Η Δρασυ-Eylem είναι η καλύτερη επιλογή που υπάρχει μπροστά στον κάθε εργαζόμενο.

Η Δρασυ-Eylem είναι η καλύτερη επιλογή που υπάρχει μπροστά στον κάθε εργαζόμενο.

Ζούμε στην εποχή της μεγαλύτερης ταξικής επίθεσης τόσο στην Κύπρο όσο και διεθνώς ενάντια στους εργαζόμενους και την κοινωνία από εποχής β παγκοσμίου πολέμου.

Η Αστική τάξη έχει μετατραπεί σε παρασιτική και όχι μόνο συνειδητά δημιουργεί ανέργους αστέγους και πεινασμένους για αυξήσει τα κέρδη της, άλλα δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει και τον φασισμό .Στην Ουκρανία έχουμε την πρώτη νεοναζιστική κυβέρνηση με τις ευλογίες  Ε.Ε και ΗΠΑ.

Οι πολιτικές της διαχείρισης του καπιταλισμού προς όφελος των εργαζομένων που ακλούθησαν οι Σοσιαλδημοκράτες άλλα και η παραδοσιακή αριστερά αποδεικνύονται ανεπαρκείς για να αντιμετωπίσουν αύτη την επίθεση και να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων ,της κοινωνίας ,και να διασφαλίσουν την δημοκρατία.

το ψηφοδέλτιο της Δρασυ-Eylem φιλοδοξεί να προσφέρει ένα πολίτικο πρόγραμμα που να δίνει απαντήσεις σε αυτή την επίθεση.

Μπροστά στη επίθεση του τραπεζικού-χρηματιστηριακού κεφαλαίου απαντά με το αίτημα της Κρατικοποίησης-κοινωνικοποιήσης του τραπεζικού συστήματος ώστε να γίνει δυνατός ο σχεδιασμός της οικονομίας με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας.

Αμφισβητεί το χρέος που οι τραπεζίτες ,με τους πολιτικούς εκπροσώπους τους φόρτωσαν σαν κρατικό χρέος στους ώμους των εργαζομένων.Αυτό το χρέος αν δεν διαγράφει θα αποτελέσει τις αλυσίδες της υποδούλωσης των εργαζομένων για πολλές δεκαετίες.

Προβάλλει και προωθεί την συνεργασία Ε/κ και Τ/κ εργαζομένων σαν την μόνη βάση πάνω στην οποία θα μπορέσει να στηριχτεί ένας μελλοντικός διακανονισμός του Κυπριακού. 

Προβάλλει την αναγκαιότητα της συνεργασίας των Ευρωπαϊκών κινημάτων προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισης της επίθεσης του κεφαλαίου και την δημιουργία μιας Σοσιαλιστικής Ευρώπης.

Με αυτό το πρόγραμμα  Η Δρασυ-Eylem βάζει τις βάσεις ώστε να δοθεί προοπτική αγώνα και ελπίδα στους συγχυσμένους και απογοητευμένους εργαζόμενους και μικρομεσαίους που στρέφονται προς τα αστικά πολιτικά μορφώματα όπως η συμμαχία πολιτών  το μήνυμα ελπίδας αλλά ακόμα χειρότερα το Ελαμ.

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 'Η ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ; ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ!

Ενα αρκετα τεκμhιωμενο κειμενο για το τι πραγματικα σημαινει το μνημονιο στην Ελλαδα και που οδηγα .
Το τι συμβαινει στην Ελλαδα ειναι οτι θα συμβει και στην κυπρο,
Το ερωτημα ειναι,μπορει αυτη η πορεια να ανατραπει μεσα στα πλαισια του συστηματος....οπως λεει το ΑΚΕΛ

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 'Η ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ; ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ!

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΉΣ

(Τρ. 1/4/14 - 11:00)

Του ΠΑΝ. ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ*

Τώρα πλέον κανείς δε προβάλλει εκτιμήσεις για το τι θα γίνει με την εφαρμογή των μνημονίων και την παραμονή στην ευρωζώνη, διότι υπάρχει η ωμή πλέον πραγματικότητα. Ας τη δούμε λίγο.

Η εργατική γενοκτονία στην Ελλάδα όπως επιβλήθηκε από την ΕΕ και το ΔΝΤ

To απλό είναι να παρατηρήσουμε: Βαριά λιτότητα, θηριώδης ανεργία, αμόκ ιδιωτικοποιήσεων, διάλυση κάθε είδους και ίχνους κοινωνικών πολιτικών.

Πολύ σωστό, αλλά δε φτάνει. Πιο επείγον και από την ακριβή καταγραφή της κοινωνικής κατάστασης, είναι να δούμε τις τάσεις για το πώς αυτή πάει να εξελιχτεί.

Ας σημειώσουμε λοιπόν τα εξής.

Πρώτο: πεθαίνουν τα ασφαλιστικά ταμεία.

Οι συνταξιούχοι αυξάνονται με ρυθμό 100.000 άτομα ετησίως, αντί των 40.000 που συνταξιοδοτούνταν προ της οικονομικής κρίσης (Βήμα 23/3/14). Το 2009 το ασφαλιστικό σύστημα ήταν σε σχετική  ισορροπία, καθώς εισέρχονταν  σε αυτό  40.000 άτομα και έπαιρνε σύνταξη ο  ίδιος αριθμός ατόμων. Με την κρίση και τη γιγάντωση της ανεργίας,  δεν αυξάνονται οι ασφαλισμένοι, ενώ οι νέοι συνταξιούχοι - κατ' έτος - έχουν υπερδιπλασιαστεί, με τα γνωστά μέτρα εξώθησής τους από την κυβέρνηση.  Τα αποθεματικά των Ταμείων μειώθηκαν δραματικά μετά κούρεμα των ομολόγων το (PSI). Σήμερα τα διαθέτουν περίπου  4,5 δισ. ευρώ σε αποθεματικά από 26 δισ. ευρώ που ήταν το 2007! Ουσιαστικά καλύπτουν τις συντάξεις μόλις δύο μηνών.

Συνεπώς, νέο άνθρωπο σε δουλειά βλέπεις με το κιάλι… Ποιος θα δίνει σύνταξη αύριο, σε πόσους και πόσο θα είναι αυτή;

Δεύτερο: οι μη απασχολούμενοι  περισσότεροι από τους εργαζομένους

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Αρχή) τον  Αύγουστο  του 2012 κατέγραψαν για πρώτη φορά την  μεγάλη αντιστροφή: οι απασχολούμενοι έγιναν  λιγότεροι από τους μη απασχολουμένους (άνεργοι, μη οικονομικά ενεργοί) κατά 916.229 άτομα, όταν τον Αύγουστο του 2008 οι απασχολούμενοι από τους μη απασχολουμένους ήταν περισσότεροι κατά 800.000 άτομα. Η κατάσταση αυτή σήμερα έχει γίνει ακόμη χειρότερη (Τα Νέα, 9/11/2012).

Συνεπώς, η οικονομική και παραγωγική δραστηριότητα, μετά τα αλλεπάλληλα σοκ σωτηρίας από ΕΕ και ΔΝΤ, μπαίνει σε πλήρη παρακμή.

Τρίτο: η Ελλάδα γερνάει

Το 2011 καταγράφηκε μία ακόμη μεγάλη αντιστροφή στην ελληνική κοινωνία: Οι γεννήσεις από ελληνίδες μειώθηκαν και οι θάνατοι αυξήθηκαν, και το σύνολό τους ξεπέρασε το σύνολο των γεννήσεων, για πρώτη φορά. Το 2012, η  κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά,  εξαιτίας των μέτρων των Μνημονίων, με αποτέλεσμα το σύνολο των θανάτων να ξεπεράσει το σύνολο των γεννήσεων από ελληνίδες και από αλλοδαπές.

Συνεπώς, δε γερνά μόνο ο πληθυσμός που παραμένει σε εργασία, αλλά και   ολόκληρη η Ελλάδα.

