Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Που πάει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ – και τι κάνει η αριστερά του;


Αναδημοσιευω  το πιο κατω κειμενο παρμενο απο το "Ξεκινημα" ,για την πορεια του Συριζα η οποια παρουσιαζει αρκετες ομοιοτητες με τις επιλογες του Ακελ
  μέρος β’
Το πρώτο μέρος του άρθρου αυτού δημοσιεύτηκε στο «Ξ» αρ. 362. Μπορείτε να το δείτε στο site του «Ξ», ημερομηνία 19/1/2013 (http://www.xekinima.org/arthra/view/article/poy-paei-i-igetiki-omada-toy-syriza-kai-ti-kanei-i-ar-1/).
Το γ’ μέρος θα δημοσιευτεί στο επόμενο τεύχος






Όσοι παρακολουθούν συστηματικά τις αναλύσεις της Οργάνωσής μας ξέρουν πως για το «Ξ» η πορεία προσαρμογής της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στις πιέσεις της άρχουσας τάξης δεν αποτελεί έκπληξη. Αντίθετα, το «Ξ» προειδοποιούσε εδώ και καιρό πως αυτή ήταν η πορεία στην οποία θα κατέληγε η πλειοψηφία της ηγεσίας.

Οι πρόσφατες εξελίξεις επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο δυστυχώς τρόπο αυτές τις εκτιμήσεις. Στην επίσκεψή του στις ΗΠΑ ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι παραπλήσια αυτής του Ομπάμα1!! Ενώ στη συνέντευξή του στην Έλλη Στάη στη ΝΕΤ2 αναθεώρησε όλες τις γνωστές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έκανε καμία αναφορά στην επανεθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ ή γενικά των εθνικοποιήσεων – μίλησε, αντίθετα, για καλές και κακές ιδιωτικοποιήσεις! Μίλησε για καλούς και κακούς ξένους επενδυτές ξεχνώντας τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα των διεθνών κεφαλαίων! Δεν έκανε καμία αναφορά σε εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση πόσο μάλλον σε σοσιαλισμό. Ακόμα και η θέση της «κυβέρνησης της Αριστεράς» έφυγε από το λεξιλόγιο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ: μίλησε για κυβέρνηση με κομμάτια της κεντροαριστεράς που θα αποχωρήσουν πιθανά από το ΠΑΣΟΚ και της «λαϊκής» Δεξιάς (δηλαδή του Καμένου και των Ανεξάρτητων Ελλήνων) ξεχνώντας πως είναι η θέση της «κυβέρνησης της Αριστεράς» αυτή που απογείωσε τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012.

Η «δεξιόστροφη» αυτή πορεία της ηγετικής ομάδας στον ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο γεγονός ότι εξαρχής απορρίπτει την προοπτική της ανοιχτής και τολμηρής σύγκρουσης με την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, ελληνικού και ξένου, της πάλης για επαναστατικές ανατροπές στην κοινωνία.

Από τη στιγμή που απορρίπτει κάποιος αυτή την θέση είναι καταδικασμένος να πάει σε συμβιβασμούς: όχι συμβιβασμούς «μικρούς» και «επιμέρους», αλλά συμβιβασμούς στις βασικές θέσεις του προγράμματος, συμβιβασμούς τελικά στις αρχές και τις διακηρύξεις της Αριστεράς.

«Δεξιά» και «αριστερή» πτέρυγα

Σαν αποτέλεσμα της πορείας της ηγετικής ομάδας εντείνονται οι αντιδράσεις στη βάση του κόμματος που με τη σειρά τους αντανακλούνται σε συσπειρώσεις, τάσεις και πτέρυγες (που γενικά μιλώντας πάντα υπήρχαν στο χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ). Η ανάπτυξη «δεξιάς» και «αριστερής» πτέρυγας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (και ενδιάμεσων κεντρώων συσπειρώσεων) είναι όχι μόνο αναπόφευκτη αλλά ήδη δεδομένη και, σημαντικότερο ακόμα, κάτι που θα οξυνθεί περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου.

