε «όχι», χαρακτήρισε την απόφασή της σαν «πραγματική διαπραγμάτευση». Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι μέχρι στιγμής καμία από τις άρχουσες τάξεις των άλλων χωρών που είναι αντιμέτωπες με την κρίση του χρέους δεν «φώναξε» και δεν «κλώτσησε» περισσότερο από την κυπριακή… Το αποτέλεσμα όμως; Υποτάχθηκε.

 

Απ’ αυτό το αποτέλεσμα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να βγάλει ένα απλό και καθαρό συμπέρασμα: διαπραγμάτευση με την Τρόικα δεν μπορεί να υπάρξει. Όταν αρνηθείς να κάνεις αυτά που ζητούν θα σε πετάξουν εκτός ευρώ. Κι επομένως η άποψη ότι μπορείς να αρνηθείς να εφαρμόσεις αντιλαϊκές πολιτικές και την ίδια στιγμή να παραμείνεις στο ευρώ, αποτελεί αυταπάτη.

 

Το δεύτερο «ερωτηματικό» απευθύνεται στην Αριστερά που θεωρεί ότι πρέπει να υπάρξει φιλορωσική στροφή στην πολιτική και της Ελλάδας και της Κύπρου. Κι εδώ έχουμε μεγάλες αυταπάτες. Πρώτα, γιατί, τα ρωσικά κεφάλαια δεν είναι ούτε πιο όμορφα, ούτε πιο καλοσυνάτα ούτε πιο χριστιανικά από τα άλλα. Είναι κεφάλαια, και αν δεν κοιτάνε τα κέρδη τους την έχουνε βαμμένη. Επιπλέον, αν η Ρωσία είχε διαθέσιμα 20 δισ. €, αρκετά για να «διασώσουν» την Κύπρο, γιατί να τα «επενδύσει» στην Κύπρο κι όχι κάπου αλλού, προπάντων αν η παρέμβαση στην Κύπρο τη φέρνει σε σύγκρουση με τους πιο σημαντικούς οικονομικούς και εμπορικούς εταίρους της όπως είναι για παράδειγμα η Γερμανία; Τέλος, αν «έρθουν οι Ρώσοι» στην Κύπρο θα πάνε για τη ψυχή της μάνας τους, ή για να «υποτάξουν» με το δικό τους τρόπο το νησί; Υπάρχει κάτι πιο… ευσπλαχνικό στον ρωσικό νέο-αποικισμό από ότι στον Γερμανικό;

 

Το σημαντικότερο, από πότε η Αριστερά αναζητεί «προστάτες» σε άρχουσες τάξεις άλλων χωρών επειδή αυτές μπορεί να έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα με τις άλλες άρχουσες τάξεις;

 

Το να ζητά η Αριστερά στροφή στη ρωσική άρχουσα τάξη σημαίνει, εκτός από όλα τα πιο πάνω, ότι απεμπολά την εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, απεμπολά την διαγραφή του χρέους, απεμπολά το σχεδιασμό της οικονομίας και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Γιατί «στροφή στη Ρωσία» σημαίνει εξ ορισμού άρνηση της σοσιαλιστικής προοπτικής (εκτός αν νομίζει κανείς ότι τα ρωσικά κεφάλαια έχουν σοσιαλιστικές αντιλήψεις).

 

Το κυπριακό εργατικό κίνημα όπως και το ελληνικό, όπως οι εργαζόμενοι όλου του Νότου έχουν μόνο ένα δρόμο για τη λύση των προβλημάτων τους: την πάλη για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, σαν το μόνο τρόπο να ξεφύγουν από τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Κι έχουν μόνο ένα σύμμαχο: τους εργαζόμενους των άλλων χωρών που υποφέρουν με παρόμοιο τρόπο. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Όμως δεν υπάρχει άλλος. 


ΞΕΚΙΝΗΜΑ - Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Η ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ......


Όλοι μαζί να αναζητήσουμε λύση έκτος τρόικας...Αύτη είναι η λογική της πολίτικης πρότασης της ηγεσίας του Ακελ για την αντιμετώπιση της κρίσης
δηλαδή Τα κόμματα του Κεφαλαίου μα τα κόμματα των εργαζομένων, οι Υπάλληλοι με τον εργοδότη τους,Οι τραπεζίτες με τους δανειολήπτες ,Όλοι Μαζί
Ακόμα λίγο να μας πείτε και οι Λαοί μαζί με την Τρόικα.....Μα είστε σοβαροί σύντροφοι; Είτε έχετε τα κότσια να ηγηθείτε ενός αντιμνημονιακου μετώπου των εργαζομένων εναντία στην λαίλαπα του καπιταλισμού είτε παραιτηθείτε
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Η ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ...... 

