Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Προεδρικές: Σχόλια για το πρώτο διακαναλικό ντιμπέιτ για την Οικονομία



Λίγα σχόλια για το πρώτο διακαναλικό ντιμπέιτ των τριών υποψηφίων για τις προεδρικές εκλογές σχετικά με την οικονομία.
Το διακαναλικό ντιμπέιτ ανάμεσα στους τρεις υποψηφίους για τις προεδρικές εκλογές δεν μας είπε και πολλά καινούρια πράγματα. Αυτό που ανέδειξε ήταν ότι οι υποψήφιοι διαφέρουν πολύ λίγο στις θέσεις τους.
diakanaliko debate
Πώς θα διακυβερνήσουν
Και οι τρείς υποψήφιοι προτείνουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το ένα ή το άλλο όνομα. Κυβέρνηση εθνικής ενότητας ο Αναστασιάδης, με όσους συμφωνούν με το πρόγραμμα του. Ο Μαλάς προτείνει εθνικό συνασπισμό και ο Λιλλήκας τελικά μας είπε μόνο ότι θα βάλει νέα πρόσωπα χωρίς να προσδιορίζει χώρο. Όλοι θα διακυβερνήσουν συλλογικά, τότε γιατί είναι ξεχωριστοί; Και ποιοι θα είναι η αντιπολίτευση;
Μνημόνιο
Οι αναλυτές μετά το ντιμπέιτ έλεγαν ότι ο Λιλλήκας διαφώνησε με το μνημόνιο, και είναι αλήθεια ότι ο Λιλήκας προσπαθεί σκληρά να παρουσιάσει επικοινωνιακά αυτή την εντύπωση. Όμως αυτό που είπε μόνο είναι ότι δεν θα υπογράψει χωρίς να το δει πρώτα! Οπότε όπως και οι δύο άλλοι υποψήφιοι οι οποίοι θα υπογράψουν «γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς» έτσι και ο Λιλλήκας, βλέποντας ειδικά όλες τις υπόλοιπες θέσεις του, καθώς και το γεγονός ότι η ΕΔΕΚ ψήφισε ήδη τα μνημονικά μέτρα, είναι σίγουρο ότι θα υπογράψει το μνημόνιο. Κανένας τους λοιπόν δεν διαφώνησαν επι τοις ουσίας με την λογική να φορτωθούν τα χρέη που δημιούργησαν οι τράπεζες στις πλάτες των εργαζομένων και να δεχτούν την απαρχή της οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής υποδούλωσης.
Ανάπτυξη
Όλοι συμφωνούσαν ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι ανάπτυξη. Πώς θα γίνει αυτό όμως; Και σε αυτό όλοι συμφωνούσαν! Θα δώσουν κίνητρα – δηλαδή κι άλλες φορολογικές ελαφρύνσεις, άλλα δισεκατομμύρια στις τράπεζες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες – ακόμη κι αν αυτοί μέχρι και σήμερα αρνούνται να προχωρήσουν σε ανάπτυξη.
Μετά το πρώτο μνημόνιο – η φαντασία στην εξουσία
Εκεί υπήρχε η πλήρης φαντασία στην εξουσία! Από τη μία ο Αναστασιάδης να εκθειάζει τον Σαμαρά και την διαχείριση που έκανε στο τελευταίο μνημόνιο, το οποίο έδωσε άλλα 39 δις στις τράπεζες και έκανε 11 δις περικοπές που ρίχνει κι άλλο στην εξαθλίωση τον ελληνικό λαό, μέχρι να προτείνει θέσεις που μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ τις έχουμε ακούσει! Δήλωσε ότι θα φτάσει μέχρι και για αναστολή πληρωμής του χρέους ή και πάγωμα πληρωμής του χρέους! Βέβαια στην αρχή και στο τέλος του ντιμπέιτ φάνηκε η πραγματική πρόθεση του Αναστασιάδη: πάνω από όλα πρέπει να μην στεναχωρήσουμε και να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις στους δανειστές μας – δηλαδή να αποπληρώσουμε όλα τα δάνεια και να δεχτούμε όλους τους όρους που θα μας βάλουν.
Η μεταβολή του όμως από την μία θέση στην άλλη δείχνει την αδυναμία που νοιώθει αυτή τη στιγμή ο Αναστασιάδης. Δεν μπορεί να υπερασπιστεί τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται στην ΕΕ καθαρά και ανοιχτά οπότε και τώρα κάνει τρίπλες για να μην χάσει τον κόσμο.
