Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Γιατί είναι αδύνατη η επιστροφή στον κευνσιανισμο και το κράτος πρόνοιας Μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού



Πολλοί ηγέτες  αλλά και ομάδες της Αριστεράς  ονειρεύονται σήμερα
Μια επιστροφή στον κευνσιανισμο και το κράτος πρόνοιας , ονειρεύονται μια επιστροφή στην οικονομική πολιτική της δεκαετίας του 60 και 70 
Οι προτάσεις τους αυτές είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας τους να προτείνουν
Την ανατροπή του καπιταλισμού αλλά και ενός  μοντέλου σοσιαλιστικού εργατικού κράτους  στην βάση της σχεδιασμένης οικονομίας χωρίς τις Σταλινικές παραμορφώσεις
Ο καπιταλισμός σήμερα δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει πολιτικές κευνσιανισμου
Γιατί απλούστατα αυτό θα σημαίνει  να χάσει από τα κέρδη του  κάτι που οι καπιταλίστες δεν είναι διατεθειμένοι να το κάνουν
Ο καπιταλισμός μέσα από την κρίση δείχνει όλο και πιο έντονα το απάνθρωπο
Πρόσωπο του. Τους καπιταλίστες δεν τους ενδιαφέρει ούτε αν οι άνθρωποι πεινούν ούτε αν αυτοκτονούν ούτε αν μένουν άστεγοι και άνεργοι ούτε αν πεθαίνουν λόγω  της εξαθλίωσης και της υποβάθμισης των υπηρεσιών υγείας. Τους ενδιαφέρουν τα κέρδη τους, άλλωστε μας το είπε και η  εκπρόσωπος τους  η Λακαρτ. και είναι ψέματα που είπε ότι λυπάται τα παιδία της Αφρικής. Ούτε αυτά τα λυπάται..
Παράλληλα αντιμετωπίζει τις εργατικές κινητοποιήσεις με αστυνομοκρατία καταστολή και αντιδημοκρατικές νομοθεσίες ,Τον βλέπουμε να απειλεί και να τρομοκρατεί τον Ελληνικό λαό επειδή αμφισβητεί τις πολιτικές λιτότητας ενώ ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει και τον νεοναζισμό Ακομα θα επηχειρησει να εκτρεψει την ταξικη παλη σε εθνικη.
Η πολιτική του κευνσιανισμου εφαρμόστηκε μέτα τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο
στην προσπάθεια των καπιταλίστων να σώσουν το σύστημα τους  από την εξάπλωση του σοσιαλισμού
Ο καπιταλισμός για να φτάσει σε αυτήν την πολιτική πέρασε μέσα από τις Εθνικές συγκρούσεις δυο παγκοσμίων πόλεμων χρησιμοποίησε τον Ναζισμό –Φασισμό  και μόνο όταν αντιλήφθηκε ότι αυτά δεν τον έσωζαν  εφάρμοσε την πολιτική του Κευνσιανισμου.
 Για να εφαρμόσει λοιπόν ο καπιταλισμός κευνσιανικες πολιτικές πρέπει να αναγκαστεί.. Θα το κάμει μόνο σαν επένδυση για να σώσει το σύστημα του . Αλλά για να φτάσει σε αυτό το σημείο δεν αρκούν οι αντιδράσεις του εργατικού κινήματος ούτε και η άνοδος μιας αριστερής κυβέρνησης στην εξουσία  Χρειάζεται η εργατική τάξη να ανατρέψει τον καπιταλισμό σε μια σειρά από χώρες.
Αλλά  ποιος θα προτείνει την ανατροπή του καπιταλισμού για να εφαρμοστούν κευνσιανικες πολιτικές μόνο
 Για τους Συντρόφους της αριστεράς για όλους όσους αγωνίζονται ενάντια στην λαίλαπα του καπιταλισμού ένα πράγμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο Η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση της εργατικής δημοκρατίας και του σοσιαλισμού είναι μονόδρομος και αμεσο καθηκον.  όσο πιο ξεκάθαροι είμαστε σε αυτό τόσο πιο γρήγορα και με λιγότερες ανθρώπινες απώλειες θα φτάσουμε στον στόχο μας.

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Φωτοβολταϊκα Η πράσινη ενέργεια στα πλοκάμια του Κεφαλαίου.






Εδώ και δυο χρόνια το υπουργείο Εμπορίου και η κυβέρνηση μελετούν για να καταρτίσουν νέα σχέδια προώθησης φωτοβολταϊκων και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Μετά από δυο χρόνια λοιπόν τα σχέδια ετοιμάστηκαν  Ας δούμε  τι προνοούν τα σχέδια αυτά και γιατί καθυστέρησαν τόσο.
   Για οικιακά και μικρά Συστήματα μέχρι 125 KW θα δοθούν συνολικά άδειες  για 5 MW
   Για συστήματα από 1 MW μέχρι 10 MW θα δοθούν συνολικά άδειες για 50 MW
Οι τιμές αγοράς της παραγόμενης ενέργειας για τα μικρά συστήματα καθορίζονται
στα 25-28 σεντ /Kwhr
   η ανάθεση των μεγάλων πάρκων θα γίνει σε μειοδοτικό πλειστηριασμό ξεκινώντας από 21 σεντ/ Kwhr
    Τα σχέδια αυτά παρά το ότι φαινομενικά στοχεύουν στην παραγωγή πιο φτηνής πράσινης ενέργειας στην ουσία η πράσινη ενέργεια όπως θα δούμε πιο κάτω χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία  για να επιδοτούνται από τους καταναλωτές ρεύματος μερικές ιδιωτικές εταιρείες
    Η πολιτική της επιδότησης της εγκατάστασης Φωτοβολταϊκων ξεκίνησε όταν ακόμα η τιμές τους ήταν αποτρεπτικές για εμπορική χρίση με στόχο να προωθηθεί η τεχνολογία και να πέσουν οι τιμές τους και απευθυνόταν κυρίως σε οικιακούς καταναλωτές.  Σήμερα οι τιμές τους έχουν πέσει κατακόρυφα και βρίσκονται στο 1/3 της τιμής τους πριν μερικά χρόνια  Έτσι  η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας ,για άμεση χρήση , από φωτοβολταϊκα έχει γίνει ανταγωνιστική  των παραδοσιακών μεθόδων παραγωγής με ορυκτά καύσιμα. κάνοντας τα έτσι  ελκυστικά για εμπορική εκμετάλλευση .Γι αυτό και καθυστέρησε ο καταρτισμός των σχεδίων μέχρι να μπορέσουν οι μεγάλες εταιρείες να καθορίσουν τους όρους τους. και να πάρουν αυτές την μερίδα του Λέοντος.
     Συγκεκριμένα το κόστος παραγωγής για μικρά φωτοβολταϊκα συστήματα  ανέρχεται στα 7 σεντ/ Kwhr . Η Α.Η.Κ χρεώνει κατά μέσο όρο 28 σεντ/ Kwhr,(παραγωγή και μεταφορά) από αυτά γύρω στα 6 σεντ είναι η έκτακτη εισφορά λόγω Μαρι, ο Φ.Π.Α και η φορολογία για τις Α.Π.Ε (ανανεώσιμες πήγες ενέργειας)
    Έτσι λοιπόν το να επιδοτείς  την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τα 7 σεντ που είναι το κόστος της στα 20 και 25 σεντ  είναι σαν να παίρνεις λεφτά από τις τσέπες των καταναλωτών και να τα δίνεις στις μεγάλες εταιρείες για να κάνουν κέρδη .και είναι ένα πράγμα να επιδοτείς τον οικιακό καταναλωτή για να μειώσει τον λογαριασμό του  και άλλο πράγμα να επιδοτείς μια μεγάλη εταιρεία που θα τα μαζέψει σαν κέρδη  .Με βάση τις πιο πάνω τιμές λοιπόν η επιδότηση των μεγάλων εταιρειών που θα αδειοδοτηθουν θα είναι της τάξης των 10 εκατομμυρίων ευρω τον χρόνο  Αυτές οι επιδοτήσεις είναι μόνο για τα φωτοβολταϊκα .υπάρχουν παράλληλα και άλλες για τα αιολικά πάρκα και την Βιομάζα. Για την αιολική ενέργεια υπάρχει ακόμα ένας αρνητικός παράγοντας Αρκετή παραγωγή γίνεται τις πολύ πρωινές ώρες που δεν υπάρχει ζήτηση. Η παραγωγή αυτή είναι άχρηστη αλλά η Α.Η.Κ είναι υποχρεωμένη να την αγοράζει και το κράτος να την επιδοτεί.
  Η Εγκατάσταση των Φωτοβολταϊκων και Αιολικών πάρκων  εμπεριέχει  και περιβαλλοντικές επιπτώσεις και παρόλο που για κάθε πάρκο ξεχωριστά γίνεται μελέτη εν τούτοις χρειάζεται μια πιο γενική μελέτη για το σύνολο των έργων κάτι που δεν υπάρχει. .Από αυτή την άποψη η εγκατάσταση φωτοβολταϊκων στις στέγες των σπιτιών είναι η πιο σωστή γιατί δεν έχει επί πλέον περιβαλλοντική επιβάρυνση.
Η εκπόνηση αυτών των σχεδίων κάτω από την διακυβέρνηση της Αριστεράς αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι η πολιτική διαχειρίσεις  και σωτήριας ,της υπό κατάρρευση, καπιταλιστικής οικονομίας  που ακολουθεί το Ακελ και η κυβέρνηση του οδηγεί στην επιδοτήσει των μεγάλων εταιρειών για να κάνουν κέρδη σε βάρος των εργαζόμενων.
Η αξιοποίηση της τεχνολογίας των Φωτοβολταϊκων όταν γίνει σωστά είναι σήμερα σε θέση να προσφέρει μια σημαντική ανάσα στην κυπριακή οικονομία με την παραγωγή φτηνής ηλεκτρικής ενέργειας,  και να βάλει τις βάσεις για περαιτέρω αξιοποίησης της στο μέλλον με την ανάπτυξη τεχνολογιών αποθήκευσης της
 Για να επιτευχθούν τα πιο πάνω χρειάζεται
Να δοθούν άδειες παραγωγής σε οικιακούς καταναλωτές  στην βάση της παραγωγής  και πληρωμής σύμφωνα με την κατανάλωση . ενώ η εγκατάσταση τους θα μπορούσε να καλυφθεί με χαμηλοτοκα δάνεια.
Αυτό μπορεί να είναι και ένα κοινωνικό μέτρο
Να προωθηθούν μεγάλα Φωτοβολταϊκα πάρκα από την Α.Η.Κ
Η Α.Η.Κ. να κρατικοποιηθεί πλήρως και να τεθεί κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο με την συμμετοχή και των καταναλωτών έτσι που να αποτραπεί τυχόν κακοδιαχείριση και προμήθειες

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

9 θέσεις πάνω στη Χρυσή Αυγή και τον επελαύνοντα μεταμοντέρνο ολοκληρωτικό καπιταλισμό.


Βρέθηκε στο athens.indymedia.org με την υπογραφη λάμπε ρατ.
Εξαιρετική ανάλυση που αξίζει να διαβαστεί.
9 θέσεις πάνω στη Χρυσή Αυγή και τον επελαύνοντα μεταμοντέρνο ολοκληρωτικό καπιταλισμό.
1. Καταρχήν, ο αγώνας ενάντια στον (ολοκληρωτικό) εθνικισμό-ρατσισμό είναι αγώνας ενάντια στον (αυταρχικό) φιλελευθερισμό του Έθνους, του Κράτους, της Αγοράς και του Δικαίου και κατ’ επέκταση ενάντια στον (ολοκληρωτικό) καπιταλισμό.
2. Η Χ.Α. είναι μέρος των υπερπατριωτικών-εθνικιστικών εκείνων δυνάμεων που θα αποτελέσουν τη βάση για την επιστροφή του κεφαλαίου και των καπιταλιστών σε εθνικές λύσεις εκτός ευρώ και ε.ε., αν οδηγηθούν εκεί τα πράγματα στο εγγύς μέλλον (ήδη όπου βρεθούν κι όπου σταθούν μιλούν για ελληνικές ΑΟΖ, για πετρέλαια και φυσικά αέρια, για εθνική ανάπτυξη κλπ).
3. Η Χ.Α. συνδυάζει την ηγεμονία του εθνικού στοιχείου με αυταρχικά φιλελεύθερες θέσεις και όχι με σοσιαλιστικές όπως έκαναν οι γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές.
4. Οι κατηγορίες του Συστήματος περί νεοναζισμού γρήγορα θα πέσουν στο κενό, τα πλυντήρια του Θεάματος θα ξεπλύνουν ταχύτατα το «βρώμικο και ύποπτο παρελθόν» της Χ.Α., και έτσι θα εξιλεωθεί και θα γίνει ισότιμος συνομιλητής στη βουλή, στα μίντια, παντού, ως υπεύθυνη πατριωτική δύναμη με κάπως «υπερβολικές ευαισθησίες» και βίαη ρητορική σε κάποια «καυτά» θέματα.
5. Η Χ.Α. είναι ένα από τα οχήματα (το αν θα είναι ο κεντρικός τροχός της αμάξης θα φανεί στο μέλλον, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες που δεν μπορούμε εκ των προτέρων να συνυπολογίσουμε) πάνω στο οποία ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός θα προσπαθήσει να επαναρυθμίσει την κοινωνία με ευνοϊκούς για τη διαιώνιση του Συστήματος όρους, να την εκφασίσει και να τη στρατιωτικοποιήσει, και ταυτόχρονα να χειραγωγήσει τις αντιστάσεις των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων προς εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς.
6. Η Χ.Α., με την αντισυστημική ρητορική της, την παθιασμένη στράτευση, και «το κοινωνικό της έργο» (που θα ενισχυθεί στο μέλλον -βλ. π.χ. «συσσίτια μόνο για έλληνες»- με τη χρηματοδότηση που θα λάβει ως κόμμα του κοινοβουλίου), είναι απαραίτητη στο Σύστημα στους καιρούς της άγριας μετάβασης και των ταραχών γιατί αυτή τη στιγμή τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και του βιοπολιτικού ελέγχου έχουν απωλέσει την κοινωνική τους νομιμοποίηση, δεν έχουν κοινωνικά ερείσματα και ούτε πρόκειται να αποκτήσουν σύντομα γιατί δεν υπόσχονται πια τίποτα πέρα από την αυτοκρατορία του μικρότερου κακού ούτε μπορούν πλέον, ως άμεση συνέπεια του πρώτου, να εμπνεύσουν μαζικά ακροατήρια (δεν είναι τυχαίο το ότι μετατρέπονται σε κόμματα απολύτως προσωποπαγή· είναι ο Βενιζέλος κι όχι το ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς κι όχι η Ν.Δ., ο Καμμένος κι όχι οι Ανεξ. Έλληνες, ο Κουβέλης κι όχι η ΔημΑρ, που έχουν σημασία).
7. Το «κόμμα – κίνημα» της Χ.Α. θα έχει το ένα πόδι (ως επίσημο κόμμα της βουλής – ο Κασιδιάρης με κοστούμι να χαριεντίζεται με την Έλλη Στάη και ο Μιχαλολιάκος να χαμογελά με νόημα στον ευαίσθητο δημοκράτη Σταύρο Θεοδωράκη) στη νεοφιλελεύθερη τάξη και ορθολογικότητα (το άτομο ως επιχειρηματίας του εαυτού του, αρχές του ατομικού ανταγωνισμού και της αποτελεσματικότητας, ξήλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, περιστολή των απεργιών και των διαδηλώσεων, περιττοί και αναλώσιμοι άνθρωποι, ηθικοφροσύνη και εθνική αναμόρφωση κλπ) και το άλλο (ως κίνημα – οι οπαδοί/τα πειθήνια όργανα του Κασιδιάρη και του Μιχαλολιάκου με τσεκούρια) στον κλιμακούμενο αυταρχισμό, το νταβατζηλίκι και τη βία στις γειτονιές και το πεζοδρόμιο. Πάνω και γύρω απ’ αυτό το «κόμμα-κίνημα» (αλλά όχι μόνο, όπως προαναφέραμε) θα γίνει απόπειρα να χτιστούν στο άμεσο και κυρίως στο απώτερο μέλλον οι κοινωνικές και κατ’ επέκταση οι ιδεολογικοπολιτικές συμμαχίες, πάνω στην «πάταξη της εγκληματικότητας και της παράνομης μετανάστευσης», πάνω στη διαχείριση του φόβου, της (αν)ασφάλειας, της απελπισίας, της καθαρ(ι)ότητας, της υγείας και της υγιεινής, της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας, με κεντρικό άξονα περιστροφής την «επιστήμη της αστυνομίας» (μην μας διαφεύγει άλλωστε ότι οι μπάτσοι ως φυσικά πρόσωπα ψήφισαν μαζικά Χ.Α.). Παράλληλα, το επίσημο κράτος θα αφήσει ολόκληρες περιοχές (οικονομικές και γεωγραφικές) στα νύχια της μαφίας, του κρατικοποιημένου εγκλήματος και των ιδιωτικών εταιριών σεκιούριτι, με τους οποίους η Χ.Α. έχει άμεσες διασυνδέσεις, και των οποίων τα συμφέροντα θα προωθήσει ακόμα αποτελεσματικότερα ως κόμμα του κοινοβουλίου.
8. Ήδη διαφαίνεται η σύμπλευση απόψεων της Χ.Α. με τους υπόλοιπους παίχτες του Συστήματος, πέρα από το ζήτημα της μετανάστευσης («ανακατάληψη των πόλεων από τους λαθρομετανάστες»), και στο ζήτημα της -πάνω στα κουφάρια του εργατικού δικαίου και της λεηλατημένης φύσης- εθνικής οικονομίας και ανάπτυξης, και σε αυτό της επίθεσης στην υποτιθέμενη ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση. Όταν λένε επίθεση στην ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, δεν εννοούν βέβαια επίθεση στο σταλινισμό του ΚΚΕ ούτε στη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα επιδοθούν και σ΄αυτό το σπορ στις αρένες του Θεάματος, που θα τους καλούν στο εξής οι ευαίσθητοι φιλελεύθεροι και δημοκράτες, στο όνομα βεβαίως βεβαίως της ελευθερίας του λόγου και της αυταξίας του διαλόγου-, αλλά πρωτίστως επίθεση στην κριτική σκέψη και την έμπρακτη αμφισβήτηση των κυρίαρχων αξιών και του κυρίαρχου πολιτισμού· επίθεση στο τρίπτυχο αντίσταση – αλληλεγγύη – αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει ακόμα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, και κυρίως της νεολαίας, που έχει παραμείνει ευαίσθητη, σκεπτόμενη, ριζοσπαστική -ακόμα και συντηρητικά ριζοσπαστική με την έννοια της υπεράσπισης αξιών και αρχών που στέκονται εμπόδιο στην επέλαση του φιλελεύθερου κυνισμού και του εκσυγχρονιστικού ωφελιμισμού-, και δεν έχει γίνει κυνική, χυδαία, αγοραία και κανιβαλική· με άλλα λόγια, εννοούν προληπτική αντιεξέγερση, και με μακροπρόθεσμους όρους προληπτική αντεπανάσταση.
9. Όσοι ενδιαφέρονται να αποτρέψουν τις παραπάνω -ζοφερές ομολογουμένως- εξελίξεις, θα πρέπει γρήγορα να σταματήσουν να εστιάζουν στη νεοναζιστική ιδεολογία της Χ.Α. (που εύκολα αποφεύγουν ως ψόγο οι νομότυποι πλέον και με βουλευτική ασυλία πρώην μαχαιροβγάλτες) και να την ξεμπροστιάσουν (ιδίως στην άνεργη νεολαία) ως απολύτως συστημικό κόμμα, ως κόμμα της αστυνομίας και του στρατού, ήτοι των κατασταλτικών πυλώνων του Συστήματος, και άρα του βαθέος κράτους, ως κόμμα της πειθάρχησης των εργαζομένων και της νεολαίας, του βιοπολιτικού κράτους και της πλήρους υπαγωγής στις προστακτικές του κεφαλαίου, ως κόμμα τέλος της απανθρωποποίησης και του κανιβαλισμού.
Όσοι κραυγάζουν ενάντια στον πνιγηρό καπιταλισμό, οι απελπισμένοι και οι κολασμένοι (που συνεχώς θα αυξάνονται τα χρόνια που έρχονται, ενώ παράλληλα θα υπάρχουν εργαζόμενοι που θα δουλεύουν μέχρι θανάτου και θα διασκεδάζουν μέχρι τελικής πλήξεως, γιατί το Σύστημα δεν πρόκειται να υποκύψει, τουλάχιστον όχι αναίμακτα, σε πιέσεις για μείωση του χρόνου εργασίας με παράλληλη διατήρηση του μισθού στο ίδιο επίπεδο), θα πρέπει πάση θυσία να μην προσδεθούν στο άρμα της Χ.Α. και κατ’ επέκταση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, θα πρέπει να καταλάβουν και κυρίως να νιώσουν ότι ο αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπεια ενάντια στο Σύστημα που μας τις κλέβει δεν έχει καμία σχέση με τους εθνικιστές και τους ρατσιστές υπηρέτες του.
Θα πρέπει να δουν στα μάτια, στα μυαλά και τις καρδιές των Δυνάμεων της Ζωής το αντίπαλο Δέος, την Αρχή της Ελπίδας, την οργάνωση της αδιαλλαξίας της ανθρωπιάς, το υπαρξιακό δυναμικό της εξέγερσης, το πάθος και το ήθος της «στράτευσης», την common decency, τη ζωντάνια της διαίσθησης, την ευρύτητα του πνεύματος, τη δημιουργικότητα της φαντασίας, την ποιότητα της κραυγής-άρνησης, το Πάθος για ελευθερία, για απο-αλλοτρίωση, για απο-φετιχοποίηση, για αποκατάσταση της μοναδικότητας του προσώπου, για τσάκισμα του κυνισμού, της έλλειψης αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού, της απομόνωσης και της μοναξιάς, για μια ζωή γεμάτη πραγματικό νόημα, και βέβαια ένα εναλλακτικό σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης στην πράξη.
Θα πρέπει να συγκροτηθεί εκείνο το παθιασμένο και λυσσασμένο κίνημα που θα τους εμπνεύσει, που θα αποτρέψει την υποδούλωσή τους στα κελεύσματα του μεταμοντέρνου «φασισμού» (σε εισαγωγικά γιατί «ο φασισμός που έρχεται δεν θα λέγεται πια φασισμός»).
Οι αγωνιζόμενοι και οι επαναστάτες θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι δεν πράττουν πάντα με βάση ορθολογικές επιλογές, ότι όσα λογικά επιχειρήματα και να αραδιάσουν δεν θα βρίσκουν πάντα ευήκοα ώτα. Όντας παιδιά του Διαφωτισμού έχουν υποτιμήσει τη σημασία των συναισθημάτων, των παθών, της διαίσθησης, της υπαρξιακής αγωνίας και έχουν ταυτίσει τα αντιδιαφωτιστικά ρεύματα με την εναντίωση στην κριτική σκέψη και τη γνώση (ενώ πολλά απ’ αυτά, όπως π.χ. οι αντινομιστές, καταδίκαζαν συγκεκριμένα το είδος της κωδικοποιημένης γνώσης που συνυφαίνεται με το νόμο και ήταν μέρος μιας αντι-ηγεμονικής λαϊκής κουλτούρας και σκέψης που αντιστεκόταν στην ηγεμονία των παντοδύναμων ελίτ), χαρίζοντάς τα έτσι απλόχερα στους αντιδραστικούς, τους πολιτικά συντηρητικούς, τους μισάνθρωπους, τους ελιτιστές αριστοκράτες, τους φασίστες. Κάνοντάς το αυτό όμως παραδίδουν και τους ανθρώπους γενικά, που είναι όντα πολυδιάστατα, αντιφατικά, «ορθολογικά» και «αντι-ορθολογικά» ταυτόχρονα, γεμάτα αγωνίες και φόβους, ως βορά στους παραπάνω.
Αν δεν τα καταφέρουμε, αν δεν σηκώσουμε «οδοφράγματα» σ’ αυτή την επέλαση, η κοινωνία αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να διολισθαίνει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Μπορεί να μην λέγεται πια καπιταλισμός, αλλά να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ολοκληρωτικός, σάπιος, απάνθρωπος, ανήθικος, χωρίς πνεύμα και ψυχή, χωρίς ζωή.
Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας, όχι όμως για πολύ ακόμα.
Να μετουσιώσουμε τις χιλιάδες κραυγές όλων εμάς, των από-κάτω.
Να απελευθερώσουμε τις χιλιάδες δυνατότητες του κοινωνικού πράττειν.
Να χιμήξουν χιλιάδες διάβολοι ενάντια στους θεολόγους του χρήματος, του ωφελιμισμού, του ατομικού ανταγωνισμού, της αλλοτρίωσης, της κυριαρχίας και της ιεραρχίας.
Να σταθούμε αντάξιοι των ιστορικών καιρών που μας έλαχαν.
Να ξαναζωντανέψουμε στη μνήμη μας τους αμέτρητους αγώνες των συντρόφων μας στο παρελθόν. Να εκδικηθούμε για τους προγόνους μας κρατώντας ψηλά τη σημαία της Ελπίδας γι’ αυτούς που έρχονται.
Υ.Γ.: Μια επίκαιρη παραλλαγή της 11ης θέσης για τον Φόυερμπαχ
Δεν χρειάζεται να κατανοήσουμε τους «νόμους» της κίνησης του κόσμου για να τον αλλάξουμε.
Αρκεί να αφεθούμε να νιώσουμε εμπειρικά και διαισθητικά το πόσο ζοφερός είναι και να ‘χουμε μια καλή ιδέα για το πώς θα θέλαμε να είναι.
Με άλλα λόγια, δεν μας λείπει η γνώση και η ερμηνεία του υπάρχοντος, αλλά η ζωντάνια
της διαίσθησης, η ευρύτητα του πνεύματος, η δημιουργικότητα της φαντασίας, η ποιότητα της κραυγής-άρνησης.
Από κει και πέρα ή ίσως και παράλληλα, είναι ζήτημα επιθυμητικής βούλησης και απόφασης.

νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και του βιοπολιτικού ελέγχου έχουν απωλέσει την κοινωνική τους νομιμοποίηση, δεν έχουν κοινωνικά ερείσματα και ούτε πρόκειται να αποκτήσουν σύντομα γιατί δεν υπόσχονται πια τίποτα πέρα από την αυτοκρατορία του μικρότερου κακού ούτε μπορούν πλέον, ως άμεση συνέπεια του πρώτου, να εμπνεύσουν μαζικά ακροατήρια (δεν είναι τυχαίο το ότι μετατρέπονται σε κόμματα απολύτως προσωποπαγή· είναι ο Βενιζέλος κι όχι το ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς κι όχι η Ν.Δ., ο Καμμένος κι όχι οι Ανεξ. Έλληνες, ο Κουβέλης κι όχι η ΔημΑρ, που έχουν σημασία).

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Η χρεοκοπία της Λαϊκής ευκαιρίες και καθήκοντα για την Αριστερά.




Η Χρεοκοπία της Λαϊκής τράπεζας και η αναγκαστική στήριξη της από την κυβέρνηση και το Ακελ  φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από παράγοντες που σχετίζονται με την λειτουργία του τραπεζιτικού τομέα και του καπιταλισμού.
 Δείχνει καταρχήν  τον κοινωνικό ρόλο που έχει το χρηματοπιστωτικό σύστημα
Και ενώ από την μια έχει ένα κοινωνικό ρόλο τον οποίο η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να υποστηρίζει από την άλλη τα κέρδη αλλά και η λειτουργία τους θεωρούνται ιδιωτική υπόθεση.
Δείχνει ακόμα πως το λεγόμενο επιχειρηματικό δαιμόνιο για να λειτουργήσει χρειάζεται την στήριξη του κράτους. Η ταχτική των καπιταλίστων να χρεοκοπούν τις εταιρείες τους  δεν είναι καινούρια . Είναι συχνό φαινόμενα οι καπιταλιστές να χρεοκοπούν τις εταιρείες τους , να  φορτώνουν τις ζημίες στους εργαζόμενους και το κράτος ενώ οι ίδιοι να καρπούνται τα κέρδη .Έτσι, αποδεικνύεται πως το επιχειρηματικό δαιμόνιο για να λειτουργήσει , πέραν από τα κίνητρα  τις φοροαπαλλαγές και φοροαποφυγες, τα φτηνά μεροκάματα χρειάζεται και την κρατική στήριξη.
Η κρατικοποίηση των ζημιών της Λαϊκής τράπεζας δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το μεγαλώνει γιατί φορτώνει τα βάρη της στήριξης στους εργαζόμενους .
Οι τράπεζες είναι ένας σημαντικός μηχανισμός ανακατανομής του πλούτου υπέρ των πλούσιων αυτός ο ρόλος έχει τις τελευταίες δεκαετίες ισχυροποιηθεί
Ο διορισμός πέντε μελών από πλευράς κυβέρνησης στο διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας δεν αμφισβητεί το ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσα στον καπιταλισμό Οι υπάλληλοι που θα διορίσει το κράτος είναι και αυτοί φορείς της λογικής του ατομικού κέρδους και του κεφαλαίου  και είναι αμφίβολος ο έλεγχος που θα αποκτήσει η κοινωνία και το κράτος πάνω στις τράπεζες μέσω αυτών.

Όταν μέχρι σήμερα  μιλούσε κάποιος για κρατικοποίηση των τραπεζών αντιμετωπιζόταν σαν αφελής και ονειροπόλος. Η μερική κρατικοποίηση της Λαϊκής τράπεζας  αποδεικνύει πως για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιούργησε και δημιουργεί ο καπιταλισμός, η κρατικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι απαραίτητος παράγοντας.  Αυτό όμως πρέπει να γίνει κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο  με εκλεγόμενα και άμεσα ανακλητά συμβούλια., για να μπορέσει να κτυπηθεί η λογική του ατομικού κέρδους και του κεφαλαίου για να γίνει έλεγχος στα επιτόκια και τους όρους δανεισμού έτσι που να σταματήσουν οι τράπεζες να μαζεύουν πλούτο υπέρ των πλούσιων και να επενδυθούν  τα κέρδη τους σε αναπτυξιακά έργα προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας.

Με την χρεοκοπία της Λαϊκής  η  Αριστερά και το εργατικό κίνημα έχει μπροστά του μια ευκαιρία και ένα καθήκον  .Να ξεσκεπάσει παρά πέρα τον ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος  και να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους έτσι που να κάνει πραγματικότητα την κρατικοποίηση του.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Η Αριστερά οφείλει να απαντήσει: τι σημαίνει, πρακτικά, η άρνηση πληρωμής του χρέους;


Η Αριστερά οφείλει να απαντήσει: τι σημαίνει, πρακτικά, η άρνηση πληρωμής του χρέους;
Κατηγορία: Αριστερά, Οικονομική Κρίση
Του Χάρη Σαββίδη
(Διδάκτωρ Οικονομικών, επικεφαλής του διεθνούς οικονομικού ρεπορτάζ στην εφημερίδα Ημερησία)



Το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μεγάλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ (πχ Αριστερό Ρεύμα ΣΥΝ)  καθώς και μια σειρά από οργανώσεις της  εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δεν ανήκουν σε κάποιο από τα πιο πάνω σχήματα, με άλλα λόγια η πλειοψηφία της Αριστεράς,  τάσσεται πλέον  ανοικτά υπέρ της άρνησης πληρωμής του χρέους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΝ, μιλά για «επαναδιαπραγμάτευση», για «αναστολή πληρωμής» ή για δραστική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.  Συχνά οι εκπρόσωποι της πλειοψηφίας της ηγεσίας του ΣΥΝ τονίζουν ότι η «επαναδιαπραγμάτευση» που στην «καλύτερη» περίπτωση θα σημαίνει άρνηση πληρωμής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, θα πρέπει να γίνει στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.

Σύμφωνα, ακόμα, με τις δημοσκοπήσεις, η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι αυτή τη στιγμή η πρόταση που μπορεί να συσπειρώσει το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο κατά της Τρόικα.

Παρότι λοιπόν η πλειοψηφία της Αριστεράς υποστηρίζει την άρνηση πληρωμής του συνόλου ή του μεγαλύτερου τμήματος του χρέους και ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας οδηγείται προς τα εκεί, εντούτοις, δεν φαίνεται να υπάρχει συμφωνία για το τι θα συνοδεύει μια τέτοια εξέλιξη.

Στο θέμα των συνεπειών αυτής της πρότασης και του τι προτείνει η Αριστερά για να αντιμετωπιστούν αυτές, επικρατεί μεγάλη σύγχυση.

Έχει λοιπόν ιδιαίτερη αξία να περιγραφεί τι αναμένεται να συμβεί αν η Ελλάδα αρνηθεί να πληρώσει το χρέος και να προταθούν λύσεις για τα προβλήματα που θα ανακύψουν.

Αποτελεί πολιτική ευθύνη της Αριστεράς όχι μόνο να προτείνει στον Ελληνικό λαό την άρνηση πληρωμής αλλά και να τον ενημερώσει για το τι αυτή σημαίνει. Να αφηγηθεί την ιστορία του τι θα συμβεί αν βρισκόταν αυτή στην κυβέρνηση, είτε με διακηρυγμένο στόχο είτε με πρακτικό αποτέλεσμα των πολιτικών της την άρνηση πληρωμής του χρέους.

Αυτή η συζήτηση δεν είναι πια αφηρημένη ή θεωρητική. Σε μερικές βδομάδες από σήμερα η ύπαρξη μιας κάποιου είδους «αριστερής» κυβέρνησης στην Ελλάδα αποτελεί μια σοβαρή πιθανότητα.

Ας υποθέσουμε: η Αριστερά στην εξουσία!

Ας υποθέσουμε ότι συμβαίνει ακριβώς αυτό – ότι δηλαδή μετά από τις ερχόμενες εκλογές, μία νέα, αριστερή (ή εργατική) ελληνική κυβέρνηση αρνείται να αποπληρώσει τα ομόλογα που έχει εκδώσει. Κάνουμε ακόμη την αφαίρεση ότι η Ελλάδα παραμένει κανονικά μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης στο βαθμό που η ίδια το επιθυμεί (όπως σήμερα καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις, από την πλειοψηφία του πληθυσμού) και δεν υπάρχει νομικός τρόπος να την αποπέμψουν παρά τη θέλησή της.

Στο βαθμό που η στάση πληρωμών δεν θα γίνει σε συνεννόηση (ασφαλώς) με την Τρόικα, είναι προφανές ότι οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα κοινοτικά όργανα θα έχουν απολύτως εχθρική στάση.

Θα μπορούσε, όμως, η Ελληνική κυβέρνηση να ποντάρει στο κίνημα αλληλεγγύης που θα δημιουργηθεί στα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη και να ελπίζει ότι οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν από τους πολίτες να μεταβάλλουν την στάση τους. Αυτό είναι απόλυτα σωστό και εντελώς απαραίτητο, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί εντός μερικών ημερών! Είναι άρα προφανές ότι σε πρώτη φάση, ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, κοινοτικά όργανα, ΔΝΤ και αγορές θα τηρήσουν απόλυτα εχθρική στάση!

«Bank run»

Ακόμα και αν η Ελληνική κυβέρνηση επιμείνει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, είναι βέβαιο ότι θα υπάρχει έντονη ανησυχία για την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Πιθανότατα θα υπάρξει αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν «bank run», δηλαδή μαζικές αναλήψεις από χιλιάδες καταθέτες που θα συρρέουν υπό συνθήκες πανικού στις τράπεζες. Κανένα τραπεζικό σύστημα δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει του φαινομένου αυτού, καθώς οι τράπεζες διατηρούν σε ρευστά διαθέσιμα εξαιρετικά μικρό κομμάτι των καταθέσεων που έχουν προσελκύσει.

Οι τράπεζες (όπως και τα ασφαλιστικά ταμεία) θα δεχθούν, επίσης, από την στάση (ή και την «απλή» αναστολή) πληρωμών άμεσο πλήγμα στα κεφάλαιά τους, καθώς είναι οι μεγαλύτεροι κάτοχοι Ελληνικών ομολόγων.

Άρα εκ των πραγμάτων προκύπτει η ανάγκη κρατικοποίησης του τραπεζικού συστήματος. Αυτό άλλωστε προβλέπει να συμβεί πρακτικά και το σχέδιο της Τρόικα, μόνο που οι τραπεζίτες κατάφεραν αφού σωθούν από το κράτος να διατηρήσουν τον έλεγχο των τραπεζών τους.

Κρατικοποίηση τραπεζών

Η πρόταση λοιπόν για άρνηση πληρωμής (του συνόλου ή ενός μεγάλου μέρους) του χρέους δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται και από την πρόταση κρατικοποίησης (ή εθνικοποίησης) των τραπεζών.

Αυτό όμως, από μόνο του, δεν λύνει το πρόβλημα ρευστότητας που θα αντιμετωπίσει η οικονομία.

Στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλο κράτος της Ευρωζώνης, η ρευστότητα εισέρχεται στην οικονομία μέσω του Ευρωσυστήματος που έχουν δημιουργήσει οι κεντρικές τράπεζες. Από εκεί προέρχονται όλα τα νέα χαρτονομίσματα που εμφανίζονται στην οικονομία, ακολουθώντας την οδό των πράξεων χρηματοδότησης που πραγματοποιεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πώς λειτουργεί η χρηματοδότηση στα πλαίσια του Ευρωσυστήματος

Καθημερινά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) καλεί όλες τις τράπεζες να δανειστούν όσα κεφάλαια επιθυμούν, με προκαθορισμένο επιτόκιο (συνήθως 1%) και χρονική περίοδο (από ένα βράδυ μέχρι και 3 χρόνια) έναντι καταβολής κάποιου ενεχύρου (συνήθως κρατικά ομόλογα). Καθώς τα Ελληνικά ομόλογα θα τελούν πλέον υπό στάση πληρωμών, δεν θα έχουν αξία ως ενέχυρο. Άρα οι Ελληνικές τράπεζες δεν θα μπορούν να αντλήσουν ρευστότητα από την ΕΚΤ.

Στο Ευρωσύστημα υπάρχει και μια δεύτερη «δίοδος» χρηματοδότησης – ο μηχανισμός Έκτακτης Βοήθειας Ρευστότητας (ELA), που επιτρέπει στις εθνικές Κεντρικές Τράπεζες να δανείσουν τις τράπεζες της χώρας. Μπορεί, δηλαδή, μέσω του ELA η Τράπεζα της Ελλάδος (και όχι η ΕΚΤ, στη Φραγκφούρτη) να δανείσει με ευρώ τις Ελληνικές τράπεζες.

Για να ενεργοποιηθεί, όμως, ο ELA, θα πρέπει να υπάρξει σχετική απόφαση της Διοίκησης της ΕΚΤ. Όσο αυτή θα τηρεί εχθρική στάση απέναντι στην Ελλάδα, ο ELA δεν θα ενεργοποιείται και άρα στην οικονομία δεν θα υπάρχει τρόπος να χορηγηθεί νέα ρευστότητα.

Φυγή κεφαλαίων

Πιθανότατα, δε, αυτό θα συμβαίνει σε ένα περιβάλλον μαζικής φυγής κεφαλαίων, καθώς όσοι διατηρούν ρευστότητα σε ευρώ θα προσπαθούν να την φυγαδεύσουν στο εξωτερικό.

Για να αποφευχθεί αυτό η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επιβάλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, αναστέλλοντας την ισχύ βασικών άρθρων της Ευρωσυνθήκης.

Ακόμα και αν καταφέρει «νομικά» να το υπερασπίσει αυτό η Ελληνική κυβέρνηση (π.χ. επικαλούμενη ρήτρες εθνικής ασφάλειας, που υπάρχουν στην Ευρωσυνθήκη) είναι αμφίβολο αν αποδειχθεί πρακτικά εφικτό, στο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα και με εχθρικό το διεθνές περιβάλλον.

Πιστωτική ασφυξία

Η Ελληνική οικονομία, κατά συνέπεια, δεν θα έχει δυνατότητα εισροής ρευστότητας και στην καλύτερη πιθανότητα θα καταφέρει να ελέγξει την εκροή.

Ακόμα κι έτσι, η απουσία νέων δανείων από τις τράπεζες (που δεν θα μπορούν να αντλούν «φρέσκο» χρήμα) θα προκαλέσει «πιστωτική ασφυξία» σχεδόν στο σύνολο των μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων.

Η άρνηση πληρωμής μισθών θα γενικευθεί και οι (κρατικοποιημένες) τράπεζες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν χιλιάδες «κανόνια» επιχειρήσεων. Η αδυναμία εξεύρεσης έστω και κεφαλαίου κίνησης, θα οδηγήσει ακόμα και μεγάλες επιχειρήσεις σε αδυναμία εφοδιασμού με πρώτες ύλες και προϊόντα. Τα ράφια στα μαγαζιά θα αρχίσουν όντως να αδειάζουν, καθώς η «αναιμία ρευστότητας» θα παραλύει την οικονομία.

Η παράλυση της οικονομικής δραστηριότητας θα περιορίσει δραματικά τα φορολογικά έσοδα και, μη έχοντας πρόσβαση σε δανεισμό, η κυβέρνηση θα αδυνατεί να καταβάλει μισθούς και συντάξεις. Θα έχει, ταυτόχρονα, αυτονόητο χρέος, υπό αυτές τις συνθήκες, να αποκαταστήσει την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Να υπάρχει, δηλαδή ασφάλεια, απαραίτητες υπηρεσίες υγείας, να λειτουργούν οι τηλεπικοινωνίες και να επαρκεί ο εφοδιασμός της αγοράς σε τρόφιμα και καύσιμα.

«Νέο» χρήμα – καινούργιο νόμισμα

Για να συνεχίσει να απασχολεί τους δημοσίους υπαλλήλους (παιδεία, νοσοκομεία, σώματα ασφαλείας, δημόσια διοίκηση, κλπ) η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να «εφεύρει» κάποιας μορφής νέο χρήμα ακόμα και αν επιμένει να παραμείνει στην Ευρωζώνη.

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να πληρώσει τους δημοσίους υπαλλήλους σε νέα ομόλογα – άλλωστε ακριβώς αυτό (ομόλογα της ΤτΕ, πληρωτέα επί τη εμφανίση) είναι τυπικά και τα χαρτονομίσματα.

Για να συνεχίσει, δηλαδή, η ομαλή λειτουργία της κοινωνίας ακόμα και παραμένοντας στην Ευρωζώνη, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να δημιουργήσει μια οικονομία «δύο νομισμάτων» – στην πραγματικότητα, δηλαδή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα έχουμε επιστροφή σε «εθνικό» νόμισμα, είτε αυτό ονομαστεί δραχμή, είτε όχι.

Το πρόβλημα που ανακύπτει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι αρχικά το νέο νόμισμα (η νέα δραχμή, σε αυτή την περίπτωση) γίνεται δεκτό με απόλυτη καχυποψία. Οι δημόσιοι υπάλληλοι προφανώς θα προτιμούσαν να συνεχίσουν να πληρώνονται σε ευρώ, καθώς δεν θα είναι σίγουροι για την αγοραστική δύναμη που θα έχει «αύριο» η δραχμή. Ακόμα και αν το κράτος τους επιβάλλει την απόφαση, η πραγματική αξία των δραχμών στην αγορά θα είναι αμφίβολη (ειδικά καθώς το νομικό καθεστώς που θα την διέπει θα είναι θολό, εξαιτίας της ύπαρξης δύο νομισμάτων) και όλοι θα προτιμούν να πληρώνονται σε ευρώ.

Διεθνώς η αξία της δραχμής έναντι των υπολοίπων νομισμάτων θα υποχωρεί διαρκώς, όσο η ζήτηση για αυτή θα υπολείπεται της προσφοράς. Σε πρώτη φάση θα υπάρξει και έντονη κερδοσκοπία, με τους «επενδυτές» να «ποντάρουν» στην περαιτέρω εξασθένηση του νομίσματος. Αυτοί που προ 20ετίας κατάφεραν να «γονατίσουν» την (ισχυρή) βρετανική λίρα μέσα σε λίγες ημέρες, προφανώς και θα μπορούν να οδηγήσουν όσο χαμηλά επιθυμούν το νέο νόμισμα. Μεσοπρόθεσμα η ισοτιμία θα διαμορφωθεί, όμως, από την προσφορά και τη ζήτηση, που προκύπτουν από τις εισαγωγές (προσφορά δραχμών για ξένα νομίσματα) και τις εξαγωγές (ζήτηση δραχμών από ξένους για να αγοράσουν ελληνικά προϊόντα). Μέχρι να γίνει πλεονασματικό το ισοζύγιο αυτό, η δραχμή θα δέχεται υποτιμητικές πιέσεις και η αγοραστική αξία της θα μειώνεται.

Πρακτικά αυτό συνεπάγεται διαρκώς υψηλότερες τιμές στα εισαγόμενα αγαθά αλλά και διαρκώς χαμηλότερες για τις εξαγωγές. Αφενός, δηλαδή, θα ακριβαίνουν τα προϊόντα στην εγχώρια αγορά, αφετέρου θα γίνεται πιο ανταγωνιστική η εγχώρια παραγωγή. Οι τελικές συνέπειες για τους εργαζόμενους / καταναλωτές θα εξαρτηθούν από τον τρόπο που θα οργανωθεί η αναδιάρθρωση της παραγωγής – αν δηλαδή αξιοποιηθούν οι εγχώριοι πόροι ώστε γρήγορα να καλύψουν τα κενά που θα δημιουργήσει η αδυναμία αγοράς εισαγόμενων αγαθών. Αν, για παράδειγμα, καταστεί δυνατό να φτιάχνονται στην Ελλάδα τηλεοράσεις αντίστοιχες των εισαγόμενων και σε προσιτή για τους ντόπιους τιμή, τότε τελικά οι καταναλωτές δεν θα είναι χαμένοι και η οικονομία θα έχει ωφεληθεί.

Διαγραφή χρεών

Η συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυριών θα αδυνατεί να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει λάβει από τις τράπεζες, κυρίως αν οι οφειλές παραμένουν σε ευρώ. Έχοντας κρατικοποιήσει τις τράπεζες η κυβέρνηση πιθανότατα θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε διαγραφή των χρεών αυτών (στεγαστικά, καταναλωτικά και προσωπικά δάνεια).

Για να επιβιώσουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα πρέπει πιθανότατα να διαγραφούν και τα δικά τους κέρδη. Επιχειρήσεις μεσαίου και μεγάλου μεγέθους θα μπορούσαν να τύχουν διαφορετικής αντιμετώπισης, καθώς προκύπτει η ευκαιρία το Δημόσιο να αποκτήσει τον έλεγχο των μέσων παραγωγής.

Καύσιμα και φάρμακα

Η κυβέρνηση θα έχει, επίσης, απόλυτη ανάγκη τα ευρώ που μπορεί να κατέχει, καθώς με αυτά θα διασφαλίζεται ο εφοδιασμός της οικονομίας σε αγαθά πρώτης ανάγκης: καύσιμα, φάρμακα και τρόφιμα. Δεδομένου του ελλείμματος στο ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας, θα πρέπει να υπάρξουν ειδικές συμφωνίες αγοράς καυσίμων. Για τα δε φάρμακα, το σύστημα υγείας δύσκολα θα κληθεί είτε να συνεχίσει να προμηθεύεται με εξωφρενικές τιμές από το διεθνές καρτέλ των φαρμακευτικών, είτε να εξοικονομήσει πολύτιμα ευρώ στρεφόμενο σε εναλλακτικούς προμηθευτές (π.χ. την Κούβα) και σε εθνική παραγωγή φαρμάκων. Έτσι όμως, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να παραβιάσει τους διεθνείς νόμους προστασίας «πατέντας», οπότε, και πάλι εκ των πραγμάτων, θα προκύψει θέμα αμφισβήτηση των διεθνών συνθηκών προστασίας «πνευματικής ιδιοκτησίας».

Εκ των πραγμάτων: ένα εναλλακτικό οικονομικό μοντέλο

Περισσότερο πολύπλοκο είναι το σκέλος της προσπάθειας που θα κληθεί να καταβάλει η κυβέρνηση για την ομαλή τροφοδοσία της αγοράς, αρχικά με τρόφιμα και στη συνέχεια με όλα τα αγαθά.

Θα έχει στη διάθεσή της χιλιάδες ακίνητα και επιχειρήσεις (μέσω των κατασχέσεων) ενώ θα υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι. Θα μπορεί, επομένως, κι αυτό θα είναι και το βασικό, το κρίσιμο καθήκον της, να οργανώσει από την αρχή την παραγωγή, θέτοντας ως πρώτο στόχο την ομαλή τροφοδοσία της αγοράς με τρόφιμα.

Το σύστημα οικονομίας που θα δημιουργήσει θα προσφέρει τα αγαθά πρώτης ανάγκης έναντι δραχμών και έτσι θα γεννήσει την ζήτηση για το νέο νόμισμα. Προκειμένου να συνεχίσει να λειτουργεί η οικονομία θα προκύψει εκ των πραγμάτων η ανάγκη μετασχηματισμού της προς μια κατεύθυνση που τον κυρίαρχο λόγο θα έχει η κοινωνία και όχι η αγορά.

Συνεπώς...

Η πρόταση για άρνηση αποπληρωμής του χρέους, ή ακόμα και απλά η καταγγελία του μνημονίου και η άρνηση εφαρμογής των πολιτικών που απαιτεί η τρόικα και οι «αγορές», κατά συνέπεια, δεν μπορεί να κατατίθεται αυτοτελώς. Συνεπάγεται μια σειρά πολιτικών επιλογών μεγάλου βεληνεκούς όπως:

-          κρατικοποίηση τραπεζικού συστήματος και μεγάλων επιχειρήσεων,
-          αναστολή ισχύος άρθρων της Ευρωσυνθήκης και άλλων σημαντικών διεθνών Συνθηκών,
-          παράλληλη (ή και αποκλειστική) κυκλοφορία εθνικού νομίσματος,
-          διαγραφή χρέους νοικοκυριών και μικρομεσαίων,
-          κοινωνικό μετασχηματισμό της οικονομίας.

Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις η αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας είτε δεν θα υπάρξει ποτέ, είτε θα γίνει με απείρως μεγαλύτερο κόστος για τη συντριπτική  πλειοψηφία των πολιτών. Θα υπάρχει, για παράδειγμα, έλλειψη καυσίμων, θα δημιουργηθεί μαύρη αγορά σε είδη πρώτης ανάγκης, θα πολλαπλασιαστούν οι ελλείψεις φαρμάκων κλπ.

Τι θα σημαίνει η σύγκρουση με ΕΕ και αγορές

Είναι σημαντικό να γίνει σαφές στην κοινωνία ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς που προτείνουν τις παραπάνω πολιτικές επιλογές, δεν το πράττουν από… αρτηριοσκλήρωση. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι επί δεκαετίες η Αριστερά κατέθετε (τουλάχιστον στα... λόγια) προτάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Σε αυτά τα «μέτωπα» ήταν περισσότερο έντονες οι αντιφάσεις του συστήματος και άρα εκεί καταθέτονταν οι περισσότερες απαντήσεις-προτάσεις.

Σήμερα, όμως, όλα αυτά δεν προτείνονται απλά από κεκτημένη ταχύτητα αλλά επειδή συνθέτουν τη μόνη ρεαλιστική πορεία εξόδου από το αδιέξοδο όπου οδηγήθηκε η Ελληνική οικονομία.

Ακόμα επομένως και αν υιοθετηθεί η στάση της παραμονής στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, οι παραπάνω πολιτικές επιλογές θα απαιτηθεί να γίνουν, από τη στιγμή που κάποιος είναι αποφασισμένος να συγκρουστεί με τα Μνημόνια και τις πολιτικές της Τρόικας. Όσο μάλιστα πιο ξεκάθαρο είναι εκ των προτέρων ότι αυτός είναι ο μοναδικός εναλλακτικός δρόμος, τόσο ισχυρότερη θα γίνεται η διεθνής διαπραγματευτική θέση «της χώρας». Το θέμα της «διαπραγματευτικής ισχύος» υπάρχει κάτω από όλες τις συνθήκες και περιστάσεις – είτε με κυβέρνηση των καπιταλιστών είτε με μια κυβέρνηση της αριστεράς και κάτω από εργατική και λαϊκή εξουσία. Γιατί προφανώς, για να έχει νόημα η επιλογή της παραμονής στην Ευρωζώνη, στόχος θα πρέπει να είναι η ενίσχυση του κινήματος αλληλεγγύης στον υπόλοιπο κόσμο και της κοινής και συντονισμένης πάλης με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην Ευρώπη, ειδικά αυτούς που δέχονται αντίστοιχες επιθέσεις μ’ αυτές των Ελλήνων εργαζομένων.

Ισοζύγια δύναμης, μέσα και έξω

Η όποια φιλολαϊκή, ή εργατική, ή αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα θα ξεκινά από μια εξαιρετικά δεινή διαπραγματευτική θέση, έχοντας απέναντί της κυβερνήσεις και αγορές.

Ελπίδα της θα είναι ότι η κοινή γνώμη στον υπόλοιπο κόσμο θα κινητοποιηθεί υπέρ του αγώνα του ελληνικού λαού, πιέζοντας τις κυβερνήσεις. Ακόμα, ελπίδα της θα είναι οι αγώνες του ελληνικού κινήματος να λειτουργήσουν σαν καταλύτης για αντίστοιχους αγώνες στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην προοπτική της πάλης για μια σοσιαλιστική Ευρώπη αντί της σημερινής ΕΕ του κεφαλαίου και των πολυεθνικών.

Οι συνθήκες που θα επικρατούν στην Ελλάδα θα καθορίζουν την αντοχή της όποιας αριστερής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις. Αν τα ράφια είναι άδεια, αν αναπτυχθεί μαύρη αγορά, αν υπάρχουν ελλείψεις βασικών φαρμάκων, αν δεν επαρκεί το ρεύμα, κλπ, η όποια Ελληνική κυβέρνηση θα βρίσκεται σε εξαιρετικά αδύναμη θέση – θα κινδυνεύει να πέσει ή να οδηγηθεί σε οδυνηρούς συμβιβασμούς. Αν από την άλλη έχει ένα αξιόπιστο εναλλακτικό πλάνο στο τραπέζι, η διαπραγματευτική της θέση ενισχύεται. (Με μια είναι η ίδια λογική με το περίφημο «πιστόλι στο τραπέζι» του κ. Παπακωνσταντίνου. Το ζητούμενο είναι αυτή τη φορά το «πιστόλι» να είναι γεμάτο – να υπάρχει δηλαδή μια καλά οργανωμένη εναλλακτική πρόταση).

Η απόλυτη αναγκαιότητα του εναλλακτικού σοσιαλιστικού οικονομικού μοντέλου

Οποιοσδήποτε συμφωνεί με τη διαγραφή χρέους (ακόμα και αν κατά τα άλλα πιστεύει, λ.χ. ότι για να ξεπεραστεί η κρίση αρκεί η έκδοση Ευρωομολόγων) είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει στη διατύπωση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης.

Και εφόσον επιθυμεί η πρόταση αυτή να είναι η ευνοϊκότερη για την Ελληνική κοινωνία, υποχρεωτικά θα οδηγηθεί στην κατεύθυνση των παραπάνω πολιτικών επιλογών.

Το θέμα, έτσι, ενός προγράμματος ανατροπής της εξουσίας των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου δεν αποτελεί –ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες– προνόμιο κάποιων «αδιόρθωτων» ή «ρομαντικών» επαναστατών.

Αποτελεί το μοναδικό τρόπο να αντιμετωπιστεί η επιθετικότητα της Τρόικας και των «αγορών», οι οποίες επιβάλλουν τις πολιτικές τους με ένα εκβιαστικό δίλημμα: ή κάνετε αυτό που απαιτούμε ή σας κόβουμε τη χρηματοδότηση και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναγκάζεστε να επιστρέψετε στη δραχμή. Αυτό το εναλλακτικό πρόγραμμα είναι, στην ουσία, το ζητούμενο απ’ την Αριστερά που θέλει ανατροπή των σημερινών πολιτικών. Ακόμα και αν δηλώνει πως δεν θέλει ανατροπή του συστήματος είναι υποχρεωμένη να κινηθεί προς την κατεύθυνση που περιγράφουμε πιο πάνω διαφορετικά θα μετατραπεί σε υποχείριο της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Και, παρόμοια, είναι το ζητούμενο από την αριστερά που μιλά για έξοδο από το € και την ΕΕ, χωρίς να κατανοεί πλήρως ότι αυτά από μόνα τους δεν προσφέρουν καμία λύση στα πρωτόγνωρα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός.

Η μοναδική προοπτική για καλύτερες μέρες είναι έτσι η πάλη για την ανατροπή του σημερινού, καπιταλιστικού συστήματος, όχι αφηρημένα, σε κάποιο μακρινό κι αόριστο μέλλον, αλλά ξεκινώντας από το σήμερα.

Και πάνω σ’ αυτή τη βάση η Αριστερά των διάφορων αποχρώσεων οφείλει να συνεργαστεί αν θέλει να συμβάλει στην έξοδο της κοινωνίας από τη βαρβαρότητα των τροϊκανών πολιτικών. Σε αντίθετη περίπτωση θα είναι δυστυχώς συνυπεύθυνη.
ΞΕΚΙΝΗΜΑ - Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Άμεση καταβολή ανεργειακού επιδόματος σε όλους τους άνεργους.




Πίστευα ότι η ανεργία περιοριζόταν ανάμεσα στους νέους που τελείωναν τα πανεπιστήμια . Συνάντησα όμως τυχαία χτες ένα γνωστό μου οικογενειάρχη. άνεργος εδώ και τρεις μήνες .το ίδιο και ο ξάδερφος μου- μου είπε. Σε μια πρόχειρη έρευνα ανακάλυψα πως σε μια μικρή κοινότητα των 500 κατοίκων υπάρχουν πάνω από 10 άνεργοι οικογενειάρχες. που απασχολούνταν κύρια στην οικοδομική βιομηχανία
Aυτό είναι κάτι που με συγκλόνισε. Αυτό είναι το αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού ,να σέρνονται άνθρωποι στην εξαθλίωση για χάρη των κερδών των καπιταλίστων, των τοκογλύφων και των τζογαδόρων.. Αυτός είναι ο καπιταλισμός σήμερα.
Κάποιοι από αυτούς παίρνουν ανεργειακό όσοι ήταν αυτοτελώς εργαζόμενοι δεν παίρνουν τίποτα. Το να είσαι οικογενειάρχης και να μην έχεις εισόδημα είναι η απόλυτη καταστροφή. Μπροστά σε αυτή την καταστροφή όλες οι ενέργειες είναι πιθανές ,να κλέψεις να αυτοκτονήσεις η και να υποστηρίξεις  ναζιστές..
 Η πρώτη και άμεση απάντηση σε αυτή την κατάσταση είναι μόνο μια
Η άμεση καταβολή ανεργειακού επιδόματος σε όλους τους άνεργους
Ένα καθήκον που πέφτει στους ώμους της αριστεράς και των συνδικάτων

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Ελλαδα Τα μυνηματα των εκλογων


Πολιτικός σεισμός! Μνημόνιο τέλος! Ο ΣΥΡΙΖΑ «όχημα» ανατροπής!

Κατηγορία: ΑριστεράΚΚΕ/ΚΝΕΣΥΡΙΖΑβουλ. εκλογές 2012 

Σοσιαλιστική προοπτική ο μόνος δρόμος!

 

 


Ανακοίνωση του «Ξ»

Ο ελληνικός λαός μίλησε με μια φωνή τόσο βροντερή που έχει τρομοκρατήσει την Τρόικα, τα πιστά σκυλιά-κόμματά της εδώ, τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Δύο στους τρεις Έλληνες ψηφοφόρους είπαν όχι στο Μνημόνιο! Ο δικομματισμός πνέει τα λοίσθια! Το ΠΑΣΟΚ έχασε από το 2009 το 72,6% τη δύναμής του – απώλεια 2,19 εκατομμυρίων ψήφων. Η ΝΔ αντίστοιχα έχασε σχεδόν τη μισή της δύναμη και πάνω από 1εκ. ψήφους! Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε από το 4,6% στο 16,77% κερδίζοντας πάνω από 700 χιλ. νέες ψήφους (από 315χιλ. το 2009 σε πάνω από 1εκ. σήμερα)!

Ένα πολιτικό σκηνικό που κυριαρχεί στη χώρα εδώ και 4 σχεδόν δεκαετίες καταρρέει. Ο ελληνικός λαός έδειξε πως ξέρει να αντιστέκεται και να απαντάει στην τρομοκρατία, τις απειλές, τους εκβιασμούς, είτε από τους μέσα, είτε από τους έξω. Οι μαζικοί αγώνες των δύο τελευταίων χρόνων, η σκληρή αντίσταση των Ελλήνων εργαζομένων μεταφέρθηκε στην κάλπη και έδωσε το σημερινό εκλογικό αποτέλεσμα. Με τη σειρά του αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να δώσει νέα ώθηση στο κίνημα και στους αγώνες. Η διαφαινόμενη αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης και η πολιτική αστάθεια παγώνουν την συνέχιση της επίθεσης και του μνημονίου.

 

«κυβέρνηση» με καλπονοθεία;

Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι και τα κόμματα της Τρόικα και της άρχουσας τάξης θα προσπαθήσουν να αναλάβουν την ευθύνη της διακυβέρνησης στηριγμένοι σε ένα εκλογικό σύστημα που νοθεύει τη λαϊκή βούληση δίνοντας 50 επιπλέον έδρες στο πρώτο κόμμα παρόλο που αυτό δεν αποτελεί παρά μια μικρή και φθίνουσα μειοψηφία! Η δημοκρατία δεν ήταν ποτέ, από τη μεταπολίτευση, περισσότερο ψεύτικη, απατηλή, υποκριτική.

Παρά την εξόφθαλμη καλπονοθεία η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν συγκεντρώνουν την απαραίτητη πλειοψηφία των 151 βουλευτών (έχουν αντίστοιχα 108 και 41, σύνολο 149). Γι’ αυτό έχουν ξεκινήσει τα μαγειρέματα για σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» με υποτιθέμενο στόχο την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου.

Η απάντηση του κινήματος δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία: αν δοκιμάσουν να προχωρήσουν στη συγκρότηση οποιασδήποτε τέτοιας κυβέρνησης, «εθνικής ενότητας», να τους ρίξουμε μέσα από τους αγώνες μας! Στους Σαμαράδες και τους Βενιζέλους και τους επίδοξους κολαούζους τους η απάντηση πρέπει να είναι απεργίες, καταλήψεις, σε εργατικούς χώρους, σε πλατείες, σε σχολές και σε σχολεία, μέχρι να πέσουν. 

 

ΣΥΡΙΖΑ, ο μεγάλος νικητής

Ο μεγάλος νικητής των εκλογών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό αποτελεί μια μεγάλη νίκη για όλα τα κοινωνικά κινήματα και γενικά την Αριστερά, αλλά πιο ειδικά για μια σειρά από πολιτικές θέσεις και προτάσεις που πρόβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από το όχι στο μνημόνιο, η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ μεταφράζεται σε μια μαζική, λαϊκή υποστήριξη στις ενωτικές πολιτικές και τη συνεργασία της Αριστεράς, μια καθαρή υποστήριξη στην προοπτική της εξουσίας της Αριστεράς.

 

ο κίνδυνος του φασισμού επιστρέφει

Όμως μεγάλη και πολύ σοβαρή απειλή αποτελεί η εκλογική εκτόξευση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής από το περιθώριο στην 6η θέση. Οι 434.000 που την ψήφισαν δεν είναι νεοναζί και σίγουρα θέλησαν με αυτό τον τρόπο να καταδικάσουν τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ στέλνοντας στη βουλή τους «ακραίους».Όμως η Χρυσή Αυγή θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει το αποτέλεσμα αυτό για να δυναμώσει τις πραγματικές της δυνάμεις. Αυτή η προοπτική αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για ολόκληρο το εργατικό και λαϊκό κίνημα και τα δημοκρατικά μας δικαιώματα.

Η Αριστερά οφείλει να «αφυπνιστεί» στον κίνδυνο του φασισμού, να δει σοβαρά το θέμα της κοινής πάλης ενάντια στον ανερχόμενο νεοφασισμό. Αυτός είναι ένας επιπλέον παράγοντας για την κοινή δράση και συνεργασία της Αριστεράς.

 

πάλη για μια εναλλακτική κοινωνία

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το «όχημα» το οποίο επιλέγει ο ελληνικός λαός για να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό. Στην ουσία και αντικειμενικά, πέρα δηλαδή από τα όποια ελλείμματα πολιτικής στον ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει ο δρόμος στην πάλη για μια εναλλακτική οικονομική και κοινωνική πολιτική, δηλαδή στην πάλη για μια εναλλακτική κοινωνία.

Αυτή η μάχη πρέπει να δοθεί εντελώς συνειδητά, με καθαρούς στόχους, ανοιχτά, μπροστά στον κόσμο που η αναζήτησή του στρέφεται σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Σήμερα ξεκινούν στην πραγματικότητα οι ιστορικές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση έχει μόνο μία απάντηση: τολμηρές σοσιαλιστικές πολιτικές.

Η προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς την επόμενη περίοδο είναι απολύτως ρεαλιστική. Ειδικά αν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποτύχουν να σχηματίσουν κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και πάμε άμεσα σε νέες εκλογές. Σ’ αυτή την περίπτωση η αντίδραση του κεφαλαίου στην Ελλάδα και την Ευρώπη θα είναι τεράστια – θα απειλήσουν και πολύ πιθανά θα προχωρήσουν σε έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Ταυτόχρονα θα προσπαθήσουν να στραγγαλίσουν την οικονομία και τελικά να ανατρέψουν την κυβέρνηση με κάθε τρόπο.

Σε αυτές τις συνθήκες θα υπάρχουν δυο δρόμοι, είτε η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου είτε ο συμβιβασμός και το ξεπούλημα του κινήματος.

Στα πλαίσια της κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου, δεν υπάρχει καμία προοπτική και καμία ελπίδα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και το ΠΑΣΟΚ πριν από 31 χρόνια σχημάτισε «αριστερή» κυβέρνηση. Η άρνησή του όμως να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου οδήγησε στο σημερινό ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου.

Η άρχουσα τάξη, πανικόβλητη, μιλά για μείζονα πολιτική κρίση! Η Τρόικα βλέπει έντρομη τα αποτελέσματα των «έργων» της! Τον τρόμο που έσπειραν στον ελληνικό λαό, οι Έλληνες εργαζόμενοι τους τον έχουν επιτρέψει! Το ελληνικό εργατικό κίνημα είπε: έξω η Τρόικα, κάτω τα ντόπια σκυλιά της, ανατροπή του δικομματισμού, πάλη για μια αριστερή διέξοδο στην κρίση. Αυτό σημαίνει πάλη για μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία. Οτιδήποτε άλλο θα σημαίνει μια εγκατάλειψη των αρχών και διακηρύξεων της Αριστεράς.



Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Ο Αβερωφ ξανακτυπα


Ο Φούλης-μας κατηγορά την κυβέρνηση ότι δεν έκανε τίποτα να σώσει τις κυπριακές τράπεζες ενώ οι κύριοι Παπανδρέου και Παπαδημου τις έσωσαν

Αυτό που δεν μας λέει ο κύριος Αντιπρόεδρος του ΔΗ.ΣΥ είναι πως η σωτήρια των ελληνικών τραπεζών βύθισε τον Ελληνικό λαό στην πεινά και την εξαθλίωση
Τέτοιου είδους σωτήρια ονειρεύεται ο Φούλης και το κόμμα του και για τις κυπριακές τράπεζες  Μια σωτήρια που θα σώσει τις τράπεζες και τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος ολόκληρου του κυπριακού λαού…