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Τι είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο Λονδίνο;


Τι είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο Λονδίνο;

Κατηγορία: Διάλογοι/ΑντίλογοιΣΥΡΙΖΑ 



Σχόλιο απ’ το Ξεκίνημα  


Χθες το απόγευμα (Πέμπτη 14/03/2013) ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στο Λονδίνο σε εκδήλωση του London School of Economics με θέμα το πώς μπορεί να βγει η Ελλάδα από την κρίση. Για άλλη μια φορά ο Αλέξης Τσίπρας έφερε το παράδειγμα της μεταπολεμικής Γερμανίας και της συμφωνίας του 1953 που αφορούσε το γερμανικό χρέος για να υποστηρίξει ότι σήμερα με έναν αντίστοιχο τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστεί το τεράστιο ελληνικό χρέος.

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε συγκεκριμένα (αντιγράφουμε από την ανάρτηση του left.gr σήμερα, 15/03):
«Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση; ...Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει πει ότι η μελλοντική κυβέρνηση πρέπει να βάλει ένα τέλος σε αυτές τις πολιτικές, ενώ θα πρέπει παράλληλα να επαναδιαπραγματευθεί τη δανειακή σύμβαση με τους δανειστές μας....Έχει υποστηριχθεί μια οικονομικά βιώσιμη στρατηγική μπορεί να παραδειγματιστεί από την Συμφωνία για το Χρέος του Λονδίνου το 1953 η οποία έδωσε το έναυσμα της ανάπτυξης της Γερμανικής οικονομίας. Μια στρατηγική η οποία δημιούργησε το «οικονομικό θαύμα» της μεταπολεμικής εποχής. Επιτρέψτε μου να επιστήσω την προσοχή σας σε αυτό το σημείο: χωρίς την συμφωνία του Λονδίνου δε θα υπήρχε τέτοιο θαύμα. Ένα κούρεμα του χρέους, μια τεράστια επένδυση δια του σχεδίου Μάρσαλ, όροι χρηματοδότησης που συνδέονται με την παραγωγή και τους ρυθμούς ανάπτυξης ήταν κεντρικοί πυλώνες μιας τέτοιας συμφωνίας.»

«Ωραία πρόταση!» θα μπορούσε να πει κάποιος καλοπροαίρετα. «Αφού έγινε στη Γερμανία το 53 γιατί δεν μπορεί να γίνει και σε εμάς σήμερα;»

Είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε πως δυστυχώς πρόκειται μια πρόταση που βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα! Και εξηγούμαστε.

Η Γερμανία στο μεταπολεμικό σκηνικό

Η Γερμανία και η Ευρώπη βγήκανε από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ισοπεδωμένες και με δεκάδες εκατομμύρια θύματα. Επιπλέον η μισή Ευρώπη είχε περάσει στο «Ανατολικό Μπλοκ», το «στρατόπεδο» δηλαδή της Σοβιετική Ένωσης, μέσα από την προέλαση του Κόκκινου Στρατού.

Πέρα από τις νίκες των Σοβιετικών στρατευμάτων, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, στην Ευρώπη και  διεθνώς, ριζοσπαστικοποιημένο από την τρομακτική εμπειρία του πολέμου αλλά και της αντίστασης, έμπαινε σε μια περίοδο ανατρεπτικών και επαναστατικών διαδικασιών (ανατρεπτικά κινήματα στην Ευρώπη, ελληνικός εμφύλιος, Κινέζικη επανάσταση, κοκ). Παράλληλα αναπτύσσονταν η «αντι-αποικιακή επανάσταση» που θα συγκλόνιζε τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ασία, φέρνοντας σε δεινή θέση τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό (ΗΠΑ, αλλά και Γαλλία, Βρετανία, κλπ).

Οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ έτρεμαν μπροστά στον κίνδυνο αλυσιδωτών επαναστάσεων και ανατροπής του καπιταλισμού σε όλο και περισσότερα κράτη. Η ίδια η Γερμανία ήταν χωρισμένη στα δυο ανάμεσα στους δυτικούς καπιταλιστές και τους σταλινικούς γραφειοκράτες της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ψυχρός πόλεμος ξεκινούσε.

Την ίδια όμως περίοδο οι ΗΠΑ έβγαιναν από τον πόλεμο με εξαιρετικά ενισχυμένη την οικονομική και στρατιωτική τους δύναμη. Ολόκληρος καπιταλισμός έμπαινε στη φάση της ραγδαίας μεταπολεμικής ανάπτυξης – το «μεταπολεμικό μπουμ» (αποτέλεσμα της μαζικής καταστροφής των «παραγωγικών δυνάμεων» –εργοστασίων, επιχειρήσεων, υποδομών και ανθρώπων– και της συνεπακόλουθης ανοικοδόμησης).