Ο Μαλάς πρότεινε απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που είναι φανερό ότι κάτι τέτοιο δεν το αποδέχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Την ίδια στιγμή είναι κάτι που ούτε η κυβέρνηση του μέχρι τώρα δεν το έβαζε αλλά αντίθετα υποχώρησε στις πιέσεις της Τρόικας και της διεθνούς και ντόπιας άρχουσας τάξης και δέχτηκε όλα τα μνημονικά μέτρα. Τόσο η απευθείας ανακεφαλαιοποίηση όσο και η αποφυγή δεύτερου μνημονίου που προτείνει ο Μαλάς προϋποθέτουν σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια τέτοια σύγκρουση όμως για να γίνει χρειάζεται να στηρίζεται σε μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, κάτι που ούτε ο Μαλάς ούτε το ΑΚΕΛ φαίνεται να έχουν την διάθεση και την δυνατότητα να το κάνουν αφού δεν το έκαναν ούτε για το πρώτο μνημόνιο.
Από την άλλη ο Λιλλήκας, ο οποίος δεν θέλει να υπογράψει μνημόνιο που θα παραχωρήσει την εθνική κυριαρχία της Κύπρου είναι διατεθειμένος να πουλήσει την εθνική κυριαρχία μας πάνω στο αέριο πριν καν το αντλήσουμε!. Με την πρότασή του για να πουληθεί ένα 40% των αερίων στις 5 μεγάλες πολυεθνικές και σε Κίνα Αίγυπτο και Λίβανο, στην ουσία πουλάει την εθνική κυριαρχία πάνω στο αέριο και έτσι παρουσιάζει ότι θα λυθεί το πρόβλημα του χρέους και της κρίσης!
Ιδιωτικοποιήσεις
Αυτό ήταν και το ζήτημα με το οποίο ξεκίνησε το ντιμπέιτ. Μόνο ο Μαλάς ήταν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Ο Λιλλήκας το προτείνει την ιδιωτικοποίηση από την αρχή του αερίου σαν μόνη λύση ενώ ο Αναστασιάδης χρησιμοποίησε όλους τους δυνατούς τρόπους για να περιγράψει τις ιδιωτικοποιήσεις αποφεύγοντας την λέξη ιδιωτικοποίηση! Αναφέρθηκε σε μετοχοποίηση, σε στρατηγικό επενδυτή τα οποία είναι όμως άλλες λέξεις για να περιγράψουν την επί τοις ουσίας ιδιωτικοποίηση!
Και ενώ οι ιδιωτικές τράπεζες καταρρέουν και φορτώνουν τα βάρη της κατάρρευσης στους εργαζόμενους και την κοινωνία κανένας δεν τα έβαλε με την ιδιωτική πρωτοβουλία, κανένας δεν ζήτησε ευθύνες από τους μεγαλοκαπιταλιστές που ελέγχουν τις τράπεζες.
Όλοι συμφωνούν με τις περικοπές στο δημόσιο, και όλοι συμφωνούν με τις φοροελαφρύνσεις σαν μέσο ανάπτυξης. Όλοι έλεγαν και ξανάλεγαν χωρίς να εξηγούν πώς η επιχειρηματικότητα και η ανάπτυξη και η επιστημονικότητα θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας και πώς τελικά αυτή η ανάπτυξη θα γίνει.
Συμφωνούν να κόψουν από τους εργαζόμενους, να δημιουργήσουν κι άλλους άνεργους και να μην πάρουν φόρους από το κεφάλαιο, από τους εργοδότες, από τους ντιβέλοπερς και τους ξενοδόχους (κύριοι τομείς στην οικονομία μας) που αυτό δημιουργεί και το πραγματικό πρόβλημα, μαζί με τις τράπεζες στην οικονομία!
Ρατσισμός η εύκολη λύση
Όλοι με μεγάλη ευκολία ανέφεραν στα δισεκατομμύρια που θα πάρουν οι τράπεζες και όλοι με μια ευκολία έλεγαν ότι θα μας σώσουν τα ελάχιστα εκατομμύρια που δίνονται στην υγεία για να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και επιδόματα οι μετανάστες και οι τουρκοκύπριοι! (14 εκατ σύνολο οι αιτητές πολιτικού ασύλου και 5 εκατ οι τουρκοκύπριοι όλα τα τελευταία 5 χρόνια).
Ο Λιλλήκας ειδικά ανέφερε ότι η λύση θα έρθει μέσα από την απέλαση όλων των παράνομων μεταναστών και τον περιορισμό των κοινοτικών για να μην τους χρησιμοποιούν σαν φτηνό εργατικό δυναμικό, κανείς όμως δεν ανέφερε ότι θα πρέπει να κυνηγηθούν οι εργοδότες που δίνουν εξευτελιστικά μεροκάματα – αυτοί μάλλον θα επιχορηγηθούν για να πάρουν κύπριους άρα θα επιβραβευθούν για την δράση τους.
Πηγη¨Της Αθηνας καρυατη απο την Νεα Διεθνιστικη Αριστερα ΝΕΔΑ

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Οι αιτίες της στασιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις








Σχόλιο από το «Ξεκινημα»


Το τελευταίο διάστημα είδαν το φως της δημοσιότητας τρεις δημοσκοπήσεις που δείχνουν τη διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ να εξανεμίζεται.

Συγκεκριμένα, η πρώτη δημοσκόπηση της Public Issue (10 Γενάρη) για λογαριασμό τουΣΚΑΪ έδινε την πρώτη θέση στη ΝΔ με 29%, με το ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται δεύτερος με 28,5%. (Στην έρευνα της ίδιας εταιρείας το Δεκέμβρη η ΝΔ συγκέντρωνε το 26% και ο ΣΥΡΙΖΑ το 30,5%).

Η δεύτερη της METRON ANALYSIS για την εφημερίδα «Επενδυτής» στις 19 Γενάρη, δείχνει το ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται με μόλις 0,1% (18,8% ο ΣΥΡΙΖΑ, 18,7% η ΝΔ), χάνοντας 2 ποσοστιαίες μονάδες από την περασμένη αντίστοιχη μέτρηση του Σεπτέμβρη. Μεγάλοι κερδισμένοι είναι το άκυρο-λευκό (με 10,2%) και η αποχή με 14,8%.

Στην Τρίτη, της VPRCγια την «Εφημερίδα των Συντακτών» που δημοσιεύτηκε το Σάββατο, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται ισόπαλοι με 29,5% (από 31,5% και 26,6% αντίστοιχα στην προηγούμενη έρευνα της εταιρείας το Νοέμβρη). Το λευκό, το άκυρο και η αποχή συγκεντρώνουν 32,2%.

Τα ευρήματα αυτά θέτουν το εξής ζήτημα: γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διευρύνει την κοινωνική του δυναμική (πράγμα που παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας) απέναντι σε μια κυβέρνηση που συνεχίζει την πολιτική της βάρβαρης λιτότητας και συρρίκνωσης του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων;

Η ερμηνεία γι’ αυτό βρίσκεται στο όλο και πιο σαφές «στρογγύλεμα» των θέσεών του, που συνιστούν στην ουσία μια μετακίνηση σε όλο και πιο «δεξιές» θέσεις από τη μεριά της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας στον ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν η πλειοψηφούσα ηγετική ομάδα στον ΣΥΡΙΖΑ αντικαθιστά την άρνηση αποπληρωμής του χρέους με την επαναδιαπραγμάτευση του, όταν κορυφαία στελέχη όπως ο Δραγασάκης δηλώνουν πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει μονομερείς ενέργειες απέναντι στην Τρόικα», όταν οι εθνικοποιήσεις έχουν εξαφανιστεί από τις δηλώσεις των επιφανών στελεχών, όταν ο Τσίπρας επισκέπτεται τον Σόιμπλε, όταν δηλώνει πως θα ακολουθήσει παρόμοια πολιτική με του Ομπάμα(1) και όταν με την ανοχή της ηγεσίας χιλιάδες καιροσκόποι του ΠΑΣΟΚ μπαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελούσε αφέλεια να νομίζει κανείς ότι τα λαϊκά στρώματα δεν θα το σημείωναν αυτό!

Η πολιτική πορεία που ακολουθεί η κυρίαρχη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ απογοητεύει τα λαϊκά στρώματα! Αυτό είναι που αντανακλούν οι δημοσκοπήσεις.Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα ζητάνε έναν ΣΥΡΙΖΑ ριζοσπαστικό, που θα μπει σε τροχιά σύγκρουσης με τα μεγάλα συμφέροντα και όχι έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα τα λέει«και έτσι και αλλιώς» προσπαθώντας να συμβιβάσει τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας με τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Η πορεία που ακολουθεί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί συνειδητή επιλογή. Δεν είναι κάποιο λάθος που η ηγεσία μπορεί να πειστεί να διορθώσει.Αυτή η πορεία θα συνεχίσει και θα εντείνεται όσο η αριστερή του βάση διαβρώνεται από τους διάφορους καιροσκόπους που συρρέουν στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή την εποχή.

Η αριστερή βάση και οι διάφορες αριστερές τάσεις και ρεύματα στον ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να επιδιώξουν να ενοποιήσουν και να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους απέναντι σ’ αυτά τα θέματα. Χρειάζονται δυναμικές και τολμηρές πρωτοβουλίες – πάνω απ’ όλα χρειάζεται σαφή και δημόσια διαφοροποίηση από τις λανθασμένες πολιτικές επιλογές της ηγεσίας, που να απευθύνεται στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και να πιέζει την σημερινή ηγετική πλειοψηφία προς τα αριστερά.



______________________________________________
1http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63769168 Σε αμερικανικά ΜΜΕ ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως η πρότασή του για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι «κάτι παρόμοιο με αυτό που προσπαθεί να εφαρμόσει στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Ομπάμα».

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

H ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ…ΚΑΙ ΟΙ ΒΙΛΛΕΣ «ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ»