Τέταρτο:  η Ελλάδα γίνεται και πάλι χώρα αποστολής μεταναστών

Στη διάρκεια  της τετραετίας 2009-2012 σημειώθηκε μείωση του πληθυσμού κατά 128.146, η οποία οφείλεται στη φυσική μείωση του πληθυσμού κατά 5.669 και στην καθαρή εκροή πληθυσμού κατά 122.477. Η εκροή αυτή οφείλεται στην παλιννόστηση αλλοδαπών, οι οποίοι επιστρέφουν στις πατρίδες τους λόγω, κυρίως, της υψηλής ανεργίας (πολύ υψηλότερης από εκείνης των Ελλήνων), και στη μετανάστευση Ελλήνων, κυρίως νέων με προσόντα, οι οποίοι, λόγω είτε της ανεργίας είτε της δραστικής περικοπής των αποδοχών τους πηγαίνουν σε χώρες στις οποίες υπάρχει ζήτηση για τις ειδικότητές τους. (Εφημερίδα των Συντακτών, 28/3/2014)

Συνεπώς, η κατάρα της μετανάστευσης επιστρέφει, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση και οι φασίστες ‘’δείχνουν’’ αυτούς που έρχονται κυνηγημένοι και όχι αυτούς που διώχνει η άθλια πολιτική τους.

Η εικόνα έχει ολοκληρωθεί: Η επιχείρηση ‘’δομικής προσαρμογής’’ της ΕΕ και του ΔΝΤ στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν θεράπευσε κάτι, αλλά οδήγησε σε εργατική γενοκτονία και ανθρωπιστική κρίση. Όσο και να χτυπιούνται διασκεδαστές τύπου Άδωνη, αυτό δεν αλλάζει.

Θυμόμαστε τη συζήτηση για τις αιτίες της κρίσης το 2009;

Ας γυρίσουμε τώρα ξανά πίσω. Γύρω στο 2009 ή 2010, η συζήτηση γινόταν για τις αιτίες μιας  κρίσης την οποία θα θεράπευαν τα μνημόνια και η παρέμβαση της ΕΕ. Η κουβέντα αυτή δραπέτευσε ξαφνικά από  τις μαρξιστικές αναλύσεις και εισέβαλε στα καφενεία, στα σπίτια, στους χώρους δουλειάς, παντού. Κρίση αληθινή ή ψεύτικη; Κόλπο για να μας τα πάρουν ή και κάτι παραπάνω; Κρίση του μεγάλου κράτους και των υψηλών μισθών ή κάτι άλλο; Κρίση ειδική για την Ελλάδα ή και για  άλλες ή και όλες τις χώρες; Κρίση λόγω της ευρωζώνης και της ΕΕ ή επειδή αργήσαμε να γίνουμε σαν αυτούς;

Πολλές οι απαντήσεις από τη μεριά των κυρίαρχων,  ξεχώρισαν  ωστόσο κάποιες συγκεκριμένες προπαγανδιστικές προσπάθειές τους.

Πρώτο, επιχείρησαν να παρουσιάσουν την κρίση περίπου σα φυσικό, αναπόδραστο  φαινόμενο. Ως εκ τούτου απαλλαγμένο από κάθε σχέση αιτίας-αιτιατού και αναζήτηση θυτών και θυμάτων. Κατά τα άλλα, η κρίση υποτίθεται πως θα είχε, όπως και όλες οι συμφορές  τύπου σεισμού ή πλημμύρας,  καταστρεπτικές  αλλά παροδικές συνέπειες.

Δεύτερο, στα βαθμό που υπήρχαν ευθύνες, σύμφωνα με τη συστημική ψευδολογία,  αυτές δεν επιμερίζονταν σε τάξεις, κόμματα και κυβερνήσεις, αλλά διαχέονταν σε όλους με ένα ακαθόριστο τρόπο. Από το ‘’όλοι μαζί τα φάγαμε’’ του Πάγκαλου, μέχρι τη δόλια ταύτιση της πώλησης ενός μαρουλιού στη λαϊκή χωρίς απόδειξη με το όργιο των εκατομμυρίων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών μεγαλόσχημων, το μήνυμα ήταν το ίδιο.

Τι μας έφερε ως εδώ;

Άραγε μας έφεραν ως εδώ, οι υψηλοί μισθοί, η αλόγιστη κατανάλωση, οι πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, η φοροδιαφυγή των πολλών, η μικρο-απατεωνιά; Εύκολα προπετάσματα καπνού στο εύφορο έδαφος τηςάγνοιας που οι ίδιοι οι θιασώτες αυτών των θεωριών καλλιέργησαν και επαίνεσαν.

Τώρα που τα ψεμματάκια αυτά αποδείχτηκαν με κοντά ποδάρια, είναι καιρός να δώσουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης. Αλλά είναι και αναγκαίο, διότι αυτό θα δώσει και προσανατολισμό στη διέξοδο από αυτήν.

Η πρώτη ενότητα αιτιών, αφορά τις καθοριστικές ευθύνες του ίδιου του κυβερνήτη του καραβιού, δηλαδή της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Αυτή φυσικά δεν εννοείται   ως αφηρημένη οικονομική οντότητα αλλά ως  άρχουσα τάξη γενικά. Μέσω του κράτους που την υπηρετεί, του πολιτικού συστήματος που την στερεώνει και των αστικών κομμάτων που ταΐζονται από αυτήν, για να λαδώνουν τον όλο μηχανισμό της.

Θα ξεχάσουμε τα όργια που έκανε το κράτος τους στην κορυφή της επιχειρηματικής ολιγαρχίας, όταν μοίραζε αβέρτα χρήματα στο μεγάλο κεφάλαιο για να κάνει τα ολυμπιακά έργα που τώρα αραχνιάζουν;

Θα αφήσουμε εκτός συζήτησης το πάρτι των στρατιωτικών δαπανών για όπλα που ούτε χρειάστηκαν, ούτε  δοκιμάστηκαν και συχνά ούτε καν παρελήφθησαν;

Οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα, βιομηχανικές, εμπορικές, κατασκευαστικές και άλλες, είχαν πάντα άπλετη δυνατότητα όχι μόνο πρόσβασης στον τραπεζικό δανεισμό/ενίσχυση με προνομιακούς όρους, αλλά και απευθείας χρηματοδότηση από τα κρατικά ταμεία με εθνικούς ή/και ευρωπαϊκούς δημόσιους πόρους. Το κράτος δεν παραπαίει λόγω μισθών ή συντάξεων σε ανύπαρκτους μισθούς, αλλά ακριβώς, επειδή το ίδιο, ως αστικό κράτος, οργάνωνε και οργανώνει την κλοπή του εαυτού του, από το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο πρωτίστως εξυπηρετεί. Αυτή είναι  και η βάση της διαφθοράς του.

Αν το κράτος έδινε απλόχερα προς τις μεγάλες επιχειρήσεις, την ίδια στιγμή νομοθετούσε ώστε οι τελευταίες να δίνουν πολύ λιγότερα σε αυτό. Το 2009 η ΝΔ κατέβασε το φορολογικό συντελεστή από το 35% στο 25% και το ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά τον πήγε στο 20%, κάτω και από τον μέσο όρο της ευρωζώνης που είναι 25,3%.

Η δεύτερη ενότητα αιτιών της κρίσης  σχετίζεται με τη  διαπλοκή του ελληνικού καπιταλισμού με την καπιταλιστική ολοκλήρωση που λέγεται Ευρωπαϊκή  Ένωση και γενικά με το διεθνές περιβάλλον της ‘’αγοράς’’.  Το  δημόσιο χρέος ποτέ δεν θα έφτανε σε δυσθεώρητα ύψη αν δεν είχε υπάρξει η ένταξη σε ΕΟΚ/ΕΕ. Η τελευταία, ψαλίδισε αποφασιστικότητα την εγχώρια παραγωγή, άνοιξε τις εισαγωγές στις ευρωπαϊκές πολυεθνικές. Η δήθεν ευλογημένη ροή  ρευστότητας σε ευρώ, κατά βάση δεν έγινε επειδή έπρεπε να καλυφτούν κρατικά χρέη, αλλά για να χρηματοδοτηθεί η επέκταση δράσης των ευρωπαϊκών πολυεθνικών στην Ελλάδα (βλέπε πχ μεγάλα έργα), αλλά και για να …δημιουργηθούν χρέη με τη συνακόλουθη κερδοφορία της τοκογλυφίας που επιβλήθηκε.  Μόνο από το 1992 μέχρι σήμερα η Ελλάδα έχει πληρώσει σε τόκους και χρεολύσια 563 δις ευρώ, δηλαδή τρείς φορές πάνω από το ετήσιο ΑΕΠ ή σχεδόν δύο φορές πάνω από το τρέχον δημόσιο χρέος. Η αποστράγγιση αυτή προς όφελος των ηγεμονικών καπιταλιστικών δυνάμεων, αναπτύχθηκε φυσικά μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης και της αντιδραστικής απάντησης σε αυτήν από τις κυρίαρχες δυνάμεις του κεφαλαίου στο παγκόσμιο στερέωμα.