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι ΗΠΑ, αξιοποιώντας τα τεράστια οικονομικά μέσα που είχαν στα χέρια τους, προχώρησαν στο σχέδιο Μάρσαλ και τη ρύθμιση των χρεών της Γερμανίας σαν εντελώς απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσουν τον «κομμουνιστικό» κίνδυνο από την Ανατολή. Διαφορετικά τίποτα θα μπορούσε να τους εγγυηθεί ότι ο σταλινισμός (που αυτοί αντιλαμβάνονταν σαν σοσιαλισμό και κομμουνισμό) δεν θα επεκτείνονταν προς τα δυτικά.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους (μεταπολεμική ραγδαία οικονομική ανάπτυξη, εργατικοί αγώνες και εκρηκτικές κοινωνικές συνθήκες σε συνδυασμό με την «απειλή» από το σταλινικό μπλοκ) οι άρχουσες τάξεις έκαναν σημαντικές παραχωρήσεις στις εργατικές τάξεις των χωρών τους (κράτος πρόνοιας, ψηλοί μισθοί κλπ).

Η Ελλάδα και ο κόσμος του 2013

Ποιοι από αυτούς τους παράγοντες ισχύουν σήμερα; Κανένας, είναι η απάντηση! Γιατί λοιπόν να επιλέξουν άρχουσες τάξεις να εφαρμόσουν την πολιτική που τους προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας;

Τι ισχύει σήμερα;

Πρώτο, όλος ο πλανήτης βρίσκεται στη δίνη της κρίσης. Οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν έχουν τις μεταπολεμικές δυνατότητες αλλά κινδυνεύουν να μπουν άμεσα σε δεύτερο κύκλο ύφεσης.

Από την άλλη οι άρχουσες τάξεις νοιώθουν ότι παίζουν χωρίς αντίπαλο μιας και δεν υπάρχει καμία κοινωνική και πολιτική δύναμη που να απειλεί την εξουσία τους. Στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών τα παραδοσιακά αριστερά ή εργατικά κόμματα μετατράπηκαν σε κόμματα του κεφαλαίου. Η Αριστερά δεν φαίνεται σήμερα πουθενά να είναι σε θέση να απειλήσει την εξουσία των καπιταλιστών.

Τρίτο, δεν υπάρχει κανένα αντίπαλο δέος, κανένα «ανατολικό μπλοκ» που να αμφισβητεί την ηγεμονία τους.

Αντίθετα ξέρουν πως αν κάνουν παραχωρήσεις στην Ελλάδα θα ανοίξουν τους «ασκούς του Αιόλου» γιατί μετά θα έρθει η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Κύπρος αλλά και το Βέλγιο  η Γαλλία κλπ, κλπ, και θα ζητήσουν και εκείνοι κούρεμα του χρέους και ένα σχέδιο τεράστιων επενδύσεων.

Με δυο λόγια η προσδοκία ότι η συμφωνία του Λονδίνου του 53 και το σχέδιο Μάρσαλ μπορούν ή πρόκειται να εφαρμοστούν στην Ελλάδα και την Ευρώπη του 2013 είναι εντελώς ανεδαφική. Γι’ αυτό η μόνη ρεαλιστική εναλλακτική αντιπρόταση για το ζήτημα του χρέους είναι η μονομερής παύση πληρωμών και η διαγραφή του.


Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, η υποκρισία της άρχουσας τάξης και τα ορια της ηγεσίας του ΑΚΕΛ


Το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, η υποκρισία της άρχουσας τάξης και τα ορια της ηγεσίας του ΑΚΕΛ

Σύσσωμη η κυπριακή άρχουσα τάξη, εκπροσωπούμενη από τα κόμματα της Δεξιάς αλλά και στηριζόμενη από την ηγεσία του ΑΚΕΛ εκστρατεύει για να αντιμετωπίσει την επίθεση που της εξαπόλυσε η Γερμανική άρχουσα τάξη περί ξεπλύματος βρώμικου χρήματος.

Για χρόνια οι offshore εταιρείες, τα ρώσικα, τα σερβικά και άλλα κεφάλαια βρήκαν καταφύγιο στην Κύπρο εκμεταλλευόμενα την χαμηλή φορολογία 10%,αντί του 25% που είναι ο μέσος όρος στην Ευρώπη. Η κυπριακή άρχουσα τάξη τους πρόσφερε χαμηλή φορολογία και άλλα ”κίνητρα” έτσι ώστε να τα προσελκύσει και να τα εκμεταλλευτεί, χωρίς να βάζει ζήτημα ούτε από που προέρχονται ούτε πως κερδίζονται.Οι Ρώσοι καπιταλιστές και οι εταιρείες τους εμπορεύονται κυρίως καύσιμα τα οποία αγοράζουν από την Ρωσία σε πολύ χαμηλές τιμές και τα οποία πουλούν σε κανονικές  και έτσι θησαυρίζουν. Τα λεφτά αυτά βγαίνουν στις πλάτες του Ρώσικου λαού και σε βάρος των Λαών του Αραβικού κόσμου, της Ασίας και της Αφρικής Με αυτό τον τρόπο η κυπριακή αστική τάξη έχει μετατραπεί σε δουλικό υπηρέτη που προσφέρει υπηρεσίες υποτέλειας στο ξένο κεφάλαιο.Υπολογίζεται ότι αύτη την στιγμή οι Ρωσικές καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες είναι γύρω στα 20-25 δισεκατομμύρια ευρώ ενώ ο κύκλος εργασιών των Ρωσικών εταιρειών στην Κύπρο ξεπερνά τα 100 δισεκατομμύρια.
Οι φορολογικοί παράδεισοι που έκτος από την Κύπρο υπάρχουν σε αρκετές χώρες του κόσμου(Μάλτα,Ουγγαρία,Λετονία,) .Αποτελούν μια εφεύρεση του κεφαλαίου διεθνώς εστί ώστε να δραστηριοποιείται χωρίς να μπορεί να το ελέγξει κανένας άλλα και να φοροδιαφεύγει συμβάλλοντας στην υπερσυσσωρευση κεφαλαίων στα χέρια λίγων κεφαλαιοκρατών και την δημιουργία της κρίσης.

Όταν το Ευρωπαϊκό και ειδικότερα το Γερμανικό κεφάλαιο μιλά για βρώμικο χρήμα εννοεί τα λεφτά που βγαίνουν μέσα από παράνομες συναλλαγές. Όπως τα ναρκωτικά η το παράνομο εμπόριο οπλών,άλλα και το μαύρο χρήμα που είναι τα αδήλωτα λεφτά.Όμως τόσο το παράνομο κεφάλαιο όσο και αυτό που μαζεύεται από “νόμιμες” συναλλαγές όπως είναι η κερδοσκοπία των χρηματιστήριων και η τοκογλυφία των τραπεζών ,παίζουν τον ίδιο αντιδραστικό ρολό.Το κεφάλαιο που συσσωρεύεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, παράνομα η”νόμιμα” αποτελεί σήμερα το κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξη – αφού δεν ξαναεπενδύεται στην πραγματική οικονομία και καταδικάζει για χρόνια τώρα εκατομμύρια εργαζόμενους και νεολαίους σε όλες τις χώρες και τις ηπείρους στην δυστυχία και στον θάνατο , είτε μέσα από τον πόλεμο και τα ναρκωτικά είτε μέσα από την φτώχεια και την εξαθλίωση.

.

Η κυπριακή άρχουσα τάξη αντιδρά εντελώς υποκριτικά πάνω στο ζήτημα. Όταν το διεθνές κεφάλαιο μέσα από την Τρόικα, και όχι μονό, εξαπέλυε επίθεση εναντία στους εργαζόμενους, συντασσόταν μαζί της διότι εξυπηρετούνταν τα συμφέροντα της που είναι η μείωση των μισθών και το κτύπημα του κοινωνικού κράτους.
Δεν αντέδρασε ούτε αντιδρά, αντίθετα συμμαχεί στην προσπάθεια να φορτωθούν δισεκατομμύρια του χρέους των τραπεζών στις πλάτες των εργαζόμενων. Χρέος , για το όποιο δεν ευθύνονται ούτε ωφελήθηκαν από αυτό οι κύπριοι εργαζόμενοι. Τώρα που η επίθεση με αφορμή το βρώμικο χρήμα θιγεί τα συμφέροντα της αντιδρά και μάλιστα με διεθνείς εκστρατείες.

Η επίθεση εναντία στην Κύπρο με την δικαιολογία του βρώμικου χρήματος έχει διπλό στόχο.
Να δικαιολογήσει την πιο γενική οικονομική επίθεση ενάντια στους κύπριους εργαζόμενους. Με τον ίδιο τρόπο δικαιολόγησαν την επίθεση ενάντια στους Έλληνες εργαζόμενους κατηγορώντας του για τεμπέληδες άλλα και την επίθεση εναντία στους εργαζόμενους των χωρών της περιφέρειας βάζοντας τους στην κατηγορία PIGS-γουρούνια. Από την άλλη να δημιουργήσει τις συνθήκες για την φυγή των κεφαλαίων από την Κύπρο προς στις χώρες του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης ώστε να τα εκμεταλλεύονται οι βορειοευρωπαίοι αστοί αντί οι Κύπριοι αστοί.Είναι γνωστό ότι στην Λεττονία δραστηριοποιούνται Γερμανικές τράπεζες που προσφέρουν στις ρωσικές εταιρείες παρόμοιες εξυπηρετήσεις με αυτέςπου προσφέρουν και οι κυπριακές.

Σε αυτήν την επίθεση η ηγεσία του ΑΚΕΛ αποδεικνύεται για ακόμα μια φόρα ότι αδυνατεί να απαντήσει. Αδυνατεί να ξεσκεπάσει τον ρόλο του Ρώσικου κεφαλαίου σε βάρος του Ρωσικού λάου, αντίθετα αφήνει να νοηθεί ότι τα κεφάλαια αυτά είναι καλύτερα από τα Ευρωπαϊκά.Αδυνατεί να ξεσκεπάσει τον ρόλο των φορολογικών παραδείσων,.ένας απο τους οποιους είναι και η Κύπρος. Συμμαχεί με την Κυπριακή αρχούσα τάξη ενάντια στην Γερμανική και εχεί Ξεχάσει ότι κάποτε έβαζε ζήτημα αύξησης της φορολογίας μέσα από την αύξηση του εταιρικού φόρου. Δημιουργα ψευδαισθησεις οσο αφορα τον ρολο της αστικης ταξης και της κυβερνησης Αναστασιαδη οτι δηθεν αγωνιζονται για τα συμφεροντα του Κυπριακου Λαου. Αδυνατεί να προτείνει και να προωθήσει την συνεργασία ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης αλλά και των ανατολικών χώρων σαν το μονό τρόπο για να σταματήσουν γενικά οι βρωμιές του διεθνούς κεφαλαίου ενάντια στους Λαούς των χώρων τους. 

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Ο Ούγκο Τσάβεζ πέθανε – Ο λαός της Βενεζουέλας συνεχίζει τον αγώνα



Κατηγορία: Βενεζουέλα





Από το site της CWI,
άρθρο του Τόνι Σόνουα, γραμματέα της CWI.
Μετάφραση Νίκος Κανελλής


Εκατομμύρια εργαζομένων, φτωχών και νεολαίας της Βενεζουέλας θρηνούν για το θάνατο του προέδρου Ούγκο Τσάβεζ.

Σε μια εποχή που το χάσμα ανάμεσα στους πολιτικούς του κατεστημένου, που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μεγάλων εταιριών και των υπερ-πλούσιων, και τις μάζες μεγαλώνει ραγδαία, ο Τσάβεζ διέφερε απ’ όλους αυτούς. Στη σημερινή εποχή της λιτότητας, τα μέτρα που πήρε ο Τσάβεζ κινούνταν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Το καθεστώς του Τσάβεζ κέρδισε την υποστήριξη όχι μόνο των εργαζομένων και της νεολαίας της Βενεζουέλας, αλλά και εκατομμυρίων σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, καθώς εκπροσωπούσε ένα διαφορετικό δρόμο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το νεοφιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό.

Φυσικά, οι δεξιοί «αναλυτές» και απολογητές του καπιταλισμού διεθνώς δεν έχασαν ούτε αυτή τη φορά την ευκαιρία να χύσουν το δηλητήριο και να εκφράσουν το μίσος τους ενάντια στο καθεστώς του Τσάβεζ. Η θλίψη των λαϊκών στρωμάτων για το θάνατο του Τσάβεζ και η οργή για τη επίθεση του κατεστημένου πρέπει να οδηγήσουν σε ένα νέο επίπεδο εργατικών αγώνων για το σοσιαλισμό στη Βενεζουέλα και διεθνώς.

Η υποκρισία των απολογητών του καπιταλισμού

Από τη στιγμή που έγινε γνωστός ο θάνατος του Τσάβεζ γράφτηκαν αναρίθμητα άρθρα που κατήγγειλαν το καθεστώς του σαν «αυταρχικό» και τον ίδιο τον Τσάβεζ σαν «δικτάτορα». Μερικοί προσπάθησαν να πούνε ότι ο θάνατος του Τσάβεζ σηματοδοτεί το τέλος ενός ακόμη αποτυχημένου σοσιαλιστικού καθεστώτος.

Η χολή αυτών των «αναλυτών» ξέσπασε και τον περασμένο Οκτώβρη, του 2012, όταν ήλπιζαν ότι ο Ούγκο Τσάβεζ θα έχανε τις προεδρικές εκλογές. Όμως τότε αναγκάστηκαν, για μια ακόμη φορά, να δεχτούν την ήττα τους καθώς κόντρα στις προσδοκίες όλων των καπιταλιστικών ΜΜΕ και των αστών πολιτικών διεθνώς, ο Ούγκο Τσάβεζ εκλέχτηκε πρόεδρος για τρίτη φορά. Εκλέχτηκε μάλιστα με το 55% των ψήφων με τη συμμετοχή στις εκλογές να ξεπερνά το 80% του πληθυσμού – ένα αποτέλεσμα που οι αστοί πολιτικοί της Ευρώπης βλέπουν μόνο στα όνειρά τους.

Αυτοί οι ίδιοι αστοί «αναλυτές» και «δημοσιογράφοι», το 2002, δεν είχαν βγάλει άχνα για την απόπειρα ανατροπής του Τσάβεζ με στρατιωτικό πραξικόπημα, με τις ευλογίες και την υποστήριξη των ΗΠΑ! Όταν όλοι αυτοί οι «υπερασπιστές» της δημοκρατίας κατηγορούν τον Τσάβεζ αποκρύπτουν ότι από το 1998 μέχρι σήμερα ο Ούγκο Τσάβεζ έδωσε 17 εκλογικές αναμετρήσεις και κέρδισε τις 16!

Οι αστοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι ποτέ δεν μπόρεσαν να ανεχτούν το ότι ένας ηγέτης που μίλησε για το «σοσιαλισμό» και τη «σοσιαλιστική επανάσταση» και δεν δίστασε να συγκρουστεί με τον αμερικάνικό ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική τάξη της χώρας του, κατάφερε να κερδίσει τόσο μεγάλη και μαζική υποστήριξη. Ταυτόχρονα, τρέμουν το επαναστατικό κίνημα των μαζών πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ο Τσάβεζ.

“Por ahora” – «Για την ώρα»

Ο Τσάβεζ δεν αναδείχτηκε σαν πολιτικός ηγέτης έχοντας από πριν μια ολοκληρωμένη ή ξεκάθαρη ιδεολογία και πρόγραμμα. Στην πορεία του υιοθέτησε διαφορετικές ιδέες με τρόπο εμπειρικό και συχνά ήταν η εξέλιξη των γεγονότων που καθόριζε τη στάση του.

Ο Τσάβεζ ανέβηκε στην εξουσία το 1998 έχοντας συντριπτική κοινωνική υποστήριξη. Τότε, μιλούσε μόνο για την ανάγκη μιας «Μπολιβαριανής Επανάστασης» και τη μεταρρύθμιση του παλιού διεφθαρμένου συστήματος.

Το κίνημα του «Καρακάτζο» που συγκλόνισε τη Βενεζουέλα το 1989 ήταν η αιτία της ριζοσπαστικοποίησης, πολλών χαμηλόβαθμων αξιωματικών του στρατού, ανάμεσά τους και του Τσάβεζ. Ο Κάρλος Πέρες είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές αντιτιθέμενος στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του ΔΝΤ. Μετά τις εκλογές όμως έκανε μια απότομη στροφή 180ο και επέβαλλε μια άγρια νεοφιλελεύθερη «θεραπεία σοκ». Το γεγονός αυτό προκάλεσε την εξέγερση των φτωχών στρωμάτων των πόλεων. Παρενέβη ο στρατός και υπολογίζεται ότι στη σφαγή που ακολούθησε έχασαν τη ζωή τους περίπου 3.000 άνθρωποι.

Οι δεξιοί επικριτές του Τσάβεζ «ξεχνάνε» επιμελώς αυτά τα γεγονότα. Αυτά όμως επηρέασαν βαθιά τον Τσάβεζ και η εμπειρία της φρίκης αυτής τον ριζοσπαστικοποίησε.

Το 1992 μπήκε επικεφαλής σε στρατιωτικό κίνημα, με αριστερά και φιλολαϊκά χαρακτηριστικά, και στόχο την ανατροπή της δολοφονικής κυβέρνησης του Πέρες. Το πραξικόπημα ηττήθηκε όμως ο Τσάβεζ δήλωσε πως «η επανάσταση έχασε... για την ώρα» (“por ahora”). Αυτό το «για την ώρα» έμεινε βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση των μαζών.

Δυο χρόνια αργότερα αποφυλακίστηκε και κατάφερε να αποκτήσει μαζική υποστήριξη. Το 1998 κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του καθώς οι μάζες απαιτούσαν να μπει τέλος στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ζητούσαν αλλαγή.