Η ύπαρξη «δεξιάς» και «αριστερής» πτέρυγας σε ένα πολιτικό σχηματισμό της Αριστεράς δεν είναι ποτέ κάτι τυχαίο. Η ύπαρξη μιας «δεξιάς» πτέρυγας αντανακλά την πίεση του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης που δεν θέλει να υπάρχουν ανατροπές στο σύστημα εξουσίας της. Και η ύπαρξη μιας αριστερής πτέρυγας αντανακλά την πίεση των εργατικών στρωμάτων που δεν μπορούν να επιβιώσουν κάτω από τις συνθήκες και τις πολιτικές που επιβάλλουν οι άρχουσες τάξεις και είναι διατεθειμένα να συγκρουστούν για να διασφαλίσουν το δικαίωμά τους στη ζωή.

Η «διαίρεση» αυτή δεν είναι κάτι καινούργιο. Χαρακτηρίζει όλη την ιστορία των πολιτικών οργανώσεων του εργατικού κινήματος, όλη την ιστορία της Αριστεράς. Μάλιστα όσο ένας εργατικός/αριστερός πολιτικός φορέας μαζικοποιείται και όσο πλησιάζει την εξουσία, τόσο εντείνονται οι πιέσεις της άρχουσας τάξης στην ηγεσία.

Στην πραγματικότητα η διαδικασία ρήξης έχει ξεκινήσει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και έχει μόνο μία προοπτική: να ενταθεί και να βαθύνει! Η «δεξιά» πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρο ότι προετοιμάζεται γι’ αυτή την προοπτική. Το ερώτημα είναι αν η αριστερή πτέρυγα κάνει το ίδιο.

η άρχουσα τάξη απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ

Οι μοχλοί με τους οποίους η άρχουσα τάξη πιέζει ένα φορέα της Αριστεράς που απειλεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση είναι εξαιρετικά απλοί και ταυτόχρονα εξαιρετικά ισχυροί: η άρχουσα τάξη ελέγχει την οικονομία, τις επενδύσεις, την απασχόληση κλπ. Μπορεί να επιβάλει τις πολιτικές της απειλώντας με οικονομικό σαμποτάζ της οικονομίας – πράγμα που δεν πρόκειται να διστάσει να το κάνει οποιαδήποτε στιγμή απειλούνται τα κέρδη της.

Η πολιτική της άρχουσας τάξης απέναντι σε ένα «νέο» σχηματισμό όπως τον ΣΥΡΙΖΑ είναι, σε μια πρώτη περίοδο, η μετωπική σύγκρουση με στόχο να τον «εξοντώσει», αν είναι δυνατό. Αλλά μόλις καταλάβει πως δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό (γιατί τα εργατικά στρώματα τον στηρίζουν παρά τις προσπάθειες της άρχουσας τάξης να τον υποσκάψει) αλλάζει τακτική και τον «αγκαλιάζει», δηλαδή τον προσεγγίζει με στόχο «να τα βρούμε…» για το «κοινό καλό…», κοκ. Απώτερος στόχος της άρχουσας τάξης είναι να τον πιέσει «εξηγώντας» του πως «δεν θα μπορούν να γίνουν επενδύσεις… και θα κλείσουν εργοστάσια κι επιχειρήσεις» και να τον υποχρεώσει να ακολουθήσει σαν κυβέρνηση τις πολιτικές που θα υπηρετούν τα δικά της συμφέροντα. Τότε, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα βρεθεί ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Θα πρέπει να διαλέξει:

α) Είτε θα συγκρουστεί μετωπικά με το κεφάλαιο, προχωρώντας σε εθνικοποιήσεις, μετατρέποντας τον δημόσιο τομέα σε βασικό μοχλό για επενδύσεις και ανάπτυξη της οικονομίας, θέτοντας την οικονομία στην υπηρεσία των αναγκών της κοινωνίας και ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε μια κοινωνία σοσιαλιστική.