Αυτή η συζήτηση καλά κρατά ακόμη. Αλλά πρέπει να αλλάξουμε πλέον το πεδίο της. Η πραγματικότητα βοά πως η απάντηση που επιβλήθηκε από την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα με την καθοδήγηση και στήριξη στην ΕΕ,  επιδείνωσε δραματικά τα πράγματα. Οδήγησε σε μια απόλυτη κοινωνική καταστροφή, ακριβώς διότι η ‘’απάντηση’’ δόθηκε με απότομα βάθεμα της αντιδραστικής πολιτικής που εφαρμοζόταν από τους ίδιους: Με επίθεση στον κόσμο της εργασίας.

Συνοψίζοντας, μπορούμε τεκμηριωμένα να ισχυριστούμε ότι η κοινωνική καταστροφή στην Ελλάδα όχι μόνο δεν οφείλεται σε στρεβλώσεις και υστερήσεις σε σχέση με το ‘’ορθό’’ μοντέλο της ελευθερίας δράσης της καπιταλιστικής αγοράς και της ανεμπόδιστης καπιταλιστικής ανάπτυξης που δήθεν αυθόρμητα ''μεγαλώνει την πίτα''. Αντίθετα, σχετίζεται με  τα βήματα βαθύτερης ένταξης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στους μηχανισμούς ανάπτυξης και αντιδραστικής μετάλλαξης του σύγχρονου καπιταλισμού, τόσο σε εθνικό  όσο και σε διεθνικό επίπεδο. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν είχαμε ‘’επιχειρηματικό περιβάλλον’’ και ‘’υγιή καπιταλισμό’’, αλλά ακριβώς ότι αυτά  ήταν που είχαν υμνηθεί και υπηρετηθεί.

Δραματική ανατροπή της σχέσης κεφαλαίου εργασίας

Διατυπώνεται ο ισχυρισμός, ότι ανεξάρτητα από τις πιθανές ευθύνες, λάθη και αδεξιότητες της ελληνικής αστικής τάξης, πλέον είναι και αυτή θύμα της κρίσης και επομένως η διέξοδος από αυτήν, πρέπει να αναζητηθεί σε μια ιδιότυπη συμμαχία μαζί της. Οι αστικές δυνάμεις αυτό το βαφτίζουν ‘’εθνική και πατριωτική προσπάθεια’’. Κάποιοι αριστεροί της συμφοράς το παρουσιάζουν ως μια νέα λενινιστική …Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ). Κοινό στοιχείο, η παγκοινωνική συστράτευση, η καλλιέργεια της άποψης ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε σε μισθούς και κοινωνικές πολιτικές του 2009 και ένα κάλεσμα για μια κάποια διεκδίκηση απέναντι στη …Μέρκελ (αλλά όχι απέναντι στην ΕΕ).

Η αλήθεια είναι πώς,  ναι,  ο ελληνικός καπιταλισμός ‘’κόντυνε’’ σημαντικά, απαξιώθηκε απέναντι στους ευρωπαίους ανταγωνιστές του. Ψαλιδίστηκαν και τσακίστηκαν οι όποιες φιλοδοξίες για αναβαθμισμένο ρόλο σε Βαλκάνια και τη γύρω περιοχή.

Αλλά αυτή είναι μόνο η μια πλευρά. Στην άλλη του όψη του νομίσματος, φαίνεται ότι η αστική τάξη στην Ελλάδα, μέσα από την αντεργατική καταιγίδα των μνημονίων, που επέβαλλε μαζί με την ΕΕ, ‘’ψήλωσε’’ απέναντι στον κόσμο της εργασίας.

Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα.

Η συνολική μείωση των ονομαστικών αποδοχών ανά μισθωτό πριν από το φόρο εισοδήματος στο διάστημα 2010-2013 είναι 16,1%. Αυτό σε ένα διάστημα που οι τιμές δεν έπεσαν αλλά ανέβηκαν περίπου κατά 7,5%. Συνδυαστικά, αυτό οδηγεί σε μείωση της αγοραστικής δύναμης των ονομαστικών αποδοχών ανά μισθωτό κατά 22%.  Λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη την μείωση των απασχολούμενων στο  ίδιο διάστημα κατά 10,4%, διαπιστώνεται μια μείωση της αγοραστικής δύναμης των αποδοχών του συνόλου των μισθωτών κατά 37,2%.

(Το διάγραμμα είναι από: ''Ηλίας ΙωακείμογλουΠαραμένει ηγετική δύναμη η αστική τάξη;'' )

Στο ίδιο διάστημα, στην αντίπερα κοινωνική όχθη, η κίνηση είναι αντίθετη. Έτσι, το διαθέσιμο εισόδημα των εταιρειών υπολογισμένο μετά τους φόρους επί των κερδών και της περιουσίας, ως προς τις αμοιβές εργασίες, αυξήθηκε κατά 38%. Επίσης ο λόγος μικτών κερδών ως προς τις αμοιβές εργασίας στις εταιρείες, αυξήθηκε κατά 29% την ίδια περίοδο. (Στοιχεία από Ηλίας Ιωακείμογλου και Λευτέρης Τσουλφίδης)

(Το διάγραμμα είναι από:''Λευτέρης Τσουλφίδης: Εισοδηματικές Ανισότητες και Οικονομική Κρίση'')

Αν λοιπόν στόχος των μνημονίων ήταν, εκτός της πληρωμής του χρέους, να κάνουν τον ελληνικό καπιταλισμό πιο καθαρό, πιο …καπιταλιστικό, δηλαδή αρπακτικό, τότε ο στόχος έχει επιτευχθεί. Πάνω στην πλάτη, το αίμα, την ανεργία, τη δυστυχία των εργαζομένων.

Συνεπώς, οι δυνάμεις του κεφαλαίου που ευθύνονται για την κρίση, όχι μόνο δεν πλήρωσαν για αυτό, αλλά αντίθετα ωφελήθηκαν κιόλας.

Ποια θα ήταν η διέξοδος από την κρίση σήμερα;

Προοδευτικά, τίθεται άλλο ερώτημα: Ποια θα ήταν η διέξοδος από την κρίση σήμερα; Πώς  να απαντήσουμε σε αυτή την καταστροφή, ‘’όποια και αν είναι η αιτία της’’;

Στην ήπια εκδοχή των συστημικών  απαντήσεων, ‘’όλοι μαζί πρέπει να βάλουμε ένα χεράκι να ορθοποδήσουμε’’.

Στη χειρότερη παραλλαγή τους, πρέπει οι εργαζόμενοι να αιμοδοτήσουν τη νέα ανάπτυξη, είτε επειδή αυτοί ευθύνονται (νεοσυντηρητική επιθετική εκδοχή), είτε επειδή μόνο αυτοί έχουν ‘’φιλότιμο και πατριωτική συνείδηση’’ (‘’προοδευτική’’ παραλλαγή). Κοινός παρανομαστής είναι φυσικά η μετάθεση της επιχειρηματικότητας και των συμφερόντων των ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων στο χώρο του ‘’ιερού και απαραβίαστου’’.

Στον αντίποδα όλων αυτών των σκόπιμων ψευδολογιών και ταξικά στρατευμένων (υπέρ του κεφαλαίου)  απαντήσεων, προκύπτει η ζωτική ανάγκη προσεγγίσεων που να αποδίδουν ‘’τα του καίσαρος τω καίσαρι’’. Όχι απλά για λόγους αποκατάστασης της αλήθειας, αλλά  και για να ανιχνευτεί πραγματικά ένας δρόμος διεξόδου από την κοινωνική καταστροφή σε ότι αφορά τους εργαζόμενους, τους ανέργους, την παραγωγική κοινωνική πλειονότητα που ζει έντιμα από τον κόπο της.

Αυτή η αντιπαράθεση έχει καίρια σημασία. Όπως πάντα η ‘’διάγνωση’’ καθορίζει τη ‘’θεραπεία’’. Αλλά και η κάθε ‘’θεραπεία’’ αποφασίζει τι θα εξοντώσει, ώστε να προστατεύσει κάτι άλλο.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα και με την τεκμηρίωση που παρουσιάστηκε, η απάντηση από τη σκοπιά των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας και συνεπώς της κοινωνίας, δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί παρά σε μια κατεύθυνση αποφασιστικών μέτρων κατά του κεφαλαίου και σε βάρος των ‘’ελευθεριών’’ και των βασικών λειτουργιών της καπιταλιστικής αγοράς. Εδώ εντάσσονται μια σειρά μέτρα από την αναγκαία βαριά φορολογία του κεφαλαίου, έως την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Από την έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ, έως την απαίτηση για προώθηση ενός γιγαντιαίου προγράμματος δημόσιων επενδύσεων ώστε και να βελτιωθούν οι υποδομές και να τονωθεί η απασχόληση.

Στην προβολή αυτών των προτάσεων οι αστικές δυνάμεις απαντούν: ‘’Μα είναι της ώρας σε μια στιγμή καθίζησης, να προβάλλονται αντικαπιταλιστικά μέτρα κομμουνιστικής κατεύθυνσης;’’. Έτσι, το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, λοιδορείται, απαξιώνεται, υποβαθμίζεται, ακόμη  και από ρεφορμιστικές αριστερές δυνάμεις και επιχειρείται η αντικατάστασή του από ένα ‘’ρεαλιστικότερο’’ πρόγραμμα ‘’εθνικής ανόρθωσης’’.

Εδώ γίνεται μια μεγάλη λαθροχειρία, ανεπίτρεπτη και σκόπιμη: Ταυτίζονται τα εντελώς αναγκαία σήμερα μέτρα ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος, με τον …κομμουνισμό.

Βεβαίως η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να κρύψει τη στόχευσή της που δεν είναι άλλη από το να αποτελέσει η διεκδίκηση των στόχων ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος, το πεδίο της επαναστατικής τομής για την ανατροπή και το σοσιαλιστικό/κομμουνιστικό μετασχηματισμό. Αλλά, αυτό δεν αποτελεί το μοναδικό λόγο για τον οποίο προβάλλεται ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικών μέτρων.

Υπάρχει και η άλλη διάσταση: Τα μέτρα κατά του κεφαλαίου σήμερα  και του πολιτικού συστήματος που το υπηρετεί, μαζί με δίδυμα μέτρα ενίσχυσης της θέσης των εργατών (αυξήσεις στους μισθούς, κοινωνικά μέτρα κλπ), αποτελούν το μοναδικό ρεαλιστικό και ορθολογικό δρόμο ανάταξης της κοινωνίας και εξόδου από τη μαζική ανεργία και την απέραντη φτώχεια.  Όποιος περιμένει σε περίοδο παρατεταμένης κρίσης  τους ‘’επενδυτές’’ να βάλουν τα χρήματά ‘’τους’’ στην Ελλάδα, σε έκταση που να δώσει δουλειά σε 1.500.000 ανέργους, είναι βαθειά νυχτωμένος ή λέει συνειδητά ψέμματα.

Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα, αυτή η ιδιότυπη συνάντηση της άμεσης ανάγκης για επιβίωση, με την αντικαπιταλιστική πάλη και ανατροπή, είναι που έχει δώσει και ‘’αξία χρήσης’’ στην αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά. Είναι μια μεγάλη κατάχτηση που δεν πρέπει να υποτιμηθεί, να μη σπαταληθεί, αλλά να βαθύνει και να επεκταθεί.

*Πηγή: aristeroblog.gr

Τρίτη 1 Απριλίου 201

Ο Υστερος Ημπεριαλισμος

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο Ιστορίας της κόρης μου (Γ' Γυμνασίου), πέφτει η ματιά μου σε δυο χάρτες της Ευρώπης. Ο ένας πριν από τον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο κι ο άλλος αμέσως μετά τις συνθήκες που επέβαλαν οι νικητές στους ηττημένους. Ο Πόλεμος ξεκίνησε σε μια ηπειρωτική Ευρώπη 15 κρατών και κατέληξε σε μια ήπειρο 25 κρατών. Διέλυσε τέσσερις αυτοκρατορίες - γερμανική, αυστροουγγρική, ρωσική και οθωμανική-, ανακατένειμε τις ζώνες αποικιοκρατικής επιρροής σε τρεις ηπείρους, τροφοδότησε πλήθος περιφερειακών διενέξεων και έβαλε τις βάσεις για το επόμενο παγκόσμιο μακελειό. Ο πόλεμος «γέννησε», βεβαίως, και το πείραμα του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, αλλά αποτέλεσε κυρίως ένα απεχθές ξέσπασμα του νέου ιμπεριαλισμού.

Στο σχολικό βιβλίο διατυπώνεται ένας στοιχειώδης ορισμός του ιμπεριαλισμού ως βασικής αιτίας του πολέμου («η πολιτική επέκτασης των βιομηχανικά αναπτυγμένων κρατών σε βάρος άλλων κρατών»),αλλά η φιλότιμη προσπάθεια των συγγραφέων δεν αφήνει περιθώρια στους εφήβους να συσχετίσουν τη ζοφερή ιστορική πείρα με όσα συμβαίνουν σήμερα.

Η σημερινή πολιτική γεωγραφία της Ευρώπης προέκυψε από μιαν αντίστοιχη διεργασία κατακερματισμού και ανασύνθεσης, στην οποία πρωτοστάτησαν οι ίδιες «Μεγάλες Δυνάμεις» που πρωταγωνίστησαν στους δύο Παγκοσμίους πολέμους. Όμως, παρουσιάζεται στα μάτια των νέων ως προϊόν μιας γενικά αναίμακτης διαδικασίας. Σαν να μην μεσολάβησε η βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, σαν να σταμάτησε έστω και για ένα λεπτό ο ανταγωνισμός Δύσης και Ρωσίας των ολιγαρχών στο μετασοβιετικό τοπίο ή ως εάν η ουκρανική κρίση να είναι ένα αιφνιδιαστικό διάλειμμα στη μεταψυχροπολεμική μακρά ειρήνη.

Η ουκρανική κρίση είναι πρώτης τάξης αφορμή για να επανεξεταστεί η φύση του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και των φορέων του. Συμπυκνώνονται σ' αυτήν με ανατριχιαστική ακρίβεια πολλά από τα στοιχεία του ορισμού του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό (μονοπωλιακός καπιταλισμός, χρηματοπιστωτική κυριαρχία, ανταγωνισμός για νέες αγορές και πρώτες ύλες, σφαίρες οικονομικής επιρροής, ξαναμοίρασμα του κόσμου από τις διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις). Αλλά δεν αποκλείεται διόλου να συνυπάρξουν σ' αυτήν και στοιχεία των προγενέστερων «ιμπεριαλισμών», εφόσον η Ουκρανία εξελιχθεί σε πεδίο πολεμικής αντιπαράθεσης Δύσης - Ρωσίας, αναβίωσης του Ψυχρού Πολέμου και επαναχάραξης συνόρων.

Η ειρωνεία είναι ότι η «επιστροφή του ιμπεριαλισμού» στην καρδιά της Ευρώπης συντελείται τη ώρα πουο «φιλελεύθερος καπιταλισμός» έχει εδραιωθεί παγκόσμια. Κατά τους κορυφαίους μη μαρξιστές θεωρητικούς (Βέμπερ, Σουμπέτερ κ.ά.) που επιχειρηματολογούσαν λίγο πριν ή λίγο μετά τον Α' Πόλεμο, αυτός ο «καθαρός καπιταλισμός» είναι εκ φύσεως αντιιμπεριαλιστικός και εμπόδιο στον επεκτατισμό. Έκτοτε πολλά τους έχουν διαψεύσει παταγωδώς, αλλά το κορυφαίο είναι η ίδια η Ε.Ε.

Η Ε.Ε. συγκροτήθηκε διακηρύσσοντας ότι θα εξαλείψει τις ρίζες του επεκτατισμού και του πολεμικού ανταγωνισμού με δύο τρόπους: πρώτον, δημιουργώντας μια υπερκρατική ένωση και, δεύτερον, εξάγοντας τον «φιλελεύθερο καπιταλισμό» σε όλη την Ευρώπη. Σήμερα ο διπλός «θρίαμβός» της έχει απογειώσει αντί να αμβλύνει τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Έναν αιώνα μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η ευρωπαϊκή - ευρωατλαντική- «ιμπεριαλιστική αλυσίδα» όχι μόνο μάχεται για να διευρύνει τη σφαίρα οικονομικής της επιρροής, αλλά επιβάλλει μια χαοτική γεωπολιτική μηχανική.

Πιθανότατα αυτή η «αλυσίδα», με τους δυνατούς και αδύναμους κρίκους της, θα υπήρχε και χωρίς την Ε.Ε. Αλλά έχει σημασία να ερευνηθεί ο ειδικός ρόλος της υπερεθνικής οντότητας που γοργά ολοκληρώνεται σαν κράτος, διαθέτει κυριαρχία και επιχειρεί να λειτουργήσει ως «συλλογικός καπιταλιστής» για λογαριασμό «εθνικών κεφαλαίων», τα οποία όμως χωρίζονται από ιλιγγιώδεις ανισότητες, διαφορές ισχύος και αντιθέσεις. Όπως καταδεικνύει η ουκρανική κρίση, μπορεί η Ε.Ε. να εμφανίζεται με ενιαία ρητορεία απέναντι στη Μόσχα, αλλά οι στοχεύσεις του ενεργειακά εξαρτημένου από τη Ρωσία γερμανικού ιμπεριαλισμού, του χρηματιστικά εκτεθειμένου στους Ρώσους ολιγάρχες βρετανικού ιμπεριαλισμού και του παγκοσμίως ασθμαίνοντος γαλλικού ιμπεριαλισμού απέχουν ή και συγκρούονται.

Θεωρητικά οι εξελίξεις αποτελούν προνομιακό πεδίο παρέμβασης της Αριστεράς. Η οποία, ωστόσο, περιδινείται γύρω από την ίδια σχεδόν ιδεολογική Βαβέλ που από πριν έναν αιώνα ωθούσε άλλα τμήματά της στον αντιμιλιταρισμό, άλλα στην «εθνική συσπείρωση» και άλλα στην αμηχανία. Αν και η σχετική συζήτηση είναι περιθωριακή σε σχέση με όσα αντιλαμβάνεται η κοινή γνώμη, ταυτόχρονα είναι αναπόφευκτη. Οι ασαφείς, παράλληλες απαντήσεις στο ερώτημα για το πώς ο «ύστερος ιμπεριαλισμός», με τα ποικίλα επίθετα μπροστά του, επηρεάζει την πάλη σε εθνικό ή πανευρωπαϊκό επίπεδο, δημιουργεί αδιέξοδες ταλαντεύσεις ανάμεσα στο εθνικό και στο ταξικό, τον αντιιμπεριαλισμό και τον αντικαπιταλισμό.

Απέναντι στην «ιμπεριαλιστική αλυσίδα» υπάρχει μια «ιδεολογική αλυσίδα» γεμάτη αδύναμους κρίκους που πρέπει να ενισχυθούν με μια στέρεη, επιστημονική έρευνα και συζήτηση. Δεν είναι πολυτέλεια ή αναχωρητισμός. Τα σημαντικότερα πράγματα που ξέρουμε για τον ιμπεριαλισμό γράφτηκαν πριν από έναν αιώνα από ανθρώπους που μοίραζαν τον χρόνο τους ανάμεσα στην έρευνα, το κυνηγητό της αστυνομίας και τα οδοφράγματα...

Απο την Ισκρα

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Ουκρανία: στο δρόμο προς τον εφιάλτη!

Κατηγορία: Ουκρανία 

Tου Ανδρέα Παγιάτσου

 

Με ταχύτητα και σταθερά χτίζονται οι γραμμές του εθνικιστικού μίσους που θα διαχωρίσουν τις δύο βασικές εθνότητες που ζουν στην Ουκρανία, τους ουκρανόφωνους και τους ρωσόφωνους. Το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει κανείς είναι ότι αυτός ο διαχωρισμός δεν θα περάσει μέσα από ένα αιματοκύλισμα όπως αυτό που είχαμε για παράδειγμα στα εδάφη της πρώην Γιουγκοσλαβίας στη δεκαετία του ‘90 ή πιο πρόσφατα στη Λιβύη και τη Συρία. Οι κίνδυνοι για κάτι τέτοιο είναι πραγματικοί, με δεδομένο τον κεντρικό ρόλο που παίζουν ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις στη νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας αλλά και της βεβαιότητας ότι ο ρωσικός καπιταλισμός δεν πρόκειται να αφήσει την Ουκρανία να περάσει στο στρατόπεδο της «Δύσης» - της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, χωρίς να δώσει σκληρή μάχη με όλα τα μέσα.

Ναι στην αυτοδιάθεση στην Κριμαία, όχι στο ρωσικό εθνικισμό

6.000 ρωσικά στρατεύματα βρίσκονται ήδη στην Κριμαία, η οποία, όπως όλα δείχνουν, θα αποσπασθεί από την Ουκρανία στο σχετικό δημοψήφισμα στα τέλη του μήνα. Οι εργαζόμενοι στην Κριμαία έχουν κάθε δικαίωμα να αποφασίσουν για το μέλλον τους – αυτοί και μόνο αυτοί – εφαρμόζοντας το δικαίωμά τους στην Αυτοδιάθεση.

Το θέμα όμως δεν περιορίζεται στην Κριμαία, των 2.000.000 κατοίκων, όπου οι ρωσόφωνοι αποτελούν πλειοψηφία, αλλά σε όλη την ανατολική και νότια Ουκρανία όπου υπάρχει πολύ σημαντική παρουσία ρωσικού στοιχείου αλλά δεν αποτελεί την πλειοψηφία.

Για την «υπεράσπιση», υποτίθεται, των δικαιωμάτων των Ρωσόφωνων, η Ρωσία έχει ήδη συγκεντρώσει περίπου 130.000 στρατιώτες στα σύνορα με την Ουκρανία.

Εγκληματική πολιτική ΕΕ και ΗΠΑ

Όλα δείχνουν ότι η Δύση, δηλαδή η ΕΕ και οι ΗΠΑ, υποτίμησαν την έκταση των αντιδράσεων του Πούτιν. Θεώρησαν ότι θα μπορούσαν να επαναλάβουν, εύκολα και απλά, την προ δεκαετίας «πορτοκαλί επανάσταση» ενθαρρύνοντας και χρηματοδοτώντας τους εκπροσώπους/συνεταίρους τους στην ουκρανική πολιτική σκηνή. Τώρα είναι αντιμέτωποι με μια κατάσταση την οποία δεν μπορούν ουσιαστικά να διαχειριστούν, καθώς ανακαλύπτουν ότι χτίζεται ένα νέο «τείχος» που θα διαιρέσει την Ουκρανία, με τα πιο πλούσια, βιομηχανικά τμήματα της να κινδυνεύουν να περάσουν  στην «ρωσική πλευρά». Την ίδια στιγμή, με δική τους ευθύνη, άφησαν ελεύθερο πεδίο δράσης στους φασίστες οι οποίοι αυτή τη στιγμή λύνουν και δένουν.

Κορυφαίες οι ευθύνες της Μέρκελ η οποία ελάχιστες μόνο μέρες πριν την πτώση του Γιανουκόβιτς, συναντούσε τους ηγέτες της αντιπολίτευσης στο Βερολίνο και τους έδινε το «οκ» να συνεχίσουν για να τον ρίξουν!

Καμία υποστήριξη σε Γιανουκόβιτς

Οι εγκληματικές όμως ευθύνες της ΕΕ και των ΗΠΑ δεν επιτρέπουν κανενός είδους συμπάθεια ή υποστήριξη ούτε  προς τον Γιανουκόβιτς, ούτε προς τον Πούτιν. Η σύγκρουση ανάμεσα σε όλους αυτούς δεν έχει καμία σχέση ούτε με τις ανάγκες ούτε με τα συμφέροντα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων της Ουκρανίας, είτε αυτοί είναι ρωσόφωνοι, είτε ουκρανόφωνοι είτε Τάταροι είτε οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας.

Ο μέχρι πρόσφατα πρόεδρος, Γιανούκοβιτς, δεν είναι κάποιο «παιδί της εργατικής τάξης», ούτε είχε καμιά σχέση με την Αριστερά. Ήταν ένας καπιταλιστής ο ίδιος, με τεράστιες προσωπικές καταθέσεις στο εξωτερικό και εκπρόσωπος του τμήματος εκείνου του ουκρανικού κεφαλαίου το οποίο θεωρεί ότι τα συμφέροντα του εξυπηρετούνται καλύτερα μέσα από την ανάπτυξη σχέσεων με την Ρωσία παρά με την ΕΕ. Το καθεστώς του ήταν διεφθαρμένο και αυταρχικό όπως είναι το «νέο» καθεστώς που τον αντικατέστησε και όπως είναι όλα τα καθεστώτα της περιοχής.

Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι «απέναντι στον Γιανούκοβιτς (και τον Πούτιν) είναι οι φασίστες» και γι’ αυτό θα πρέπει να υποστηριχτούν. Πρόκειται για υπεραπλουστευμένη προσέγγιση. Γιατί είναι οι πολιτικές του Γιανουκόβιτς που επέτρεψαν στο φασισμό να ριζώσει και να θεριέψει. Τυχόν στήριξη σ’ αυτόν, δεν βοηθά την πάλη ενάντια στο φασισμό, βοηθά μόνο τους ίδιους τους φασίστες, οι οποίοι θα μπορούν να το παίζουν αντισυστημικοί. Είναι σαν να λέμε, χρησιμοποιώντας την αναλογία της Ελλάδας, ότι για να αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή πρέπει να υποστηρίξουμε τον Σαμαρά – και βέβαια ο Γιανουκόβιτς είναι ακόμα χειρότερος κι από τον Σαμαρά, αφού τα πράγματα στην Ουκρανία ήταν και είναι πιο σκληρά και πιο βάρβαρα απ’ ότι εδώ.

Oύτε και σε Πούτιν

Η Ρωσία, επίσης, δεν είναι κάποιο «εργατικό» ή «σοσιαλιστικό» κράτος. Είναι ένα στυγνό καπιταλιστικό καθεστώς, εξαιρετικά αυταρχικό, το οποίο αφήνει ελεύθερους τους Ρώσους Ναζί να δρουν, αλλά καταστέλλει τους εργατικούς, ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες.  Η Ρωσία είναι μια ιμπεριαλιστική δύναμη. Μπορεί να είναι μια δεύτερης γραμμής ιμπεριαλιστική δύναμη, αν συγκριθεί με τις ΗΠΑ, αλλά παραμένει εξαιρετικά ισχυρή στον χώρο που την περιβάλλει, αυτόν της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Το ενδιαφέρον της Ρωσίας για τους «ρωσικούς πληθυσμούς» που ζουν στην Ουκρανία, δεν είναι τίποτε άλλο από το ενδιαφέρον της για τα μεταλλεύματα, τη βιομηχανία και τις οικονομικές της σχέσεις με αυτήν.

Ο εθνικισμός, εχθρός του εργατικού κινήματος

Από τη σύγκρουση ανάμεσα στο ρωσικό καθεστώς και το ουκρανικό καθεστώς τα εργατικά και λαϊκά στρώματα της Ουκρανίας δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα, παρά μόνο να χάσουν.

Γιατί, αντί να βρουν τρόπο να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια και τις αιτίες που την δημιουργούν, διαχωρίζονται στην βάση των γλωσσικών και εθνικών διαφορών και στρέφονται το ένα κομμάτι ενάντια στο άλλο. Κερδισμένος μέσα από τις υπάρχουσες εξελίξεις θα είναι ο εθνικισμός.

Αυτά, τη στιγμή που στην Ουκρανία βασιλεύει η φτώχεια και εξαθλίωση με το μέσο μισθό να βρίσκεται στα 250 € τον μήνα!

Αυτή η κρίση, η φτώχεια και η εξαθλίωση θα έπρεπε να είναι οι παράγοντες που ενοποιούν τους Ουκρανούς εργαζόμενους ενάντια στους υπεύθυνους για τη φτώχεια τους: δηλαδή τους ντόπιους καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστές, σε Δύση και Ανατολή. Αντί γι' αυτό όμως, η κρίση αποτελεί το θερμοκήπιο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται το μίσος και η διαίρεση πάνω σε εθνικές γραμμές, με την απειλή του πολέμου να επικρέμεται.

Η άρχουσα τάξη και οι φασίστες παίζουν «μονότερμα»

Αιτία γι' αυτό είναι η ανυπαρξία μιας ταξικής αριστερής πολιτικής, ενός ταξικού αριστερού φορέα στην υπηρεσία των εργαζομένων στην Ουκρανία.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, το μόνο με μαζική παρουσία και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στον χώρο της Αριστεράς, ακολούθησε μια εγκληματική πολιτική (διαβάστε σχετικά εδώ). Έτσι η εξέγερση της ουκρανικής νεολαίας δεν μπορούσε να κατευθυνθεί προς τα αριστερά, αφήνοντας εντελώς ελεύθερο πεδίο δράσης στους φασίστες.

Στην πραγματικότητα το κίνημα της πλατείας Μαϊντάν στο Κίεβο, ξεκίνησε τον περασμένο Νοέμβρη χαλαρά και «χαζοχαρούμενα» σαν «πανηγύρι», και πήρε μαζικές και εκρηκτικές διαστάσεις όταν το καθεστώς Γιανουκόβιτς επιχείρησε τη βίαιη καταστολή του.

Το ΚΚ Ουκρανίας, αντί να επιχειρήσει να δώσει αριστερή τροπή στο κίνημα αυτό (όπως, για παράδειγμα, είχαμε κάνει πολλές αριστερές οργανώσεις στο ελληνικό κίνημα των πλατειών κι έτσι μπορέσαμε τότε να περιθωριοποιήσουμε τη Χρυσή Αυγή που επίσης παρέμβαινε) το κατάγγειλε, και υπερθεμάτισε στην καταστολή του από τον Γιαννουκόβιτς.

Ελλάδα – ο κίνδυνος του «φιλο-ρωσισμού»

Στην Ελλάδα βρισκόμαστε ήδη στην αρχή της ανάπτυξης φιλο-ρωσικών αισθημάτων ακόμη και μέσα στις γραμμές της Αριστεράς. Αυτές οι διαθέσεις εντείνονται από το γεγονός ότι ο «ρωσικός παράγοντας» εμφανίζεται αυτή τη στιγμή ντυμένος με τον αντι-φασιστικό μανδύα.

Πρόκειται για τραγικό λάθος. Η Αριστερά πρέπει να προτείνει τη δική της απάντηση στην κρίση. Αυτή δεν είναι άλλη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, ενάντια στους φασίστες, ενάντια στην ουκρανική άρχουσα τάξη, στη ρωσική άρχουσα τάξη και την παρέμβαση των Ευρωπαίων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών.

Η απάντηση της Αριστεράς πρέπει να είναι διεθνιστική, πρέπει να ενώνει τους Ουκρανούς με τους Ρώσους εργαζόμενους, για την αντιμετώπιση των επιθέσεων ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα και με στόχο τον πραγματικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Δηλαδή τη λαϊκή εξουσία στη βάση της πλατιάς εργατικής δημοκρατίας – στη βάση της ελευθερίας έκφρασης, οργάνωσης και πολυκομματισμού, κι όχι βέβαια στο πρότυπο των βάρβαρων μονοκομματικών δικτατοριών που κυριαρχούσαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη.

- See more at: http://www.xekinima.org/arthra/view/article/oykrania-sto-dromo-pros-ton-efialti/#sthash.Bup1fkFY.dpuf

Σχετικά με την αποτυχία των συζητήσεων για την «Συμπόρευση»

Σχετικά με την αποτυχία των συζητήσεων για την «Συμπόρευση»

Κατηγορία: ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Διάλογοι/Αντίλογοι 

 

Σχόλιο του «Ξ»

Μετά από πάρα πολλούς μήνες συναντήσεων, διαβουλεύσεων και διεργασιών ανάμεσα στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Σχεδίου Β και άλλων συλλογικοτήτων στην Αριστερά, για τη λεγόμενη «Συμπόρευση», το εγχείρημα κατέληξε σε αδιέξοδο.

Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν περάσει πάνω από 2 εβδομάδες από τις 16/2, όταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σχέδιο Β ενέκριναν, σε πανελλαδικές συσκέψεις τους, δυο… διαφορετικά κείμενα ως βάση για την συνεργασία τους.

Το «εκπληκτικό» είναι ότι πρόκειται για δυο διαφορετικά κείμενα μεν, αλλά που για να καταλάβει κανείς ότι είναι διαφορετικά πρέπει να τα διαβάσει 2-3 φορές κι αυτό με μεγάλη συγκέντρωση! Η διαφορά που αποτέλεσε και την αιτία της «ρήξης» είναι στο πόσο εμφατικά μπαίνει η θέση για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση – τη στιγμή που και τα δύο κείμενα τοποθετούνται με καθαρό τρόπο υπέρ της εξόδου από αυτήν!

Είναι φανερό κατά τη γνώμη μας πως υπάρχουν (ή κυριαρχούν) δυνάμεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μπερδεύουν το «ενιαίο μέτωπο» (δηλαδή τη συνεργασία) με το «ενιαίο κόμμα». Γιατί η πλήρης προσχώρηση στο πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σαν αυτή που θέτουν ως προϋπόθεση για συνεργασία οι προαναφερόμενες δυνάμεις, δεν είναι στην πραγματικότητα συνεργασία, είναι κάλεσμα για να ενταχθεί όποιος επιθυμεί στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η έννοια της «Συμπόρευσης», δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να σημαίνει τίποτε άλλο παρά συνεργασία. Οι συνεργασίες δεν γίνονται με απαραίτητο όρο την ομοφωνία σε ολοκληρωμένα πολιτικά προγράμματα, αλλά στη βάση ενός αριθμού κοινών σημείων συμφωνίας. Αν τα δύο μέρη, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχέδιο Β, δεν συζητούσαν συνεργασία αλλά ενοποίηση σε κοινό πολιτικό φορέα της Αριστεράς, όφειλαν να το πουν καθαρά και δημόσια, και βέβαια δεν θα έπρεπε να μιλούν για «συμπόρευση» αλλά για ενοποίηση.  

Κατά την διάρκεια της συζήτησης υπήρξαν δυνάμεις που ξεκαθάρισαν από την αρχή πως δεν επιθυμούν αυτή την συνεργασία (ΣΕΚ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος). Με μια έννοια αυτές οι δυνάμεις ήταν συνεπείς, αλλά ήταν συνεπείς με τον σεκταρισμό τους. Ποια είναι η λογική βάση πάνω στην οποία μπορεί κάποιος να αρνηθεί μια συνεργασία (γιατί, ξανά, μιλάμε για συνεργασία κι όχι για ενιαίο κόμμα) ή μία συμπόρευση ανάμεσα στο Σχέδιο Β του Αλέκου Αλαβάνου και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Το ΝΑΡ από την άλλη, ήταν γνωστό σε όλους ότι διαφωνούσε με τη «συμπόρευση» με το Σχέδιο Β, αλλά δεν το έλεγε καθαρά και δημόσια. Η γνώμη μας είναι ότι όταν μια πολιτική οργάνωση δεν επιθυμεί μια συνεργασία οφείλει να το δηλώνει με θάρρος, να εξηγεί τις αιτίες και να παίρνει την ευθύνη γι’ αυτό.

Σε κάθε περίπτωση είναι εντυπωσιακό πως σε κανένα από τα δυο κείμενα τα οποία προκάλεσαν τόση συζήτηση δεν υπάρχει σαφής αναφορά στη σοσιαλιστική προοπτική. Η λέξη «σοσιαλισμός» αναφέρεται σε 1-2 σημεία, όμως αυτό γίνεται σχεδόν παρεμπιπτόντως. Το ζήτημα της σοσιαλιστικής προοπτικής ούτε είναι κεντρικό, ούτε αποτέλεσε ζήτημα διαμάχης. Είναι όμως γνωστό, σε όσους παρακολουθούν το χώρο, ότι στο Σχέδιο Β υπάρχει ξεκάθαρα αρνητική τοποθέτηση στη σοσιαλιστική προοπτική, και πρώτα και κύρια από τον ίδιο τον Αλέκο Αλαβάνο. Ο Α. Αλαβάνος αναζητά λύσεις στην κρίση μέσα στα πλαίσια του συστήματος, θεωρώντας «ξύλινη γλώσσα» τις όποιες αναφορές στην ανατροπή του καπιταλισμού, τις εθνικοποιήσεις και τον σοσιαλισμό. Επιζητά στην ουσία Κεϊνσιανικού τύπου απαντήσεις, στα πλαίσια του εθνικού κράτους και της διεθνούς οικονομίας αλλά εκτός ευρώ και ΕΕ.

Εδώ έχουμε μια σημαντική διαφορά, η οποία θα αποτελούσε πραγματικό εμπόδιο στην περίπτωση που γινόταν προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού φορέα, αλλά που δεν θα έπρεπε να αποτελεί εμπόδιο στην προσπάθεια μιας συνεργασίας (συμπόρευσης). Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμερίζουν αυτό το σημείο και επιλέγουν να δώσουν πολιτική μάχη για το αίτημα της εξόδου από την ΕΕ! Γιατί;

Η δική μας η απάντηση είναι ότι όσο κι αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλά με «επαναστατικούς» όρους και συχνά στις γραμμές της υιοθετεί και τον όρο «μεταβατικό πρόγραμμα», το οποίο εξ ορισμού σημαίνει τη γέφυρα ανάμεσα στη σημερινή καπιταλιστική κρίση και την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό, στην πραγματικότητα δεν έχει καθαρή πρόταση για το πώς θα επιχειρηθεί αυτή η μετάβαση. Σαν αποτέλεσμα απλά αναφέρει το σοσιαλισμό χωρίς όμως να δίνει τη μάχη πάνω σ’ αυτό. Δίνει τη μάχη πάνω στο θέμα της ΕΕ που αποτελεί κάτι πιο «χειροπιαστό». Αλλά την δίνει τραβώντας τις διαφορές στην έμφαση από τα μαλλιά σε βαθμό εντελώς υπερβολικό!

Τη λύση στην καταστροφική κρίση που ζει η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να τη δώσει παρά μόνο η σοσιαλιστική προοπτική. Η έξοδος από το € και την ΕΕ δεν μπορεί και δεν πρόκειται από μόνη της να δώσει διέξοδο από την κρίση. Αν υπήρχε κάτι στο οποίο θα έπρεπε να επιμένει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν μια δύναμη που επιδιώκει επαναστατικές  ανατροπές, θα ήταν ακριβώς αυτό: ότι η έξοδος από το € και την ΕΕ, από μόνη της, δεν θα λύσει τα προβλήματα της κρίσης.

Τι είναι αυτό που έφερε κοντά, σε μια κοινή αναζήτηση, την ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του Σχεδίου Β, παρότι τελικά η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε; Είναι η αντίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια να υπάρξει ένα αντίπαλο δέος, ένας πόλος που να μπορεί να αντιμετωπίσει την «πίεση» που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Από εδώ ξεκινά όμως το λάθος. Ασφαλώς το να υπάρξει ένας μαζικός επαναστατικός πόλος στην αριστερά πρέπει να αποτελεί στόχο, τον κεντρικό και πιο σημαντικό στόχο, στρατηγικό στόχο, της επαναστατικής αριστεράς! Όμως η επιτυχία αυτού του στόχου δεν περνά μέσα από ένα στείρο ανταγωνισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην φάση που διανύουμε σήμερα, μάλιστα, περνά μέσα από μια ενιαιομετωπική προσέγγιση προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή την προσπάθεια να συναντηθούν οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς με τις μαχητικές δυνάμεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα το οποίο απαιτεί συνεργασίες σε όλα τα επίπεδα – κοινωνικό, κινηματικό, εργασιακό, εκλογικό.

Μέσα από το δρόμο του «ενιαιο-μετωπικού» καλέσματος προς το σύνολο των κομμάτων της Αριστεράς, είναι που θα γίνει δυνατό να κτιστούν οι δυνάμεις της μαζικής επαναστατικής αριστεράς, κι όχι μέσα από το δρόμο της με κάθε τρόπο διατυμπάνισης της «επαναστατικής καθαρότητας» και του απομονωτισμού.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι έτοιμη σ’ αυτή τη φάση να ανταποκριθεί σ’ αυτό το καθήκον. Όταν η γραμμή που κυριαρχεί είναι:

• καμία συνεργασία, ούτε με το ΚΚΕ, ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καν με αντιπολιτευτικά ρεύματα στον ΣΥΡΙΖΑ
  
• και η απαίτηση για πλήρη συμφωνία σε ένα μάξιμουμ «επαναστατικό» πρόγραμμα για να υπάρξει οποιαδήποτε συνεργασία

τότε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ή καλύτερα οι δυνάμεις που κυριαρχούν σ’ αυτήν) όχι μόνο δεν πετυχαίνει τη δημιουργία του μαζικού επαναστατικού πόλου που διακηρύττει, αλλά καταστρέφει κάθε δυνατότητα για κάτι τέτοιο.

- See more at: http://www.xekinima.org/arthra/view/article/sxetika-me-tin-apotyxia-ton-syzitiseon-gia-tin-sympor/#sthash.fRCMaD0a.dpuf

Ο Αβέρωφ Το ELA και το Ακελ

Η εισήγηση του Αβέρωφ Νεόφυτου ότι η κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να κινηθεί νομικά εναντία στην Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα και τον διοικητή της για το ζήτημα του ELA,που φόρτωσαν στην Λαϊκή, αποτελεί μια προσπάθεια να ρίξει σταχτή στα μάτια του κόσμου .Γιατί αυτοί(οι της ΕΕ) είναι οι φίλοι και συνεργάτες τους,Και γιατί είναι με την δίκη τους (του ΔΗ.ΣΥ) στήριξη που φόρτωσαν τον κυπριακό Λαό με δισεκατομμύρια χρέη για να σωθούν οι τράπεζες.Αυτό όμως είναι  ένα μάθημα και για την ηγεσία του Ακελ που αρνείται να αγγίξει το ζήτημα του πως ξαφνικά οι κύπριοι εργαζόμενοι βρεθήκαν να χρωστούν δισεκατομμύρια που ποτέ δεν δανειστήκαν και ούτω τα εγγόνια τους δεν μπορούν να ξεπληρώσουν και να προτείνει άρνηση πληρωμής αυτών των χρεών.Αφήνει έτσι το έδαφος ελεύθερο στον Αβέρωφ να κάνει τις μανούβρες του και να κερδίζει έδαφος. Αποδεικνύεται έτσι ακόμα μια φορά πως η ηγεσία του Ακελ ούτε στην εξουσία είχε τις θέσεις και την δυνατότητα να υπερασπίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας άλλα ούτε και στην αντιπολίτευση τα έχει.

Κι έτσι η «φούσκα» συνεχίζει να μεγαλώνει....

Κι έτσι η «φούσκα» συνεχίζει να μεγαλώνει....

Κατηγορία: Οικονομική Κρίση 

 

 

 

 

του Χάρη Σαββίδη

 

Τι κι αν η Ευρωζώνη βρίσκεται σε ύφεση επί έξι διαδοχικά τρίμηνα! Οι δείκτες στα χρηματιστήρια οδεύουν ολοταχώς προς τα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών. Τι κι αν η αμερικανική οικονομία αδυνατεί να σταθεροποιηθεί σε τροχιά ανάκαμψης. Οι δείκτες στη Wall Street «πετούν» καθημερινά από ρεκόρ σε ρεκόρ. Τι κι αν το ιαπωνικό ΑΕΠ δεν έχει καταφέρει να επιστρέψει στο επίπεδο που βρισκόταν πριν την παγκόσμια κρίση. Ο δείκτης Nikkei καταγράφει κέρδη 85% το τελευταίο εξάμηνο.

 

Τα χρηματιστήρια δείχνουν να έχουν αποσυνδεθεί πλήρως από την πραγματική οικονομία με αποκλειστική ευθύνη των κεντρικών τραπεζών. Σε Ιαπωνία, ΗΠΑ και Βρετανία ο ρυθμός εκτύπωσης χρήματος αυξάνεται διαρκώς, προσφέροντας στις αγορές αφειδώς ρευστότητα. Τα κεφάλαια αυτά τροφοδοτούν το ράλι στα χρηματιστήρια αλλά και ενισχύουν τις τιμές των ομολόγων, μειώνοντας το κόστος δανεισμού των κρατών. Στις ΗΠΑ το κόστος 10ετούς δανεισμού βρέθηκε κάτω και από το 1,5% ενώ στην Ιαπωνία υποχώρησε ακόμα και στο 0,45%.

 

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι η μόνη που δεν τυπώνει χρήμα, αν και οι οικονομίες της Ευρωζώνης βρίσκονται ακόμα σε ύφεση. Το τελευταίο διάστημα φάνηκε, όμως, ότι αρκεί να τυπώνονται γεν στην άλλη όχθη του πλανήτη για να υποχωρήσει το κόστος δανεισμού στον ευρωπαϊκό Νότο. Ιταλία και Ισπανία δανείζονται πλέον με επιτόκια αντίστοιχα εκείνων πριν την κρίση ενώ στη Γαλλία το κόστος δανεισμού έχει υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα εδώ και δεκαετίες. Ακόμα και η Πορτογαλία ή η Ελλάδα αν επέστρεφαν σήμερα στις αγορές και δανείζονταν με τα επιτόκια που αντιστοιχούν στις σημερινές τιμές των ομολόγων τους, θα εξυπηρετούσαν το χρέος τους περίπου με το κόστος που το έκαναν πριν την κρίση. Οι επενδυτές αναζητούν ευκαιρίες ακόμα και στην Αφρική – στις αρχές Μαΐου το κόστος 10ετούς δανεισμού της Ρουάντας υποχώρησε κάτω από το 7%!

 

Για την πραγματική οικονομία, όμως, η εκτύπωση χρήματος λίγα έχει καταφέρει. Η διατήρηση του κόστους δανεισμού σε χαμηλά επίπεδα είναι μια θετική συνέπεια, στο βαθμό που δεν επιβαρύνει περαιτέρω τα υπερχρεωμένα κράτη. Ακόμα και αυτή, βέβαια, δεν ισχύει για την Ευρωζώνη, όπου οι κυβερνήσεις επιμένουν έτσι κι αλλιώς στις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας. Αν το χρήμα που τυπώνεται κατέληγε στα νοικοκυριά ή έστω τις επιχειρήσεις, οι οικονομίες θα «έπαιρναν μπρος». Αντί γι’ αυτό, παγιδεύεται στο χρηματοοικονομικό σύστημα και τις τράπεζες – τους μεγάλους ωφελημένους της ακολουθούμενης πολιτικής.

 

Φαίνεται, μάλιστα, να μην υπάρχουν αρνητικές συνέπειες από την επιλογή των κεντρικών τραπεζών. Θεωρητικά η εκτύπωση χρήματος απειλεί να ευτελίσει την αξία του, δηλαδή να προκαλέσει υψηλό πληθωρισμό. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε επειδή υπάρχει πολύ χρήμα στην οικονομία, είτε επειδή οι αλλοδαποί επενδυτές αποφεύγουν ένα νόμισμα που τυπώνεται μαζικά. Στην παρούσα φάση, όμως, το χρήμα που τυπώνεται δεν καταλήγει στην πραγματική οικονομία και άρα δεν δημιουργεί πληθωριστικές πιέσεις. Όσο για τις υποτιμητικές πιέσεις στο νόμισμα, αυτές δεν υπάρχουν καθώς σχεδόν όλες οι μεγάλες οικονομίες τυπώνουν (π.χ. γιατί να διολισθήσει το δολάριο έναντι του γεν ή της λίρας) ενώ πάνω από την Ευρωζώνη (που δεν τυπώνει) υπάρχει ο κίνδυνος της διάλυσης.

 

Οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να συνεχίσουν, δηλαδή, να τυπώνουν χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόβλημα και άρα η «φούσκα» στις αγορές θα συνεχίζει να μεγαλώνει για πάντα. Προφανώς και αυτό ακούγεται παράλογο – καμία φούσκα δεν μπορεί να μεγαλώνει για πάντα, ούτε οι αγορές είναι δυνατόν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα.

 

Οι περισσότεροι αναλυτές των αγορών παραδέχονται ότι όλα θα τελειώσουν με ένα… τεράστιο «μπαμ» αλλά προτρέπουν τους επενδυτές να συνεχίσουν να επωφελούνται της τρέχουσας κατάστασης όσο αυτή ισχύει.

 

Προς το παρόν η μόνη συνέπεια που φαίνεται να υπάρχει είναι μια αυξανόμενη νευρικότητα στις αγορές, που το τελευταίο διάστημα συνεχίζουν μεν την ανοδική τους πορεία αλλά αντιδρούν έντονα σε γεγονότα που φαινομενικά δεν έχουν μεγάλη σημασία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα πολύτιμα μέταλλα, που ενώ παραδοσιακά είναι από τα ασφαλέστερα καταφύγια, τελευταία έχουν εξελιχθεί σε στοίχημα υψηλού ρίσκου και… μεταβλητότητας στην τιμή (απώλειες 15% σε δύο ημέρες ή βουτιά 10% που ακολουθείται από κέρδη 12% και μετά υποχώρηση 5% μέσα σε μία ημέρα).

 

Εκείνο που απασχολεί περισσότερο από όλα τους «επενδυτές» είναι, βέβαια, η συνέχιση της εκτύπωσης χρήματος. Η παραμικρή νύξη από αρμόδια χείλη ότι μπορεί έστω να περιοριστεί προκαλεί πανικό στις αγορές. Μόλις αυτό συμβαίνει, οι εκπρόσωποι των κεντρικών τραπεζών σπεύδουν να διαβεβαιώσουν ότι η εκτύπωση θα συνεχιστεί για όσο χρειαστεί. Και έτσι η «φούσκα» συνεχίζει να μεγαλώνει…

ΞΕΚΙΝΗΜΑ - Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση