Η δήλωση Σόϊμπλε την περασμένη εβδομάδα ότι δεν έγινε ουσιαστική
διαπραγμάτευση μέχρι στιγμής με την Κύπρο και ότι οι ουσιαστικές
διαπραγματεύσεις θα γίνουν το 2013
έπεσε σαν βόμβα στην Κυπριακή πραγματικότητα Η δήλωση είχε σαν στόχο να
ασκήσει πιέσεις στην κυβέρνηση Χριστόφια για να προχωρήσει σε υπογραφή
μνημονίου.την δήλωση αξιοποίησαν
οι ντόπιοι εκπρόσωποι του που θέλουν την Κυβέρνηση Χριστόφια να βάλει την
Κύπρο στο μνημόνιο,και να φορτώσουν το βάρος των συνεπών στην Αριστερά και τους
εργαζόμενους.
Η κυβέρνηση Χριστόφια και η ηγεσία του Ακελ καταλαβαίνουν ότι το μνημόνιο
είναι ένα ταξικό όπλο εναντία στους εργαζόμενους όμως εγκλωβισμένοι στην λογική
της διαχείρισης του καπιταλισμού
αναγκάστηκαν να απευθυνθούν στην τρόικα για οικονομική βοήθεια και έναρξη
διαπραγματεύσεων για την υπογραφή μνημονίου .Μέσα στα πλαίσια των
διαπραγματεύσεων προσπαθούν να αναβάλουν
όσο γίνεται, η και να αποφύγουν την υπογραφή μνημονίου.
Δυστυχώς αυτή η στάση του Χριστόφια και του Ακελ τους παρουσιάζει αναξιόπιστους και ανίκανους,δινει την ευκαιρία στην δεξιά και το κεφάλαιο να
επιτεθεί με επιχειρήματα πως όσο καθυστερείται η υπογραφή μνημονίου αυξάνονται
τα προβλήματα της οικονομίας και γι αυτό φταίει ο Χριστόφιας.Ακόμα δημιουργεί
σύγχυση στους εργαζόμενους για το τι είναι το μνημόνιο και ποιους εξυπηρετεί με
αποτέλεσμα το 60% του πληθυσμού να είναι υπέρ του μνημονίου ,πιστεύοντας ότι το
μνημόνιο θα σώσει την κυπριακή οικονομία.
Η Σημερινή κρίση είναι κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού Αυτή η κρίση
εμφανίζεται στην Κύπρο σαν κρίση των τραπεζών και οι καπιταλιστές προσπαθούν να
την φορτώσουν στους εργαζόμενους και τις κοινωνίες
Η Αριστερά έχει καθήκον να ξεσκεπάσει τους πραγματικούς αίτιους της κρίσης
να συσπειρώσει τους εργαζόμενους και να τους εξοπλίσει ιδεολογικά και οργανωτικά
έτσι που να δώσουν νικηφόρα την μάχη ενάντια στον καπιταλισμό.
Η ηγεσία του Ακελ και η κυβέρνηση του επειδή προσπαθούν να βρουν λύσεις
μέσα στον καπιταλισμό βρίσκονται σε αδιέξοδο. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο το Ακελ υποχωρεί επιλέγοντας στις προεδρικές μια
υποψηφιότητα ήττας, έτσι ώστε να περάσει στην αντιπολίτευση ,πιστεύοντας ότι από
την αντιπολίτευση θα μπορέσει αν μη τι άλλο να συσπειρώσει το κόμμα.
Αυτό θα οδηγήσει σε ήττα απογοητευση και υποχώρηση.
Είτε στην κυβέρνηση όμως είτε στην αντιπολίτευση, χωρίς πρόγραμμα για
σοσιαλισμό και διεθνισμό τα αδιέξοδα θα μεγαλώνουν.Γιατί απάντηση στην κρίση
μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν υπάρχει.
Promitheas,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπέτρεψε μου μια απορία…
Γράφεις: «Η κυβέρνηση Χριστόφια και η ηγεσία του Ακελ καταλαβαίνουν ότι το μνημόνιο είναι ένα ταξικό όπλο εναντία στους εργαζόμενους όμως εγκλωβισμένοι στην λογική της διαχείρισης του καπιταλισμού αναγκάστηκαν να απευθυνθούν στην τρόικα για οικονομική βοήθεια και έναρξη διαπραγματεύσεων για την υπογραφή μνημονίου. Μέσα στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων προσπαθούν να αναβάλουν
όσο γίνεται, η και να αποφύγουν την υπογραφή μνημονίου.»
Και πιο κάτω: «Η ηγεσία του Ακελ και η κυβέρνηση του επειδή προσπαθούν να βρουν λύσεις μέσα στον καπιταλισμό βρίσκονται σε αδιέξοδο».
Αυτά σε γενικές γραμμές είναι σωστά… Όμως ένα «πρόγραμμα για σοσιαλισμό και διεθνισμό» [στο απώτερο μέλλον και χωρίς κοινή στράτευση μ’ άλλες ευρωπαϊκές χώρες] πως θα έδινε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα λύσεις στα σημερινά προβλήματα των εργαζομένων;
Σύντροφε Anef
ΔιαγραφήΚαταρχήν να σου απολογηθώ για την καθυστέρηση της απάντησης μου
Θίγεις ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. ναι η ηγεσία του Ακελ έχει το Σοσιαλισμό σαν στόχο στο μακρινό μέλλον και όχι στο παρόν
και αυτός είναι ένας λόγος που την οδηγεί σε αδιέξοδα
Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού αλλά και η ευκαιρία για το εργατικό κίνημα να βάλει ένα τέτοιο στόχο δεν καθορίζεται από οπουδήποτε ηγεσία
αλλά από τις αντικειμενικές συνθήκες.Αυτό που βάζει σήμερα μπροστά μας την αναγκαιότητα για τον σοσιαλισμό είναι η κατάρρευση του καπιταλισμού και η επίθεση που έχει εξαπολύσει ενάντια στο εργατικό κίνημα και τις κοινωνικές κατακτήσεις διεθνώς. Ταυτόχρονα είναι και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων εναντία σε αυτή την επίθεση σε μια σειρά από χώρες.
Λύσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα και μέσα στα πλαίσια του συστήματος δεν υπάρχουν .ΟΙ λύσεις που πρέπει να προτείνονται όπως η άρνηση πληρωμής των χρεών που φορτώνουν τους λαούς οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις αλλά και οι κρατικοποιήσεις των τραπεζών κάτω από εργατικό- κοινωνικό έλεγχο είναι λύσεις που σπρώχνουν σε ρήξη με τον καπιταλισμό και μέρος ενός ευρύτερου προγράμματος για τον Σοσιαλισμό.
Η προσπάθεια των ηγεσιών της αριστεράς σε διαφορές χώρες να βρουν λύση μέσα στα πλαίσια του συστήματος παρατείνουν την θανάσιμη αγωνιά του καπιταλισμού με καταστροφικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους και τις κοινωνίες.