β) Είτε θα υποταχθεί στην πίεση του κεφαλαίου εγκαταλείποντας στην πραγματικότητα τις ανάγκες της κοινωνίας και τα οράματα της Αριστεράς.

Το δεύτερο αυτό σενάριο έχει δυστυχώς παιχτεί πάρα πολλές φορές στην ιστορία της Αριστεράς, και στην Ελλάδα και διεθνώς.

Μπορεί το μεγάλο κεφάλαιο να αναπτύξει πραγματικά την οικονομία;

Γιατί όμως γίνεται αυτή τη συζήτηση, μπορεί να ρωτήσει κάποιος; Ο Αλέξης Τσίπρας υπόσχεται πως μπορεί να λύσει τα προβλήματα, να δώσει δουλειά στους ανέργους, να επαναφέρει τους χαμηλούς μισθούς και τις συντάξεις σε αξιοπρεπή επίπεδα, να φτιάξει ξανά την Υγεία, την Παιδεία και το κοινωνικό κράτος, και μάλιστα χωρίς να αμφισβητήσει τη σχέση της χώρας με την ΕΕ και το ευρώ – τότε πού είναι το πρόβλημα; Γιατί τόση κριτική και γιατί οι αναφορές σε «δεξιά» πορεία;

Η απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα είναι ότι δεν θα μπορέσει να κάνει αυτά που υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας αν δεν έρθει σε σύγκρουση με την κυριαρχία του κεφαλαίου, κι αν δεν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτής της εξουσίας. Γιατί;

Γιατί για να γίνουν αυτά που επιδιώκει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να μπει η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης και μάλιστα δυναμικής. Πώς θα γίνει αυτό; Με το χρέος να λειτουργεί και να γονατίζει την οικονομία για τα επόμενα 20 χρόνια (τουλάχιστον) όπως προβλέπουν οι ίδιοι οι «σοφοί» του ΔΝΤ και της ΕΕ και με τις τράπεζες και όλες τις σημαντικές επιχειρήσεις στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, αυτό είναι αδύνατο!

Το κεφάλαιο θα επενδύσει μόνο όταν πρόκειται να αποκομίσει κέρδη. Για να μπορεί να αποκομίσει κέρδη, θα πρέπει οι μισθοί να μείνουν καθηλωμένοι εκεί που είναι, το κοινωνικό κράτος διαλυμένο, όπως είναι, οι εργασιακές σχέσεις μεσαιωνικές, όπως τις έχουν διαμορφώσει, κοκ. Πώς θα λύσει αυτό το γόρδιο δεσμό η σημερινή ηγετική πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ; «Πείθοντας» τα κεφάλαια να έρθουν στη χώρα μας χωρίς να τους προσφέρει κέρδη;

Στο ερώτημα αν είναι δυνατό το μεγάλο κεφάλαιο να κάνει τις μεγάλες επενδύσεις που απαιτούνται για να ξαναμπεί η ελληνική οικονομία σε τροχιά γοργής ανάπτυξης και να αποκατασταθεί το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα, η απάντηση είναι ένα ηχηρό όχι! Όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο λένε απλά ψέματα! Τους διαψεύδουν τα ίδια τα γεγονότα. Γεγονότα όπως:

1. Από το ξεκίνημα της διεθνούς κρίσης το 2008, το μεγάλο κεφάλαιο δεν επενδύει πουθενά στον πλανήτη! Στα ταμεία των πολυεθνικών της Ευρώπης υπολογίζεται πως αυτή τη στιγμή κάθονται ανεκμετάλλευτα κοντά στα 3 τρισ. ευρώ. Αντίστοιχα είναι τα ποσά στις ΗΠΑ – και σε διεθνές επίπεδο υπολογίζεται ότι πάνω από 7 τρισ. «κάθονται» ανεκμετάλλευτα! Πρόκειται για μια πρωτοφανή κατάσταση – το μεγάλο κεφάλαιο διεθνώς όχι μόνο δεν δανείζεται για να επενδύσει, αλλά ακόμα κι αυτά που έχει στην άκρη δεν τα επενδύει! Ο λόγος που δεν επενδύει το κεφάλαιο είναι γιατί δεν υπάρχουν αγορές να απορροφήσουν την επιπλέον παραγωγή που θα προκύψει.

2. Οι πολιτικές λιτότητας που βλέπουμε να εφαρμόζονται στην πιο οξεία τους μορφή στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα εφαρμόζονται παντού, σε όλο τον πλανήτη. Παντού το επιχείρημα είναι το ίδιο: να μειωθεί το κόστος για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα. Όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι να συρρικνώνεται η αγοραστική δύναμη σε διεθνές επίπεδο. Αυτό μεγεθύνει το πρόβλημα της αδυναμίας απορρόφησης της οποιασδήποτε πάρα πέρα παραγωγής.

3. Η «πολιτική» του να στηριχτεί η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας σε εξαγωγές, μέσα από τη μείωση του κόστους παραγωγής και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, σκοντάφτει σε έναν επιπλέον παράγοντα: η διεθνής οικονομία είναι στη χειρότερη κρίση από το 1929 και δεν διαφαίνεται πουθενά καμία δυνατότητα να επιστρέψει σε δυναμικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Το διεθνές περιβάλλον είναι έτσι εξαιρετικά πιο δυσμενές για την Ελλάδα σήμερα απ’ ότι για άλλες χώρες σε συνθήκες παρόμοιας κρίσης όπως πχ την Αργεντινή το 2002, ή τις χώρες της Ν. Α. Ασίας μετά την κρίση του 1997.

4. Αλλά ακόμα και αν υπάρχουν ξένα κεφάλαια τα οποία ψάχνουν για χώρες στις οποίες υπάρχουν «ευκαιρίες» για επενδύσεις, το ερώτημα παραμένει: γιατί να έρθουν στην Ελλάδα και να μην πάνε στη Βουλγαρία όπου οι μισθοί είναι πολύ πιο κάτω από τους ελληνικούς η ακόμα «καλύτερα» στη Ρουμανία όπου είναι ακόμα πιο χαμηλοί; Στο τέλος-τέλος, με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας στην οποία ζούμε σήμερα, όσο η Κίνα προσφέρει μισθούς 100 δολ. το μήνα με 10, 12 ή και 16 ώρες δουλειά την ημέρα, χωρίς ασφάλιση και χωρίς δικαιώματα, οι μισθοί και τα δικαιώματα θα χτυπιούνται παντού. Τα περί ανάπτυξης και ευημερίας θα είναι παραμύθια που φτιάχνει η άρχουσα τάξη ακριβώς για να χτυπά μισθούς και δικαιώματα.

Με βάση τα πιο πάνω, όχι μόνο το μεγάλο ξένο κεφάλαιο, δεν πρόκειται να έρθει στην Ελλάδα να κάνει σοβαρές και μεγάλες επενδύσεις, αλλά ούτε το ελληνικό που «καλοκάθεται» στην Ελβετία (σε 200 δις € το υπολογίζει το γερμανικό περιοδικό Στερν3, σε 600 δισ. € το ανεβάζουν άλλοι), δεν πρόκειται να έρθει, αλλά ούτε και το ελληνικό κεφάλαιο που βρίσκεται στη χώρα (Μπόμπολας, Αλαφούζος, Κόκκαλης, Λάτσης κλπ) δεν πρόκειται να πάρει σοβαρά ρίσκα και να κάνει μεγάλες επενδύσεις μέσα σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον στην Ελλάδα και διεθνώς.
__________
- See more at: http://www.xekinima.org/arthra/view/article/poy-paei-i-igetiki-omada-toy-syriza-kai-ti-kanei-i-ar-2/#sthash.OnQSud6L.dpuf

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Πρόεδρος ο νεοφιλελεύθερος Νίκος Αναστασιάδης – αρχίζει η εποχή των μεγάλων επιθέσεων



Ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών έληξε με νίκη του Νίκου Αναστασιάδη, υποψήφιο του ΔΗΣΥ, ο οποίος πήρε 57.48% έναντι 42, 52% του Σταύρου Μαλά υποψηφίου υποστηριζόμενου από το ΑΚΕΛ.
Το ποσοστό που απέσπασε ο Αναστασιάδης είναι το μεγαλύτερο που έχει πάρει ποτέ πρόεδρος στην ιστορία της Κύπρου. Το προηγούμενο μεγαλύτερο ποσοστό (εκτός απο τα θριαμβευτικά ποσοστά του Μακαρίου) ήταν του Σπύρου Κυπριανού το 1983 ο οποίος είχε νικήσει με 56,54%, από τον πρώτο γύρο όμως.
Την ίδια στιγμή το ποσοστό του Μαλά, 42,52%, ήταν το μικρότερο ιστορικά που έχει πάρει υποψήφιος που στηρίζεται από το ΑΚΕΛ.
Μέσα στη δύνη της χειρότερης οικονομικής κρίσης από το 1929, η οποία έχει χτυπήσει καθαρά την Κύπρο τα δύο τελευταία χρόνια, την εξουσία κέρδισε ο πιο νεοφιλελεύθερος υποψήφιος, το δεξί χέρι της Τρόικας, του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου.
Αυτό σημαίνει ότι ανοίγει στην Κύπρο μια νέα εποχή, μια εποχή βαθιάς λιτότητας, περικοπών μισθών και συντάξεων, μια εποχή ιδιωτικοποιήσεων και πτώσης του βιοτικού επιπέδου για να σωθούν οι τράπεζες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Παρόλο που ο Αναστασιάδης κέρδισε και στους δύο γύρους αποδίδοντας την ευθύνη για την φτώχεια και την ανεργία στον Χριστόφια και τις πολιτικές του, τα μέτρα που θα πάρει κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, θα είναι πολύ πιο σκληρά, και   οι περικοπές της προεδρίας Χριστόφια  σε σύντομο διάστημα θα φαίνονται ως  φιλολαϊκά μέτρα!
Λιτότητα, ανεργία, εθνικισμός και ρατσισμός – αυτός είναι ο καπιταλισμός
Ο Αναστασιάδης δεν είναι τίποτα άλλο από τον καθαρό εκπρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού, της πιο βάρβαρης μορφής του καπιταλισμού, όπως αποδεικνύει όλος ο ευρωπαϊκός Νότος και ειδικά η Ελλάδα.
Παρόλο που ο Αναστασιάδης στις πρώτες του δηλώσεις λέει ότι θα επαναδιαπραγματευθεί την δανειακή σύμβαση έτσι ώστε να καθυστερήσει τις ιδιωτικοποιήσεις και να δει πώς μπορεί να δώσει πίσω κάποια από τα επιδόματα που έχουν κοπεί και να διασφαλίσει την εργατική ειρήνη, αυτό δεν πρέπει να δημιουργεί καμία αυταπάτη! Λέει ψέματα!
Η στάση που θα κρατήσει στο εθνικό διαφάνηκε ξεκάθαρα μέσα από τις  οι εικόνες των πανηγυρισμών: ελληνικές σημαίες, γιουχάισμα από τους υποστηρικτές του όταν μίλησε για  τους τουρκοκύπριους. Ο «λόγος» του επίσης ήταν ξεκάθαρος  για τη μελλοντική του συνεργασία του με την  Εκκλησία   και στο  κλείσιμο της ομιλίας του αποκάλεσε τους παραβρισκόμενους ως «Ελληνίδες και Έλληνες».
Ακόμη και ο Τάσος Παπαδόπουλος, λίγα χρόνια πριν, από την αρχή του χαιρετισμού του απευθύνθηκε σε ελληνοκύπριους – τουρκοκύπριους και σε όλες τις κοινότητες παρόλο ότι στην συνέχεια η πολιτική του στο εθνικό θέμα ήταν άκρως απορριπτική. Ο Αναστασιάδης αντίθετα σε όλη την προεκλογική του εκστρατεία μιλούσε μόνο για τους  Έλληνες της Κύπρου, αγνοώντας τους Τουρκοκύπριους και διαχωρίζοντας τη θέση του από την τεράστια μάζα των κοινοτικών και ξένων εργαζομένων που αντιπροσωπεύουν το 10% της κοινωνίας μας. Ίσως στο Κυπριακό ο Αναστασιάδης θα ήθελε να είναι πιο «ρεαλιστής» όμως οι πιέσεις από τον κόσμο της δεξιάς και ακροδεξιάς δεν του αφήνουν και πολλά περιθώρια.
Ιστορική άνοδος της αποχής του λευκού και του άκυρου – ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων δεν εκφράζεται από κανέναν υποψήφιο
Ιστορική ήταν σε αυτές τις εκλογές η άνοδος που σημείωσαν τα ποσοστά της αποχής, του άκυρου και λευκού. Η προηγούμενη μεγαλύτερη αποχή ήταν το 2008 όπου στον πρώτο γύρο έφτασε το 10.38% ενώ μαζί με τα ποσοστά των άκυρων και των λευκών στον δεύτερο γύρο έφταναν περίπου το 13%.
Τώρα η αποχή στον πρώτο γύρο έφτασε το 16.86% (91.957) και στον δεύτερο 18.42% (100.484). Τα ποσοστά της αποχής μαζί με τα άκυρα και τα λευκά τα οποία άκυρα στον δεύτερο γύρο διπλασιάστηκαν ενώ τα λευκά τριπλασιάστηκαν, έφτασαν στον πρώτο γύρο στο 20% και στο δεύτερο κοντά στο 25%.
Τα ποσοστά αυτά δείχνουν την έντονη δυσαρέσκεια του κόσμου για όλους τους υποψηφίους. Δείχνει ότι υπάρχει στην κοινωνία ένα μεγάλο κενό ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε αναζήτηση. Ο Λιλλήκας προσπάθησε να το καρπωθεί αυτό το κομμάτι στον πρώτο γύρο αλλά δεν τα κατάφερε.
Αυτό όμως δείχνει τους κινδύνους που υπάρχουν για την κοινωνία αν η Αριστερά συνεχίσει την ίδια πολιτική. Για το κενό αυτό μεγάλη ευθύνη φέρει το ΑΚΕΛ και οι πολιτικές του, οι οποίες ουσιαστικά δεν ήταν διαφορετικές από τα υπόλοιπα κόμματα. Αυτό το κενό πρέπει να το καλύψει η αριστερά με ένα αντιμνημονιακό πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα που να εκφράζει τις πραγματικές ανάγκες των εργαζόμενων και των χαμηλών στρωμάτων. Διαφορετικά  θα  το καλύψει η δεξιά και η ακροδεξιά!
Ήττα του Μαλά, ήττα της πολιτικής της διαχείρισης του συστήματος
Μεγάλος ηττημένος στις φετινές εκλογές είναι ο Μαλάς, και το ΑΚΕΛ. Παρόλο που η τακτική που προσπάθησε να ακολουθήσει το ΑΚΕΛ στηρίζοντας Μαλά ήταν να στηρίξει έναν ανεξάρτητο υποψήφιο για να τον στηρίξουν και τα άλλα κόμματα του μεσαίου χώρου, αυτό δεν έγινε.
Στον πρώτο γύρο το ΑΚΕΛ έχασε 20% των ψηφοφόρων του, και 5% της εκλογικής του δύναμης . Στον δεύτερο γύρο, (παρόλο που το 42% αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο τμήμα των κυπρίων) στην ουσία η αύξηση των ψήφων του αντικατόπτριζε την  αντίθεση των ψηφοφόρων στη νίκη του Αναστασιάδη.  Φυσικά η μείωση γενικότερα των ποσοστών του ΑΚΕΛ  σε όλη την εκλογική διαδικασία είναι  αποτέλεσμα της πολιτικής διαχείρισης του συστήματος που εφάρμοσε το ΑΚΕΛ τα τελευταία κυρίως δύο χρόνια, η οποία οδήγησε στο να εφαρμόσουν μέτρα λιτότητας, να κάνουν περικοπές, να φέρουν την τρόικα και έτσι να ταυτιστούν με την ανεργία και την φτώχεια, τα «κοινωνικά παντοπωλεία» και τα συσσίτια.
Τα αποτελέσματα των εκλογών δίνουν ένα πολύ ισχυρό μήνυμα για την ηγεσία του ΑΚΕΛ. Που παρόλα αυτά δεν φαίνεται να μαθαίνει! Το κύριο μήνυμα είναι όχι μόνο ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι αδύνατο να το διαχειριστείς αλλά και ότι οι συμπράξεις  με τη δεξιά σε οδηγούν στην καταστροφή! Κι όμως  από την επόμενη μέρα των εκλογών το ΑΚΕΛ  ανακοίνωσε ότι υπάρχει ανάγκη ενότητας των πολιτικών δυνάμεων για να αντιμετωπιστεί η κρίση! Ενότητα δηλαδή ανάμεσα στους ανέργους, τους χαμηλόμισθούς με τους μεγαλοκαρχαρίες και τους εκπροσώπους τους! Ανέφερε ότι θα κάνει αντιπολίτευση αλλά μόνο εκεί που θα θίγονται τα «καλώς νοούμενα» συμφέροντα των εργαζομένων!
Εποχή σκληρών επιθέσεων! Το εργατικό κίνημα πρέπει να προετοιμαστεί για σκληρούς αγώνες!
Είμαστε σίγουροι όμως ότι η βάση του ΑΚΕΛ, ο κόσμος του ΑΚΕΛ έχει καταλάβει ότι η διαχείριση του συστήματος δεν μπορεί να αποτελέσει επιλογή πλέον. Χρειάζεται να ξεκινήσει μια διαδικασία αυτοκριτικής στο εσωτερικό του ΑΚΕΛ, που να οδηγήσει σε ουσιαστική αλλαγή πολιτικής γραμμής. Οι μέχρι σήμερα πολιτικές ενσωμάτωσης και διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος οδηγούν σε τραγικά αποτελέσματα.
Μπήκαμε σε μια εποχή που το κεφάλαιο θα πάρει  πίσω ότι έχει παραχωρήσει  την προηγούμενη περίοδο ανάπτυξης. Σε αυτές τις συνθήκες, με έναν καθαρά νεοφιλελεύθερο πρόεδρο, η μόνη επιλογή που έχει η Αριστερά, το ΑΚΕΛ αλλά και οι μικρές δυνάμεις της υπόλοιπης Αριστεράς, μαζί με τα συνδικάτα είναι η προετοιμασία για το ξεκίνημα αγώνων ενάντια στις επιθέσεις που έρχονται.
Η δεξιά και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της,  δεν αντιμετωπίζονται με ήπιες/συναινετικές πολιτικές και χαϊδολογώντας τους εκπροσώπους της! Όπως είναι οι πολιτικές της  σκληρές και άπληστες τόσο σκληρές πρέπει να είναι και οι αντιδράσεις και οι διεκδικήσεις του κινήματος!

Πηγη http://nedacy.wordpress.com

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Μπορει ο Μαλας να προστατεψει τα συμφεροντα των εργαζομενων


Υποστηρίζεται από αρκετούς συντρόφους της πέραν του Ακελ αριστεράς η ανάγκη για στήριξη της υποψηφιότητας Μαλα στις επόμενες προεδρικές εκλογές σαν η επιλογή που θα εξασφαλίσει το πιο ευνοϊκό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα δοθούν οι επόμενοι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες
Παρόλο που κατανοώ την θέση των συντρόφων θα ήθελα να έβαζα δυο επιχειρήματα ενάντια σε αύτη την άποψη τόσο για προβληματισμό όσο και για στήριξη της θέσης για λευκό.
Σίγουρα οι επόμενοι αγώνες θα έχουν να αντιμετωπίσουν την προσπάθεια καταστολής από μια δεξιά κυβέρνηση, Όμως τι έκαμε το Ακελ και η κυβέρνηση του όσο αφόρα τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου; Απλά δεν τους έδωσε, τους σταμάτησε χωρίς καν να χρειαστεί καταστολή.Τέτοιους αγώνες είναι που χρειάζεται η κοινωνία; Είναι χαρακτηριστικό το ότι συμφώνησε ολόκληρο μνημόνιο,
πέρασε μια σειρά μνημονιακους νόμους χωρίς να χαθεί ούτε μια εργατοώρα.Παρά πέρα αυτό συνέτεινε στο να διαμορφωθεί μια άποψη ηττοπάθειας μέσα στο κίνημα και την κοινωνία και ένα ποσοστό 60%+.. υπέρ του μνημονίου.
Αύτη η πολιτική θα συνεχιστεί και στην περίπτωση που ο Μαλας καταφέρει να κερδίσει την προεδρία, γιατί η πολιτική αύτη είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του Ακελ να προτείνει λύσεις πέρα από την διαχείριση του καπιταλισμού, ούτε καν μεταρρύθμισης του.
Ασφαλώς και με το Ακελ στην αντιπολίτευση θα υπάρξουν αγώνες.Όμως λογω της αδυναμίας του να προτείνει λύσεις περά από την διαχείριση του συστήματος θα προσπαθεί να καπελώνει αυτούς τους Αγώνες και να τους κρατεί κάτω από τον έλεγχο του με αποτέλεσμα να απογοητεύει και να δημιουργεί προϋποθέσεις ήττας έτσι ώστε να δικαιολογεί τις αδυναμίες του.Επομένως λοιπόν το ζήτημα δεν είναι άπλα Μαλας η Αναστασιάδης άλλα η ιδία η πολιτική συμβιβασμού που ακλουθεί το Ακελ. είναι αυτή η πολιτική που έβαλε τις βάσεις για την ήττα των εργαζομένων τόσο στις επόμενες προεδρικές εκλογές όσο και εργασιακά κοινωνικά ζητήματα και αγώνες.
Είναι αυτή η πολιτική του συμβιβασμού που απογοητεύει και σπρώχνει είτε στην αδράνεια είτε στις εθνικιστικές και ακροδεξιές επιλογές μια σειρά νεολαίους και εργαζόμενους.
Έτσι ενώ με την ψήφο στον Μαλα υπάρχει αλληλεγγύη με το πιο ταξικά συνειδητοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας από την άλλη χάνεται το λιγότερο μεν ταξικά συνειδητοποιημένο, άλλα πιο αγωνιστικό και εν δυνάμει ταξικά συνειδητοποιημένο στους νέους αγώνες για μια νέα αριστερά και μια νέα κοινωνία.
Η θέση λοιπόν για λευκό ειδικά τον πρώτο γύρο των εκλογών έχει το νόημα.του ότι κανένας από τους υποψηφίους δεν μπορεί να προστατέψει αποτελεσματικά τους εργαζόμενους και την κοινωνία .Για να γίνει αυτό χρειάζονται ένα πρόγραμμα και μια σειρά από αγώνες που να αμφισβητούν την λογική του συστήματος και να βάζουν τις βάσεις για το κτίσιμο μιας νέας Αριστεράς
Ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει
*Την άρνηση πληρωμής του χρέους που φορτώνουν στον κυπριακό Λαό τα παράσιτα του διεθνούς και ντόπιου χρηματοπιστωτικού συστήματος
*την κατάργηση του μνημονίου που υποδουλώνει τους εργαζόμενους και την κοινωνία στους πιο πάνω
*Την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των βασικών μονοπωλίων κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο έτσι που να γίνει εφικτός ο σχεδιασμός της οικονομίας με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας και όχι των κεφαλαιοκρατών.
*το κτίσιμο ενός κοινού μετώπου των εργαζομένων στην Κύπρο το οποίο να προωθήσει τα πιο πάνω
*Το κτίσιμο ενός πανευρωπαϊκού μετώπου για συντονισμό των αγώνων των κυπρίων εργαζομένων με αυτό των εργαζομένων στην υπόλοιπη Ευρώπη.