E-mailΕκτύπωσηPDF
Της ΟΛΓΑΣ ΜΟΣΧΟΧΩΡΙΤΟΥ
'Εχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι εάν η Γερμανική Κυβέρνηση και το αντίστοιχο Υπουργείο Δημόσιας τάξης, ακολουθούσε τη γραμμή του κ. Δένδια, μάλλον θα είχαμε στερηθεί τον πιο ρηξικέλευθο σκηνοθέτη της θρυλικής γερμανικής Σαουμπίνε, του μεγαλύτερου και πιο καταξιωμένου θεατρικού οργανισμού αυτής της χώρας.
Και μιλάω για τον Τόμας Οστερμάιερ που έγινε διευθυντής της το 1999, στα 31 του χρόνια και εμείς τον γνωρίσαμε το 2006 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με την ανατρεπτική του«Νόρα» του Ιψεν. Εκτοτε είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη σκηνοθετική του προσέγγιση σε πολλά κλασσικά κείμενα. Σκηνοθεσίες που έφεραν στη σκηνή την κοινωνική πραγματικότητα, μεταφέροντας μια λεκτική και φυσική βία, συχνά ακραία, περίπου ξεκοιλιάζοντας το έργο και παραθέτοντας σε κοινή θέα τα σωθικά των πασχόντων αλλά και του συγγραφέα.
Περίεργο;
Καθόλου. Ο νεαρός σκηνοθέτης προερχόταν από το χώρο που εμείς ονομάζουμε «αναρχοαυτόνομο» η «αντιεξουσιαστικό» και φυσικά είχε θητεύσει σε καταλήψεις κτηρίων της δεκαετίας του 1990.
Βαυαρός, αριστεριστής, από φτωχή οικογένεια, τεμπέλης «που δουλεύει πολύ για να θεραπευτεί από την οκνηρία» ήταν το «τρομερό παιδί του γερμανικού θεάτρου», ήταν δέκα χρόνια διευθυντής στη Σαουμπίνε. Κάνει θέατρο γιατί θέλει να μιλήσει, να δει, να δείξει τα ζόρια της πραγματικής ζωής. 
Ετσι περιγράφεται στις συνεντεύξεις που δίνει κατά καιρούς και σημειώνει με το θράσος ενός ελεύθερου ανθρώπου: 
«Αυτό που θυμάμαι από τα πρώτα μου χρόνια στο Βερολίνο είναι γκρίζος ου­ρανός και βροχή, εννέα μήνες το χρόνο. Μια πόλη γεμάτη νέους κυρίως από τη Δυτική Γερμανία, που έρχονταν εδώ για να αποφύγουν τη δουλειά και τις προ­βληματικές τους οικογένειες. Και πράγ­ματι, για πολύ καιρό δεν κάναμε σχεδόν τίποτα. Ζούσαμε κοινοβιακά στις κατα­λήψεις, κοιμόμασταν μέχρι το μεσημέρι, το βράδυ βγαίναμε. Συχνά βέβαια συμ­μετείχαμε σε διάφορες αριστερές δρά­σεις, σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις και πορείες…»
Ελπίζουμε βέβαια με αυτά που ανακινούμε τις περίεργες αυτές μέρες που διανύουμε, να μην βάζουμε τίποτε ιδέες στον κ. Δένδια να του απαγορεύσει την είσοδο στην… Επίδαυρο.
Ακούγεται ειρωνικό και απρόβλεπτο αλλά ακόμα και σήμερα θεωρείται αναπόσπαστο μέρος του ταξιδιού στο Βερολίνο, η επίσκεψη τουλάχιστον ενός κατειλημμένου κτηρίου.
Βλέπετε, όταν η αστική τάξη αισθάνεται σίγουρη για τον εαυτόν της και την εξουσία της, επιτρέπει κάποιες νομικές παρεκβάσεις , επιτρέπει την ύπαρξη κάποιων χώρων όπου η αστική νομιμότητα υποχωρεί υπέρ της αντικουλτούρας των νέων.
Αυτό το κεκτημένο έρχεται από το Μάη του ’68 και τα κινήματα πόλης, με το στόχο της επαναοικειοποίησης του δημόσιου χώρου.
Τα κινήματα του ΄60 και ΄70 κυρίως στην Ευρώπη, δώρισαν αυτήν την καινούργια πολιτική πρακτική και στον αναρχικό χώρο που την εξέλιξε θεωρητικά, αλλά και στο νεολαιίστικο κίνημα ακόμα και το εργατικό, σε περιόδους έντονης πολιτικοποίησης και κινηματικής δράσης.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 στην Ιταλία, λόγω των συνθηκών της ιστορικής στιγμής, μόνον στην Ρώμη υπήρχαν 3000 καταλήψεις κτηρίων.
Φυσικά όταν το πολιτικό σύστημα αισθάνθηκε καυτή την ανάσα ενός αυξανόμενου λαϊκού κινήματος, ακολούθησε η πιο βίαιη καταστολή, με αποτέλεσμα και την σταδιακή εξαφάνιση του φαινομένου.
Από της δεκαετίες του 60’- ’70 και τις διεργασίες που συντελέστηκαν, πράγματι το κίνημα των καταλήψεων υπήρξε σημαντικό τμήμα της αντικουλτούρας που διαμορφώθηκε, αρχικά στη διαμόρφωση του σύγχρονου αναρχισμού, αλλά στη συνέχεια επηρέασε γενικότερα τα ακτιβιστικά κινήματα των νέων, που διαμορφώνονταν όχι σε άμεση σχέση αλλά σε συνάφεια ή παράλληλα με τα κλασσικά συνδικαλιστικά και εργατικά κινήματα των τελευταίων 20 χρόνων.
Δόθηκε έτσι έμφαση στην αυθόρμητη ακτιβιστική δράση με στόχο την υπεράσπιση αυτόνομων ζωνών (όπως οι καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτηρίων σε αστικά κέντρα), οι οποίες λειτουργούν ως ελεύθεροι χώροι στέγασης, νησίδες οικοδόμησης μη εμπορευματικών σχέσεων και δραστηριοτήτων (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, καλλιτεχνικών κλπ) και κέντρα μίας εναλλακτικής, αντιιεραρχικής κοινωνικοποίησης για τους συμμετέχοντες.
Ακόμα και σήμερα το φαινόμενο συνεχίζεται. Στην Ιταλία δεκάδες εγκαταλειμμένα θέατρα έχουν καταληφθεί από καλλιτέχνες και μερικά έχουν κατορθώσει να αποσπάσουν ακόμα και δικαστικές αποφάσεις υπέρ τους.
Στο Λονδίνο διασώζονται με τον ίδιο τρόπο Βιβλιοθήκες που προωθούνταν προς πώληση σε ιδιώτες.
Στην Ελλάδα είχαμε παρόμοια φαινόμενα όπως την υπερεικοσαετή κατάληψη της περίφημης «Βίλλας Αμαλία», του κτηρίου επί της οδού Λέλας Καραγιάννη, της Αγοράς της Κυψέλης, μερικά πτωχευμένα Δημοτικά Κυλικεία, αλλά και το θέατρο ΕΜΠΡΟΣ κ.α.
Το κίνημα των πλατειών και η ανάγκη υπεράσπισης στοιχειωδώς της έννοιας του δημόσιου χώρου, βοήθησε στην αναζωογόνηση τέτοιων πρωτοβουλιών .
Και ενώ το λαϊκό κίνημα τον τελευταίο καιρό δεν μπορεί να πει κανείς πως βρισκόταν «στα επάνω του». Και ενώ οι βουλευτές της συγκυβέρνησης είχαν ξεθαρρέψει και τέθηκαν σε επανακυκλοφορία στα γνωστά στέκια του Κολωνακίου και του Ν. Ψυχικού, ενώ μέχρι πρότινος είχαν «δοθεί για απόσυρση», φοβούμενοι τους προπηλακισμούς και κανένα ιπτάμενο κεσεδάκι γιαούρτης, ξαφνικά η Συγκυβέρνησηκήρυξε τον πόλεμο στην «ανομία» γενικώς και την ριζοσπαστική κινηματικότητα, προσπαθώντας να κλείσει έστω και την τελευταία ρωγμή αμφισβήτησης της αποθέωσης της εμπορευματοποίησης κάθε κοινωνικού αγαθού και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας , με ταυτόχρονη επίθεση στηναριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλοδαποί μικροπωλητές, καταλήψεις, γκαζάκια, καλάζνικωφ. Ξαφνικά η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Απαιτείται από το σύστημα , τουλάχιστον προς ώρας, αυτολογοκρισία ακόμα και στις εκφράσεις των βουλευτών, απαιτούν δηλώσεις νομιμοφροσύνης και μάλιστα με το κείμενο γραμμένο από τους ίδιους.
Όταν τα πράγματα αγριεύουν, σημαίνει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα είναι ανασφαλές και καθόλου σίγουρο για την κυριαρχία του. Και τότε είναι διπλά επικίνδυνο.
Και τότε το κίνημα και η Αριστερά πρέπει να επαγρυπνούν διπλά.
Γιατί εκτός από μπαρούτι, μυρίζει και …παγίδα
Απο την ΙΣΚΡΑ