Ο Τσάβεζ αξιοποίησε τα χρήματα από το πετρέλαιο της χώρας και εφάρμοσε μεταρρυθμίσεις. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές όμως, αν και περιορισμένες, του έδωσαν πολύ μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Την ίδια στιγμή ήταν αρκετές για να εξοργίσουν την άρχουσα τάξη που προσπάθησε να τον ανατρέψει με στρατιωτικό πραξικόπημα το 2002 και στη συνέχεια οργανώνοντας «λοκ αουτ» στην παραγωγή (στμ: τεχνητή παράλυση, «απεργία» των καπιταλιστών). Το πραξικόπημα του 2002 κατέρρευσε μέσα σε 48 ώρες, ο Τσάβεζ επέστρεψε στο Καράκας και ανέλαβε ξανά την εξουσία. Η αποτυχία του πραξικοπήματος ήταν αποτέλεσμα της μαζικής κινητοποίησης του λαού, που βγήκε μαζικά στους δρόμους για να αντισταθεί. Ταυτόχρονα εκδηλώθηκε ανταρσία των στρατιωτών και των χαμηλόβαθμων αξιωματικών οι οποίοι αντιστάθηκαν στους πραξικοπηματίες αξιωματικούς.

Δεξιό πραξικόπημα το 2002

Η κατάρρευση του πραξικοπήματος, στο οποίο ηγούνταν ο Πέδρο Καρμόνα, κάτω από τη μαζική κινητοποίηση του κόσμου αποτέλεσε ένα ισχυρό χτύπημα για την άρχουσα τάξη και τον καπιταλισμό στη Βενεζουέλα.

Εκείνη τη στιγμή οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είχαν την ευκαιρία να πάρουν στα χέρια τους την τύχη της κοινωνίας. Δυστυχώς, τότε, ο Ούγκο Τσάβεζ επέλεξε να καλέσει σε «εθνική ενότητα» και προσπάθησε να έρθει σε συμβιβασμό με τμήματα της άρχουσας τάξης.

Το «λοκ άουτ» ξέσπασε 12 μήνες αργότερα. Και στις δυο περιπτώσεις ο Τσάβεζ σώθηκε από την μαζική αντίδραση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αυτά τα γεγονότα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του Τσάβεζ ο οποίος το 2005 ξεκίνησε να μιλά για την ανάγκη «σοσιαλιστικής επανάστασης». Την ίδια περίοδο έκανε δημόσιες αναφορές στους ηγέτες της Ρώσικης Επανάστασης, όπως ο Λέον Τρότσκι, αλλά και στις ιδέες του Καρλ Μάρξ, ενώ κάλεσε για τη δημιουργία μιας νέςα, 5ης Διεθνούς (διεθνής οργάνωση των εργαζομένων).

Όλα αυτά εξόργισαν την άρχουσα τάξη της Βενεζουέλας και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Παράλληλα, σημαντικές εταιρίες εθνικοποιήθηκαν εξολοκλήρου ή πέρασαν εν μέρει σε δημόσια ιδιοκτησία.

Η θεσμοθέτηση βασικής αλλά εντελώς δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η εφαρμογή μαζικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων και προγραμμάτων ενάντια στον αναλφαβητισμό εκτόξευσαν την υποστήριξη του λαού προς την κυβέρνηση.

Στις εκλογές του 2006, μετά την αριστερή αυτή στροφή, ο Τσάβεζ πέτυχε την μεγαλύτερη εκλογική του νίκη, συγκεντρώνοντας το 62% των ψήφων.

Αυτές οι εξελίξεις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να τεθεί το ζήτημα του σοσιαλισμού ξανά στην ατζέντα στη Βενεζουέλα και ως ένα βαθμό στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική και διεθνώς. Η ιδέα της «επανάστασης» και του «σοσιαλισμού» καθώς και η ανάγκη ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων είναι κυρίαρχες στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού στη Βενεζουέλα. Αυτή είναι η πιο σημαντική παρακαταθήκη του Τσάβεζ: η απόρριψη κάθε σκέψης για επιστροφή στο προηγούμενο ξεπερασμένο και σάπιο καθεστώς.

Χτυπήματα στον καπιταλισμό αλλά όχι αποφασιστική ρήξη

Ωστόσο, παρά τη ριζοσπαστική ρητορική, ο Τσάβεζ και η κυβέρνησή του αντί να προχωρήσουν σε μια οριστική ρήξη με τον καπιταλισμό, σαν απάντηση στην παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007, κινήθηκαν στην αντίθεση ακριβώς κατεύθυνση.

Η άρχουσα τάξη μπορεί να δέχτηκε ισχυρά πλήγματα αλλά διατήρησε την εξουσία της και τον έλεγχο. Μέσα από τις τάξεις του «Μπολιβαριανού» κινήματος ξεπήδησε ένα ισχυρό κοινωνικό στρώμα, οι «Μπολιβαρινοί» αστοί, οι οποίοι πλούτισαν στις πλάτες του «Τσαβικού» κινήματος.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη μια ισχυρής γραφειοκρατίας και τη διαρκή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης είχε σαν αποτέλεσμα τη συνέχιση της μαζικής φτώχειας, της ανεργίας, της διαφθοράς και της εγκληματικότητας – παρά τις φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις τις οποίες υποστηρίζουν οι Μαρξιστές, και το τμήμα της CWI στη Βενεζουέλα. Τα φαινόμενα αυτά, της φτώχειας της διαφθοράς και της εγκληματικότητας, αναπαράγονται και μεγαλώνουν σαν αποτέλεσμα της αποτυχίας να ανατραπεί ο καπιταλισμός.

Η «από πάνω προς τα κάτω» προσέγγιση και διακυβέρνηση της γραφειοκρατίας και η ανυπαρξία πραγματικά δημοκρατικού ελέγχου και διαχείρισης της επαναστατικής διαδικασίας, παρά την μαζική λαϊκή υποστήριξη στον Τσάβεζ, είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και της απογοήτευσης. Οι πρόσφατες απεργίες των εκπαιδευτικών και των μεταλλεργατών αντιμετωπίστηκαν με μέτρα καταστολής, και αυτό έδωσε πάτημα στη δεξιά για να χτυπήσει το καθεστώς.

Οι προσδοκίες της κοινωνίας πρέπει να γίνουν πράξη

Η ελπίδα και οι προσδοκίες της Δεξιάς και του υποψήφιου της Ενρίκε Καπρίλες, ότι ο θάνατος του Ούγκο Τσάβεζ θα οδηγήσει σε μια εύκολη επιστροφή τους στην εξουσία θα αποδειχτεί λάθος. Παρά την κοινωνική δυσαρέσκεια η υποστήριξη της επαναστατικής διαδικασίας, η υποστήριξη της ιδέας του σοσιαλισμού και των μεταρρυθμίσεων έχει πλέον αποκτήσει βαθιές ρίζες στην κοινωνία της Βενεζουέλας.

Στις ερχόμενες εκλογές το πιο πιθανό σενάριο είναι η νίκη του Νίκολας Μαντούρο, του αντιπροέδρου τον οποίο ο ίδιος ο Τσάβεζ υπέδειξε σαν συνεχιστή του. Επίσης έχει ήδη ξεκινήσει ο αγώνας των υποστηριχτών του Τσάβεζ και των φτωχών μαζών για να ηττηθεί η δεξιά. Ο Καπρίλες, όπως άλλωστε και ο Μαντούρο, κάνουν έκκληση για ηρεμία, ειρήνη και εθνική ενότητα. Η δεξιά αντιλαμβάνεται την αδυναμία της και είναι προσεκτική για να μην προκαλέσει την αντίδραση του κινήματος.

Παρότι τα πιο σκληροπυρηνικά κομμάτια των δεξιών αναλυτών προσπαθούν να αξιοποιήσουν το θάνατο του Τσάβεζ για να χτυπήσουν την ιδέα του σοσιαλισμού, άλλα τμήματα των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστών είναι πιο προσεκτικά.

Τα «προσεκτικά» και μετριοπαθή μηνύματα του Μπαράκ Ομπάμα και του Βρετανού υπουργού εξωτερικών Ουίλιαμ Χαγκ, στοχεύουν στο να ανοίξουν μια νέα περίοδο συνεργασίας με μια πιθανή κυβέρνηση του Μαντούρο. Έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι μάλλον απίθανο η Δεξιά να καταφέρει να κερδίσει τις εκλογές και γι’ αυτό αφήνουν ανοιχτή την πόρτα σε προσπάθειες συνεργασίας με μια νέα «τσαβική» κυβέρνηση.

Όμως ο Μαντούρο και η υπόλοιπη τσαβική ηγεσία δεν θα έχουν το κύρος του Τσάβεζ και μια νέα εποχή θα ανοίξει μετά τις ερχόμενες εκλογές. Διαιρέσεις και διασπάσεις μπορεί να προκύψουν ανάμεσα στα διαφορετικά ρεύματα του «τσαβικού» κινήματος. Κομμάτια της άρχουσας τάξης βλέπουν σε αυτές τις εξελίξεις την ευκαιρία για να χτυπήσουν αποφασιστικά το τσαβικό κίνημα.

Αυτές οι διεργασίες και προοπτικές υπογραμμίζουν την ανάγκη τα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα να αγωνιστούν για να ηττηθεί η Δεξιά στις εκλογές και στη συνέχεια για να πάρουν στα δικά τους χέρια τον έλεγχο της επαναστατικής διαδικασίας, μέσα από μια ανεξάρτητη οργάνωση, ένα δικό τους ανεξάρτητο πρόγραμμα και με στόχο να γίνουν πραγματικότητα οι «σοσιαλιστικές προσδοκίες» τις οποίες ανέδειξε ο Τσάβεζ.

Ο θάνατος του Τσάβεζ δεν σηματοδοτεί το τέλος του αγώνα. Αντίθετα, ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει.


ΞΕΚΙΝΗΜΑ - Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση